Darmowe ebooki » Melodramat » Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Aleksander Dumas (syn)



1 ... 6 7 8 9 10 11 12 13 14 ... 18
Idź do strony:
class="kwestia">

A propos piosenki... może by co zaśpiewać?...

GASTON

Zawsze stare tradycje... Założyłbym się, że Prudencja miała romansik z Berangerem.

PRUDENCJA

Dobrze już, dobrze!

GASTON

Zawsze śpiewać przy kolacji, to nie ma sensu!

PRUDENCJA

Ja to lubię, to wesołe... No, Małgorzato, zaśpiewaj nam piosnkę Filogena... To taki poeta, który robi wiersze.

GASTON

A cóż ma robić?

PRUDENCJA

Ale on robi wiersze dla Małgorzaty: to jego specjalność... No, piosenkę!

GASTON

Protestuję imieniem całej generacji!

PRUDENCJA

Głosujmy! Wszyscy podnoszą ręce z wyjątkiem Gastona. Uchwalono piosenkę! Gastonie, daj dobry przykład mniejszościom!

GASTON

Niech będzie! Ale ja nie lubię wierszy Filogena... Znam je... Wolę raczej zaśpiewać, skoro tak trzeba...

Śpiewa. GASTON
Siadając.

To prawda, że życie jest wesołe i że Prudencja jest tłusta!

OLIMPIA

I to już trwa od trzydziestu lat!

PRUDENCJA

Trzeba już skończyć z tym żartem! Ile ty myślisz, że ja mam lat?

OLIMPIA

Myślę, że dobrą czterdziestkę.

PRUDENCJA

Pyszna jest ze swoją czterdziestką! W zeszłym roku skończyłam trzydzieści pięć!

GASTON

To znaczy obecnie trzydzieści sześć! Ale nie wyglądasz na więcej niż czterdzieści, słowo honoru!

MAŁGORZATA

Słuchaj no, Saint-Gaudens, à propos wieku, opowiadano mi historyjkę o panu.

OLIMPIA

I mnie także.

SAINT-GAUDENS

Co za historyjkę?

MAŁGORZATA

Z żółtą dorożką.

OLIMPIA

To szczera prawda, moja droga...

PRUDENCJA

Opowiedzcie o żółtej dorożce!

GASTON

Dobrze, ale pozwólcie mi usiąść koło Małgorzaty, nudzę się przy Prudencji...

PRUDENCJA

Ślicznie wychowany chłopiec!

MAŁGORZATA

Gastonie, bądź łaskaw zachowywać się spokojnie...

SAINT-GAUDENS

Przemiła kolacja!

OLIMPIA

Oho! Już widzę, chce się wykręcić od historii z dorożką!

MAŁGORZATA

Żółtą!

SAINT-GAUDENS

Och, to mi wszystko jedno!

OLIMPIA

A więc, wyobraźcie sobie, że Saint-Gaudens był zakochany w Amandzie...

GASTON

Zanadto jestem wzruszony, muszę uściskać Małgorzatę!

OLIMPIA

Mój drogi, nieznośny jesteś.

GASTON

Olimpia jest wściekła, bo jej zepsułem efekt.

MAŁGORZATA

Olimpia ma rację. Gaston jest równie nudny jak Varville, posadzi się go przy małym stoliku, jak dzieci, kiedy są niegrzeczne.

OLIMPIA

Tak, niech pan tam idzie.

GASTON

Pod warunkiem, że na deser panie mnie pocałują.

MAŁGORZATA

Prudencja będzie kwestować i pocałuje pana za nas wszystkie.

GASTON

Nie, ja nie chcę, musicie mnie pocałować osobiście.

OLIMPIA

Dobrze, już dobrze, pocałujemy, niech pan siada tam i nic nie mówi. — Pewnego dnia albo raczej pewnego wieczora...

GASTON
Grając na fortepianie Malbrough.

Rozstrojony ten fortepian.

MAŁGORZATA

Nie odpowiadajmy mu.

GASTON

Nudzi mnie ta historia.

SAINT-GAUDENS

Gaston ma rację.

GASTON

A potem czego ona dowodzi, ta wasza historia, którą znam i która jest stara jak Prudencja... Dowodzi, że Saint-Gaudens szedł pieszo za żółtą dorożką, z której w jego oczach wysiadł Agenor pod bramą Amandy; dowodzi, że Amanda zdradzała Saint-Gaudensa. Jakie to nowe! Kogóż nie zdradzają! Wiadomo dobrze, jest się zawsze zdradzanym przez przyjaciela i przez kochankę, i kończy się to zawsze o, na tę nutę...

Gra na fortepianie. SAINT-GAUDENS

I równie dobrze wiedziałem, że Amanda zdradzała mnie z Agenorem, jak wiem, że Olimpia zdradza mnie z Edmundem.

MAŁGORZATA

Brawo, Saint-Gaudens! Ależ Saint-Gaudens to bohater! Rozkochamy się wszystkie w Saint-Gaudensie! Niechaj te, które się już kochają w Saint-Gaudensie, podniosą ręce. Wszyscy podnoszą ręce. Cóż za jednomyślność: Niech żyje Saint-Gaudens! Gastonie, zagraj nam coś, musimy zatańczyć z Saint-Gaudensem.

GASTON

Umiem tylko jedną polkę.

MAŁGORZATA

Niechże będzie polka! Dalej, Saint-Gaudens, Armandzie, usuńcie stół.

PRUDENCJA

Jeszcze nie skończyłam.

OLIMPIA

Panowie, Małgorzata powiedziała po prostu: „Armandzie”!

GASTON
Grając.

Śpieszcie się, bo nadchodzi miejsce, w którym się sypię.

OLIMPIA

Czy ja mam tańczyć z Saint-Gaudensem?

MAŁGORZATA

Nie, ja będę z nim tańczyła. Chodź, mój maleńki Saint-Gaudens, chodź.

OLIMPIA

Panie Armandzie, my z sobą.

Małgorzata tańczy chwilę i zatrzymuje się nagle. SAINT-GAUDENS

Co pani?

MAŁGORZATA

Nic... Duszno mi trochę.

ARMAND
Podchodząc.

Pani cierpiąca?

MAŁGORZATA

Och, to nic... tańczmy dalej...

Gaston gra z całych sił. Małgorzata próbuje tańczyć i zatrzymuje się znowu.. ARMAND

Przestań. Gastonie!

PRUDENCJA

Małgorzata chora.

MAŁGORZATA
Tracąc oddech.

Dajcie mi szklankę wody.

PRUDENCJA

Co tobie?

MAŁGORZATA

Zawsze to samo... Ale to nic, powtarzam wam... przejdźcie do innego pokoju, wypalcie cygaro, za chwilę przyjdę do was.

PRUDENCJA

Zostawmy ją, ona woli być sama, kiedy się tak czuje.

MAŁGORZATA

Idźcie, ja zaraz przyjdę.

PRUDENCJA

Chodźcie! Na stronie. Nie ma sposobu zabawić się tutaj chwilę.

ARMAND

Biedactwo!

Wychodzi za innymi. SCENA DZIEWIĄTA MAŁGORZATA
Sama, usiłuje złapać oddech.

Ach! Przygląda się sobie w lustrze. Jaka ja blada... Ach...

Ujmuje głowę w ręce i opiera się łokciami na kominku. SCENA DZIESIĄTA
MAŁGORZATA — ARMAND. ARMAND
Wchodząc.

I co, jak pani jest, lepiej pani?

MAŁGORZATA

To pan, panie Armandzie?... Dziękuję, lepiej... Zresztą, jestem przyzwyczajona...

ARMAND

Pani się zabija! Chciałbym być pani przyjacielem, krewnym, aby pani nie pozwolić na to.

MAŁGORZATA

Nie udałoby się panu. No, niech pan tu przyjdzie! Ale co panu?

ARMAND

To co widzę...

MAŁGORZATA

O, pan jest bardzo dobry! Niech pan spojrzy na innych, czy się troszczą o mnie.

ARMAND

Inni nie kochają pani.

MAŁGORZATA

W istocie: zapomniałam o tej wielkiej miłości.

ARMAND

Pani się śmieje!

MAŁGORZATA

Niech Bóg zachowa! Słyszę co dzień jedno i to samo; już się z tego nie śmieję.

ARMAND

Niech i tak będzie: ale ta miłość zasługuje bodaj na jedno przyrzeczenie.

MAŁGORZATA

Jakie?

ARMAND

Że się pani będzie leczyć.

MAŁGORZATA

Leczyć się? Alboż to możliwe?

ARMAND

Czemu nie?

MAŁGORZATA

Bo gdybym się leczyła, umarłabym, drogi panie. Jedynie to gorączkowe życie podtrzymuje mnie. Ba! leczyć się, to dobre dla dam, które mają rodzinę i przyjaciół; ale my, skoro nie zdamy się na nic dla ludzkiej przyjemności albo próżności, świat nas opuszcza: dni, wieczory wloką się smutnie. Ja to znam, och, tak; przeleżałam dwa miesiące w łóżku; po trzech tygodniach żywa dusza nie zajrzała do mnie.

ARMAND

To prawda, ja jestem dla pani niczym, ale gdyby pani pozwoliła, pielęgnowałbym panią jak brat, nie opuszczałbym pani i musiałaby pani wyzdrowieć. Wówczas, gdyby pani miała siły, mogłaby pani wrócić do obecnego życia, o ile by to pani odpowiadało; ale jestem pewien, wolałaby pani wówczas spokojną egzystencję.

MAŁGORZATA

Wino nastraja pana lirycznie.

ARMAND

Więc pani nie ma serca, Małgorzato?

MAŁGORZATA

Serce! To jedyna rzecz, przez którą się idzie na dno w tej podróży, jaką ja odbywam. Po chwili. Więc to serio?

ARMAND

Bardzo serio.

MAŁGORZATA

Prudencja mówiła tedy prawdę, kiedy nazywała pana sentymentalnym. Zatem pan by mnie pielęgnował?

ARMAND

Tak!

MAŁGORZATA

Siedziałby pan ze mną cały dzień?

ARMAND

Ile tylko bym pani nie znudził.

MAŁGORZATA

I pan to nazywa?...

ARMAND

Oddaniem.

MAŁGORZATA

A skąd się bierze to oddanie?

ARMAND

Z nieodpartej sympatii, jaką mam dla pani.

MAŁGORZATA

Odkąd?

ARMAND

Od dwóch lat, od dnia, kiedy ujrzałem panią piękną, dumną, uśmiechniętą. Od tego dnia szedłem z daleka i w milczeniu za pani życiem.

MAŁGORZATA

Czym się dzieje, że pan mi to mówi dopiero dzisiaj?

ARMAND

Nie znałem pani...

MAŁGORZATA

Trzeba było mnie poznać... A kiedy byłam chora i kiedy pan tak wytrwale zachodził po wiadomości, czemu pan nie przyszedł tutaj?

ARMAND

Jakim prawem?

MAŁGORZATA

Czyż robi się ceremonie z kobietą taką jak ja?

ARMAND

Zawsze robi się ceremonie z kobietą... A poza tym...

MAŁGORZATA

Poza tym?...

ARMAND

Bałem się wpływu, jaki pani mogła mieć na moje życie...

MAŁGORZATA

A, więc pan kocha się we mnie!

ARMAND
Patrząc na nią i widząc, że się śmieje.

Jeżeli mam to pani powiedzieć, to nie dziś.

MAŁGORZATA

Niech pan nie mówi nigdy!

ARMAND

Czemu?

MAŁGORZATA

Bo z tego wyznania mogą wyniknąć tylko dwie rzeczy... Albo w nie nie uwierzę i wówczas będzie pan miał żal do mnie, albo uwierzę i wówczas będzie pan miał smutne towarzystwo kobiety nerwowej, chorej, smutnej albo wesołej wesołością gorszą od smutku... Kobieta, która wydaje sto tysięcy franków rocznie, to dobre dla takiego starego bogacza jak książę, ale bardzo kłopotliwe dla młodego chłopca jak pan. Ale my mówimy dzieciństwa! Niech mi pan poda rękę i wracajmy do jadalni; nie powinni wiedzieć, co nasze zniknięcie znaczy.

ARMAND

Niech pani wraca, jeżeli pani chce... ja proszę, niech mi będzie wolno zostać tutaj...

MAŁGORZATA

Czemu?

ARMAND

Bo pani wesołość jest mi przykra...

MAŁGORZATA

Czy wolno dać panu radę?

ARMAND

Proszę...

MAŁGORZATA

Jeżeli to, co mi pan mówi, jest prawdą, niech pan bierze pocztę3 i ucieka stąd; albo niech mnie pan kocha jak dobry przyjaciel, ale tylko tak. Niech pan zachodzi do mnie, będziemy się śmiali, będziemy rozmawiali, ale niech mnie pan nie przecenia, bo ja nie jestem wiele warta... Pan ma dobre serce, potrzeba panu miłości... jest pan zbyt młody i zbyt wrażliwy, aby żyć w naszym świecie, niech pan pokocha inną, albo niech się pan ożeni... Widzi pan, ja jestem dobra kobietka i mówię z panem szczerze.

SCENA JEDENASTA
CIŻ — PRUDENCJA. PRUDENCJA
Uchylając drzwi.

Cóż wy tutaj robicie?

MAŁGORZATA

Rozmawiamy bardzo rozsądnie: zostaw nas chwilę, przyjdziemy tam.

PRUDENCJA

Dobrze, dobrze, rozmawiajcie, moje dzieci...

SCENA DWUNASTA
MAŁGORZATA — ARMAND. MAŁGORZATA

Zatem rzecz ułożona — już się pan nie kocha we mnie?

ARMAND

Posłucham pani rady i wyjadę.

MAŁGORZATA

To aż tak? do tego stopnia?

ARMAND

Tak.

MAŁGORZATA

Tylu ludzi mi to mówiło, a nie wyjechali...

ARMAND

Bo ich pani zatrzymała.

MAŁGORZATA

Ależ nie!

ARMAND

Więc pani nigdy nikogo nie kochała?

MAŁGORZATA

Nigdy, na szczęście!

ARMAND

Och, dziękuję pani!

MAŁGORZATA

Za co?

ARMAND

Za to, co mi pani powiedziała... nic nie mogło mi być milsze.

MAŁGORZATA

Cóż za dzieciak!

ARMAND

Gdybym ci powiedział, Małgorzato, że spędzałem noce całe pod twymi oknami, że chowam pół roku guzik od twojej rękawiczki...

MAŁGORZATA

Nie uwierzyłabym.

ARMAND

Ma pani słuszność! Jestem szalony! Niech się pani śmieje ze mnie, to najlepsze... Żegnaj.

MAŁGORZATA

Armandzie!

ARMAND

Woła mnie pani?

MAŁGORZATA

Nie chcę, aby pan odszedł zagniewany...

ARMAND

Zagniewany na panią, czy to możliwe?...

MAŁGORZATA

Niech mi pan powie, czy w tym wszystkim jest trochę prawdy?

ARMAND

Pani pyta!

MAŁGORZATA

A więc niech mi pan poda rękę i niech pan zajdzie do mnie czasem... często; pomówimy jeszcze...

ARMAND

To nadto — a nie dosyć...

MAŁGORZATA

Więc... niech pan sam ułoży sobie program; niech pan żąda, czego pan chce, skoro podobno ja panu coś jestem winna...

ARMAND

Niech pani tak nie mówi! Nie trzeba się śmiać z rzeczy poważnych.

MAŁGORZATA

Już się nie śmieję!

ARMAND

Niech mi pani odpowie...

MAŁGORZATA

Słucham...

ARMAND

Chce pani, żeby ktoś panią kochał?

MAŁGORZATA

To zależy. Kto?

ARMAND

Ja.

MAŁGORZATA

Dalej?

ARMAND

Bym panią kochał miłością głęboką, wieczną?

MAŁGORZATA

Wieczną?

ARMAND

Tak.

MAŁGORZATA

A jeśli panu uwierzę od razu, co pan powie o mnie?

ARMAND
Namiętnie.

Powiem...

MAŁGORZATA

Powie pan to, co wszyscy... Mniejsza! Skoro mam życia krócej niż inni, trzeba mi żyć prędzej... Ale niech pan się nie boi: mimo że pańska miłość jest wieczna, a ja niewiele mam życia przed sobą, i tak jeszcze będę żyła dłużej, niż pan mnie będzie kochał!

ARMAND

Małgorzato!...

MAŁGORZATA

Teraz jest pan wzruszony... pański głos jest szczery... wierzysz w to co mówisz... wszystko to zasługuje na jakąś nagrodę... Niech pan weźmie ten kwiat...

Daje mu kamelię. ARMAND

Co mam z nim zrobić?

MAŁGORZATA

Odniesie mi go pan...

ARMAND

Kiedy?

MAŁGORZATA

Kiedy zwiędnie.

ARMAND

A ile czasu trzeba na to?

MAŁGORZATA

Ba! Tyle, ile trzeba każdemu kwiatowi na to, aby zwiądł: jeden ranek lub jeden wieczór.

ARMAND

Och, Małgorzato, jakże jestem szczęśliwy!

MAŁGORZATA

Więc niech mi pan powie jeszcze, że mnie pan kocha.

ARMAND

Tak, kocham!

MAŁGORZATA

A teraz, niech pan idzie.

ARMAND
Oddalając się, wciąż zwrócony do niej.

Idę!

Wraca, całuje ją w rękę i wychodzi. Śpiewy i śmiechy za sceną. SCENA TRZYNASTA
MAŁGORZATA — potem GASTON — SAINT-GAUDENS — OLIMPIA — PRUDENCJA. MAŁGORZATA
Sama, patrząc na zamknięte drzwi.

Czemu nie?... Po co?... Moje życie

1 ... 6 7 8 9 10 11 12 13 14 ... 18
Idź do strony:

Darmowe książki «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Podobne książki:

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz