Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖
Krótki opis książki:
Dziewica Orleańska to dramat wierszem autorstwa Fryderyka Schillera z 1801 roku. Opowiada losy Joanny D'Arc, począwszy od jej przystąpienia do armii francuskiej.
Joanna D'Arc, przez Kościół katolicki uznana za świętą, była bardzo młodą, pobożną kobietą, która złożyła śluby czystości i przystąpiła do wojska. Schiller nie odtwarza życiorysu Joanny w sposób dokładny, w akcję dramatu wplata wątek miłosny i rozterki z tym związane, zmienia także okoliczności śmierci głównej bohaterki. Dramat pozostaje pełnym patosu utworem, podkreślającym bohaterskość Joanny.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
żyła!
TALBOT
Próżno! Nie zmienić, co zły los przeznaczy!
Tron nasz, dźwigniony tylu prac ogromem,
Wali się w gruzy; próżno bój rozpaczy
Wiodłem do końca; patrz, rażony gromem
Leżę, bym nie wstał. Reims jest już stracony,
Brońcie Paryża!
LIONEL
Paryż sprzymierzony
Z delfinem. Właśnie odebrałem gońca.
TALBOT
odrywając zawiązki62 ran
A więc, krwi moja, upływaj do końca.
Bo już mi światło obrzydło słoneczne!
LIONEL
do Fastolfa
Śpiesz unieść wodza na miejsce bezpieczne!
Wróg z całą na nas następuje siłą.
TALBOT
O, głupstwo gminu! Tyś mię zwyciężyło!
Ty!... I nie ludziom walczyć z mocą twoją,
Przed którą same bogi nie dostoją!
Lecz ty, rozumie, światło niebios tronu,
Ty, sprawco świata, ty, bóstwo człowiecze,
I cóż ty jesteś, gdy szał zabobonu
Porwie cię z sobą i w przepaść zawlecze?
Przekleństwo temu, co w krainie myśli
Szuka wielkości, trwoni moc i lata
I wierzy planom, gdy je mądrze skréśli!
Bo szał i głupstwo — to są władcy świata!
LIONEL
Przestań, milordzie! Krótkie są twe chwile.
Myśl o wieczności! Pojednaj się z Bogiem!
TALBOT
Gdybyż przynajmniej męskiej ulec sile,
Upaść w zapasach z godnym siebie wrogiem!...
Lecz stać się pastwą głupstwa i obłudy!
O, to dotkliwsze od śmierci tysiąca!...
Czyż wszystkie nasze ofiary i trudy
Nie były warte choć lepszego końca?...
LIONEL
podając mu rękę
Żegnaj, milordzie! Hołd łez i modlitwy
Złożę ci w czasie, gdy mię los ocali.
Teraz powinność zwie mię na plac bitwy,
Gdzie los ojczyzny waży się na szali.
Żegnaj, Talbocie! Tak, do powitania
Na lepszym świecie, gdzie nie ma rozstania!
odchodzi
TALBOT
Stało się! Trzeba spłacić dług natury,
Oddać żywiołom to, co z nich powstało!
Chwila nie minie, a z Talbota, który
Świat niegdyś cały napełnił swą chwałą,
Zostanie tylko — proch! Tak kończy człowiek!
A cała korzyść światła, co dziedziczym,
Jest, że ze wzgardą, przed zawarciem powiek,
Widzim, że wszystko było tylko niczem!...
SCENA VII
Ciż, Król, Filip, Dunois, du Chatel i żołnierze francuscy
FILIP
Zwycięstwo nasze!
KAROL
postrzegając Talbota
Patrzcie, ktoś umiera!
Śpieszcie dać pomoc, gdy już nie daremnie.
żołnierze z orszaku króla zbliżają się do umierającego.
FASTOLF
zastępując im drogę
Precz stąd! Szanujcie zwłoki bohatera,
Przed którym w życiu drżeliście nikczemnie!
FILIP
Co widzę? Talbot!
FASTOLF
Oddal się, Filipie!
Niech zgonu męża wzrok zdrajcy nie brudzi!
Talbot wlepia wzrok w Filipa i kona.
DUNOIS
Toż ten, tak ufny w męstwie i dowcipie,
Że za nic ważył i Boga, i ludzi?
Straszny Talbocie, jak ci teraz mało
Ziemi potrzeba! A dziś jeszcze rano
Francyji całej nie dosyć się zdało!
do króla
Teraz cię królem witać mogę śmiało,
Bo szczęście zawsze groziło odmianą,
Póki duch żywy poruszał to ciało.
KAROL
przyjrzawszy się milcząco zmarłemu
Nie my, moc wyższa zmogła cię, rycerzu!
Na ziemi Franków, jak na swym puklerzu,
Coś i konając, nie chciał puścić z dłoni,
Ległeś, byś spoczął! I ona cię przyjmie
Do swego łona. Tu, gdzie kres twej broni,
Tu grób ci wzniesiem, a samo twe imię,
Sam ten grób, w środku państw naszych dzierżawy,
Stanie za pomnik twych czynów i sławy.
żołnierze podnoszą trupa i wynoszą go.
FASTOLF
oddając miecz
Przyjm, panie! Jestem twym jeńcem.
KAROL
oddając mu miecz
Nie, wcale!
Świętą powinność umiem czcić i w wojnie.
Idźcie i wierni wodza swego chwale,
Cześć mu ostatnią oddajcie spokojnie!
Ty, du Chatelu, śpiesz, nie tracąc chwili,
Śpiesz do Agnieszki! Uspokój jej trwogę!
Powiedz, że żyjem, żeśmy zwyciężyli,
Że ją w Reims czekam. Ty jej wskażesz drogę.
du Chatel odchodzi.
SCENA VIII
Ciż i La Hire
DUNOIS
Gdzież jest Dziewica?
LA HIRE
Właśnie pytać chciałem.
Przy tobie była wpośród bitwy pola.
DUNOIS
W twojej ją straży zostawić mniemałem,
Gdym z jazdą poszedł na obronę króla.
FILIP
Przed chwilą jeszcze śród zastępów wroga
Widziałem z dala jej chorągiew białą!
DUNOIS
Biada nam! Gdzież jest? Jakaś myśl złowroga
Trwoży mię o nią; drżę, by nazbyt śmiało
Nie wpadła w tłumy, gdy nikt nie był przy niej.
KAROL
Do broni! Śpieszmy na odsiecz zbawczyni!
odchodzą
SCENA IX
Inna, pusta okolica na placu bitwy.
W oddaleniu widać wieże miasta Reims, oświecone słońcem. Rycerz w czarnej zbroi, ze spuszczoną przyłbicą. Joanna ściga go aż na przód sceny, gdzie on staje i czeka na nią.
JOANNA
Ha, nędzny! Teraz doszłam twych podstępów!
Chciałeś ocalić resztę twoich braci,
Uwieść mię z dala od waszych zastępów.
Lecz krew mi twoja tę zdradę zapłaci!
CZARNY RYCERZ
Po cóż mię ścigasz? Po coś tak, jak widzę,
Zawzięta na mnie?
JOANNA
Bo cię nienawidzę.
Bo jak noc piekieł, której nosisz barwę,
Sama twa postać wściekłość budzi we mnie.
Zedrzyj z twej twarzy tę szatańską larwę63,
Co cię mym oczom chce ukryć daremnie!
Mów, ktoś jest? Gdybym nie widziała w boju,
Jak tuż przede mną, choć nie moim grotem,
Legł mężny Talbot, z postaci i stroju
Mogłabym wnosić, żeś ty jest Talbotem.
CZARNY RYCERZ
Nicże64 ci wewnątrz nie mówi głos ducha?
JOANNA
Ha, skąd wiesz o tem, że mi złem zagraża?
Lecz duch mój tylko głosu Boga słucha!
Groźba złych duchów czystych nie przeraża.
CZARNY RYCERZ
Joanno, słuchaj! Duch ci prawdę wróży:
Oto Reims! Nie wchodź! Złóż oręż przed bramą!
Szczęście nikomu do końca nie służy;
Puść je od siebie, nim odbiegnie samo!
JOANNA
I któż ty jesteś, co mi na pół drogi
Radzisz opuścić nieskończone dzieło?
Mnież65 to rozumiesz zachwiać widmem trwogi,
Mnie, którą niebo swem mestwem natchnęło?
CZARNY RYCERZ
Siła się tobie nie oprze człowiecza,
Lecz jest moc wyższa, co i tobą władnie.
JOANNA
Żadna, prócz boskiej! I nie złożę miecza,
Aż tron Lankastra w proch się nie rozpadnie!
CZARNY RYCERZ
Złóż broń, powtarzam, ostrzegam raz jeszcze!
Nie wchodź do miasta!
JOANNA
Milcz, widmo piekielne!
Mów, kto ci natchnął te groźby złowieszcze?