Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖
Krótki opis książki:
Sabinki to dramat autorstwa Paula Heysego nawiązujący do jednej z najstarszych legend antycznego Rzymu.
Podczas igrzysk, na rozkaz Romulusa, rzymskiego władcy, mężczyźni porywają przybyłe dziewczęta z plemienia Sabinów. Zostają wydane za mąż za swoich porywaczy, co oczywiście zadziało się bez woli dziewcząt. W obliczu tragedii postanawiają zademonstrować siłę i biorą sprawy w swoje ręce. Ich bunt uświadamia mężom, że nie obrali sobie za żony posłusznych dziewczątek, tylko silne, solidarne kobiety.
Paul Heyse to niemiecki pisarz, poeta, dramaturg, którego lata twórczości przypadają na drugą połowę XIX i pierwszą XX wieku. Jego utwory cechuje przede wszystkim idealizm i wykwintny styl. Za całokształt twórczości otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1910 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Paul Heyse
- Epoka: Modernizm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Paul Heyse
ci dam uczuć mą władzę
Mieczem sędziego.
ANKUS
I u mnie miecz w dłoni,
I towarzysze moi nie bez broni.
ROMULUS
Ha! bunt otwarty. — Bądź ustami śmiało
Wszystkich tych, którym właściwym się zdało
Szemrać i stawiać opór porządkowi,
Jaki roztropność w grodzie tym stanowi.
Zagarnij władzę; wszak ona przystoi
Młodości twojej i krewkości twojej?
Tym bardziej, iż tyś najbliższy tyrana,
I tyś istota przezeń ukochana.
Szalej! Istotnie, ten przymus jest srogi,
Niegodny ciebie. Dlaczegoś mi drogi?
Bo przypominasz zabitego brata!
Lecz braciom moim zła dola u świata;
Oni mi giną! A, przez wielkie bogi!
Tego mi starczy. Choćby konać w męce,
Już ja drugiego brata nie poświęcę.
Ankus milczy; Romulus po krótkim przestanku45 mówi dalej.
Idź, Anku, z Rzymu i uprowadź bracię46,
Toż cały stoi świat otworem dla cię47.
Kto ma dość siły i woli po temu,
Znajdzie powolne48 duchy. Czemuż, czemu
Remus nie wyszedł, nim zginął przeze mnie!
Teraz ty znowu... ale to daremnie;
Idź stąd, idź! folgi ja nie dam pokusie!
Odwraca się.
ANKUS
Jak możesz tak mnie ranić, Romulusie?
ROMULUS
Jest mi tak, jakbym z własnej głowy oko
Wydrzeć i rzucić miał w studnię głęboką.
Jednak ty tego chcesz z takim zapałem...
ANKUS
Rozstać się z tobą?... Nie chcę, nie myślałem!
ROMULUS
Choćbyś i nie chciał, losy nie ominą.
ANKUS
Wyrwij mi język; on wszystkiemu winą!
Och! to niesforne, dziecinne gadanie
Tego szczebiota; nie uważaj na nie.
Rozstać się z tobą! Lecz to by znaczyło
Od pnia żywego liść odedrzeć siłą,
By pozbawiony rodzimej zieleni
Usechł i zmarniał pod wiatrem jesieni.
Przebacz, najdroższy! i bądź mi cierpliwy
Za nas obudwóch49. Jam jest niegodziwy,
Że, by pragnienie stłumić, zdjęty szałem,
Ciebie i siebie razem zapomniałem.
ROMULUS
Anku!
ANKUS
Już się nie gniewasz. Zamiast wina
Dobroć mnie twoja orzeźwiać zaczyna.
Przebacz! Me serce, zdobyczą kochanki
Radosne, ślepo skoczyło za szranki50.
ROMULUS
podając mu rękę
A moje było ciężkie i ściśnione,
Więc zapomnijmy.
ANKUS
A teraz ja żonę
Muszę nawiedzić. W domu ją zamknąłem.
Twoja tu siedzi, a z ponurym czołem,
Spiżowy posąg. Tęgiego płomienia
Trzeba, aby ją stopić. Do widzenia,
Mój przyjacielu! A w uprzejmym słowie
Od ciebie siostrę, Hersylio, pozdrowię.
HERSYLIA
w najwyższym wzruszeniu
Jeśli swe życie kochasz, Rzymianinie,
Pamiętaj na to51, com ci powiedziała!
ANKUS
Wieszczko! Kto na śmierć kocha się w dziewczynie,
Jak ja, to życie — rzecz mu nader mała.
Przyjm dobrej nocy, Romulu, życzenia;
Jutroć52 zobaczym.
ROMULUS
Jutro! Do widzenia.
Ankus odchodzi.
SCENA III
Hersylia, Romulus.
HERSYLIA
Ankus! Odchodzi. Zatrata go czeka!
Przebóg! Przywołaj, och! tego człowieka!
Daremnie!... Zniknął. Skała się zapada...
I dziecię moje przytłucze mi! Biada!
ROMULUS
nie patrząc na nią
Hersylio!
Milczenie.
Wejdź w dom. Już zapadły cienie.
Siądź przy ognisku. Jest mięso jelenie,
Owoce w domu i kawałek chleba.
Posil się nieco.
HERSYLIA
Nic mi nie potrzeba.
ROMULUS
To uściel sobie w mym domu łożysko53,
A zanim uśniesz, zgaś proszę ognisko
I spocznij po dniu, co cię znużył srodze.
HERSYLIA
Ja tu spać będę.
ROMULUS
Na to się nie zgodzę.
Och! ty mnie nie znasz. Wejdź tam, uściel łoże
I śpij; ja nogą nie stanę w komorze.
Ta wilcza skóra, co mi za płaszcz służy,
Nieraz mi łożem bywała w podróży,
Śród przykrej nocy. Tę sobie rozścielę
I tu na stopniach noc przepędzę sam.
HERSYLIA
Ten dom jest twoim, ja nie stąpię tam;
Dopóki dom ten nie legnie w popiele,
Tu pozostanę.
ROMULUS
Czyń, jak chcesz, dziewico!
Żonąś54 Romula, nie zaś niewolnicą.
HERSYLIA
Jestem Sabinką!
ROMULUS
Tyś córą Tacjusza.
Wbrew przerażeniu wzniosła twoja dusza,
Co promieniała ku mnie z twego czoła,
Gdym cię chciał prośbą z rodzinnego koła
Zabrać — wszak nie zastygła. Do tej duszy
Ja się odzywam.
HERSYLIA
Lecz jej nie poruszy
Prośba ni groźba. Porzuć mowę, która
Nic wobec czynu twojego nie wskóra.
Jakąż nadzieją jesteś ożywiony?
Moją jest jedna: umrzeć — niezhańbioną.
ROMULUS
Moją byłaby hańba mojej żony.
Zimno potrząsasz głową?... W twoje łono
Nie zstąpi głos pokoju. Choćby bóg
Z wyroku głosem zstąpił na ten próg,
Ty w rozdrażnieniu wstrząsnęłabyś głową
I nie słuchała, gdyby jego słowo
Nie brzmiało zemstą.
HERSYLIA
Zgadłeś. Więc daremnie
Wszczynasz rozmowę. Oddal się ode mnie.
ROMULUS
zbliżając się do niej
Hersylio!
HERSYLIA
z mocą
Z dala! nie tknij ręki mojej.
Klątwa ojcowska między nami stoi.
ROMULUS
Bóg, co mu służy nad klątwą opieka,
Z jej wykonaniem nie kwapi się wcale.
Gdy człek za człekiem w rozognienia szale
Rzuci pochodnię klątwy, to bóg czeka,
Aż gdzie na drodze łagodniejsze tchnienie
Przytłumi zgubne pochodni płomienie;
Aby, nim wyrok na winnym się ziści,
Powstrzymać w życiu pożar nienawiści.
Gdym czyn zamierzył srogi, wtedy głucho,
Z dala ta klątwa już mi brzmiała w ucho;
Jednak musiałem spełnić. W tej potrzebie
Na ciebie-m liczył — najwięcej na ciebie.
HERSYLIA
Więc taką tobie zdałam się nikczemną,
Żeś aż polegał na pomocy mojej?
ROMULUS
Natura w ciebie wlała niedaremno
Ducha miłości. Tobie też przystoi
Pojednać ludy.
HERSYLIA
Nigdy, Rzymianinie!
Myśmy ofiary, nie pojednawczynie.
ROMULUS
Rozważ wszelako, czyliż się nie godzi
Pojednać tego, co niepojednane;
Jadem niechęci zaogniając ranę,
Was równo z nami do śmierci przywodzi.
Gdy zemsta przyjdzie, to zniesie i was,
Jako Rzymianki. Więc uratowane —
Wdowami Rzymian gdy będziecie w czas.
HERSYLIA