Don Carlos - Fryderyk Schiller (życzenia dla biblioteki .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Don Carlos to dramat autorstwa Fryderyka Schillera, którego głównym bohaterem jest Don Carlos, książę austriacki, syn Filipa II.

Z powodów politycznych król wziął za żonę ukochaną Carlosa, co staje się powodem ogromnego cierpienia księcia. Uczuciem za to darzy go Eboli, księżniczka i dama dworu królowej. Zraniony Don Carlos pragnie wyjechać do Flandrii i dowodzić jej armią. W dramacie Schillera występują prawdziwe postacie historyczne, jednak autor dokonał pewnych zmian, czyniąc z głównego bohatera nie obłąkanego młodzieńca, a idealistę i liberała, głoszącego swoje (i Schillera) poglądy.

Dzieło powstało w 1787 roku. Na podstawie dramatu powstały libretta do oper, z których najsłynniejszą jest ta skompnowana przez Verdiego.

Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Fryderyk Schiller
Epoka: Romantyzm
Rodzaj: Dramat

Czytasz książkę online - «Don Carlos - Fryderyk Schiller (życzenia dla biblioteki .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller

Idź do strony:

SCENA CZWARTA SCENA PIĄTA SCENA SZÓSTA SCENA SIÓDMA SCENA ÓSMA SCENA DZIEWIĄTA SCENA DZIESIĄTA SCENA JEDENASTA SCENA DWUNASTA SCENA TRZYNASTA SCENA CZTERNASTA SCENA PIĘTNASTA SCENA SZESNASTA SCENA SIEDEMNASTA SCENA OSIEMNASTA SCENA DZIEWIĘTNASTA SCENA DWUDZIESTA SCENA DWUDZIESTA PIERWSZA SCENA DWUDZIESTA DRUGA SCENA DWUDZIESTA TRZECIA SCENA DWUDZIESTA CZWARTA AKT PIĄTY SCENA PIERWSZA SCENA DRUGA SCENA TRZECIA SCENA CZWARTA SCENA PIĄTA SCENA SZÓSTA SCENA SIÓDMA SCENA ÓSMA SCENA DZIEWIĄTA SCENA DZIESIĄTA SCENA OSTATNIA Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna

Don Carlos

OSOBY Filip II1 — król hiszpański Elżbieta z Walezych — jego żona Don Carlos — następca tronu Aleksander Farnese — książę Parmy, siostrzeniec króla Infantka Klara Eugenia — dziecko trzyletnie Księżna Oliwarez — ochmistrzyni Markiza Mondekar — dama dworu Królowej Księżniczka Eboli — dama dworu Królowej Hrabina Fuentes — dama dworu Królowej Markiz Poza — kawaler maltański, grand2 hiszpański Książę Alba3 — grand hiszpański Hrabia Lerma — naczelnik gwardii przybocznej, grand hiszpański Książę Feria — kawaler złotego runa4, grand hiszpański Książę Medina Sidonia — admirał, grand hiszpański Don Rajmond Taksis — naczelnik poczt, grand hiszpański Domingo — spowiednik Króla Wielki Inkwizytor państwa Przeor klasztoru kartuzów Paź Królowej Don Ludwik Mercado — nadworny lekarz Królowej Grandowie, damy dworskie, paziowie, oficerowie. Straż przyboczna i inni.

Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/

AKT PIERWSZY

Królewski ogród w Aranjuez. SCENA PIERWSZA

Carlos, Domingo. DOMINGO

Piękne dni w Aranjuez już się zakończyły.

Wasza miłość książęca ten zakącik miły

Nie weselszy porzuca. — Próżnośmy tu byli,

Zagadkowe milczenie gdybyście raczyli

Raz przerwać i ta, książę, serca tajemnica

Niechby się raz odkryła przed sercem rodzica

Dla syna jedynego, by okupić błogą

Spokojność — nigdy ojcu nie będzie za drogo.

Nawet nie ma życzenia, choćby się je kryło,

By z dzieci najmilszemu niebo odmówiło.

Carlos milczący stoi ze spuszczonym wzrokiem.

Niegdyś, w murach Toledo, pamiętam, jak dumnie

Karol hołdy odbierał, a książęta tłumnie

Cisnęli się do ręki twej ucałowania.

Wtem na raz — na raz jeden, kornie czoło skłania

Sześć królestw do stóp twoich. Ja przy tobie stałem

I na dumną krew młodą z rozkoszą patrzałem,

Jak ci lice krasiła5 i jak falowała

Twą piersią, która żądzą czynu rozgorzała.

Patrzałem na twe oczy, jak tłum obiegały,

Iskrzyły się weselem, mówić się zdawały,

Żeś, książę, syt jest szczęścia!

Carlos odwraca oblicze.

A dziś ta milcząca

Poważna troska twoja, wyraźnie świadcząca

O boleści tłumionej od ośmiu miesięcy,

Jest zagadką dla dworu, kraj trwoży — co więcej,

Że samemu monarsze niejedną noc truje

I matka wasza gorzką ją łzą okupuje.

CARLOS

zwracając się na te słowa nagle do niego

Matka?... O! Dajcie, nieba, bym kiedy przebaczył

Temu, który ją dla mnie za matkę przeznaczył.

DOMINGO

Mości książę?

CARLOS

po niejakim namyśle, pocierając czoło ręką

Zaprawdę, ojcze świątobliwy,

Jestem z matkami mymi bardzo nieszczęśliwy.

Wszak świt mego żywota plami już czyn krwawy

W zabójstwie własnej matki.

DOMINGO

Ach, książę łaskawy.

Czyliż to jest podobna6? Czy wina takowa

Może dręczyć sumienie?

CARLOS

Moja matka nowa

Czyliż mnie serca ojca mego nie zbawiła?

I tak mało mnie kochał. Zasługą mi była

Ta jedna okoliczność, żem był jedynakiem.

Ona córkę mu dała.

Któż wie jeszcze, jakiem

Zrządzeniem moją przyszłość ślepy los rozwiąże?

DOMINGO

Chyba ze mnie żartujesz, miłościwy książę.

Kiedy cała Hiszpania wielbi swą

Idź do strony:

Darmowe książki «Don Carlos - Fryderyk Schiller (życzenia dla biblioteki .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz