Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖
Krótki opis książki:
Dziewica Orleańska to dramat wierszem autorstwa Fryderyka Schillera z 1801 roku. Opowiada losy Joanny D'Arc, począwszy od jej przystąpienia do armii francuskiej.
Joanna D'Arc, przez Kościół katolicki uznana za świętą, była bardzo młodą, pobożną kobietą, która złożyła śluby czystości i przystąpiła do wojska. Schiller nie odtwarza życiorysu Joanny w sposób dokładny, w akcję dramatu wplata wątek miłosny i rozterki z tym związane, zmienia także okoliczności śmierci głównej bohaterki. Dramat pozostaje pełnym patosu utworem, podkreślającym bohaterskość Joanny.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
class="didaskalia">do króla
Pójdź! Pójdź stąd, królu! Ustąp woli nieba!
ARCYBISKUP
do Joanny
Nie w imię Boga gniewu, lecz litości,
Pytam cię, córko, co ci mówić broni;
Uczucie winy czy gniew niewinności?
Jeśliś niewinna, weź krzyż z mojej dłoni.
Joanna stoi nieporuszona — nowe gwałtowne uderzenie piorunu — Król, Agnieszka Sorel, Arcybiskup, Filip, La Hire i du Chatel odchodzą.
SCENA XII
Dunois i Joanna
DUNOIS
Teraz tyś moją! Uwierzyłem w ciebie
Od pierwszej chwili i dotychczas wierzę
Więcej niż wszystkim tym znakom na niebie,
Których się uląkł lud, król i rycerze.
Nie! Tyś niewinna! Gniew krzywdzonej cnoty
Zamknął twe usta; gardzisz sądem zgrai,
Aniś jej mogła, bez wnętrznej sromoty,
Objawiać świętość, co się w duszy tai.
I oto wszyscy odbiegli nikczemnie,
Lecz jam ci został; złóż twą ufność we mnie!
Nie chcę słów nawet: jeden znak twej dłoni,
Jedno spojrzenie — dość mi będzie na tem.
Miecz cię mój tarczą przed światem zasłoni;
Jak mię twój wybór zaszczyci przed światem.
Podaje jej rękę, Joanna odwraca się z drżeniem — Dunois patrzy na nią z przerażeniem.
SCENA XIII
Ciż i du Chatel, potem Rajmund
DU CHATEL
wracając
Słuchaj, Joanno d’Arc! Król ci dozwala
Opuścić miasto wolno i bezpiecznie.
Bez krzywd i zniewag. Idź więc i żyj z dala,
Żyj tak, byś potem nie cierpiała wiecznie!
Dunois! Ze mną! My wszyscy błagamy,
Król każe, wracaj! Spełń niebios przestrogę.
Dunois budzi się nagle z zamyślania, spogląda jeszcze raz na Joannę i odchodzi z du Chatelem — Joanna zostaje sama — po chwili ukazuje się Rajmund i czas niejaki, stojąc z daleka, patrzy się na nią z cichą boleścią, na koniec zbliża się do niej i bierze ją za rękę.
RAJMUND
Śpiesz stąd, śpiesz, póki otwarte są bramy.
Ja idę z tobą, ja ci wskażę drogę.
W tej chwili Joanna okazuje pierwszy znak czucia, spogląda bystro na niego i wznosi oczy ku niebu; po czem porywa go silnie za rękę i odchodzą razem.
Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
AKT PIĄTY
Dzika puszcza.
W odległości widać chaty węglarzy — ciemność zupełna — burza, grzmoty i błyskawice — z daleka słychać strzelanie.
SCENA I
Węglarz i jego żona
WĘGLARZ
Co za okropny szturm! Co za ulewa!
Niebo się zdaje stopi w błyskawicach
Lub spłynie z deszczem. Najsilniejsze drzewa,
Nieporuszone w zwykłych nawałnicach,
Gną się jak trzciny lub się kruszą w borze.
Istny dzień sądny! A jednak, mój Boże,
Że też ta walka żywiołów zawzięta
Złości człowieczej złagodzić nie może!
Słyszysz te z wiatru i gromów hałasem
Strzały po strzałach! To ludzkie modlitwy!
Obadwa wojska stoją tuż za lasem,
I lada chwila przyjść musi do bitwy.
ŻONA
Boże, zmiłuj się! A już tak spokojne
Były te strony; wróg był uciekł z pola.
Cóż jest, że znowu śmie podnosić wojnę?
WĘGLARZ
Jest to, że znowu nie boi się króla.
Wszystko jak z płatka szło nam przy Dziewicy,
Było i szczęście, była i odwaga;
Lecz jak w Reims naród zląkł się czarownicy,
Wszystko znów na wspak; czart już nie pomaga,
A król! Ha! prawda, że to się nie godzi
Trzymać z szatanem! Jednak...
ŻONA
Ktoś nadchodzi!
SCENA II
Ciż, Rajmund i Joanna
RAJMUND
Widzę tu chaty, widzę ludzkie twarze,
Pójdź! Tu się schronim: iść nie możesz dłużej.
Trzy dni o głodzie i śród takiej burzy!
Ludzie ci, widzę, są biedni węglarze...
Gościnność zawsze jest w ubogich domu.
burza ustaje, wypogodza się i wyjaśnia
Prosim was o gościnność w imię boże!
WĘGLARZ
Nie odmówiłem jej nigdy nikomu,
Waszem jest wszystko, co mój dom mieć może.
ŻONA
wpatrując się w Joannę
Cóż to się znaczy? Niewiasta we zbroi?
Lecz prawda, prawda, że w dzisiejszych czasach
Oręż i zbroja każdemu przystoi
I że w niej może bezpieczniej niż w lasach.
Wszakciż83 to sama królowa, jak wiecie —
Odpuść jej, Panie! — w obozie Anglików
Chodzi we zbroi; a i u nas przecie
Dziewica była wodzem wojowników.
WĘGLARZ
Ot, przestań bajać, a idź obacz lepiej,
Nie ma tam czego, co ich trud pokrzepi?
Żona odchodzi do chaty
RAJMUND
do Joanny
Widzisz, nie wszyscy ludzie nieużyci.
Wszędzie człek znajdzie wsparcie i pociechę.
Rozwesel myśli! Patrz! Słońce już świeci,
Szturm się uciszył. Pójdź spocząć pod strzechę!
WĘGLARZ
Chcecie iść pewno do obozu króla,
Żeście tak zbrojni? Lecz idźcież84 ostrożnie!
Obóz angielski stoi tuż od pola,
A czaty jego krzyżują się różnie.
RAJMUND
Cóż radzisz czynić?
WĘGLARZ
Spocząć tu tymczasem.
Syn nasz wnet z miasta być musi z powrotem.
Wie on najskrytsze ścieżki między lasem,
Co chyba sarny deptały przelotem.
Bądźcie spokojni! On was przeprowadzi.
RAJMUND
do Joanny
Złóż już tę zbroję! Bronić nie obroni,
A tylko znuży lub, co gorsza, zdradzi.
Joanna daje znak odmowny.
WĘGLARZ
Ktoś idzie! Cicho! Skryjmy się w ustroni!
SCENA III
Ciż, żona węglarza powraca z chaty z kubkiem w ręku, potem ich syn
ŻONA
To syn nasz, Franek, wraca, widzę, z miasta.
do Joanny
Napij się kroplę, to cię wnet posili.
WĘGLARZ
do wchodzącego syna
No, cóż tam w mieście?
SYN
postrzegając Joannę
Cóż to za niewiasta?
zbliża się szybko ku niej, właśnie gdy ona kubek do ust przykłada, poznaje ją, wyrywa kubek i woła z przerażeniem
Ach, ojcze, matko! Coście wy zrobili?
To czarownica! Zgubicie się sami!
Precz z nią!
WĘGLARZ I JEGO ŻONA
Ach Boże! Zmiłuj się nad nami!
Żegnają się i uciekają.
SCENA IV
Joanna i Rajmund
JOANNA
spokojnie i łagodnie
Widzisz! Przekleństwo ściga za mną wszędzie.
Idź i ty! Po co masz cierpieć daremno?
RAJMUND
Ja miałbym odejść? Któż przy tobie będzie?
JOANNA
O, bądź spokojny! Jest, kto pójdzie ze mną!
Słyszałeś głos tych gromów? Przyjacielu,
One mi rzekły, że mam przewodników.
Co mię, chcąc, nie chcąc, prowadzą do celu.
RAJMUND
Gdzież się obrócisz? Tu obóz Anglików,
Co krwi twej pragną; tam nasi, co ciebie
Sami skazali na wstyd i wygnanie.
JOANNA
Nie bój się! Wszystko widzą tam na niebie,
I to się tylko, co stać musi, stanie.
RAJMUND
Któż cię pożywi? Kto obronić zdoła
Od dzikich zwierząt, dzikszych jeszcze ludzi?
W kim znajdziesz pomoc, gdy cię życie strudzi?
JOANNA
Znam wszystkie zdrowe i pożywne zioła,
Znam biegi planet, po nich w nocach ciemnych
Znajdę mą drogę. Szmer zdrojów podziemnych
Słyszę mem uchem! Niewiele, co trzeba,
Sama natura daje człowiekowi.
RAJMUND
biorąc ją za rękę
Joanno, przebacz, co przyjaciel powie!
Czyżby nie pora przejednać gniew nieba,
Zmyć grzech pokutą i na łonie wiary?...
JOANNA
Jak to? I ty mnie sądzisz godną kary?...
RAJMUND
Ach, czyż nie muszę? To milczenie twoje...
JOANNA
O, to już nadto! Ty jeden na świecie,