Vademecum dobrych obyczajów w biznesie - 1.Wizerunek biznesmena - Peggy Post (elektroniczna biblioteka txt) 📖
- Autor: Peggy Post
Czytasz książkę online - «Vademecum dobrych obyczajów w biznesie - 1.Wizerunek biznesmena - Peggy Post (elektroniczna biblioteka txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Peggy Post
Jeżeli jesteś palaczem, wiesz, że tak zwany „oddech palacza” jest u niektórych osób silniejszy niż u innych – a może to twój? Miętowy spray pomoże, ale porządne wyszorowanie zębów i trochę płynu do ust działa lepiej. Istnieje również problem przesiąkniętych dymem ubrań. Staraj się palić w wentylowanych pomieszczeniach i zastanów się nad przechadzką na świeżym powietrzu, zanim ponownie wejdziesz do niezadymionego pomieszczenia.
Jeśli nie palisz, wykaż trochę tolerancji. Chcesz, by ktoś zgasił papierosa? Poproś o to uprzejmie. Większość palaczy nie chce obrazić innych osób, przyczynić się do ich dyskomfortu lub spowodować problemy zdrowotne.
ŻENUJĄCE MOMENTY
Włókienko szpinaku między przednimi zębami, rozpięty rozporek, niezapięta bluzka – choć to główne tematy komedii sytuacyjnej, są tak naprawdę bardzo żenującymi momentami. Kiedy znajdziesz się w takim położeniu, jedyne co możesz zrobić, to roześmiać się i zrzucić winę na pecha. Jeżeli zauważysz, że wpadka przydarzyła się innym, pomóż tym osobom. Dyskretnie napomknij o problemie (bez świadków, jeśli to możliwe) i, w razie potrzeby, pomóż naprawić szkodę. Gdy jesteś kobietą, zbyt nieśmiałą, by powiedzieć koledze, iż ma rozpięty rozporek, cichutko poproś innego mężczyznę, aby to zrobił. Jeżeli współpracownik zwraca ci uwagę, że masz plamę od musztardy na krawacie lub ziarenko maku między zębami, nie czuj urazy, ani się nie obrażaj. Bądź wdzięczny; przyjaciel uratował cię właśnie od żenującej wpadki.
Niektóre problemy powinny rozwiązać się same. Łupież, tupecik przypominający kosmaty dywanik lub okropny makijaż nie wpływają na miejsce pracy w istotny sposób i nie powinny nikogo interesować. To osoba, której ten problem dotyczy, musi sobie zdać sprawę, że być może niweczy swe szanse na awans. Jedynie wtedy, gdy jesteś blisko ze współpracownikiem, masz prawo delikatnie zasugerować, iż to, co robi, może szkodzić jego karierze.
NIEPRZYJEMNE ZAPACHY
Niemiła woń ciała, brzydko pachnące stopy, nieświeży oddech współpracownika to nadzwyczaj drażliwe kwestie. Nikt z nas nie ma ochoty powiedzieć drugiej osobie o woni jej ciała, jednak ilekroć pytamy uczestników seminariów biznesowych, czy woleliby, żeby przyjaciel lub kierownik powiedział im o przykrym zapachu, czy nie, zawsze 100 procent odpowiada, iż chcieliby otrzymać wskazówki od współpracownika. Tak więc, gdy następnym razem twój przyjaciel będzie brzydko pachniał, zastanów się, jak on, twoim zdaniem, powinien zachować się, gdyby role się odwróciły. Poinformuj go o problemie.
Zrób to w następujący sposób. Weź go na stronę i zacznij: „Bill, ponieważ jestem twoim przyjacielem, chcę ci powiedzieć coś, co jest dla mnie bardzo trudne. Jednak wiem, że gdyby role odwróciły się, chciałbym, żebyś ty powiedział to mnie. Mam wrażenie, iż może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale niektórzy z nas zwrócili uwagę na twój zapach i martwimy się, że może mieć on wpływ na twój awans. Mówię to wyłącznie, by ci pomóc. Chcesz porozmawiać?”.
Jednego musisz być pewien, reakcja kolegi prawdopodobnie cię zaskoczy. Możesz się dowiedzieć, iż zapach jego ciała jest spowodowany na przykład niedostateczną higieną osobistą, ale całkiem prawdopodobne, że stanem zdrowia, lekami lub niedoborami diety.
Jeśli nie potrafisz załatwić tej sprawy sam, a problem staje się nie do zniesienia, porozmawiaj z życzliwie nastawionym przełożonym lub kierownikiem działu kadr – sam albo z innymi współpracownikami. Grupa pracowników ma większą siłę przekonywania, gdy chodzi o szefa, niż jeden człowiek.
ZA DUŻO ZAPACHU
Choć perfumy, woda po goleniu, wody kolońskie i inne kosmetyki powinny sprawiać przyjemność, to szybko mogą stać się męczące w zatłoczonym biurze. Wiele firm przyjmuje zasady regulujące używanie zapachów z przyczyn zdrowotnych. Możesz pomóc, nie przesadzając z własną toaletą. Nie perfumuj się w pracy i wypróbuj każdy nowy zapach, zanim użyjesz go do biura; chemia ciała wpływa na jego siłę i może go zintensyfikować. Ciężkie, piżmowe zapachy zarezerwuj na wieczorne wyjścia do miasta (patrz także: „Woda kolońska”, s. 32; „Perfumy”, s. 42).
GUMA DO ŻUCIA
Żucie gumy w pracy nie jest niewłaściwe; istnieje natomiast ryzyko, iż może przeszkadzać ludziom, którzy uważają ten nawyk za nieelegancki lub po prostu obrzydliwy. Gdy jesteś sam, w żuciu gumy nie ma nic nagannego, jeżeli cmokania lub wydmuchiwania baloników nie słychać w sąsiednim boksie, jednak na zebraniu w firmie lub podczas spotkania z klientami czy wspólnikami zachowanie to jest odbierane tak samo, jak jedzenie z otwartymi ustami.
„CZY CHCESZ SIĘ DOŁOŻYĆ?”
Biurowe zbiórki pieniędzy organizowane przez kolegów z pracy z okazji urodzin, ślubów, narodzin dziecka lub datki na szkołę mogą znacznie uszczuplić czyjeś zasoby finansowe. Jeżeli częstość zbiórek zaczyna wymykać się spod kontroli, zastosuj własną metodę odnośnie składek wpłacanych na określone imprezy, takie jak chociażby showers (przyjęcia organizowane przez kobiety, które wychodzą za mąż lub spodziewają się dziecka – przyp. tłum.). Nie odmawiaj, ponieważ twoi koledzy nabiorą mylnego wyobrażenia o twojej hojności. Możliwe, że inni pracownicy również uważają biurowe zbiórki za nadmierne obciążenie ich budżetu. Jeżeli dyskretne śledztwo potwierdzi twoje domysły, idźcie zorganizowaną grupą do przełożonego, by ustanowić lub wyegzekwować pewne wytyczne odnośnie składek. Dobry pomysł to wspólna biurowa kasa, do której wszyscy się dokładają.
Obecnie, jedną z najbardziej spektakularnych zmian w miejscach pracy jest rosnące wykorzystywanie pracowników. Jeszcze całkiem niedawno typowe biuro zapełniali urzędnicy pracujący dla tej samej firmy przez całe lata, otrzymujący tradycyjną pensję lub stawkę godzinową plus pakiet świadczeń, który obejmował urlop, zwolnienie chorobowe, ubezpieczenie na życie i plan emerytalny. Dziś osoba pracująca obok ciebie może być pracownikiem tymczasowym lub zatrudniona jest na pół etatu. W wyniku tej zmiany, stali i pełnoetatowi pracownicy muszą się przystosować, zmieniając sposób myślenia i zachowanie w stosunku do nowych współpracowników.
WSPÓŁPRACA Z PRACOWNIKAMI TYMCZASOWYMI
Faktem jest, że wielu pracowników na pełnym etacie żywi urazę do tymczasowych, z powodu całkiem zasadnej obawy, iż ich własne stanowiska mogą być następne w kolejce do przekształcenia. Ważne jest, aby oddzielić twoje zachowanie w stosunku do jednostki od twoich poglądów na firmową politykę zatrudnienia. Jeżeli chcesz zaprotestować przeciwko przyjmowaniu pracowników tymczasowych, omów to z wyższym kierownictwem lub zarządem spółki. Nie wyładowuj emocji na innych.
Powitaj tymczasowych pracowników uprzejmie i bądź gotów zaoferować im pomoc, gdy przyjdą do pracy. Załóż, że są oni wykwalifikowani i chętni do nauki i traktuj ich z taką samą zawodową uprzejmością, jaką okazałbyś pełnoetatowemu pracownikowi. Bądź świadomy, iż pracownicy tymczasowi mogą nie spodziewać się chłodnego przyjęcia, a obowiązkiem stałego personelu jest przyjąć ich do zespołu, wyjaśnić, co mają robić oraz zapoznać z kulturą firmy.
Jeżeli w twoim przedsiębiorstwie istnieje zwyczaj zapraszania nowego pracownika na lunch w pierwszym tygodniu, postąp tak samo z tymczasowym, który otrzymał długoterminową pracę. Poznaj go lepiej i włącz w normalne życie towarzyskie biura. Możesz zostać przyjemnie zaskoczony, odkrywając, że tymczasowi pracownicy nie różnią się od ciebie i innych kolegów pracujących na pełen etat.
JEŻELI JESTEŚ PRACOWNIKIEM TYMCZASOWYM
Pracownicy tymczasowi powinni zrobić wszystko, co w ich mocy, by jak najszybciej dostosować się do zwyczajów i zasad nowego biura. Jeżeli jesteś tego typu pracownikiem, agencja powinna przekazać ci podstawowe informacje o nowym zadaniu. Czasami jednak może nie być czasu, byś mógł dokładnie zorientować się, a agencja nie zna na przykład charakteru miejsca pracy, do którego cię wysłała. Dopóki nie rozeznasz się w sytuacji, ubieraj się konserwatywnie i zachowuj przyzwoicie. Szybko dowiesz się, czy styl biura jest formalny czy nieformalny.
Spróbuj nie osądzać swoich nowych współpracowników zbyt ostro, jeżeli są chłodni i oficjalni w stosunku do ciebie. Może właśnie trafiłeś przypadkiem na moment znacznej redukcji etatów w firmie lub zmianę polityki zatrudnienia. Niestety, pracownicy tymczasowi stanowią często obiekt niechęci ze strony tych, którzy czują, że pokrzyżowano im plany. Dystans może pomóc, ale nie zachowuj się z nadmierną powściągliwością, ponieważ współpracownicy będą cię unikać, a co gorsza podkopywać twoje kompetencje. Bądź czujny i reaguj, gdy ktoś robi przyjazny gest. Warto przyjąć propozycję pomocy, nawet jeśli się jej w rzeczywistości nie potrzebuje; takie postępowanie świadczyć będzie o koleżeństwie i szacunku dla wiedzy i doświadczenia długoterminowych pracowników.
Jeżeli chodzi o utrzymywanie stosunków towarzyskich ze współpracownikami, stosuj się do polityki twojej agencji i wyjaśnij swoje stanowisko osobom, z którymi pracujesz. Nigdy nie dyskutuj o pensji lub świadczeniach, ponieważ nieuchronnie dojdzie do porównywania. Ponieważ masz dwóch szefów – instytucję, która cię zatrudnia i firmę, która kontaktuje się z twoją agencją – zachowanie poufności jest podwójnie ważne.
PRACA NA PÓŁ ETATU
Półetatowcy są zatrudniani przez firmę i pracują według niekonwencjonalnego harmonogramu – przychodzą na kilka godzin dziennie lub kilka razy w tygodniu, albo wykonują pracę zdalnie (z domu) przez przynajmniej część dnia. Niektórzy dzielą to samo stanowisko.
Taki układ wiąże się z różnymi problemami. Jednym z największych wyzwań dla pół etatowca jest udowodnienie współpracownikom, że traktuje swoją pracę równie poważnie, jak pracownicy zatrudnieni na pełen etat. Bez względu na to, czy spędza się w pracy czterdzieści czy dwadzieścia godzin w tygodniu, pracownik na pół etatu powinien wkładać ten sam wysiłek w wykonanie pracy, co pełnoetatowy, i być profesjonalistą.
STARAJ SIĘ
Dobre zachowanie w pracy jest najlepszym sposobem, by półetatowcy mogli zdobyć dużo punktów – bądź tam, gdzie powinieneś i kiedy powinieneś. Twój przełożony bez wątpienia poinformuje całe biuro, że pracujesz na pół etatu, ale bądź pewien, iż każdy ma kopię twojego harmonogramu pracy, łącznie z recepcjonistką, która będzie przekierowywać służbowe rozmowy, gdy nie będzie cię w biurze. Powinieneś zresztą regularnie sprawdzać swoje wiadomości i pocztę głosową poza godzinami pracy.
Możesz także podać swój adres e-mailowy kolegom, aby otrzymywać notatki służbowe i ogłoszenia. Melduj się okazjonalnie u przełożonego, tak abyś otrzymywał wiadomości i informacje dotyczące twojej pracy. Nie rezygnuj całkowicie z życia towarzyskiego w firmie, choć będziesz prawdopodobnie musiał ograniczyć ilość przerw, aby wykonać swoją pracę.
Cokolwiek robisz, nie narzekaj przed kolegami z biura, że masz za dużo pracy; twoim pełnoetatowym współpracownikom trudno będzie współczuć ci z powodu trudnej sytuacji. Jeżeli jesteś zbyt obciążony pracą, porozmawiaj z przełożonym jak najszybciej i przedstaw swoje problemy w rzeczowy sposób.
I na koniec, gdy rozmawiasz o swoich zajęciach poza godzinami pracy, uważaj, by nie wyjść na chwalipiętę; pamiętaj, że normalna zazwyczaj uwaga o lunchu w szkole syna lub o ochotniczej pracy w kuchni dla ubogich może wydać się twoim współpracownikom nietaktowna. Unikaj też włączania nie związanych z pracą zajęć, takich jak wizyta u lekarza czy fryzjera, do swego harmonogramu pracy.
Ludzie niepełnosprawni stanowią największą grupę mniejszościową w Stanach Zjednoczonych – około 17 procent populacji. Za tymi danymi statystycznymi kryje się więcej niż 45 milionów osób, które mają określone potrzeby. Gdy pracujesz z kimś, kto jest niepełnosprawny, pozbądź się niepokoju, jaki możesz odczuwać („Czy moje słowa są nie na miejscu?”) i bądź sobą. Postępuj tak, jak z każdym innym współpracownikiem; jeżeli kwestia niepełnosprawności ma być poruszona, niech zrobi to osoba niepełnosprawna, nie ty.
PRZEWRAŻLIWIENIE NA PUNKCIE JĘZYKA
O ile w kwestii drażliwych tematów należy zachowywać się taktownie, nie musisz być nadmiernie przewrażliwiony na punkcie języka. Słowa „głuchy” i „niewidomy” nie zostały wykluczone ze słownictwa (choć „upośledzony” zanika). Nie ma nic złego w pytaniu skierowanym do osoby niewidomej: „Widzisz to?” lub w zaproszeniu osoby poruszającej się na wózku inwalidzkim na spacer. Próby wyeliminowania powszechnie używanych słów i fraz z rozmowy są niezręczne i sugerują, iż osobę niepełnosprawną należy traktować inaczej niż pozostałe.
Nigdy nie wykluczaj niepełnosprawnego z rozmowy tylko dlatego, że czujesz się niezręcznie albo zakładasz, iż on będzie się tak czuł. Wciągnij go do rozmowy, tak jak innych, i pozostaw mu decyzję, czy będzie w niej uczestniczyć czy nie.
CZY PROPONOWAĆ POMOC?
Postąpisz uprzejmie, gdy zapytasz, czy niepełnosprawny współpracownik potrzebuje pomocy, ale nie udzielaj jej automatycznie, ponieważ ktoś może sobie tego nie życzyć. Stosuj się do wskazówek danej osoby i nie czuj się urażony, jeżeli twoja propozycja zostanie odrzucona. Kwestia niezależności jest prywatną sprawą każdego człowieka.
GŁUSI I NIEDOSŁYSZĄCY
Stań twarzą w kierunku takiej osoby i utrzymuj z nią kontakt wzrokowy podczas rozmowy, ponieważ wielu ludzi dotkniętych utratą słuchu uzyskuje informacje zarówno słuchając, jak i czytając z ruchu warg. Jeżeli masz do czynienia z człowiekiem niedosłyszącym, mów głośno i wolno, natomiast nigdy nie krzycz i nie przesadzaj z ruchem warg. Jeśli sama rozmowa to za mało, doskonałą pomocą będzie gestykulacja lub pisanie notatek.
Kiedy masz do czynienia z osobą głuchą, która ma tłumacza, zawsze zwracaj uwagę na tę osobę, nie na tłumacza. To może wydawać się niezręczne, ponieważ uprzejmy pracownik nie
Uwagi (0)