Boska Komedia - Dante Alighieri (gdzie można czytać książki online .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Boska Komedia to dzieło życia włoskiego poety Dante Alighieriego, którym chciał zapewnić nieśmiertelność, oddać hołd swojej zmarłej ukochanej Beatrycze oraz ostrzec lud średniowieczny przed konsekwencjami grzesznego życia.
Poemat tryptyk — składający się z trzech ksiąg — Piekła, Czyśćca i Raju, po których wędruje alter ego autora, oprowadzane przez Wergiliusza, św. Bernarda z Clairvaux oraz ukochaną Beatrycze. Alighieri nie tylko jako bohater, ale i jako narrator krytykuje zaświaty, będące alegorią życia doczesnego. W całym utworze wyraźnie widać fascynację cyframi, zwłaszcza 3, będącą symbolem Trójcy Świętej. Księga pierwsza, Piekło, charakteryzuje się drastycznymi opisami wydarzeń i właśnie dzięki niej mówi się o dantejskich scenach.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Dante Alighieri
- Epoka: Średniowiecze
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Boska Komedia - Dante Alighieri (gdzie można czytać książki online .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Dante Alighieri
zdanie,
Natura ludzka nie była, nie będzie,
Czym była w pierwszej i drugiej Osobie1377.
Ledwo nie słyszę, jak dajesz pytanie,
Dlaczego trzeci nie ma równych sobie1378.
O co on prosił, azaliś nie wiedział,
Gdy we śnie z nieba głos doń: »Proś!« powiedział,
Mądrości bożej wzywał duchem czystym
Ten człowiek, chcąc być królem rzeczywistym.
On liczby natur niebieskich nie badał,
Lub jak żelazna konieczności władza
Z przypadkowością konieczność wyradza;
Lub jak ruch pierwszy wszech rzeczom ruch nadał;
Jego królewskiej myśli nie zaprząta,
Czy można trójkąt umieścić w półkolu,
Który by mógł być bez prostego kąta.
Więc jeśliś pojął, że miałem na celu
Mądrość monarszą mówiąc o tym królu,
Oto nauka z żadną niezrównana,
Gdzie strzała słów mych była celowana.
Z tego, co rzekłem, zgadniesz, co ci powiem:
Mnóstwo jest króli, lecz dobrych niewielu.
Z tym rozeznaniem przyjmij moje słowa,
A które twoje mniemanie przechowa
O pierwszym ojcu stworzonym przez Boga
I o kochanku naszym1379. Ta przestroga
Niechaj twe stopy ocięży ołowiem,
Abyś szedł ciężkim i powolnym krokiem
Do Nie zakrytym i Tak przed twym okiem.
Bo ten zbyt nisko w kole głupców stoi,
Kto wprzód rozwagą nie zgłębiwszy rzeczy,
To albo owo zatwierdza lub przeczy.
Często sąd ludzki błądzi z drogi swojej,
Ciżba na słowo do wierzenia łatwa,
A sądy wasze namiętność wam gmatwa.
Bo kto chce prawdę upolować żywcem,
Niech będzie kniei świadomym myśliwcem;
Inaczej przeklnie chybny1380 strzał swych grotów,
Jeszcze sam w kniei obłąkać się1381 gotów1382.
Jak łatwo zbłądzić, tropiąc prawdę w lesie,
Jasny masz dowód na Parmenidesie:
Tak Sabeliusz, Aryjusz i inni
W wykładzie pisma wielu błędów winni;
Oni są jako zwierciadła fałszywe,
Gdzie proste twarze zdają się być krzywe.
Człowiek, co w sądach swoich jest zbyt śmiałym,
Ocenia zboże w kłosie niedośpiałym1383:
Widziałem zimą krzew nagi, a latem
Błyszczał bogatą zielenią i kwiatem;
Widziałem okręt, co morza przepłynął,
A w swoim porcie rozbił się i zginął.
Piotrze czy Pawle, widząc jak ten kradnie,
Ów uposaża kościoły przykładnie,
Sąd o nich lepiej zdaj na sądy boże,
Gdy pierwszy powstać, drugi upaść może».
Pieśń XIV
(Zakończenie. O przemianie ciał. Kręgi 5–7: Święci chrześcijańskiego życia. 5.) Mars. Bojownicy boży (męczennicy, wojacy i inni) tworzą krzyż.)
Ze środka na wierzch jak jest krągła czasza,
To z wierzchu w środek woda się unosi,
Podług nacisku, jaki w czaszy spotka,
Od swej powierzchni lub ze swego środka1384,
Co mówię, czułem to w duchu najściślej
W chwili, gdy dusza zamilkła Tomasza,
Przez podobieństwo jasne jak z krynicy
Wynikłe z jego słów i Beatrycy,
Gdy po Tomaszu tak mówić raczyła:
«On potrzebuje, choć w głosie i w myśli
Jeszcze się jego żądza nie zdradziła,
Treść drugiej prawdy zbadać aż do rdzeni.
Mów doń, czy światło, co jest twą ozdobą,
Będzie jak teraz wiekuiście z tobą?
Jeśli tak być ma, powiedz, gdy się stanie
Widzialnym duszy waszej pomieszkanie,
Czy wzrok wasz zniesie blask waszych promieni1385?»
Jak czasem w tańcu panny i młodzieńce
Szał swej radości, unosząc się kołem,
Zdradzają głosem, spojrzeniem wesołem,
Tak na tę prośbę czułą i wymowną
Odpowiedziały święte duchów wieńce
Nową radością i pieśnią cudowną.
«Kto skarży na to, że przez śmierć na ziemi
Duchem żyć wiecznie wzlatuje w niebiosa,
Taki nie poczuł czuciami naszemi,
Jak bosko rzeźwi wiekuista rosa.
W Dwóch i Trzech Jedność królująca wiecznie,
W Trzech i Dwóch Jedność żyjąca społecznie1386,
Obejmująca świat, a nieobjęta1387».
Tak po trzy razy brzmiała pieśń ich święta,
Pieśń tak urocza, że kto raz ją słucha,
Dość ma nagrody na zasługę ducha.
Głos skromny wyszedł z najmniejszego koła1388,
Jak do Maryi był głos jej anioła,
I mówił: «Póki czas nam słodko bieży1389
Na ucztach raju, póty miłość nasza
Bez przerwy będzie wkoło tej odzieży
Z ogniska swego rozpromieniać blaski.
Zapał miłości, co nasz blask podnasza,
Od naszych widzeń niebieskich zależy,
Które o tyle wyiskrzą się jasno,
O ile dusza nad zasługę własną
Mieć będzie prawa do udziału łaski.
Wtenczas my w święte obleczem się ciała,
Wtenczas i nasza osoba zapała
Żywszą wdzięcznością, bo już będzie cała!
Żywiej nas zatli niż teraz zapala
Światłość, co na się nam patrzeć pozwala:
Wtedy się ducha wytęży spojrzenie,
Bez końca święte róść będzie widzenie,
Zapał, co odeń zachwyca płomyka,
I promień, który z zapału wynika.
Jako żar płomień dający przez płomie1390
Żywą białością prześwieca widomie,
Blask, co otacza nas, zwyciężon będzie
Blaskiem ciał naszych, gdy na rozkaz boży
Ziemia zamknięte mogiły otworzy.
Niezmrużonymi nań spojrzym oczyma,
Bo zmartwychwstałych ciał silne narzędzie
Wrażenie wszelkiej rozkoszy wytrzyma1391».
Wtem oba chóry z tak wielkim zapałem,
Tak jednozgodnie «Amen» wymówiły,
Jakby pragnęły tej chwili z mogiły
Wskrzeszonym, żywym przyoblec się ciałem,
Może nie dla się, lecz dla swoich matek,
Dla swoich ojców, drogich żon i dziatek,
Dla wielu innych drogich im na ziemi,
Wprzód nim się stały światłami wiecznemi.
I oto światła widziane okola1392
Blask nowych świateł jakby aureola
Słońca, gdy wschodzi na widnokrąg czysty1393.
Jak na początku wieczornego zmroku
Nowe nam światła rzęśnieją1394 z obłoku,
Co być i nie być wydają się oku;
Zdało się, że nowe widziałem istoty,
Tworzące jakby obwód światła złoty,
Opasujący te dwa kołowroty;
Świętego ducha odblask rzeczywisty!
Którego blaski tak się razem wzmogły,
Że ich me oczy wytrzymać nie mogły.
Lecz Beatrycze, kiedym spojrzał na nią,
Tak miała uśmiech piękny i uroczy,
Że to widzenie musi być wbrew chęci
W liczbie tych, które znikły z mej pamięci.
Ale wzmocnione, gdy podniosłem oczy,
W końcu spostrzegłem, że sam z moją panią
Wzniosłem się w sferę wyższego zbawienia1395.
Postrzegłem wyższy polot naszej jazdy
Po nowym świetle, po uśmiechu gwiazdy,
Co się czerwieńszym blaskiem zarumienia;
Modlitwą, wspólną wszystkim sercom mową,
Bogu za łaskę dziękowałem nową.
Jeszcze w mym sercu zarzewie jej tliło,
Czułem, że była przyjętą i miłą.
Bo światła tak się wydały zatlone1396
Wśród dwóch promieni i takie czerwone,
Ażem rzekł: «Jak ty je zdobisz, o słońce!»
Jak droga mleczna z gwiazd plejadą całą
Wielkich i małych, swą liniją1397 białą
Biegunów świata dotykając końce,
Ślepi1398 w szkła zbrojne oczy bystrowidza
I najuczeńszych badaczy zawstydza,
Tak świętych świateł gwiazdozbiór bogaty
Pośrodku Marsa tworzył znak szanowny1399
Jak połączone w kole dwa kwadraty.
Tu pamięć talent do pokory zniża,
Bo się rozświecał Chrystus z tego krzyża,
Gdzież porównania znajdę obraz równy?
Kto swój krzyż chętnie na ramiona bierze
I za Chrystusem idzie w świętej wierze,
Co tu opuszczam, przebaczy, zaiste,
Gdy na tym krzyżu ujrzy Cię, o Chryste!
Od stóp do wierzchu krzyża, po ramionach
Ruchome światła to w ściśnionych gronach,
To się rozpierzchłe mrowiły bez końca,
W starciu się iskrząc żywszymi blaskami.
Tak widzim czasem w przyćmionej świetlicy,
Drobnych atomów latająca rzesza
Prostymi albo w zygzak linijami
Słoneczny promień gronami obwiesza,
Gdy ten zabłądzi przez szczel1400 okiennicy,
Którą nas przemysł1401 broni od gorąca.
Jak struny arfy, gdy je wiatr potrąca,
Tworzą szmer dźwięczny temu słuchaczowi,
Co jego nuty wyraźnej nie złowi,
Taki na krzyżu lał się dźwięk uroczy
Ze świateł, jakie postrzegły me oczy,
Który mą duszę przenikał zapałem,
Chociaż ich hymnu sam nie rozumiałem.
Czułem, że śpiewa wysokie pochwały,
Bo w nim te słowa najwyraźniej brzmiały:
«Wstań i zwyciężaj!» choć szły mimo ucha,
Jak temu, co nie rozumie, a słucha.
Miłość mnie taką pociągała siłą,
Że dotąd żywiej serce me nie biło
Do więzów, które dźwigać mi tak miło1402!
Może ja mową zbyt zuchwałą błądzę,
Kiedy śmiem niżej kłaść pod tą rozkoszą
Niewysłowioną rozkosz podziwiania
Uroczych oczu, gdzie gaszą me żądze.
Kto wie, że piękność nam światła odsłania
Coraz to żywsze, im wyżej nas wznoszą,
I żem w tej chwili w oczy mojej pani
Nie patrzał, chociaż cały w niej i dla niej,
Ten mnie, w czym siebie oskarżam, nie zgani,
Wymówkę moją przyjmie choć w połowie
I jasną prawdę dopatrzy w tej mowie:
Bo się wysłowić nie da rozkosz święta,
Czystsza, im wyżej jest z nas w niebo wzięta.
Pieśń XV
5. Na Marsie (Ciąg dalszy). Kaciagwidy pochwała dawnych dobrych czasów Florencji.
Wola, przez którą tchnie zawsze życzliwość
I miłość, której natchnienia są prawe,
Jak przez złą wolę objawia się chciwość1403,
Tej liry dźwięczną uciszyła wrzawę,
Aby spoczęły święte struny krzyża1404,
Których strój mistrz ich podnosi, to zniża.
Mogłaż być głuchą takich istot rzesza
Godziwym prośbom? Kiedy dla zachęty
Abym ją prosił, przerwała śpiew święty.
Dowód, dlaczego żali się bez końca
Kto z żądz doczesnych skrę znikomą skrzesza,
A taką miłość od siebie odtrąca.
Jak nocą w jasnej powietrza przeźroczy,
Szybko lecące światło meteoru,
Rażąc nam dotąd obojętne oczy,
Zdaje się gwiazdą, która miejsce zmienia,
Prócz że z tej strony, skąd się zapłomienia
I gaśnie, światło nie traci promienia;
Tak z tej niebieskiej sfery gwiazdozbioru,
Z prawego krańca prawie do stóp krzyża,
Trzęsąc iskrami biegła gwiazda chyża.
Brylant ze swojej nie zerwał się nici1405,
Śliznąc1406 się tylko smugiem promienistym,
Błyszczał jak ogień w alabastrze czystym.
Gdy wierzyć Muzie, jaką świat się szczyci,
Nie mniej pobożnie twój cień, Anchizesie1407,
Spotykał syna w elizejskim lesie1408:
«O! Pełneś łaski Bogów, dziecię moje,
Komuż jak tobie niebieskie pokoje
Aż po dwa razy rozwarły podwoje1409!»
Tak rzekła światłość; pełen cześci1410 dla niej
Z schylonym czołem stałem zadziwiony,
Potem zwróciłem wzrok do mojej Pani,