Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖
Dama Kameliowa to najsłynniejsza powieść francuskiego pisarza Aleksandera Dumasa (syna). Dzieło oparte jest na autentycznych wydarzeniach z życia autora, który wdał się w romans z kurtyzaną Marie Duplessis.
Powieść ta doczekała się kilku ekranizacji oraz opery pt. Traviata. Autor pod wpływem sukcesu powieści na stałe zajął się dramatopisarstwem. Obok głównego wątku w utworze została ukazana także sytuacja społeczna XIX-wiecznego mieszczaństwa. Jest to historia burzliwego związku Armanda Duvalla i Małgorzaty Gautier. Ona jest „kobietą lekkich obyczajów” przyzwyczajoną do luksusów a on pochodzi z ubogiej rodziny. Gdy zakochują się w sobie oboje zrywają z dotychczasowym życiem. Jednak na drodze do ich szczęścia staje ojciec chłopaka. Czy mimo przeciwności losu nadal będą razem?
- Autor: Aleksander Dumas (syn)
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Aleksander Dumas (syn)
Bo pani nigdy nie kłamie...
VARVILLEOczywiście! Że zaś Małgorzata była podobna do panny de Mauriac tylko fizycznie, a nie moralnie, książę przyrzekł jej wszystko co zechce, jeśli się zgodzi odmienić życie. Małgorzata przyrzekła i oczywiście, wróciwszy do Paryża, nie dotrzymała; książę zaś, uważając, iż ona daje mu tylko pół szczęścia, obciął do połowy jej dochody, tak iż obecnie Małgorzata ma pięćdziesiąt tysięcy długów...
ANNAKtóre pan chętnie by zapłacił... Ale pani woli raczej być dłużna innym pieniądze, niż panu wdzięczność.
VARVILLEZwłaszcza, że hrabia de Giray jest pod ręką.
ANNANieznośny pan jest! Tyle tylko mogę panu powiedzieć, że historia z księciem jest prawdą, na to panu daję moje słowo. Co się tyczy hrabiego, to przyjaciel.
VARVILLEPrzyjaciel... Oczywiście...
ANNATak, przyjaciel! Jaki pan ma zły język!... Dzwoni ktoś! To pani... Czy mam jej powtórzyć wszystko, co pan tu nagadał?
VARVILLEAni słowa!
SCENA CZWARTAPowiedz, aby przygotowano kolację. Olimpia i Saint-Gaudens zaraz tu będą, spotkałam ich w Operze. Do Varvilla. Pan tutaj?
VARVILLECzyż to nie mój los czekać na panią?
MAŁGORZATACzyż to mój los wciąż pana oglądać?...
VARVILLEPóki mi pani nie wypowie domu, będę przychodził.
MAŁGORZATAW istocie, ani razu nie zdarza mi się wrócić, aby pana tu nie zastać... Co mi pan jeszcze ma do powiedzenia?
VARVILLEWie pani dobrze...
MAŁGORZATAZawsze to samo... Monotonny pan jest!
VARVILLECzyż to moja wina, że panią kocham?
MAŁGORZATATeż argument!... Drogi panie, gdybym miała słuchać wszystkich tych, którzy mnie kochają, nie miałabym kiedy zjeść obiadu... Po raz setny powtarzam panu, traci pan czas na próżno... Pozwalam panu tu przychodzić o każdej porze, wchodzić, kiedy jestem w domu, czekać na mnie, kiedy mnie nie ma, sama nie wiem czemu... ale jeżeli pan mi będzie wciąż mówił o swej miłości, pożegnamy się.
VARVILLEMałgorzato! Wszak w zeszłym roku, w Bagnères, dała mi pani cień nadziei...
MAŁGORZATABa, drogi panie, to było w Bagnères... Byłam chora, nudziłam się... Tutaj, to co innego; mam się lepiej i nie nudzę się...
VARVILLEPojmuję, że kiedy się ma księcia de Mauriac...
MAŁGORZATADudek z pana!
VARVILLEI kiedy się kocha pana de Giray...
MAŁGORZATAWolno mi kochać, kogo mi się podoba... to nikogo nie obchodzi, a pana mniej niż kogokolwiek. Jeżeli pan mi nie ma nic innego do powiedzenia, powtarzam, może mnie pan pożegnać... Varville przechadza się. Nie pójdzie pan?
VARVILLENie!
MAŁGORZATAZatem niech pan siada do fortepianu... Fortepian to pańska jedyna dobra strona.
VARVILLECo mam grać?
Co się panu podoba...
SCENA PIĄTAMówiłaś o kolacji?
ANNATak, proszę pani.
MAŁGORZATACo pan tam gra?
VARVILLEMarzenie Rosellena.
MAŁGORZATATo bardzo ładne!...
VARVILLESłuchaj, Małgorzato, ja mam osiemdziesiąt tysięcy franków renty...
MAŁGORZATAA ja sto tysięcy... Do Anny. Widziałaś Prudencję?
ANNATak, proszę pani.
MAŁGORZATABędzie dziś wieczorem?
ANNATak, proszę pani, ma wstąpić... Była też panna Mimi.
MAŁGORZATACzemu nie została?
ANNAPan Gustaw czekał na dole.
MAŁGORZATAZłote stworzenie!
ANNADoktor był także.
MAŁGORZATACo powiedział?
ANNAŻeby się pani nie męczyła...
MAŁGORZATAPoczciwy doktor... To wszystko?
ANNANie, proszę pani; przyniesiono jeszcze bukiet.
VARVILLEOde mnie.
MAŁGORZATARóże i biały bez... Zabierz ten bukiet do swego pokoju, Anno.
Nie chce pani tych kwiatów?
MAŁGORZATAJak ja się nazywam?
VARVILLEMałgorzata Gautier.
MAŁGORZATAJaki mi dano przydomek?
VARVILLEDama Kameliowa.
MAŁGORZATACzemu?
VARVILLEBo pani nosi zawsze tylko te kwiaty.
MAŁGORZATATo znaczy, że tylko te lubię i że nie ma celu przysyłać mi innych... Jeżeli pan sądzi, że dla pana zrobię wyjątek, myli się pan! Nie znoszę pachnących kwiatów, choruję od nich.
VARVILLENie mam szczęścia... Żegnam panią!
MAŁGORZATAŻegnam.
SCENA SZÓSTAPrzyszli panna Olimpia i pan Saint-Gaudens.
MAŁGORZATAChodźże, Olimpio! Myślałam, że już nie przyjdziesz!
OLIMPIATo wina tego pana...
SAINT-GAUDENSZawsze moja wina! — Jak się masz, Varville!
VARVILLEJak się masz!
SAINT-GAUDENSZjesz z nami kolację?
MAŁGORZATANie, nie!
SAINT-GAUDENSA piękne dziecię, jakże się miewa?
MAŁGORZATAWybornie!
SAINT-GAUDENSTo ślicznie! Będzie tu dziś zabawa?
OLIMPIAWszędzie jest zabawa, gdzie pan jest!
SAINT-GAUDENSNiedobra! — Poczciwy Varville, ależ to bardzo przykre, że on nie zostaje na kolacji... Do Małgorzaty. Przechodząc koło Maison d’Or, kazałem, aby przysłali ostryg, no i tego szampana, którego tam chowają tylko dla mnie... Wyborny! Wyborny!
OLIMPIACzemu nie zaprosiłaś Edmunda?
MAŁGORZATACzemuś go nie przyprowadziła?
OLIMPIAA Saint-Gaudens?
MAŁGORZATACzy nie jest przyzwyczajony?
OLIMPIAJeszcze nie... W jego wieku tak trudno nabywa się przyzwyczajeń, zwłaszcza dobrych...
MAŁGORZATAKolacja musi być gotowa?
ANNAZa pięć minut, proszę pani. Gdzie mam podać? Do jadalni?
MAŁGORZATANie, tu, tu nam będzie lepiej... — No i cóż, Varville, pan jeszcze tutaj?
VARVILLEIdę.
MAŁGORZATAPrudencjo!
OLIMPIAPrudencja mieszka naprzeciwko?
MAŁGORZATANawet w tym samym domu, okno w okno. Dzieli nas tylko mały dziedzińczyk, to bardzo wygodnie, kiedy jej potrzebuję...
SAINT-GAUDENSCo właściwie robi Prudencja?
OLIMPIAJest modniarką.
MAŁGORZATAJa jedna kupuję u niej kapelusze.
OLIMPIAKtórych nigdy nie nosisz.
MAŁGORZATABo są okropne! Ale to niezła kobieta, i potrzebuje pieniędzy. Woła. Prudencjo!
PRUDENCJAJestem!
MAŁGORZATACzemu nie przychodzisz, skoro jesteś w domu?
PRUDENCJANie mogę!
MAŁGORZATACzemu?
PRUDENCJAJest u mnie dwóch młodych ludzi, zaprosili mnie na kolację.
MAŁGORZATAWięc przyprowadź ich tutaj... to na jedno wyjdzie. Jak się nazywają?
PRUDENCJAJednego znasz, Gaston Rieux.
MAŁGORZATAMyślę, że znam! — A drugi?
PRUDENCJADrugi, to jego przyjaciel.
MAŁGORZATATo wystarczy. Zatem przychodźcie prędko... Zimno jest dziś wieczór... Kaszle nieco. Varville, dorzuć trochę drew do ognia, tu można zmarznąć... Bądź choć użyteczny, skoro nie możesz być przyjemny...
Pan Gaston Rieux, pan Armand Duval, pani Duvernoy.
OLIMPIACóż za szyk! Tak tu anonsują?
PRUDENCJAMyślałam, że są goście.
SAINT-GAUDENSPani Duvernoy zaczyna swój ceremoniał...
GASTONJak zdrowie pani?
MAŁGORZATADziękuję, dobrze... A pańskie?
PRUDENCJAJak oni mówią do siebie!
MAŁGORZATAGaston zrobił się światowy... Zresztą, Eugenia wydrapałaby mi oczy, gdybyśmy do siebie mówili inaczej.
GASTONEugenia ma za małe ręce, a pani za duże oczy.
PRUDENCJADosyć tych banialuk. — Droga Małgorzato, pozwól sobie przedstawić pana Armanda Duval... Armand i Małgorzata kłaniają się. ...człowieka zakochanego w tobie po uszy!
MAŁGORZATAKaż dodać dwa nakrycia, bo nie sądzę, aby ta miłość przeszkodziła panu zjeść kolację.
Kochany Gaston, jakiżem rad, że cię oglądam.
GASTONZawsze młody, ten stary Saint-Gaudens.
SAINT-GAUDENSA tak.
GASTONA serce?
SAINTS-GAUDENSJak widzisz.
GASTONWinszuję.
SAINT-GAUDENSBałem się straszliwie, że zastanę tu Amandę.
GASTONBiedna Amanda! Ona pana bardzo kochała!
SAINT-GAUDENSZa bardzo. No i był tam pewien młody człowiek, którego nie mogła się wyrzec: był bankierem. Śmieje się. Narażałem ją na to, że mogła przeze mnie stracić los. Byłem kochankiem od serca! To cudowne! Ale trzeba było się chować po szafach, czatować na schodach, czekać na ulicy...
GASTONRozumiem, reumatyzmy.
SAINT-GAUDENSNie, ale czasy się zmieniają. Młodość musi się wyszumieć. Ten poczciwy Varville nie będzie dziś z nami, to mi straszliwie przykro.
GASTONWspaniały jest!
MAŁGORZATAJedynie starzy się już nie starzeją.
SAINT-GAUDENSCzy pan jest krewnym pana Duval, generalnego poborcy?
ARMANDTo mój ojciec. Pan go zna?
SAINT-GAUDENSSpotykałem go niegdyś, u baronowej de Nersey, zarówno jak i pańską matkę. Piękna i urocza osoba.
ARMANDUmarła przed trzema laty.
SAINT-GAUDENSPrzepraszam pana, żem odnowił pańską zgryzotę.
ARMANDZawsze chętnie wspominam moją matkę. Wielkie i czyste uczucia mają to do siebie, że samo ich wspomnienie jest szczęściem.
SAINT-GAUDENSJest pan jedynakiem?
ARMANDMam siostrę.
Twój przyjaciel jest uroczy.
GASTONMyślę. A przy tym zakochany w tobie do szaleństwa, nieprawdaż, Prudencjo?
PRUDENCJACo takiego?
GASTONPowiadam Małgorzacie, że Armand za nią szaleje.
PRUDENCJAŚwięta prawda; nie wyobrażasz sobie, do jakiego stopnia.
GASTONKocha cię tak, moja droga, że nie śmie ci tego powiedzieć.
MAŁGORZATAPrzestań, Varville!
VARVILLEZawsze mi pani mówi, żeby grać...
MAŁGORZATATak, kiedy jestem sama z panem, ale nie wtedy, kiedy mam gości!
OLIMPIACo wy tam szepczecie?
MAŁGORZATASłuchaj, to się dowiesz...
PRUDENCJAI ta miłość trwa już od dwóch lat...
MAŁGORZATABardzo sędziwa miłość...
PRUDENCJAWciąż przesiaduje u Gustawa i Mimi, aby słuchać o tobie.
GASTONKiedy byłaś chora rok temu, przed wyjazdem do Bagnères, przez te trzy miesiące, które przeleżałaś w łóżku, mówiono ci, że co dzień młody człowiek przychodził dowiadywać się o twoje zdrowie, nie wymieniając swego nazwiska.
MAŁGORZATAPrzypominam sobie...
GASTONTo on!
MAŁGORZATAA, to było bardzo ładnie... Wołając. Panie Duval!
ARMANDPani?...
MAŁGORZATACzy pan wie, co mi tu opowiadają? Mówią, że, kiedy byłam chora, pan przychodził co dzień dowiadywać się o mnie...
ARMANDTak, pani...
MAŁGORZATAWinna jestem panu co najmniej podziękowanie... Słyszysz, Varville? Ty byś się na to nie zdobył.
VARVILLEJeszcze nie ma roku, jak panią znam.
MAŁGORZATAA pan mnie zna dopiero od pięciu minut... Zawsze mówisz głupstwa.
Siadajmy! Umieram z głodu.
VARVILLEDo widzenia, Małgorzato!
MAŁGORZATAKiedyż pana ujrzę?
VARVILLEKiedy pani zechce...
MAŁGORZATAZatem żegnam...
VARVILLEPanowie...
OLIMPIABądź zdrów, Varville; bądź zdrów, mój poczciwy.
Moje dziecko, ty doprawdy za sroga jesteś dla barona.
MAŁGORZATANudny jest! Ciągle mnie częstuje swoją rentą.
OLIMPIAI ty się skarżysz? Chciałabym, aby mnie poczęstował czymś w tym rodzaju!
SAINT-GAUDENSTo bardzo miłe dla mnie, co mówisz!
OLIMPIAPo pierwsze, drogi panie, proszę mnie nie tykać; nie znam pana!
MAŁGORZATAMoje dzieci, bierzcie, jedzcie, pijcie, ale nie kłóćcie się więcej niż potrzeba, aby się natychmiast pogodzić.
OLIMPIACzy wiesz, co on mi dał na imieniny?
MAŁGORZATAKto?
OLIMPIASaint-Gaudens.
MAŁGORZATANie.
OLIMPIADał mi powóz.
SAINT-GAUDENSOd Bindera.
OLIMPIAAle nigdy nie mogłam doprosić się koni.
PRUDENCJAZawsze to powóz!
SAINT-GAUDENSJestem zrujnowany, kochaj mnie dla mnie samego!
OLIMPIAŁadna kariera!
PRUDENCJACo to za zwierzątko?
GASTONKuropatwy.
PRUDENCJADaj mi jedną.
GASTONTylko jedną? Ta ma ząbki! To może ona zrujnowała Saint-Gaudensa?
PRUDENCJAOna! Ona! Czy tak się mówi do kobiety? Za moich czasów...
GASTONOho, zacznie się o Ludwiku XV! — Małgorzato, każ Armandowi pić, smutny jest jak hulaszcza piosenka.
MAŁGORZATANo, panie Armandzie, za moje zdrowie!
WSZYSCYZa zdrowie Małgorzaty!
PRUDENCJA
Uwagi (0)