Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖
Krótki opis książki:
Dziewica Orleańska to dramat wierszem autorstwa Fryderyka Schillera z 1801 roku. Opowiada losy Joanny D'Arc, począwszy od jej przystąpienia do armii francuskiej.
Joanna D'Arc, przez Kościół katolicki uznana za świętą, była bardzo młodą, pobożną kobietą, która złożyła śluby czystości i przystąpiła do wojska. Schiller nie odtwarza życiorysu Joanny w sposób dokładny, w akcję dramatu wplata wątek miłosny i rozterki z tym związane, zmienia także okoliczności śmierci głównej bohaterki. Dramat pozostaje pełnym patosu utworem, podkreślającym bohaterskość Joanny.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
to kościół... Wszystko się spełniło!
Lecz w śnie tym było i złych marzeń wiele.
Ach, strach mię o nią, że jest tak wysoko!
BERTRAND
Cóż tu stoimy? Trzeba wejść do środka,
Widzieć, jak króla w purpurę obloką.
ANNA
Tam może łatwiej dojrzy nas lub spotka.
ANIELA
Darmo! Tłok taki! Ludzi jak w mrowisku!
Wracajmy raczej! Wszak żeśmy widziały
Siostrę, dość na tem.
ANNA
Jak to? Bez uścisku?
Bez powitania?
ANIELA
Czyż będziemy śmiały
Zbliżyć się do niej w tej prostej odzieży?
Ach, nie! Już ona do nas nie należy.
Miejsce jej teraz z królmi i panami!
Któż my jesteśmy, by się równać do niej?
Obcą nam była, będąc jeszcze z nami.
ANNA
Myślisz, że wzgardzi, że się nas zapłoni?
BERTRAND
Wzgardzić?... Król królem, a nikim nie gardzi,
Wita się z każdym, a onaż77 tem bardziej!...
Bo niechaj będzie, jak chce, wywyższona,
Król przecież zawsze jest wyższy jak ona.
Z głębi kościoła słychać huk trąb i kotłów.
KLAUDIAN
Ależ się śpieszmy, bo już późno będzie,
A żal byłoby nie być na obrzędzie.
Oddalają się w głąb sceny i gubią się w tłumie.
SCENA VIII
Teobald wchodzi, ubrany czarno. — Rajmund idzie za nim i chce go zatrzymać.
RAJMUND
Nie idź tam, ojcze! Zostańmy na boku,
Trudno ci będzie między taką rzeszą.
Albo wracajmy! Z twoim smutkiem w oku
Co tu masz czynić, gdzie się wszyscy cieszą?
TEOBALD
Widziałeś moje nieszczęśliwe dziecię?
Czy uważałeś?
RAJMUND
Dość o tem!
TEOBALD
O biada!
Czy uważałeś? Czy widziałeś przecie,
Jak drżała, idąc? Jak smutna, jak blada?
Nieszczęsna! Czuje sama, czego warta.
Lecz jeszcze pora! Ratować ją muszę.
Chce iść.
RAJMUND
Stój! Co chcesz czynić?
TEOBALD
Skruszyć jarzmo czarta,
Gwałtem do Boga nawrócić jej duszę!
Strącić ją z szczytu wielkości i grzechu,
Której swe wieczne szczęście poświęciła!...
RAJMUND
Ach, ojcze, bój się zbytniego pośpiechu!
TEOBALD
Mniejsza o ciało, byle dusza żyła!
Joanna wybiega z kościoła bez chorągwi. Lud ciśnie się ku niej; klękają przed nią, całują jej szaty; natłok zatrzymuje ją w głębi sceny.
TEOBALD
To ona! Patrzaj, ucieka z kościoła!
Trwoga ją wnętrzna z świętych miejsc wygania.
Patrz, jaka blada! Trąba archanioła
Brzmi już w jej duszy na sąd zmartwychwstania!
RAJMUND
Bądź zdrów, okrutny! Idziesz krzywo świadczyć.
Żal twój ma za nic przyjaciela słowo.
Bądź zdrów! Ach, na toż miałem ją zobaczyć,
Abym czuł tylko, że tracę na nowo!
Odchodzi.
Teobald odchodzi w przeciwną stronę sceny.
SCENA IX
Joanna, lud, potem Anna i Aniela
JOANNA
wydziera się z tłumu i postępuje szybko na przód sceny
Nie mogłam zostać! Nie! Organ mię głuszy,
Jak huk piorunów; kościół zda się cały
Wali się na mnie; piekło w mojej duszy!
O, nie mnie teraz nieść mój sztandar biały!
Tam na ołtarzu oddałam go Bogu...
Tu jakoś lepiej! Tu oddychać mogę;
Tu śmielej!... O nie! Nie myśleć o wrogu,
Nie! Pragnę tylko uspokoić trwogę.
Czy mi się zdało? Czy przed chwilą w tłoku
Widziałem siostry? Byłoż78 to w istocie?
Czy tylko widmo, pożądane oku,
Przyszło urągać czy ulżyć tęsknocie?
Ach, tak, tak! Po co łudzić się daremnie?
One daleko, daleko ode mnie!
Jak moje szczęście, moja młodość ranna!...
Anna i Aniela wchodzą.
ANNA
do Anieli
Patrz, patrz, to ona!
ANIELA
biegnąc ku Joannie
To nasza Joanna!
JOANNA
To wy! O siostry, o najmilsze moje!
Więc to nie mara? Nie! Sen mię nie łudzi!
O, co za rozkosz spotkać serca swoje
Śród tej pustyni nieznajomych ludzi!
ANNA
A co, Anielo? Czy się nas wyrzeka?
Czy gardzi nami?
JOANNA
I wy z tak daleka
Przyszłyście do mnie, com was opuściła?
ANIELA
Boska w tem wola, a nie twoja była.
ANNA
Sława dzieł twoich napełnia świat cały,
Bóg cię uczynił swoich łask obrazem;
I myśmy przyszły widzieć blask twej chwały,
I to nie same!
JOANNA
prędko
Co? Ojciec jest razem?
Gdzież on? Gdzie, mówcie!
ANNA
Nie, ojca tu nie ma.
JOANNA
Nie ma? Dlaczego? Czy może trwa w gniewie?
Nie chce mię widzieć przed swemi oczyma?
Może złorzeczy?
ANIELA
O nie! Lecz on nie wie,
Że tu jesteśmy.
JOANNA
Nie wie? Cóż to znaczy?
Wy się mięszacie? Gdzież on jest? Dla Boga!
Mówcie, czy żyje? ...
ANNA
Żyje i przebaczy
Wszystko! Lecz odkąd poszłaś, siostro droga,
Ojciec nasz...
ANIELA
dając znak, aby milczała
Anno!
ANNA
Stał się więcej jeszcze
Smutnym niż dawniej.
JOANNA
Smutnym z winy mojej!
ANIELA
Znasz ojca umysł i myśli złowieszcze:
Los go twój trwoży. Lecz się uspokoi,
Gdy mu powiemy, że jesteś szczęśliwa.
ANNA
Bo wszakże jesteś? Na czemże ci zbywa?
JOANNA
O tak! Na niczem! Niczego nie żądam,
Kiedy was widzę, gdy z ust waszych słyszę,
Że mię kochacie, i, zda się, oglądam
Nasze rozkoszne, rodzinne zacisze,
Gdzie w cieniu ojca i waszej opieki,
Chodząc za trzodą po zielonym gaju,
Byłam szczęśliwa, szczęśliwa, jak w raju,
I jak już nigdy nie będę na wieki!
Ukrywa twarz na piersiach Anieli, Stefan, Klaudian i Bertrand wchodzą i z nieśmiałością zatrzymują się z daleka.
ANNA
Chodźcie tu, chodźcie! Wszystko się spełniło!
Siostra nie dumna, nie ma nas za cudze.
Ci zbliżają się i chcą podać jej rękę; Joanna wpatruje się w nich bystro i wpada w głębokie zamyślenie.
JOANNA
Gdzież to ja jestem? Czyż to wszystko było
Snem tylko marnym? A teraz się budzę?
O, tak, tak! Pewnie! Musiałam, jak nieraz,
Zasnąć pod drzewem i marzyć... a teraz!...
Lecz mówcież79, mówcie! Jesteśmyż w Dom-Remy?
Wasże80 to widzę przed oczyma memi?
Czyż więc te króle, te mordy, te boje,
Były snem tylko? Ach, bo myśli moje
Dziwnie splątane! Nic nie wiem, nie pomnę...
Dąb ten mię urzekł! Gdzież są te ogromne