Darmowe ebooki » Melodramat » Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Aleksander Dumas (syn)



1 ... 7 8 9 10 11 12 13 14 15 ... 18
Idź do strony:
ucieka i spala się między tymi dwoma słowami... GASTON
Uchylając drzwi.
Chór wieśniaków! Śpiewa. 
Szczęśliwy, szczęśliwy dzień, 
Ścielmy im kwiaty pod stopy, 
Niechaj hymenu pochodnie... 
  SAINT-GAUDENS

Niech żyją państwo Duval!

OLIMPIA

Zaczynajmy ucztę weselną!

MAŁGORZATA

Potańczmy teraz, ja prowadzę!

SAINT-GAUDENS

Pysznie! Tak, to lubię!

Prudencja wkłada męski kapelusz, Gaston damski etc., etc. Tańczą.
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
AKT II
Gotowalnia Małgorzaty w Paryżu. SCENA PIERWSZA
MAŁGORZATA — PRUDENCJA — ANNA. MAŁGORZATA
Przy toalecie, do Prudencji, która wchodzi.

Jak się masz, kochanie... Widziałaś księcia?

PRUDENCJA

Owszem...

MAŁGORZATA

Dał ci?

PRUDENCJA
Wręczając Małgorzacie banknoty.

Masz... Czy możesz mi pożyczyć jakieś trzysta, czterysta franków?

MAŁGORZATA

Bierz... Powiedziałaś księciu, że mam zamiar wyjechać na wieś?

PRUDENCJA

Tak.

MAŁGORZATA

Co powiedział?

PRUDENCJA

Że masz słuszność i że ci to może tylko wyjść na zdrowie... I pojedziesz?

MAŁGORZATA

Mam nadzieję... Dziś właśnie oglądałam domek.

PRUDENCJA

Ile chcą komornego?

MAŁGORZATA

Cztery tysiące.

PRUDENCJA

Ależ ja widzę, że to miłość, moja droga!

MAŁGORZATA

Boję się, że tak! Może to namiętność, może tylko kaprys... Tyle wiem, że to coś!

PRUDENCJA

Był wczoraj?

MAŁGORZATA

Pytasz?

PRUDENCJA

I wraca dziś wieczór?

MAŁGORZATA

Zaraz przyjdzie.

PRUDENCJA

Wiem... Siedział u mnie kilka godzin...

MAŁGORZATA

Mówił o mnie?

PRUDENCJA

O czymże miał mówić?

MAŁGORZATA

Co mówił?

PRUDENCJA

Że cię kocha, oczywiście.

MAŁGORZATA

Dawno go znasz?

PRUDENCJA

Owszem...

MAŁGORZATA

Czy widziałaś go kiedy zakochanym?

PRUDENCJA

Nigdy.

MALGORZATA

Słowo?

PRUDENCJA

Słowo.

MAŁGORZATA

Gdybyś wiedziała, jakie on ma dobre serce, jak on mówi o matce i siostrze...

PRUDENCJA

Cóż za nieszczęście, że tacy ludzie nie mają stu tysięcy franków renty!

MAŁGORZATA

Przeciwnie. Co za szczęście! Przynajmniej są pewni, że to ich samych się kocha! Biorąc rękę Prudencji i przykładając ją do piersi. Patrz!

PRUDENCJA

Co?

MAŁGORZATA

Serce mi bije, nie czujesz?

PRUDENCJA

Czemu ci serce bije?

MAŁGORZATA

Bo jest dziesiąta i on ma przyjść...

PRUDENCJA

To aż do tego stopnia?... Uciekam... Słuchaj, to może zaraźliwe?

MAŁGORZATA
Do Anny, która się krząta po pokoju, porządkując.

Idź, otwórz, Anno...

ANNA

Nikt nie dzwonił.

MAŁGORZATA

Mówię ci, że tak!

SCENA DRUGA
PRUDENCJA — MAŁGORZATA. PRUDENCJA

Moja droga, idę pomodlić się za ciebie...

MAŁGORZATA

Bo co?

PRUDENCJA

Bo jesteś w niebezpieczeństwie.

MAŁGORZATA

Może...

SCENA TRZECIA
CIŻ i ARMAND. ARMAND

Małgorzato!

Biegnie ku niej. PRUDENCJA

Nie witasz się ze mną, niewdzięczniku?

ARMAND

Daruj, droga Prudencjo... Jak się miewasz?

PRUDENCJA

Czas na mnie... Moje dzieci, zostawiam was, czeka ktoś u mnie... do widzenia!

Wychodzi. SCENA CZWARTA
ARMAND — MAŁGORZATA. MAŁGORZATA

Niechże pan siądzie tutaj...

ARMAND
Siadając u jej kolan.

A teraz?

MAŁGORZATA

Zawsze jednako kochasz?

ARMAND

Nie!

MAŁGORZATA

Jak to?

ARMAND

Tysiąc razy więcej!

MAŁGORZATA

Coś dziś robił?

ARMAND

Byłem u Prudencji, potem u Gustawa i Mimi... Byłem wszędzie, gdzie można było mówić o tobie.

MAŁGORZATA

A wieczór?

ARMAND

Ojciec mi pisał, że czeka mnie w Tours. Odpisałem, żeby nie czekał... Czy ja mam teraz czas na podróże?

MAŁGORZATA

Ale nie trzeba, żebyś się poróżnił4 z ojcem!

ARMAND

Nie ma obawy... A ty, co robiłaś? Powiedz...

MAŁGORZATA

Myślałam o tobie.

ARMAND

Naprawdę?

MAŁGORZATA

Naprawdę! Robiłam cudne projekty...

ARMAND

Doprawdy?

MAŁGORZATA

Tak.

ARMAND

Opowiedz!

MAŁGORZATA

Później.

ARMAND

Czemu nie zaraz?

MAŁGORZATA

Nie kochasz mnie może jeszcze dosyć... Opowiem ci, kiedy przyjdzie czas... Wiedz tylko, że zajmowałam się tobą.

ARMAND

Mną?

MAŁGORZATA

Tak, tobą, którego zanadto kocham.

ARMAND

No, powiedz, co to takiego?

MAŁGORZATA

Po co?

ARMAND

Błagam!

MAŁGORZATA
Po krótkim wahaniu.

Czy ja mogę co ukrywać przed tobą?

ARMAND

Słucham.

MAŁGORZATA

Obmyśliłam pewien plan...

ARMAND

Co za plan?

MAŁGORZATA

Mogę ci powiedzieć jedynie rezultat...

ARMAND

A co za rezultat?

MAŁGORZATA

Czy chciałbyś spędzić ze mną lato na wsi?

ARMAND

Pytasz?

MAŁGORZATA

A więc, jeśli mój plan się uda, a uda się na pewno, za dwa tygodnie będę wolna, nie będę miała żadnych długów i pojedziemy sobie razem na wieś.

ARMAND

I nie możesz mi powiedzieć, jakim sposobem?

MAŁGORZATA

Nie...

ARMAND

I to ty sama wymyśliłaś ten plan, Małgorzato?

MAŁGORZATA

Jak ty to mówisz!

ARMAND

Odpowiedz!

MAŁGORZATA

Więc tak, ja, ja sama!

ARMAND

I ty sama go wykonasz?

MAŁGORZATA
Z wahaniem.

Ja sama...

ARMAND
Wstając.

Czy ty czytałaś Manon Lescaut, Małgorzato?

MAŁGORZATA

Tak, leży w salonie.

ARMAND

Czy szanujesz kawalera des Grieux?

MAŁGORZATA

Czemu to pytanie?

ARMAND

Bo tam jest moment, w którym Manon ułożyła plan, mianowicie wziąć pieniądze od pana B... i wydać je z kawalerem... Małgorzato, ty masz więcej serca od niej, a ja jestem uczciwszy od niego!

MAŁGORZATA

A więc?

ARMAND

Więc jeżeli twój pomysł jest tego rodzaju... nie przyjmuję!

MAŁGORZATA

Doskonale, mój drogi... nie mówmy o tym więcej... Pauza. Ładnie jest dziś, prawda?

ARMAND

Bardzo ładnie.

MAŁGORZATA

Dużo było ludzi na Polach Elizejskich?

ARMAND

Dużo...

MAŁGORZATA

Mamy dziś pełnię, o ile mi się zdaje?

ARMAND
Porywczo.

Ech, co mi pełnia!

MAŁGORZATA

Więc o czym mam z tobą mówić? Kiedy ci mówię, że cię kocham, kiedy ci daję tego dowód, złościsz się! Zatem, mówię o pogodzie...

ARMAND

Cóż chcesz, Małgorzato?... Jestem zazdrosny o twoją najdrobniejszą myśl! To, coś mi proponowała przed chwilą...

MAŁGORZATA

Znów wracamy?

ARMAND

No tak, wracamy... Więc to, co mi proponowałaś, to dla mnie szczyt radości, ale tajemnica, która otacza ten plan...

MAŁGORZATA

Zastanówmy się trochę... Kochasz mnie i chciałbyś spędzić jakiś czas ze mną, daleko od tego okropnego Paryża?...

ARMAND

Och, tak!

MAŁGORZATA

I ja tego pragnę... Ale do tego celu trzeba czegoś... czego ja nie mam... Nie jesteś zazdrosny o księcia, wiesz, jak czyste uczucie wiąże go ze mną... Pozwól mi działać...

ARMAND

Jednakże...

MAŁGORZATA

Kocham cię! Więc zgoda?

ARMAND

Ale...

MAŁGORZATA
Przymila się.

Zgoda... powiedz...

ARMAND

Jeszcze nie...

MAŁGORZATA

Zatem przyjdziesz do mnie jutro, pomówimy jeszcze...

ARMAND

Jak to jutro?... Już mnie wyprawiasz?

MAŁGORZATA

Ależ nie, możesz zostać jeszcze chwilę.

ARMAND

Jeszcze chwilę?... Oczekujesz kogoś?

MAŁGORZATA

Znowu zaczynasz?

ARMAND

Małgorzato, ty mnie oszukujesz!

MAŁGORZATA

Od jak dawna cię znam?

ARMAND

Od czterech dni...

MAŁGORZATA

Cóż by mnie zmuszało przyjmować cię?

ARMAND

Nic...

MAŁGORZATA

Gdybym cię nie kochała, czy miałabym prawo wyprosić cię za drzwi, tak jak to robię z Varvillem i z tyloma innymi?

ARMAND

Oczywiście!

MAŁGORZATA

Zatem, mój drogi chłopaku, pozwól mi kochać cię i nie narzekaj!

ARMAND

Przebacz! Tysiąc razy przepraszam!

MAŁGORZATA

Jeśli tak dalej pójdzie, całe życie będę ci przebaczać!

ARMAND

Nie, to już ostatni raz! O, już idę!

MAŁGORZATA

Doskonale! Przyjdź jutro w południe, zjemy razem śniadanie.

ARMAND

Więc do jutra.

MAŁGORZATA

Do jutra.

ARMAND

W południe?

MAŁGORZATA

W południe.

ARMAND

Przysięgasz mi?

MAŁGORZATA

Co?

ARMAND

Że nie oczekujesz nikogo?

MAŁGORZATA

Znowu! Przysięgam, że cię kocham i że kocham tylko ciebie.

ARMAND

Do widzenia!

MAŁGORZATA

Do widzenia, ty wielki dzieciaku!

Armand waha się chwilę i wychodzi. SCENA PIĄTA MAŁGORZATA
Sama, na tym samym miejscu.

Kto byłby mi powiedział jeszcze przed tygodniem, że ten człowiek, o którego istnieniu nie wiedziałam, do tego stopnia i tak szybko wypełni serce moje i myśli? Czy on mnie kocha zresztą? A ja czy go kocham, ja która nigdy nie kochałam? Ale po co wyrzekać się chwili radości? Czemu nie iść za kaprysem serca? Czym ja jestem? Igraszką losu! Niechże tedy los robi ze mną, co mu się podoba. Bądź co bądź, mam uczucie, że jestem szczęśliwsza, niż byłam kiedykolwiek. To może zła wróżba. My, kobiety, my przewidujemy zawsze, że ktoś nas pokocha, nigdy, że my pokochamy: tak, że za pierwszym atakiem tej nieprzewidzianej choroby, nie wiemy same, co się z nami dzieje.

SCENA SZÓSTA
MAŁGORZATA — ANNA. ANNA
Oznajmiając hrabiego, który idzie za nią.

Pan hrabia!

MAŁGORZATA
Nie ruszając się.

Dobry wieczór, hrabio!

HRABIA
Całując ją w rękę.

Dobry wieczór, Małgorzato. Jak zdrowie dzisiaj?

MAŁGORZATA

Doskonale.

HRABIA
Siadając przy kominku.

Zimno dziś diabelnie! Pisałaś mi, abym przyszedł o wpół do jedenastej. Widzisz, że jestem punktualny.

MAŁGORZATA

Dziękuję. Mamy z sobą do pomówienia, drogi hrabio.

HRABIA

Czy jadłaś kolację?

MAŁGORZATA

Czemu?

HRABIA

Bo moglibyśmy iść na kolację i porozmawiać przy stole.

MAŁGORZATA

Głodny pan jest?

HRABIA

Zawsze się jest na tyle głodnym, aby móc zjeść kolację. Taki lichy był dziś obiad w klubie!

MAŁGORZATA

Co tam robili?

HRABIA

Grali, kiedy wszedłem.

MAŁGORZATA

Saint-Gaudens przegrywał?

HRABIA

Przegrał dwadzieścia pięć ludwików, a krzyczał za dwieście.

MAŁGORZATA

Był tu kiedyś na kolacji z Olimpią.

HRABIA

I kto jeszcze?

MAŁGORZATA

Gaston Rieux. Zna go pan?

HRABIA

Tak.

MAŁGORZATA

I Armand Duval.

HRABIA

Cóż to jest Armand Duval?

MAŁGORZATA

Przyjaciel Gastona. Poza tym Prudencja i ja, to już wszyscy. Wesoło było.

HRABIA

Gdybym wiedział, byłbym zaszedł. Ale, ale, czy ktoś stąd wyszedł przed chwilą, tuż przed moim przybyciem?

MAŁGORZATA

Nie, nikt.

HRABIA

Bo w chwili gdy wysiadałem z powozu, ktoś podbiegł do mnie, jak gdyby chcąc zobaczyć, kto to taki, i przyjrzawszy mi się, odszedł.

MAŁGORZATA
Na stronie.

Byłżeby to Armand?

Dzwoni. HRABIA

Potrzebujesz czego?

MAŁGORZATA

Tak. Mam powiedzieć słówko Annie. Do Anny po cichu. Zejdź na ulicę, rozejrzyj się nieznacznie, czy pan Duval tam jest i wróć mi powiedzieć.

ANNA

Słucham panią.

Wychodzi. HRABIA

Jest nowina.

MAŁGORZATA

Jaka?

HRABIA

Gaguski się żeni.

MAŁGORZATA

Nasz polski książę?

HRABIA

Właśnie.

MAŁGORZATA

Z kim się żeni?

HRABIA

Zgadnij.

MAŁGORZATA

Skądże ja mogę wiedzieć.

HRABIA

Z Adelą.

MAŁGORZATA

Głupstwo robi Adela.

HRABIA

Przeciwnie, to raczej on...

MAŁGORZATA

Mój drogi hrabio, kiedy człowiek z towarzystwa żeni się z dziewczyną taką jak Adela, to nie on robi głupstwo, ale ona robi zły interes. Ten wasz Polak jest zrujnowany, ma fatalną opinię i jeżeli się ożeni z Adelą, to dla tych dwunastu czy piętnastu tysięcy franków renty, któreście jej wspólnymi siłami uskładali.

ANNA
Wracając, cicho do Małgorzaty.

Nie, pani, nie ma nikogo.

MAŁGORZATA

A teraz, drogi hrabio, mówmy o rzeczach poważnych.

HRABIA

O rzeczach poważnych! wolałbym o wesołych.

MAŁGORZATA

Przekonamy się później, czy bierzesz rzeczy wesoło.

HRABIA

Słucham.

MAŁGORZATA

Czy masz przy sobie pieniądze?

HRABIA

Ja? Nigdy.

MAŁGORZATA

Zatem trzeba będzie podpisać czek...

HRABIA

Któż tutaj potrzebuje pieniędzy?

MAŁGORZATA

Niestety! trzeba mi piętnastu tysięcy franków!

HRABIA

Tam do licha! ładny kawał grosza. Czemu właśnie piętnastu tysięcy?

MAŁGORZATA

Bo mam długi.

HRABIA

Ty płacisz długi?

MAŁGORZATA

Wierzyciele moi życzą sobie tego.

HRABIA

Trzeba koniecznie?

MAŁGORZATA

Tak.

HRABIA

Więc... dobrze, podpiszę.

SCENA SIÓDMA
CIŻ i ANNA. ANNA
Wchodzi.

Proszę pani, przyniesiono ten list. Kazano go pani oddać natychmiast.

MAŁGORZATA
Otwiera list.

Armand! Co to znaczy?

Czyta.

„Pani, nie mam ochoty odgrywać śmiesznej roli, nawet przy kobiecie, którą kocham. W chwili gdy wychodziłem od pani, wszedł hrabia de Giray. Nie mam ani lat, ani natury pana de Saint-Gaudens. Niech mi pani daruje moją jedyną winę, tę, że nie jestem milionerem; zapomnijmy oboje, żeśmy się znali i że przez chwilę zdawało się nam, że się kochamy. Kiedy pani otrzyma ten list, już mnie nie będzie w Paryżu.

Armand”.

ANNA

Czy będzie odpowiedź?

MAŁGORZATA

Nie, powiedz, że dobrze.

Anna wychodzi. SCENA ÓSMA
HRABIA — MAŁGORZATA. MAŁGORZATA
Do siebie.

Sen się skończył! Szkoda!

HRABIA

Co to za list?

1 ... 7 8 9 10 11 12 13 14 15 ... 18
Idź do strony:

Darmowe książki «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Podobne książki:

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz