Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖
Dama Kameliowa to najsłynniejsza powieść francuskiego pisarza Aleksandera Dumasa (syna). Dzieło oparte jest na autentycznych wydarzeniach z życia autora, który wdał się w romans z kurtyzaną Marie Duplessis.
Powieść ta doczekała się kilku ekranizacji oraz opery pt. Traviata. Autor pod wpływem sukcesu powieści na stałe zajął się dramatopisarstwem. Obok głównego wątku w utworze została ukazana także sytuacja społeczna XIX-wiecznego mieszczaństwa. Jest to historia burzliwego związku Armanda Duvalla i Małgorzaty Gautier. Ona jest „kobietą lekkich obyczajów” przyzwyczajoną do luksusów a on pochodzi z ubogiej rodziny. Gdy zakochują się w sobie oboje zrywają z dotychczasowym życiem. Jednak na drodze do ich szczęścia staje ojciec chłopaka. Czy mimo przeciwności losu nadal będą razem?
- Autor: Aleksander Dumas (syn)
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Aleksander Dumas (syn)
Niech żyją państwo Duval!
OLIMPIAZaczynajmy ucztę weselną!
MAŁGORZATAPotańczmy teraz, ja prowadzę!
SAINT-GAUDENSPysznie! Tak, to lubię!
Jak się masz, kochanie... Widziałaś księcia?
PRUDENCJAOwszem...
MAŁGORZATADał ci?
PRUDENCJAMasz... Czy możesz mi pożyczyć jakieś trzysta, czterysta franków?
MAŁGORZATABierz... Powiedziałaś księciu, że mam zamiar wyjechać na wieś?
PRUDENCJATak.
MAŁGORZATACo powiedział?
PRUDENCJAŻe masz słuszność i że ci to może tylko wyjść na zdrowie... I pojedziesz?
MAŁGORZATAMam nadzieję... Dziś właśnie oglądałam domek.
PRUDENCJAIle chcą komornego?
MAŁGORZATACztery tysiące.
PRUDENCJAAleż ja widzę, że to miłość, moja droga!
MAŁGORZATABoję się, że tak! Może to namiętność, może tylko kaprys... Tyle wiem, że to coś!
PRUDENCJABył wczoraj?
MAŁGORZATAPytasz?
PRUDENCJAI wraca dziś wieczór?
MAŁGORZATAZaraz przyjdzie.
PRUDENCJAWiem... Siedział u mnie kilka godzin...
MAŁGORZATAMówił o mnie?
PRUDENCJAO czymże miał mówić?
MAŁGORZATACo mówił?
PRUDENCJAŻe cię kocha, oczywiście.
MAŁGORZATADawno go znasz?
PRUDENCJAOwszem...
MAŁGORZATACzy widziałaś go kiedy zakochanym?
PRUDENCJANigdy.
MALGORZATASłowo?
PRUDENCJASłowo.
MAŁGORZATAGdybyś wiedziała, jakie on ma dobre serce, jak on mówi o matce i siostrze...
PRUDENCJACóż za nieszczęście, że tacy ludzie nie mają stu tysięcy franków renty!
MAŁGORZATAPrzeciwnie. Co za szczęście! Przynajmniej są pewni, że to ich samych się kocha! Biorąc rękę Prudencji i przykładając ją do piersi. Patrz!
PRUDENCJACo?
MAŁGORZATASerce mi bije, nie czujesz?
PRUDENCJACzemu ci serce bije?
MAŁGORZATABo jest dziesiąta i on ma przyjść...
PRUDENCJATo aż do tego stopnia?... Uciekam... Słuchaj, to może zaraźliwe?
MAŁGORZATAIdź, otwórz, Anno...
ANNANikt nie dzwonił.
MAŁGORZATAMówię ci, że tak!
SCENA DRUGAMoja droga, idę pomodlić się za ciebie...
MAŁGORZATABo co?
PRUDENCJABo jesteś w niebezpieczeństwie.
MAŁGORZATAMoże...
SCENA TRZECIAMałgorzato!
Nie witasz się ze mną, niewdzięczniku?
ARMANDDaruj, droga Prudencjo... Jak się miewasz?
PRUDENCJACzas na mnie... Moje dzieci, zostawiam was, czeka ktoś u mnie... do widzenia!
Niechże pan siądzie tutaj...
ARMANDA teraz?
MAŁGORZATAZawsze jednako kochasz?
ARMANDNie!
MAŁGORZATAJak to?
ARMANDTysiąc razy więcej!
MAŁGORZATACoś dziś robił?
ARMANDByłem u Prudencji, potem u Gustawa i Mimi... Byłem wszędzie, gdzie można było mówić o tobie.
MAŁGORZATAA wieczór?
ARMANDOjciec mi pisał, że czeka mnie w Tours. Odpisałem, żeby nie czekał... Czy ja mam teraz czas na podróże?
MAŁGORZATAAle nie trzeba, żebyś się poróżnił4 z ojcem!
ARMANDNie ma obawy... A ty, co robiłaś? Powiedz...
MAŁGORZATAMyślałam o tobie.
ARMANDNaprawdę?
MAŁGORZATANaprawdę! Robiłam cudne projekty...
ARMANDDoprawdy?
MAŁGORZATATak.
ARMANDOpowiedz!
MAŁGORZATAPóźniej.
ARMANDCzemu nie zaraz?
MAŁGORZATANie kochasz mnie może jeszcze dosyć... Opowiem ci, kiedy przyjdzie czas... Wiedz tylko, że zajmowałam się tobą.
ARMANDMną?
MAŁGORZATATak, tobą, którego zanadto kocham.
ARMANDNo, powiedz, co to takiego?
MAŁGORZATAPo co?
ARMANDBłagam!
MAŁGORZATACzy ja mogę co ukrywać przed tobą?
ARMANDSłucham.
MAŁGORZATAObmyśliłam pewien plan...
ARMANDCo za plan?
MAŁGORZATAMogę ci powiedzieć jedynie rezultat...
ARMANDA co za rezultat?
MAŁGORZATACzy chciałbyś spędzić ze mną lato na wsi?
ARMANDPytasz?
MAŁGORZATAA więc, jeśli mój plan się uda, a uda się na pewno, za dwa tygodnie będę wolna, nie będę miała żadnych długów i pojedziemy sobie razem na wieś.
ARMANDI nie możesz mi powiedzieć, jakim sposobem?
MAŁGORZATANie...
ARMANDI to ty sama wymyśliłaś ten plan, Małgorzato?
MAŁGORZATAJak ty to mówisz!
ARMANDOdpowiedz!
MAŁGORZATAWięc tak, ja, ja sama!
ARMANDI ty sama go wykonasz?
MAŁGORZATAJa sama...
ARMANDCzy ty czytałaś Manon Lescaut, Małgorzato?
MAŁGORZATATak, leży w salonie.
ARMANDCzy szanujesz kawalera des Grieux?
MAŁGORZATACzemu to pytanie?
ARMANDBo tam jest moment, w którym Manon ułożyła plan, mianowicie wziąć pieniądze od pana B... i wydać je z kawalerem... Małgorzato, ty masz więcej serca od niej, a ja jestem uczciwszy od niego!
MAŁGORZATAA więc?
ARMANDWięc jeżeli twój pomysł jest tego rodzaju... nie przyjmuję!
MAŁGORZATADoskonale, mój drogi... nie mówmy o tym więcej... Pauza. Ładnie jest dziś, prawda?
ARMANDBardzo ładnie.
MAŁGORZATADużo było ludzi na Polach Elizejskich?
ARMANDDużo...
MAŁGORZATAMamy dziś pełnię, o ile mi się zdaje?
ARMANDEch, co mi pełnia!
MAŁGORZATAWięc o czym mam z tobą mówić? Kiedy ci mówię, że cię kocham, kiedy ci daję tego dowód, złościsz się! Zatem, mówię o pogodzie...
ARMANDCóż chcesz, Małgorzato?... Jestem zazdrosny o twoją najdrobniejszą myśl! To, coś mi proponowała przed chwilą...
MAŁGORZATAZnów wracamy?
ARMANDNo tak, wracamy... Więc to, co mi proponowałaś, to dla mnie szczyt radości, ale tajemnica, która otacza ten plan...
MAŁGORZATAZastanówmy się trochę... Kochasz mnie i chciałbyś spędzić jakiś czas ze mną, daleko od tego okropnego Paryża?...
ARMANDOch, tak!
MAŁGORZATAI ja tego pragnę... Ale do tego celu trzeba czegoś... czego ja nie mam... Nie jesteś zazdrosny o księcia, wiesz, jak czyste uczucie wiąże go ze mną... Pozwól mi działać...
ARMANDJednakże...
MAŁGORZATAKocham cię! Więc zgoda?
ARMANDAle...
MAŁGORZATAZgoda... powiedz...
ARMANDJeszcze nie...
MAŁGORZATAZatem przyjdziesz do mnie jutro, pomówimy jeszcze...
ARMANDJak to jutro?... Już mnie wyprawiasz?
MAŁGORZATAAleż nie, możesz zostać jeszcze chwilę.
ARMANDJeszcze chwilę?... Oczekujesz kogoś?
MAŁGORZATAZnowu zaczynasz?
ARMANDMałgorzato, ty mnie oszukujesz!
MAŁGORZATAOd jak dawna cię znam?
ARMANDOd czterech dni...
MAŁGORZATACóż by mnie zmuszało przyjmować cię?
ARMANDNic...
MAŁGORZATAGdybym cię nie kochała, czy miałabym prawo wyprosić cię za drzwi, tak jak to robię z Varvillem i z tyloma innymi?
ARMANDOczywiście!
MAŁGORZATAZatem, mój drogi chłopaku, pozwól mi kochać cię i nie narzekaj!
ARMANDPrzebacz! Tysiąc razy przepraszam!
MAŁGORZATAJeśli tak dalej pójdzie, całe życie będę ci przebaczać!
ARMANDNie, to już ostatni raz! O, już idę!
MAŁGORZATADoskonale! Przyjdź jutro w południe, zjemy razem śniadanie.
ARMANDWięc do jutra.
MAŁGORZATADo jutra.
ARMANDW południe?
MAŁGORZATAW południe.
ARMANDPrzysięgasz mi?
MAŁGORZATACo?
ARMANDŻe nie oczekujesz nikogo?
MAŁGORZATAZnowu! Przysięgam, że cię kocham i że kocham tylko ciebie.
ARMANDDo widzenia!
MAŁGORZATADo widzenia, ty wielki dzieciaku!
Kto byłby mi powiedział jeszcze przed tygodniem, że ten człowiek, o którego istnieniu nie wiedziałam, do tego stopnia i tak szybko wypełni serce moje i myśli? Czy on mnie kocha zresztą? A ja czy go kocham, ja która nigdy nie kochałam? Ale po co wyrzekać się chwili radości? Czemu nie iść za kaprysem serca? Czym ja jestem? Igraszką losu! Niechże tedy los robi ze mną, co mu się podoba. Bądź co bądź, mam uczucie, że jestem szczęśliwsza, niż byłam kiedykolwiek. To może zła wróżba. My, kobiety, my przewidujemy zawsze, że ktoś nas pokocha, nigdy, że my pokochamy: tak, że za pierwszym atakiem tej nieprzewidzianej choroby, nie wiemy same, co się z nami dzieje.
SCENA SZÓSTAPan hrabia!
MAŁGORZATADobry wieczór, hrabio!
HRABIADobry wieczór, Małgorzato. Jak zdrowie dzisiaj?
MAŁGORZATADoskonale.
HRABIAZimno dziś diabelnie! Pisałaś mi, abym przyszedł o wpół do jedenastej. Widzisz, że jestem punktualny.
MAŁGORZATADziękuję. Mamy z sobą do pomówienia, drogi hrabio.
HRABIACzy jadłaś kolację?
MAŁGORZATACzemu?
HRABIABo moglibyśmy iść na kolację i porozmawiać przy stole.
MAŁGORZATAGłodny pan jest?
HRABIAZawsze się jest na tyle głodnym, aby móc zjeść kolację. Taki lichy był dziś obiad w klubie!
MAŁGORZATACo tam robili?
HRABIAGrali, kiedy wszedłem.
MAŁGORZATASaint-Gaudens przegrywał?
HRABIAPrzegrał dwadzieścia pięć ludwików, a krzyczał za dwieście.
MAŁGORZATABył tu kiedyś na kolacji z Olimpią.
HRABIAI kto jeszcze?
MAŁGORZATAGaston Rieux. Zna go pan?
HRABIATak.
MAŁGORZATAI Armand Duval.
HRABIACóż to jest Armand Duval?
MAŁGORZATAPrzyjaciel Gastona. Poza tym Prudencja i ja, to już wszyscy. Wesoło było.
HRABIAGdybym wiedział, byłbym zaszedł. Ale, ale, czy ktoś stąd wyszedł przed chwilą, tuż przed moim przybyciem?
MAŁGORZATANie, nikt.
HRABIABo w chwili gdy wysiadałem z powozu, ktoś podbiegł do mnie, jak gdyby chcąc zobaczyć, kto to taki, i przyjrzawszy mi się, odszedł.
MAŁGORZATAByłżeby to Armand?
Potrzebujesz czego?
MAŁGORZATATak. Mam powiedzieć słówko Annie. Do Anny po cichu. Zejdź na ulicę, rozejrzyj się nieznacznie, czy pan Duval tam jest i wróć mi powiedzieć.
ANNASłucham panią.
Jest nowina.
MAŁGORZATAJaka?
HRABIAGaguski się żeni.
MAŁGORZATANasz polski książę?
HRABIAWłaśnie.
MAŁGORZATAZ kim się żeni?
HRABIAZgadnij.
MAŁGORZATASkądże ja mogę wiedzieć.
HRABIAZ Adelą.
MAŁGORZATAGłupstwo robi Adela.
HRABIAPrzeciwnie, to raczej on...
MAŁGORZATAMój drogi hrabio, kiedy człowiek z towarzystwa żeni się z dziewczyną taką jak Adela, to nie on robi głupstwo, ale ona robi zły interes. Ten wasz Polak jest zrujnowany, ma fatalną opinię i jeżeli się ożeni z Adelą, to dla tych dwunastu czy piętnastu tysięcy franków renty, któreście jej wspólnymi siłami uskładali.
ANNANie, pani, nie ma nikogo.
MAŁGORZATAA teraz, drogi hrabio, mówmy o rzeczach poważnych.
HRABIAO rzeczach poważnych! wolałbym o wesołych.
MAŁGORZATAPrzekonamy się później, czy bierzesz rzeczy wesoło.
HRABIASłucham.
MAŁGORZATACzy masz przy sobie pieniądze?
HRABIAJa? Nigdy.
MAŁGORZATAZatem trzeba będzie podpisać czek...
HRABIAKtóż tutaj potrzebuje pieniędzy?
MAŁGORZATANiestety! trzeba mi piętnastu tysięcy franków!
HRABIATam do licha! ładny kawał grosza. Czemu właśnie piętnastu tysięcy?
MAŁGORZATABo mam długi.
HRABIATy płacisz długi?
MAŁGORZATAWierzyciele moi życzą sobie tego.
HRABIATrzeba koniecznie?
MAŁGORZATATak.
HRABIAWięc... dobrze, podpiszę.
SCENA SIÓDMA