Stalky i spółka - Rudyard Kipling (książki w bibliotece .TXT) 📖

Zawsze to lepsze niż mały Clewer.

— Dobra! — wykrzyknął z radością Sefton. — Zdejmiemy im trzewiki — tylko im, my nie.

Rzucono Beetle’a i M’Turka na podłogę. Stalky wtoczył ich za fotel.

— A teraz powiążę was, Seffy i Campbell. Ja będę kierował walką. Co ty masz za łapy, Seffy! Chusteczka nie wystarcza! Nie masz gdzie porządnego szpagatu?

— W kącie leży cała masa sznurków — odpowiedział Sefton. — Prędzej! Beetle, cielę głupie, przestań już smarkać! Będziemy mieli elegancką walkę kogutów. Zwyciężeni będą musieli śpiewać hymny pochwalne na cześć zwycięzców. Ty jesteś niby poetą, Beetle — zrobię ja z ciebie poetę!

Na kolanach zajął pozycję obok Campbella.

Stalky szybko, dokładnie i z wprawą zaczął ich wiązać w kij do akompaniamentu wyzwisk M’Turka związanego, zdradzonego i klnącego jędrnie za fotelem.

Stalky umieścił obok siebie Campbella i Seftona i skierował się ku swym sojusznikom. Po drodze zamknął na klucz drzwi.

— Udało się! — rzekł zmienionym głosem.

— Co do diabła...? — zaczął Sefton.

Udane łzy Beetle’a przestały się lać. M’Turk uśmiechając się, zerwał się na równe nogi. Razem już zacisnęli sznury na przegubach i kostkach swych nieprzyjaciół.

Stalky rozsiadł się wygodnie w fotelu i przyglądał się im z jak najsłodszym uśmiechem. Człowiek związany do walki kogutów jest najbezbronniejszą istotą pod słońcem.

— Bek koźlęcia rozbestwia tygrysa! Ależ z was osły skończone!

Rozparł się w fotelu i śmiał się niemal do utraty tchu.

Ofiary z wolna tylko zdawały sobie sprawę ze swego położenia.

— Jak wstaniemy, dostaniecie takie lanie, jakiegoście w swym krótkim życiu jeszcze nie widzieli! — zagrzmiał Sefton z podłogi. — Bokiem wam ten śmiech wylezie! Cóż to ma znaczyć, do wszystkich diabłów?

— Zaraz zobaczycie! — odpowiedział M’Turk. — Nie klnijcie tak. Chcemy wiedzieć, który to z was, wy świnie jedne, dręczył Clewera.

— Nic wam do tego.

— Dlaczegoście dręczyli Clewera?

Trzej chłopcy powtórzyli to pytanie po kolei, akcentując je każdy inaczej. Wiedzieli dobrze co robią.

— Bo nam się tak podobało! — zabrzmiała wreszcie odpowiedź. — Dajcie nam wstać.

Sefton i Campbell wciąż jeszcze nie rozumieli, co ich czeka.

— Bardzo dobrze. Za to teraz my zabawimy się z wami, ponieważ tak się nam podoba. Będziemy tak samo sprawiedliwi wobec was, jak wy byliście wobec Clewera. On nie mógł nic zrobić wam, wy nie możecie nic zrobić nam. A to ci heca, co?

— My nic nie możemy? Zaczekajcie trochę, zobaczycie!

— Widzicie! — rzekł Beetle w zamyśleniu. — To znaczy, że was jeszcze nigdy jak się patrzy nie tresowano. Chłosta publiczna to nic wobec małego posiedzonka, jakie was czeka. Załóżmy się o pięć szylingów, że będziecie płakać jak dzieci i przyrzekniecie wszystko, czego tylko zażądamy.

— Słuchaj, Beetle, jak wstaniemy, to zbijemy was tak, że wyjdziecie stąd półżywi.

— Ale naprzód wy będziecie półżywi. Dawaliście Clewerowi „gruszki”?

— Dawaliście Clewerowi „gruszki”? — powtórzył jak echo M’Turk.

Kiedy powtórzyli pytanie po raz dwudziesty — żaden chłopak nie wytrzyma tortury bezustannego pytania, co stanowi główną istotę tej męczarni — przyszło wyznanie.

— Niech was diabli wezmą, dawaliśmy.

— Dostaniecie też.

Wsypali im „gruszki” w głowy zgodnie ze starą praktyką. A porządne „gruszki” to nie żart, stary Molly Fairbrun nie wsypałby ich lepiej.

— Dawaliście Clewerowi „szczotkę”?

Tym razem odpowiedź przyszła prędzej i dano im znów szczotkę, co trwało równo pięć minut według zegarka Stalky’ego. Nie mogli ani drgnąć w więzach. W ćwiczeniu tym szczotki zupełnie się nie używa.

— Dawaliście Clewerowi „klucz”?

— Nie, nie dawaliśmy! Przysięgam Bogu, żeśmy nie dawali! — wołał Campbell, tarzając się z bólu.

— Zatem my wam go damy, abyście wiedzieli, jakby było, gdybyście go dawali.

Tortura klucza — w której klucza nie ma zupełnie — jest nadzwyczaj bolesna. Poddani jej zaczęli po kilku minutach tak wyć, że trzeba im było zakneblować usta.

— Dawaliście Clewerowi „korkociąg”?

— Tak. O, wy łotry! Dajcie nam spokój, bydlaki.

Dano im korkociąg, a tortura korkociągu — zresztą bez żadnego korkociągu — jest jeszcze boleśniejsza niż tortura klucza.

Metodyczność i milczenie, z jakim kaci pracowali, wstrząsnęły nerwami ofiar. W przerwach pomiędzy poszczególnymi torturami sypał się bezlitosny grad oszałamiających pytań, gdy zaś torturowani nie chcieli odpowiadać, wpychano im w usta kneble sporządzone z brudnych ręczników.

— Nic więcej nie robiliście Clewerowi? Turkey, wyjmij im kneble, żeby mogli odpowiedzieć.

— Przysięgam, że to już wszystko! Och, Stalky, wy nas zabijecie! — krzyknął Campbell.

— To samiuteńko mówił wam Clewer. Sam słyszałem. Ale my wam dopiero teraz pokażemy, co to znaczy prawdziwe znęcanie się. Co mi się w tobie nie podoba, Sefton, to to, że przyszedłeś do liceum w wysokim kołnierzyku i lakierkach i wyobrażasz sobie, że możesz nauczyć nas czegoś nowego, co się tyczy tortur. Czy istotnie myślisz, że możesz nas pod tym względem czegoś nowego nauczyć? Wyjmij mu knebel z ust, niech odpowie.

— Nie! — odpowiedział Sefton z wściekłością.

— Mówi, że nie. Ukołyszcie go do snu. Campbell może się przyglądać.

Do ukołysania chłopca do snu trzeba dwu rękawic bokserskich i trzech chłopców. Operacja ta również nie ma nic wspólnego ze swą nazwą. „Kołysano” Seftona tak długo, aż mu się oczy zapadły i zaczął charczeć, dysząc ciężko; dostał zawrotu głowy i zrobiło mu się niedobrze.

— Boże! — zawołał Campbell w swym kącie, blednąc.

— Na bok z nim! — mówił Stalky. — Dajcie tu Cambella. Otóż teraz już zaczyna się znęcanie. Aj, byłbym zapomniał! Słuchaj, Campbell, dlaczego znęcaliście się nad Clewerem? Wyjmij mu knebel z ust, niech odpowie.

— Ja... ja nie wiem. Och, puście mnie! Przysięgam, że zawrę z wami pokój. Nie kołyszcie mnie.

— Bek koźlęcia rozbestwia tygrysa! On mówi, że nie wie. Posadź go dobrze, Beetle. Daj mi rękawicę i włóż mu knebel do ust. W milczeniu „kołysano” Campbella sześćdziesiąt cztery razy.

— Skonam! — szepnął.

— On mówi, że skona. Usuńcie go. Dalej Sefton. Och, byłbym zapomniał! Sefton, dlaczego znęcaliście się nad Clewerem?

Nienadająca się do druku odpowiedź bynajmniej nie zmieszała Stalky’ego.

— Turkey, zrób mu ag-ag.

Zrobiono mu natychmiast ag-ag. Sefton miał już za sobą drogo zdobyte doświadczenie blisko osiemnastu lat, a mimo to jeszcze go sobie nie cenił.

— Mówi, że my jesteśmy świnie. Na bok z nim. A teraz Campbell! O, byłbym zapomniał! Słuchaj, Campbell, za co znęcałeś się nad Clewerem?

Dopiero teraz trysnęły łzy — łzy gorące, błaganie o litość i nikczemne obietnice darowania wszystkiego. Niech się tylko przestaną znęcać, Campbell nigdy na nich nie podniesie ręki. Pytania posypały się znowu — z akompaniamentem przekonywających argumentów.

— Boli cię, Campbell? Co? Boli?

— Tak. Strasznie.

— Mówi, że go boli. Masz już dość?

— Dość, dość! Przysięgam, że dość! Och, przestańcie już!

— Mówi, że ma dość. Będziesz już pokorny?

— Będę.

— Mówi, że będzie pokorny. Będziesz pokorny jak pies?

— Jak pies.

— Mówi, że będzie pokorny jak pies. Będziesz się jeszcze znęcał nad Clewerem?

— Nie. Nieee!

— On mówi, że się już nad Clewerem znęcać nie będzie. Ani nad nikim innym?

— Nie. Przysięgam, że nie.

— Ani nad nikim innym. A co się tyczy tego lania, które nam wraz z Seftonem obiecałeś?

— Nie! Nie! Jak Boga kocham, nie będę się mścił.

— Mówi, że nam nie da lania. Czy wyobrażasz sobie, że masz jakie pojęcie o torturach?

— Nie, nie mam.

— Mówi, że nie ma pojęcia o torturach. Nauczyliśmy cię trochę?

— Tak — tak.

— Mówi, żeśmy go trochę nauczyli. Jesteś nam wdzięczny?

— Tak.

— Mówi, że jest nam wdzięczny. Usuńcie go na bok. Ach, byłbym zapomniał! Słuchaj, Campbell, dlaczego znęcałeś się nad Clewerem?

Campbell znowu wybuchnął płaczem; nerwy jego już nie wytrzymały.

— Dlatego, że się sadziłem; czy tego chcecie?

— Mówi, że się sadził. Ma zupełną słuszność. Usuńcie go w kąt. Campbella już się torturować nie będzie. Teraz Sefton.

— Wy diabły, młode diabły! — wołał Sefton, kiedy go wprawne kolana taczały po dywanie.

— Bek koźlęcia rozbestwia tygrysa! Czekajże, musimy zrobić cię ładnym. Gdzie on ma przybory do golenia? (Campbell powiedział.) Beetle, przynieś trochę wody. Turkey, rozrób pianę. Będziemy cię golić, Seffy, więc radzę ci leżeć spokojnie, żebyś się nie zaciął. Myśmy jeszcze nikogo nie golili.

— Dajcie pokój! Dajcie pokój! Proszę was, zostawcie mnie!

— Ejże, zaczynamy się robić grzeczni? Ja chcę zgolić tylko jeden śliczny faworycik...

— Niech... niech między nami będzie już pax, tylko mnie nie golcie. Przysięgnę, że daruję wam lanie, jeśli mi dacie spokój.

— I połowę wąsów, którymi się tak pysznimy. Mówi, że daruje nam lanie. Czy nie poczciwy z niego chłopak?

M’Turk roześmiał się nad niklową miseczką i umieścił głowę Seftona między kolanami Stalky’ego.

— Czekajcie! — zawołał Beetle. — Takich długich włosów golić nie można. Trzeba naprzód przystrzyc ten wąsik, a potem będzie go można oskrobać.

— Nie chce mi się szukać nożyczek. Zapałka nie wystarczy? Rzuć nam pudełko z zapałkami. Ponieważ to prosię, możemy go po prostu osmalić. Leż spokojnie!

Zapalił zapałkę, ale naraz cofnął rękę.

— Kiedy ja chciałbym mu osmalić tylko jeden wąs.

— Wiesz co? — wpadł na myśl Beetle, wymachując namydlonym pędzelkiem. — Ja go do połowy namydlę — a ty resztę możesz spalić.

Puch pierwszego młodzieńczego wąsa spłonął z łatwością aż do środka górnej wargi po linię piany, a Stalky starł wielkim palcem zwęglone włosy. Nie był to najmilszy sposób golenia, ale znakomicie odpowiadał celowi.

— Teraz faworycik po drugiej stronie. Obróć go!

Zniszczono faworycik częścią przy pomocy brzytwy, częścią za pomocą zapałki.

— Dajcie mu teraz lusterko. Wyjmijcie mu knebel. Chciałbym wiedzieć, co powie.

Nie było słów. Zrozpaczony Sefton patrzył w lusterko ze zgrozą. Dwie wielkie łzy spłynęły po jego policzkach.

— Ach, zapomniałem! Słuchaj, Sefton, dlaczego znęcałeś się nad Clewerem?

— Dajcie mi spokój, wy hycle przeklęte! Dajcie mi spokój! Mało wam jeszcze?

— Mówi, żebyśmy dali mu spokój! — rzekł M’Turk.

— Mówi, że jesteśmy hycle, a myśmy dopiero zaczęli — dodał Beetle. — Jesteś niewdzięczny, Seffy! Z oczu ci widać, żeś skończony okrutnik.

— On mówi, że ma już dość — dodał Stalky. — On się myli.

— A więc — do roboty, do roboty! — zaśpiewał M’Turk, wywijając kijem. — Chodź no tu, mój ty śliczny Narcyzie! Nie zakochaj się w odbiciu własnej twarzy.

— Puśćcie go już! — zawołał ze swego kąta Cambell. — Przecie on beczy!

Jak dwunastoletni mikrus zapłakał nagle Sefton z bólu, wstydu, zranionej miłości własnej i zupełnej bezsilności.

— Zrób z nimi pacem78. Sefton, słyszysz? Nie dasz rady tym wściekłym diabłom.

— Ko—chany Campbell, tylko nie bądź niegrzeczny! My możemy znowu zacząć!

— Sami wiecie, że jesteście diabły! — mówił Campbell.

— Jak to? Z powodu tych paru tortur, tych samych, które wy zadawaliście Clewerowi? — zapytał Stalky. — Jak długo znęcaliście się nad nim? Całe półrocze?

— Nie zawsześmy go bili!

— Zawsze, ile razy mogliście go złapać! — odpowiedział Beetle, który siedział ze skrzyżowanymi nogami na ziemi, podczas gdy jego kij miarowo opadał na kostkę nogi Seftona. — Niby to ja nie wiem.

— Może — może być...

— I wyście go sami łapali! Niby to ja nie wiem! Dlatego, że on jest strasznie komiczny mały bydlak, co? Niby to ja nie wiem! No, a teraz wy jesteście strasznie komiczne bydlaki i dostajecie to, co on miał dostać — za to, że jest bydlak. I tylko dlatego, że nam się tak podoba.

— Myśmy się nigdy nad nim naprawdę nie pastwili, tak jak wy nad nami.

— Naturalnie! — odpowiedział Beetle. — Oni się nigdy nie pastwią. Czasem tylko uderzą. Zawsze tak mówią. Wykopią duszę z chłopca i chłopak idzie do komórki i tam beczy. Schowa głowę pod płaszcz i płacze. Trzy razy na dzień pisze do domu z prośbą, żeby go wzięto z zakładu — tak, ty bydlaku jakiś, ja tak robiłem. Ty, Campbell, nie wiesz, co to prawdziwa tortura. Bardzo żałuję, że między nami jest pax.

— Ale ja nie! — wykrzyknął Campbell, który nie był pozbawiony humoru. — Uważaj, zabijesz Seftona!

Beetle bił w podnieceniu kijem na ślepo i Sefton błagał już olitość.

— A ty! — krzyknął Beetle, wykręcając się na siedzeniu. — Nad tobą także nikt się nigdy nie znęcał. Gdzie byłeś przedtem?

— Ja... ja miałem guwernera.

— Aha! Guwernera! To znaczy, żeś nigdy w życiu nie beczał. A teraz beczysz, widzisz! Może nie beczysz?

— Nie widzisz, ty ślepa kanalio?

— Ja jestem ślepy? — zaczął Beetle. — I kanalia? Kusz, Stalky, ja się z naszym przyjacielem pobawię trochę à la Molly Fairburn. Ja myślę, że widzę dobrze. Dobrze widzę, Sefton?

— Doskonale postawione pytanie! — odezwał się Turkey, obserwując pracę kija. — Seffy, radziłbym ci przyznać, że on widzi dobrze.

— Tak jest, ty widzisz! Na pewno! Przysięgam, że widzisz! — ryczał Sefton przekonywany coraz to silniejszymi argumentami.

— Czy