Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖
Krótki opis książki:
Sabinki to dramat autorstwa Paula Heysego nawiązujący do jednej z najstarszych legend antycznego Rzymu.
Podczas igrzysk, na rozkaz Romulusa, rzymskiego władcy, mężczyźni porywają przybyłe dziewczęta z plemienia Sabinów. Zostają wydane za mąż za swoich porywaczy, co oczywiście zadziało się bez woli dziewcząt. W obliczu tragedii postanawiają zademonstrować siłę i biorą sprawy w swoje ręce. Ich bunt uświadamia mężom, że nie obrali sobie za żony posłusznych dziewczątek, tylko silne, solidarne kobiety.
Paul Heyse to niemiecki pisarz, poeta, dramaturg, którego lata twórczości przypadają na drugą połowę XIX i pierwszą XX wieku. Jego utwory cechuje przede wszystkim idealizm i wykwintny styl. Za całokształt twórczości otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w 1910 roku.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Paul Heyse
- Epoka: Modernizm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Sabinki - Paul Heyse (nowoczesna biblioteka txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Paul Heyse
przebaczysz?
HERSYLIA
Miłość cię tłumaczy.
AKT PIĄTY
SCENA I
Ranek świta. Brama otwarta. W miarę postępu akcji scena rozwidnia się.
Pinarius śpiesznie wychodzi z prawej strony, za nim chłopiec.
PINARIUS
Dalej stąd, synu, dalej! Brama bliska;
Czuję powietrze, co się tu przeciska.
Więc uciekajmy!
CHŁOPIEC
Uciekać! Gdzie, po co?
Zewnątrz się biją. Gdzie spojrzeć za mury,
I beczka by się nie stoczyła z góry
Przez ciżbę mordu, co począł się nocą.
Co za noc! Jakiż dzień się z niej wychyli?
I pocóżeśmy wyszli ze świątyni,
Gdzieśmy przynajmniej bezpiecznymi byli!
PINARIUS
Nie! Chram bez boga bezpiecznym nie czyni,
A bogi wyszły, złorzecząc tej chwili.
I tylko Jędze gospodarzą strachem,
Sowimi skrzydły warkocząc nad dachem,
Który ma runąć. Uciekajmy!
CHŁOPIEC
Po co?
Jak się wychylim, na śmierć nas zdruzgocą.
Całe podole, jak zajrzeć daleko,
Roi się bojem, — pod lasem, nad rzeką.
Żeśmy bezbronni, nic nam nie pomoże.
Jak gradem całe ściemniało przestworze;
Tu świszczą strzały, tam pociski grzmocą,
Tu kamień warczy wyrzucony procą.
PINARIUS
Co mi śmierć! Bylem ten bezbożny gród
Rychlej opuścił.
CHŁOPIEC
Mogąż bezbożnemi
Być martwe mury? Przecież męski lud
Wyległ na pole. Kiedyś legł na ziemi
I zadrzemałeś, jam poszedł do miasta.
Pusto. Gdzie spojrzę przez otwarte drzwi,
Tam przy ognisku sabińska niewiasta
Samotna siedzi i ociera łzy.
Psy, co jedyną zostały obroną,
Liżą ich ręce opadłe na łono.
Biedneż niewiasty! Tak młode a smutne.
Cóż? Gdy mężowie walczą tam z ich braćmi,
Kto bądź zwycięży — losy to okrutne —
Łza po poległym kirem oko zaćmi.
PINARIUS
Czemuż ni jednej nie było tak śmiałej,
Jak córka króla?... Dziś by nie płakały.
CHŁOPIEC
Jeszczem coś widział... Szedłem koło domu
Biednego Anka. Wprawdzie go na mary
Złożyli, ale nie było go komu
Pilnować nocą. Spojrzę przez świt szary
Ode drzwi: w głowach siedziała dziewica
I nad umarłym pochyliła lica.
Tullia!... krzyknąłem. Ona na to słowo
Spojrzała martwo i dała znak głową,
Bym nie przeszkadzał. Jakaś tajemnica!...
Aż mnie dreszcz przeszedł.
PINARIUS
Spojrzyj no ku bramie,
Co to za hałas?
CHŁOPIEC
wyglądając
Ho! nasz szyk się łamie...
Nie... znów stanęli; dotrzymują kroku.
Król przed szeregiem prowadzi na wroga...
Zwarli się... dzielnie!... Już z połowa stoku
Oswobodzona... Droga aż do góry
Stoi otwarta.
PINARIUS
Tak? otwarta stoi?
Więc, pod mym gniewem, prowadź mnie za mury!
A gdybyś ojca w bezbożności swojej
Nie chciał wywieść za ten gród złowrogi,
To sam omackiem pójdę szukać drogi.
CHŁOPIEC
Za późno, ojcze. Czy mnie wzrok nie mami?
Górą znów jakaś wre ciżba straszliwa.
Ktoś ze świeżymi nadciąga hufcami,
A włos mu siwy po szyi opływa:
To Tytus Tacjusz. Jakby mu ubyło
Lat, istny młodzian postawą i siłą;
Jakże znać po nim bohatera-króla!
A teraz... prosto pędzi na Romula.
W promieniach słońca błysnęły dwa miecze...
Zmieszany hufiec rusza na porzecze133
Rozdzielić królów...
PINARIUS
A ja próżno pięście
Ściskam i czekam... na co?
CHŁOPIEC
Ot, nieszczęście!
Rzym do wstecznego zmuszony pochodu.
Woła na zewnątrz.
Tu! tędy! Brama otwarta!
ROMULUS
za sceną
Do grodu!
Zaniechać bitwy!
TACJUSZ
za sceną
Do szturmu, Sabiny!
CHŁOPIEC
odstępując od bramy
Ojcze! Rzym wkrótce pójdzie w gruzy. Biada!
PINARIUS
Słuszny gniew bogów niechaj prędzej spada;
Niech miejsce zgrozy zalegną ruiny!
SCENA II
Talassjusz ukazuje się w bramie. Widać zewnątrz grupy, które walcząc, pną się po stoku ku górze. Rzymianie bronią się, cofając, Pinarius siada na lewo. Chłopiec stoi obok niego z miną głębokiego współudziału.
TALASSJUSZ
stojąc na progu, woła na zewnątrz
Ręka na rękę, towarzysze, śmiało!
Tarczą o piersi przeć ich, co sił stało,
I spychać w przepaść. Tak!... Już się zachwiali,
Już lecą na dół. Towarzysze, dalej!
Do miasta bieżcie, chrońcie się za mury.
Tędy, Romulu! Śpieszcie, nim zgłuszone
Upadkiem tłumy wdrapią się do góry!
Niechaj szturmują, my znajdziem obronę!
Rzymianie cisną się przez bramę, ranni, niektórzy upadając. Zabitych wynoszą. Na prawo i na lewo rozchodzą się do miasta.
A teraz spocząć i obwiązać rany.
1-SZY RZYMIANIN
Niech krwawią; trudu Sabinom ubędzie.
TALASSJUSZ
Co tobie ulgi wrogów mieć na względzie?
Wstydź się, Sekstusie, coś taki stroskany?
Każdą krwi naszej kroplę u tej bramy
My im za ciężkie żelazo sprzedamy.
Dalej na mury, w kim dech jeszcze! Śmiało!
2-GI RZYMIANIN
Próżno!
TALASSJUSZ
Gdzie wasze męstwo się podziało?
Cóż stąd, że chwilę zatrzymano nas?
Tocieśmy trzykroć wpierali ich w las
I czoło z czołem całą noc walczyli.
Czegóż tak głowę zwieszać w jednej chwili,
Jakby po hańbie? Na jednego wilka
To zbyt morderczo puszczać psów po kilka.
Ale niech jeno podejdą do góry,
Oj złamią zęby o te dzielne mury!
3-CI RZYMIANIN
pomagając nieść zabitego
Nasi najlepsi zalegli na ziemi!
TALASSJUSZ
Wstydź się, Flawiuszu! Jakże najlepszemi
Możesz tych mienić, co w tak ciężkiej chwili
Rzym opuścili?
Czyż ja nie żyję? Czyż wy nie żyjecie?
I czyż nie żyje Romulus, choć niemy
I głuchy, milcząc, nieprzyjaciół miecie?
Ej! Rzym nie zginął, kiedy my żyjemy!
Dalej na mury! Co który zabity,
To go stojący134 wprowadzić na szczyty,
Aby wróg z pola myślał, że kamienie
Rodzą nam coraz nowe pokolenie!
Rannych do domów!... Lecz cóż to król zwleka?
RZYMIANIE
ostatni wkraczający
Nadchodzi!
TALASSJUSZ
Niech mu przebaczą bogowie,
Że tak na oślep narażał swe zdrowie.
A co my znaczym bez tego człowieka?
SCENA III
Talassjusz i kilku Rzymian; — Pinarius i chłopiec; — Romulus ranny w rękę i w biodro ukazuje się, zwracając oczy ku bramie.
TALASSJUSZ
Cześć Romulowi!
RZYMIANIE
gromowym okrzykiem
Cześć królowi, cześć!
ROMULUS
wchodząc
Zamykać bramę! Potem kamień znieść
Ze wszystkich domostw. Złożyć go na mury,
I gdy podejdą, miotać na nich z góry.
Kiedy nie mamy dosyć silnej dłoni
By bronić Rzymu, niechaj Rzym nas broni!
TALASSJUSZ
Siądź na kamieniu, spocznij, boś znękany,
I pozwól, że ci obwiążemy rany.
ROMULUS
Dajcie mi pokój! Alboż tu nie świecą
Krople krwi Anka? Niech się zmiesza z moją!