Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖
Krótki opis książki:
Dziewica Orleańska to dramat wierszem autorstwa Fryderyka Schillera z 1801 roku. Opowiada losy Joanny D'Arc, począwszy od jej przystąpienia do armii francuskiej.
Joanna D'Arc, przez Kościół katolicki uznana za świętą, była bardzo młodą, pobożną kobietą, która złożyła śluby czystości i przystąpiła do wojska. Schiller nie odtwarza życiorysu Joanny w sposób dokładny, w akcję dramatu wplata wątek miłosny i rozterki z tym związane, zmienia także okoliczności śmierci głównej bohaterki. Dramat pozostaje pełnym patosu utworem, podkreślającym bohaterskość Joanny.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
class="h4">ARCYBISKUP
Raz przecie, książę, zwalcz posępność myśli!
Chceszże88 twój naród opuszczać w potrzebie,
Dziś, gdyśmy znowu na ten koniec przyszli,
Że musim upaść i zginąć bez ciebie?
DUNOIS
Zginąć? Któż winien, że Francyja ginie,
Że jak łeb smoczy wróg się znów odradza?
Ja was mam bronić? Kto wygnał zbawczynię,
Ten was niech broni, ten niech dziś zaradza!
Jam tylko jeden, a tych jest tak wielu!
DU CHATEL
Książę, ojczyzna wzywa twojej broni.
DUNOIS
Ty milcz! Rad twoich nie chcę, Du Chatelu!
Ty byłeś pierwszy, któryś zwątpił o niej.
ARCYBISKUP
Któż z nas nie zwątpił? Kto z nas nie wykroczył,
Gdy samo niebo przeciw niej się zdało?
Przestrach obłąkał, przesąd nas omroczył!
Lecz omamienie nazbyt krótko trwało.
Pomnimy teraz, jaką była z nami,
Jej świętą skromność, jej anielskie cnoty!
Niesłuszność naszą uznaliśmy sami,
Gniewąe twój jeszcze ma zwiększać zgryzoty?
DUNOIS
Ona fałszywa!... Gdyby tajemnicza
Prawda się chciała ukazać na ziemi,
Wziąć by musiała rysy jej oblicza!
Jeśli są jeszcze między śmiertelnemi
Szczerość, niewinność, czystość nieskażona —
To ich obrazem jedna chyba ona!
ARCYBISKUP
Bóg sam zna prawdę; bo rozum człowieczy
Dojść jej w tym razie na próżno się kusi.
Lecz jak bądź kolwiek obrócą się rzeczy,
To jedno z dwojga w końcu wypaść musi:
Że, albo w pomoc przyzwaliśmy czary,
Albośmy świętą wygnali niegodnie.
A to czy owo są to równe zbrodnie,
Które pozostać nie mogą bez kary.
SCENA VIII
Ciż i Giermek, — potem Rajmund
GIERMEK
do Dunois
Wieśniak tu jakiś z waszą wysokością
Chce mówić. Mówi, że jest od Dziewicy.
DUNOIS
Śpiesz! Wiedź go tutaj!
ARCYBISKUP
O, z jakąż radością
Ujrzymy wreszcie koniec tajemnicy!
Giermek otwiera drzwi, Rajmund wchodzi.
DUNOIS
idąc naprzeciw niemu
Tyś od Dziewicy? Gdzież jest, mów, gdzie ona?
RAJMUND
O, szczęście moje, żem was znalazł wreszcie,
Szlachetny książę i że tu jesteście,
Ojcze wielebny! W was cnoty obrona.
DUNOIS
Gdzież jest Dziewica?
ARCYBISKUP
Powiedz nam, mój synu!
RAJMUND
Ach, panie, ona nie jest czarownicą!
Niesłuszny wyrok był króla i gminu.
Świadczę się Bogiem i Bogarodzicą:
Ona niewinna!
DUNOIS
O, wiem, że niewinna!
Lecz gdzież jest ona?
RAJMUND
Ach, panie jedyny!
Toć, gdy wam o niej przyszła już myśl inna,
Brońcież jej, brońcie, bo zginie bez winy.
DUNOIS
Zginie? Nieszczęsny, mów, co się z nią stało?
RAJMUND
W Lesie Ardeńskim, gdzieśmy się chronili,
Wojsko angielskie jeńcem ją zabrało!
Sam byłem świadkiem, jak ją prowadzili.
ARCYBISKUP
O, nieszczęśliwa!
DUNOIS
Do broni! Do broni!
Kto Francuz, za mną! Ogniem i żelazem
Idźmy ją zbawić albo zginąć razem!
ARCYBISKUP
wznosząc ręce ku niebu
Boże, błogosław sile jego dłoni!
odchodzą wszyscy
SCENA IX
Wieża strażnicza z oknem u góry.
Joanna, Lionel, Fastolf i Izabela
FASTOLF
wchodząc z pośpiechem
Nie ma sposobu! Bunt coraz się szerzy,
Tłum krwi jej pragnie. Nie oprzem się dłużej,
I albo głowę jej zrzućmy z tej wieży,
Lub ją wnet wojsko zdobędzie i zburzy.
IZABELA
wchodząc
Ratuj się, wodzu! Już stawią drabiny.
Co tu się wahać? Ratunek jedyny:
Wydać ją; zbrodnię niech krwią swą odpłaci,
Inaczej zginiem z rąk własnych współbraci.
LIONEL
Ha, niech szturmują! Uchodź stąd, królowo!
Bo ja się raczej w tych gruzach zagrzebię,
Niż ulec zgrai! Joanno, rzecz słowo,
Rzecz, żeś jest moją, a jak Bóg na niebie,
Choćby świat cały chciał być twoim katem,
Walki za ciebie nie zlęknę się z światem!
IZABELA
Czyś ty szalony?
LIONEL
do Joanny
Twoi cię wygnali,
Twoi skazali na wstyd i sromotę.
Podli! O twoją wprzód rękę żebrali,
A potem wierzyć nie śmieli w twą cnotę!
Lecz jam ci został. Ja wszystkim dostoję.
Ja, twój obrońca! Niegdyś życie moje,
Dałaś mi wierzyć, że ci było drogiem.
A jam natenczas był tylko twym wrogiem!
Dziś, prócz mnie, innych nie masz przyjacieli.
Wszystko nas łączy.
JOANNA
Nie! Wszystko nas dzieli!
Wróg ludu mego zawsze będzie moim!
Lecz, gdy się ku mnie serce twoje skłania,
Dowiedź to czynem! A stronom oboim
Przyjaźń ta będzie godłem pojednania.
Cofnij twe wojsko! Zaniechaj napaści!
Oswobódź jeńców! Wróć nam nasze właści.
Wróć łup nieprawy i przysięgą szczerze
Zatwierdź umowę! A wtedy ci wzajem
Król mój przeze mnie zaręczy przymierze
I Bóg grom zemsty wstrzyma nad twym krajem.
IZABELA
Zuchwała! W więzach chcesz nam dawać prawa!
JOANNA
I śpiesz się, radzę, aby czas nie minął!
Bóg wam niewiecznie w moc Francyję dawa;
Nie przez gniew nad nią będzie wiecznie słynął!
W proch już runęła broni waszej sława,
Pod mieczem naszym kwiat rycerstwa zginął;
Śpiesz się, powiadam! Bo i reszcie biada!
Wyrok wasz: pokój lub śmierć i zagłada!
IZABELA
do Lionela
I tyż bezkarnie zniesiesz te bluźnierstwa?
SCENA X
Ciż i Dowódca (wchodząc śpiesznie)
DOWÓDCA
Wodzu! W imieniu wojska i rycerstwa
Błagamy, przebacz uniesienia chwilę!
Francuzi na nas idą w całej sile,
Bronią ich cała połyska równina.
Wróć nam hetmanić!
JOANNA
natchniona
Przyszła więc godzina!
Sprawiedliwości twej stało się zadość!
FASTOLF
Nieszczęsna, poskrom tę niewczesną radość.
Wprzód nim my zginiem, głowie twojej biada!
JOANNA
Lud mój zwycięży, a ja umrę rada!
Umrę szczęśliwa, że ich dość beze mnie!
LIONEL
Nędzni! W stu bitwach pierzchali nikczemnie,
Nim ta cudowna stanęła za nimi!
Toć prócz niej jednej pogardzam wszystkimi!
Pójdźmy, Fastolfie! Uczują po chwili,
Żeśmy ci sami, co pod Crequi byli.
Ty ją, królowo, miej tutaj w swej straży,
Nim Bóg czy szatan los bitwy przeważy.
FASTOLF
Co? Czarownicę chcesz w tyle zostawić?
JOANNA
Tak cię więc trwoży bezbronna niewiasta?
LIONEL
do Joanny