Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖
Dama Kameliowa to najsłynniejsza powieść francuskiego pisarza Aleksandera Dumasa (syna). Dzieło oparte jest na autentycznych wydarzeniach z życia autora, który wdał się w romans z kurtyzaną Marie Duplessis.
Powieść ta doczekała się kilku ekranizacji oraz opery pt. Traviata. Autor pod wpływem sukcesu powieści na stałe zajął się dramatopisarstwem. Obok głównego wątku w utworze została ukazana także sytuacja społeczna XIX-wiecznego mieszczaństwa. Jest to historia burzliwego związku Armanda Duvalla i Małgorzaty Gautier. Ona jest „kobietą lekkich obyczajów” przyzwyczajoną do luksusów a on pochodzi z ubogiej rodziny. Gdy zakochują się w sobie oboje zrywają z dotychczasowym życiem. Jednak na drodze do ich szczęścia staje ojciec chłopaka. Czy mimo przeciwności losu nadal będą razem?
- Autor: Aleksander Dumas (syn)
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Aleksander Dumas (syn)
Do Małgorzaty.
Jak się miewasz? Dobrze?
MAŁGORZATADoskonale!
PRUDENCJAArmand jest tutaj.
MAŁGORZATAArmand?
Źle zrobiłam, że przyszłam na ten bal!
PRUDENCJAPrzeciwnie... prędzej czy później musieliście się spotkać z Armandem... im wcześniej, tym lepiej...
MAŁGORZATAMówił z tobą?
PRUDENCJATak.
MAŁGORZATAO mnie?
PRUDENCJAOczywiście!
MAŁGORZATAI co powiedział?
PRUDENCJAŻe nie ma do ciebie żalu, że dobrze zrobiłaś...
MAŁGORZATATym lepiej, jeżeli tak... ale to niemożliwe, zanadto zimno mi się ukłonił i za blady jest!
VARVILLEMałgorzato, pan Duval jest tutaj...
MAŁGORZATAWiem...
VARVILLEPrzysięgasz mi, że nie wiedziałaś o jego obecności, kiedy tu przyszłaś?
MAŁGORZATAPrzysięgam.
VARVILLEI przyrzekasz mi nie mówić z nim?
MAŁGORZATAPrzyrzekam... ale nie mogę przyrzec, że mu nie odpowiem, jeżeli on do mnie przemówi... Prudencjo, zostań przy mnie...
DOKTORDobry wieczór pani!
MAŁGORZATAA, to pan, doktorze! Jak mi się pan przygląda!
DOKTORZdaje mi się, że to najlepsze co mogę uczynić, gdy jestem w pani obecności...
MAŁGORZATAWydaję się panu zmieniona, nieprawdaż?
DOKTORNiech pani więcej dba o siebie, błagam panią... Przyjdę panią odwiedzić jutro, aby panią połajać.
MAŁGORZATAWybornie, niech mnie pan łaje, będę pana za to kochała... Czy pan już idzie?
DOKTORNie... ale niedługo.. Codziennie, od pół roku, muszę odwiedzać tego samego chorego, o tej samej godzinie...
MAŁGORZATACo za wierność!
Dobry wieczór, Małgorzato!
MAŁGORZATAO, jakam rada, że cię widzę, mój poczciwy Gustawie! Czy Mimi jest tutaj?
GUSTAWNie...
MAŁGORZATAPrzepraszam, Mimi nie powinna znajdować się tutaj... Kochaj ją mocno, Gustawie, to tak dobrze być kochaną!
Co pani?
MAŁGORZATAOch, jestem bardzo nieszczęśliwa!
GUSTAWNo, niech pani nie płacze... Po co pani tu przyszła?
MAŁGORZATACzyż ja jestem panią swojej woli?... A zresztą, czyż nie trzeba mi się oszołomić?...
GUSTAWPosłuchaj mnie, Małgorzato... Wyjdź stąd jak najprędzej!
MAŁGORZATACzemu?
GUSTAWBo nie wiadomo, co się może zdarzyć... Armand...
MAŁGORZATAArmand mię5 nienawidzi i gardzi mną... nieprawdaż?...
GUSTAWNie, Armand cię kocha... Widzisz, jaki on jest zgorączkowany? Nie panuje nad sobą... Mogłoby przyjść do zajścia między nim a panem Varville... Udaj, że ci niedobrze... i idź!
MAŁGORZATAPojedynek o mnie między Varvillem a Armandem?... To prawda, trzeba mi iść stąd!
Dokąd idziesz?
MAŁGORZATAJestem cierpiąca... chcę wrócić do domu...
VARVILLENie, nie jesteś cierpiąca, Małgorzato. Chcesz iść, ponieważ pan Duval jest tutaj i ponieważ nie zwraca na ciebie uwagi, ale rozumiesz, że ja nie chcę, ani nie powinienem opuszczać placu dlatego, że on tu jest! Przyszliśmy na bal, więc zostańmy!
OLIMPIACo grali dziś w Operze?
VARVILLEFaworytę.
ARMANDHistorię kobiety, która zdradza swego kochanka.
PRUDENCJAFe! Jakie to pospolite!
ANAISI nieprawdziwe! Nie ma kobiety, która by zdradzała swego kochanka.
ARMANDRęczę pani, że są!
ANAISGdzie?
ARMANDWszędzie!
OLIMPIATak, ale są kochankowie i kochankowie.
ARMANDTak jak są kobiety i kobiety.
GASTONDoprawdy, Armandzie, grasz jak szaleniec.
ARMANDChcę doświadczyć przysłowia: „Nieszczęśliwy w miłości, szczęśliwy w grze”.
GASTONMusisz być tedy diablo nieszczęśliwy w miłości, bo jesteś wściekle szczęśliwy w grze!
ARMANDMam zamiar wygrać majątek dziś wieczór, a kiedy zrobię dużo pieniędzy, osiądę sobie na wsi...
OLIMPIASam?
ARMANDNie, z osobą, która mi już raz towarzyszyła, a potem opuściła mnie... Może, gdy będę bogatszy... Na stronie. Czy ona nic nie odpowie?...
GUSTAWPrzestań, Armandzie... Patrz, co się dzieje z tą biedną istotą!
ARMANDTo paradna historia, muszę ją wam opowiedzieć... Jest tam pewien jegomość, który zjawia się na końcu, istny deus ex machina, cudowny egzemplarz!
VARVILLEPanie Duval!
MAŁGORZATAJeżeli wyzwiesz pana Duval, nie zobaczysz mnie już w życiu!
ARMANDCzy pan do mnie coś mówił?
VARVILLEW istocie, tak pan szczęśliwie gra, że pańska wena mnie kusi. Rozumiem tak dobrze użytek, jaki pan chce zrobić z wygranej, że pragnę, aby pan wygrał jak najwięcej i proponuję panu partyjkę!
ARMANDPrzyjmuję chętnie.
VARVILLETrzymam sto ludwików!
ARMANDZgoda na sto ludwików! Z której strony?
VARVILLEZ tej, po której pan nie stawia...
ARMANDSto ludwików na lewo!
VARVILLESto ludwików na prawo!
GASTONPrawo... cztery... lewo... dziewięć... Armand wygrał.
VARVILLEZatem dwieście ludwików!
ARMANDTrzymam dwieście ludwików! Ale niech pan uważa, bo jeżeli przysłowie mówi: „Nieszczęśliwy w miłości, szczęśliwy w grze” — powiada także: „Szczęśliwy w miłości, nieszczęśliwy w grze”.
GASTONSześć — osiem! Znów Armand wygrywa!
OLIMPIAŚlicznie! Widzę, że baron zapłaci wilegiaturę pana Duval.
MAŁGORZATAMój Boże, jak się to skończy!
OLIMPIAPanowie, do stołu! Wieczerza podana!
ARMANDCzy gramy dalej?
VARVILLENie, nie w tej chwili.
ARMANDWinien jestem panu rewanż... Służę panu, w grze, którą pan wybierze...
VARVILLENiech pan będzie spokojny, skorzystam z pańskiej gotowości...
OLIMPIADiabelne masz szczęście!
ARMANDA, widzę, że mnie tykasz, kiedy wygrywam!
VARVILLEIdziesz, Małgorzato?
MAŁGORZATAZa chwilę, mam powiedzieć parę słów Prudencji.
VARVILLEJeżeli za dziesięć minut nie przyjdziesz do nas, wrócę tu po ciebie, uprzedzam cię, Małgorzato!
MAŁGORZATADobrze, dobrze, idź już!
SCENA PIĄTATrzeba być spokojną, trzeba, aby wierzył w to nadal... Czy będę miała siłę dotrzymać danej obietnicy?... Boże, spraw, aby mną gardził i nienawidził mnie, skoro to jest jedyny sposób uniknięcia nieszczęścia! Oto on!
SCENA SZÓSTAWzywała mnie pani?
MAŁGORZATATak, Armandzie, chciałam z tobą pomówić!
ARMANDNiech pani mówi... słucham... Chce się pani uniewinnić?
MAŁGORZATANie, Armandzie, nie będzie o tym mowy... Błagam cię nawet, abyś nie poruszał przeszłości...
ARMANDMa pani słuszność... zbyt jest dla mnie haniebna...
MAŁGORZATANie znęcaj się nade mną, Armandzie! Wysłuchaj mnie bez wzgardy! Armandzie, podaj mi rękę.
ARMANDNigdy! Jeżeli to jest wszystko, co mi pani miała do powiedzenia...
Kto byłby przypuszczał, że odepchniesz rękę, którą do ciebie wyciągam! Ale nie o to chodzi, Armandzie... Trzeba, abyś wyjechał!
ARMANDAbym wyjechał?
MAŁGORZATATak, abyś wrócił do ojca i to zaraz!
ARMANDI czemuż to, proszę pani?
MAŁGORZATABo pan de Varville cię wyzwie, a ja nie chcę, aby się zdarzyło nieszczęście przeze mnie...
ARMANDZatem radzi mi pani, abym uciekał przed wyzwaniem?! Radzi mi pani podłość?... Jakąż inną radę mogłaby dać kobieta taka jak pani?...
MAŁGORZATAArmandzie, przysięgam ci, że od miesiąca tyle cierpiałam, że ledwo mam siłę to wyrazić, czuję, jak choroba moja wzmaga się i pali mnie. W imię minionej miłości, w imię wszystkiego, co wycierpię jeszcze, Armandzie, w imię twojej matki i siostry, uciekaj ode mnie, wracaj do ojca i zapomnij nawet mego imienia, jeśli zdołasz.
ARMANDRozumiem panią: drżysz o swego kochanka, który stanowi pani majątek! Mógłbym cię zrujnować jednym strzałem z pistoletu lub pchnięciem szpady, to byłoby w istocie wielkie nieszczęście!
MAŁGORZATAMógłbyś zginąć, Armandzie! Oto nieszczęście!
ARMANDCo ci zależy na tym, czy ja żyję, czy ja zginę! Kiedy mi napisałaś: „Armandzie, zapomnij o mnie, jestem kochanką innego”, czy troszczyłaś się o moje życie?... Jeżeli nie umarłem po tym liście, to dlatego, żeby się pomścić. A ty myślałaś, że to się skończy w ten sposób, że ty mi złamiesz serce, a ja się o to nie upomnę u ciebie, ani u twego wspólnika?... Nie pani, nie!... Wróciłem do Paryża, między mną a panem Varville poleje się krew... Choćbyś miała i ty życiem to przypłacić, ja go zabiję, przysięgam!
MAŁGORZATAPau de Varville jest niewinny tego, co się stało.
ARMANDPani kochasz go, to dosyć, bym go nienawidził.
MAŁGORZATAWiesz dobrze, że go nie kocham, że nie mogę kochać tego człowieka!
ARMANDWięc czemu mu się oddałaś?
MAŁGORZATANie pytaj, Armandzie!... Nie mogę ci tego powiedzieć...
ARMANDWięc ja ci powiem!... Oddałaś mu się, bo jesteś dziewczyna bez serca i bez wiary, bo miłość twoja należy do tego, kto za nią płaci, ponieważ z serca swego uczyniłaś towar... Ponieważ w obliczu poświęcenia, jakie miałaś dla mnie uczynić, zabrakło ci odwagi i twoje instynkty wzięły górę. Ponieważ człowiek, który poświęcił ci życie, który ci oddał swój honor, mniej był dla ciebie wart niż konie, powóz i kolia z diamentów.
MAŁGORZATAA więc tak, zrobiłam to wszystko! Tak, jestem podłą i nędzną istotą, która cię nie kochała... Oszukałam cię! Ale im bardziej jestem nikczemna, tym bardziej nie powinieneś narażać dla mnie życia twojego i życia tych, co cię kochają... Armandzie, błagam cię na kolanach, jedź, opuść Paryż i nie oglądaj się za siebie.
ARMANDDobrze, ale pod jednym warunkiem...
MAŁGORZATAPrzyjmę każdy!
ARMANDTy pojedziesz ze mną.
MAŁGORZATANigdy!
ARMANDNigdy?!
MAŁGORZATAO, mój Boże, dodaj mi odwagi!
ARMANDSłuchaj, Małgorzato, jestem szalony, mam gorączkę, krew moja płonie, mózg kipi, jestem w stanie, w którym człowiek zdolny jest do wszystkiego, nawet do podłości... Wierzyłem przez chwilę, że to nienawiść pcha mnie ku tobie, ale to była miłość, miłość niezwyciężona, drażniąca, zatruta, pomnożona wyrzutami, wzgardą i wstydem, bo ja gardzę sam sobą za tę miłość po wszystkim, co się stało... Powiedz mi jedno słowo, powiedz, że żałujesz, złóż winę na przypadek, na los, na swoją słabość, a zapomnę o wszystkim! Co mi znaczy ten człowiek?!... Nienawidzę go jedynie o tyle, o ile ty go kochasz... Powiedz tylko, że mnie kochasz jeszcze, przebaczę ci, Małgorzato, uciekniemy od Paryża, to znaczy od całej przeszłości, pójdziemy na kraj świata, jeżeli trzeba, aż tam, gdzie nie ujrzymy żadnej ludzkiej twarzy i gdzie będziemy sami na świecie z naszą miłością!
MAŁGORZATAOddałabym życie za godzinę szczęścia, które mi ofiarowujesz, ale to jest niemożliwe!
ARMANDJeszcze!
MAŁGORZATADzieli nas przepaść! Bylibyśmy zbyt nieszczęśliwi razem... Nie możemy się już kochać... Jedź, zapomnij o mnie... Tak trzeba, przysięgłam!!
ARMANDKomu?
MAŁGORZATATemu, kto miał prawo wymagać tej przysięgi.
ARMANDPanu de Varville, nieprawdaż?
MAŁGORZATATak...
ARMANDPanu de Varville, którego kochasz! Powiedz mi, że go kochasz, a odjadę!
MAŁGORZATAWięc tak, kocham pana de Varville.
ARMANDWejdźcie wszyscy!
MAŁGORZATACo ty robisz?
ARMANDWidziecie tę kobietę?
WSZYSCYMałgorzata Gautier!...
ARMANDTak, Małgorzata Gautier! Czy wiecie, co ona zrobiła?... Sprzedała całe swoje mienie, aby żyć ze mną, tak mnie kochała!... To piękne, nieprawdaż? A wiecie co ja zrobiłem? Postąpiłem sobie jak nędznik! Przyjąłem tę ofiarę, nie dając jej w zamian nic... Ale jeszcze nie jest za późno!... Żałuję tego i wracam, aby naprawić moje winy... Jesteście wszyscy świadkami, że nie jestem nic winien tej kobiecie...
Och!!
VARVILLEStanowczo, panie, pan jest nikczemnikiem!
Zdrzemnąłem się chwilę... Czy ona tylko nie potrzebowała czego ode mnie tymczasem... Nie, śpi... Która godzina?... Siódma... Jeszcze ciemno... Trzeba rozpalić ogień...
Anno, daj mi pić!
GASTONMasz, drogie dziecko!
MAŁGORZATAKto tu jest?
GASTONTo ja, Gaston...
MAŁGORZATA
Uwagi (0)