Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖
Krótki opis książki:
Dziewica Orleańska to dramat wierszem autorstwa Fryderyka Schillera z 1801 roku. Opowiada losy Joanny D'Arc, począwszy od jej przystąpienia do armii francuskiej.
Joanna D'Arc, przez Kościół katolicki uznana za świętą, była bardzo młodą, pobożną kobietą, która złożyła śluby czystości i przystąpiła do wojska. Schiller nie odtwarza życiorysu Joanny w sposób dokładny, w akcję dramatu wplata wątek miłosny i rozterki z tym związane, zmienia także okoliczności śmierci głównej bohaterki. Dramat pozostaje pełnym patosu utworem, podkreślającym bohaterskość Joanny.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
style="margin-left: 1em">W każdym, zda się, ulubiony
Głos z wiatrami ku mnie tchnie!
Oby mnie porwał szał wojny człowieczej!
Oby usłyszeć świst strzał i szczęk mieczy!
śród nich by może na nowo ożyła
Duszy mej siła!
Lecz te dźwięki! Lecz te nuty!
Myśl ich echem tylko brzmi.
Dusza mdleje od tęsknoty,
Serce taje w żalu łzy!
po pauzie z żywością
Miałażem70 zabić? Mogłażem71 go zabić,
Widząc te oczy, ten wyraz oblicza?...
O, wprzód bym na się cios wolała zwabić!
Zbrodniąż jest72 ludzkość i litość dziewicza?
Ha, ludzkość, litość! Czuła żeś je wprzódy,
Gdy cię posłano nieść mord na morderce?
Czuła żeś litość, gdy Walijczyk młody
Błagał cię o nią? Milcz, milcz, podłe serce!
Nie kłam przed Bogiem! On zna prawdy skrytość.
Nie kłam nikczemnie! To nie była litość!...
Na cóż mi było patrzeć w jego lice?
Bóg chce mieć ślepe woli swej narzędzia.
Jam śmiała spojrzeć! Przeklęte źrenice!
Z ojca i stróża został tylko sędzia!
głos fletów odzywa się znowu. — Joanna pogrąża się w smutną zadumę
Obym cię nigdy, lasko pastusza,
Nie zamieniła na miecz wojowniczy!
Czemuż cię, czemu prosta moja dusza
Słuchać musiała, dębie tajemniczy?!
Królowo Niebios, oby twój przeczysty
Nigdy przede mną nie zjawił się blask!
Odbierz go, odbierz twój wieniec gwiaździsty!
Jam jest grzesznica, niegodna twych łask.
Jam widziała śmiertelnemi
Chwałę niebios oczyma;
Przecież cel mój jest na ziemi,
W niebie dla mnie go nie ma!
Ciężkie, ciężkie powołanie,
O Wszechmocny, na mnieś włożył73!
Jaż74 zatwardzić jestem w stanie
Serce, któreś tkliwem stworzył?
Chcesz okazać moc twą światu,
Masz twe duchy, masz anioły!
Ich z twej chwały majestatu
Na śmiertelne ślij padoły!
Im zleć woli twojej czyny!
Im, wybranym, co bez winy,
Co bez serca, nieskalani,
Nieśmiertelni, niezachwiani
Ziemską trwogą, ni rozpaczą,
Ani czują, ani płaczą!
Nie dziewicy, nie pasterce,
Kładź ten ciężar na jej serce!
Co mi do losów, krajów i króli?
Co mi do ludów niezgody?
Swobodna, rada z ubogiej doli,
Wesoło pasłam me trzody.
Tyś mię wyrwał spod mej strzechy
Ty na krwawy popchnął bój!
Mojeż75 za to będą grzechy?...
Ach, to nie był wybór mój!
SCENA II
Agnieszka Sorel i Joanna
AGNIESZKA
wbiega w najwyższem poruszeniu i, postrzegając Joannę, rzuca się jej na szyję; lecz nagle cofa się i upada na kolana przed nią
Nie, nie tak! W prochu...
JOANNA
usiłując ją podnieść
Co czynisz?
AGNIESZKA
Wesele,
Zbytek wesela przepełnił mą duszę.
Szukam cię; z Bogiem podzielić je muszę,
Niewidomego czczę w tobie, aniele!
Pójdź, skończ twe dzieło, ty, sprawczyni cudu!
Król, pan mój, Karol, śród swych parów koła,
Wodzowie, wojsko, tłum radosny ludu
Czekają na cię, by iść do kościoła.
Ja to widziałam! Ja słyszałam z dala
Okrzyk tryumfu narodu i miasta!
O, zbytek szczęścia tłoczy mię, przywala!...
Ratuj mię, wspieraj, bom słaba niewiasta.
Joanna podnosi ją z wolna w milczeniu — Agnieszka wpatruje się w nią i po chwili
Aleś ty smutna? Szczęścia, coś nam dała,
Nie dzielisz sama? Nie dziw! Twoja dusza,
Co nieśmiertelny blask niebios widziała,
Ziemską się naszą radością nie wzrusza.
Joanna ujmuje ją gwałtownie za rękę, ale wnet ją znowu opuszcza
O, gdybyś chciała czuć sercem kobiety!...
Lecz precz ten oręż! Precz hełm z twego czoła!
Nie gardź słodszemi płci twojej zalety!
Miłość się zbliżyć nie śmie i nie zdoła,
Póki w twych ręku lśni miecz archanioła.
JOANNA
Czego chcesz po mnie?
AGNIESZKA
Złóż oręż i zbroję,
Daj się miłości z twem sercem oswoić!
Stań się niewiastą!
JOANNA
Ja mam się rozbroić?
Teraz? O, wiedź mię na mordy i boje!
Na groty wrogów! Tam ja się rozbroję,
Tam! Ale teraz! Murem, nie żelazem,
Kryć mi się od was... i od siebie razem!
AGNIESZKA
Dunois kocha ciebie. Ach, czyż szczera
Miłość serc takich ma goreć daremnie?
Pięknie jest zyskać miłość bohatera,
Lecz piękniej stokroć kochać go wzajemnie!
Joanna odwraca się ze wstrętem
Wzdrygasz się? Cóż to? Miałażbyś76 się brzydzić
Hołdem rycerza? Nie! Możesz odrzucić,
Możesz nie kochać: lecz go nienawidzić!...
Nie! Nigdy, nigdy! Nienawiść ocucić
Może ten tylko, co nam chce wydzierać
Cel uczuć naszych. Ty go jeszcze nie masz,
Lecz w najgodniejszych, chciej, możesz wybierać!
JOANNA
Żałuj mię! Jestem biedniejsza, niż mniemasz.
AGNIESZKA
Ty? I cóż jeszcze braknie szczęściu twemu?
Stargałaś kraju niewolnicze pęta,
Król przez cię stoi zwycięzcą śród Remu,
Tyś jest boginią twej ojczyzny, święta!
Milion serc dla cię jednem czuciem płonie.
Król w całym blasku swego majestatu
Nie jest tak wielkim jak ty, której skronie
Bóg opromienił swą łaską tajemną!
JOANNA
Milcz! Dość! O ziemio, rozstąp się pode mną!
AGNIESZKA
Joanno! Przebóg! Cóż ta rozpacz dzika
Znaczy w twych ustach? Ach, komuż z nas, komu
Czuć dzisiaj radość, gdy cię żal przenika?
Mnie to, mnie trzeba płonąć ogniem sromu.
Mnie, com przy tobie tak niska i mała,
Że nie śmiem spojrzeć do twej wysokości!
Bo znaj mą słabość! Nie ojczyzny chwała,
Nie szczęście braci, nie tryumf jedności,
Nie to, nie, wzrusza duszę moją biedną!
Nim tylko jednym i sobą zajęta,
We wszystkiem widzi, czuje tylko jedno:
On pan tych ludów, on cel tego święta!
Jemu koronę i laurowy wianek
Zesłało niebo! On mój, mój kochanek!
JOANNA
O, tyś szczęśliwa! Szczęśliwa dziewico!
Kochasz, gdzie wszystko kocha razem z tobą.
Miłość twa nie drży przed ludzką źrenicą,
Ona ci szczęściem i razem ozdobą.
Słyszysz ten okrzyk, to radości echo,
One bolesnym nie rażą cię wstrętem.
Pociecha braci jest twoją pociechą,
Święto narodu jest twych uczuć świętem.
We wszystkiem tylko masz nowe ogniwo
Szczęścia twojego z ojczyzną szczęśliwą;
A on, najwyższy, jak słońce na niebie,
Świecąc dla wszystkich, kocha tylko ciebie!
AGNIESZKA
rzucając się jej na szyję
Joanno, jam się myliła! Ty czujesz,
Ty znasz, co miłość! Ty mnie tak pojmujesz!
Wszystkieś tajniki mej duszy przenikła.
Dotąd cię tylko czcić byłam nawykła,
Teraz cię kocham! O, gdybyż wzajemnie!
JOANNA
wyrywając się jej z objęć
Odstąp, nieszczęsna! Uciekaj ode mnie!
Chroń się zabójczej tchu mego zarazy,
Idź, bądź szczęśliwa!
AGNIESZKA
Dziwne twe wyrazy!
Badać ich nie śmie dusza, czcią przejęta.
Aleś ty dla mnie zawsze niepojęta!
Nie dziw! Któż z ludzi zrozumie lub zgadnie,
Co w duszy świętych ukrywa się na dnie?
JOANNA
Świętych? Niebaczna! Tyś czysta, tyś święta!
Gdybyś zajrzała w otchłań mego serca,
Każdy twój wyraz zdałby się bluźnierca!
SCENA III
Też, Dunois, du Chatel i La Hire (z chorągwią Joanny)
DUNOIS