Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖
Dama Kameliowa to najsłynniejsza powieść francuskiego pisarza Aleksandera Dumasa (syna). Dzieło oparte jest na autentycznych wydarzeniach z życia autora, który wdał się w romans z kurtyzaną Marie Duplessis.
Powieść ta doczekała się kilku ekranizacji oraz opery pt. Traviata. Autor pod wpływem sukcesu powieści na stałe zajął się dramatopisarstwem. Obok głównego wątku w utworze została ukazana także sytuacja społeczna XIX-wiecznego mieszczaństwa. Jest to historia burzliwego związku Armanda Duvalla i Małgorzaty Gautier. Ona jest „kobietą lekkich obyczajów” przyzwyczajoną do luksusów a on pochodzi z ubogiej rodziny. Gdy zakochują się w sobie oboje zrywają z dotychczasowym życiem. Jednak na drodze do ich szczęścia staje ojciec chłopaka. Czy mimo przeciwności losu nadal będą razem?
- Autor: Aleksander Dumas (syn)
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Aleksander Dumas (syn)
Droga Małgorzata! Jak ona drży na myśl o rozstaniu! Dzwoni. Jak ona mnie kocha! Do Anny, która wchodzi. Anno, gdyby się o mnie pytał jakiś pan, mój ojciec, wprowadzisz go zaraz tutaj.
ANNADobrze, proszę pana.
Niepotrzebniem się lękał... Ojciec mnie zrozumie... Przeszłość umarła... Zresztą co za różnica między Małgorzatą a innymi kobietami!... Spotkałem Olimpię, wciąż zajęta zabawą i rozrywkami... Widać te, które nie kochają, muszą wypełniać zgiełkiem pustkę serca. Daje bal za kilka dni, zaprosiła nas oboje, mnie i Małgorzatę, tak jakbyśmy mieli kiedykolwiek wrócić do tego świata!... Och, jakże czas wydaje mi się długi, kiedy jej nie ma... Co to za książka?... Manon Lescaut! Kobieta, która kocha, nie robi tego, co ty zrobiłaś, Manon!... Skąd się ta książka wzięła tutaj?
„Przysięgam ci, drogi kawalerze, że jesteś bóstwem mego serca, i że ciebie jednego mogę kochać tak, jak kocham, ale czy nie widzisz, duszo moja droga, że w położeniu, w jakimśmy się znaleźli, wierność byłaby bardzo głupią cnotą?... Czy myślisz, że może być mowa o czułościach, kiedy się nie ma chleba?... Głód przyprawiłby mnie o fatalną omyłkę, wydałabym ostatnie tchnienie, mniemając, że to jest westchnienie miłości... Ubóstwiam cię, bądź tego pewny... ale pozwól mi na jakiś czas zakrzątnąć się koło naszego losu... Biada temu, kto wpadnie w moje sieci! Pracuję nad tym, aby uczynić mego kawalera bogatym i szczęśliwym! Brat mój udzieli ci wiadomości o twojej Manon... powie ci, że płakała nad koniecznością rozstania...” Rzuca książkę ze smutkiem, trwa kilka chwil w zadumie. Miała słuszność, ale ona nie kochała, bo miłość nie umie rozumować!... Idzie do okna. Przygnębiła mnie ta lektura... Ta książka kłamie!... Dzwoni. Siódma!... Ojciec już nie przyjdzie dzisiaj... Do Anny, która wchodzi. Poproś panią, aby tu przyszła.
ANNAPani nie ma, proszę pana.
ARMANDGdzież jest?
ANNAWyjechała... Kazała powiedzieć, że wróci niebawem.
ARMANDCzy pani Duvernay pojechała z nią razem?
ANNAPani Duvernay wyjechała na kilka chwil przed panią.
ARMANDDobrze... Sam. Gotowa jeszcze pojechać do Paryża, aby się zająć tą sprzedażą! Na szczęście uprzedziłem Prudencję, znajdzie jakiś sposób, aby temu przeszkodzić... Spogląda przez okno. Zdaje mi się, że widzę jakiś cień w ogrodzie... To pewnie ona! Woła. Małgorzato! Małgorzato! Małgorzato!... Nikogo... Wychodzi i woła. Anno! Anno!... Wraca i dzwoni. I Anna nie odpowiada... Co to ma znaczyć?... Ta pustka przejmuje mnie chłodem... Jest jakieś nieszczęście w tym milczeniu... Czemu pozwoliłem Małgorzacie się oddalić?... Ona coś kryła przede mną... Płakała!... Czyżby mnie oszukiwała?... Ona! W chwili, gdy myśli o tym, aby mi poświęcić wszystko!... Ale może jej się coś stało!... Może jest ranna!... Może nie żyje!... Muszę wiedzieć...
Czy pan Armand Duval?
ARMANDTo ja.
POSŁANIECList do pana.
ARMANDSkąd?
POSŁANIECZ Paryża.
ARMANDKto go wręczył?
POSŁANIECJakaś pani.
ARMANDA jak dostaliście się do domu?
POSŁANIECFurtka była otwarta, nie spotkałem nikogo, zobaczyłem światło w oknie, myślałem...
ARMANDDobrze już, zostaw mnie!
List od Małgorzaty... Czemu jestem tak wzruszony?... Z pewnością czeka mnie gdzieś i pisze, abym tam przybył... Otwiera list. Drżę cały! Ech, jakież dziecko ze mnie! Przez ten czas pan Duval wchodzi i staje za synem. „W chwili, gdy otrzymasz ten list, Armandzie...” Wydaje okrzyk gniewu, odwraca się i widzi ojca. Rzuca się, szlochając, w jego ramiona. Och! Ojcze! Ojcze!
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
Stawiajcie, panowie!
ARTURIle w banku?
GASTONSto ludwików.
ARTURStawiam pięć franków na prawo.
GASTONWarto było pytać, ile w banku, po to aby postawić pięć franków.
ARTURCzy wolisz, żebym postawił dziesięć ludwików na słowo?
GASTONNie, nie, nie! Do Doktora. A ty, doktorze, nie grasz?
DOKTORNie.
GASTONCóż ty tam robisz?
DOKTORRozmawiam ze ślicznymi paniami, daję się poznać.
GASTONZyskujesz na poznaniu!
DOKTOROwszem, zyskuję, wcale nieźle.
Jeżeli tak mamy grać, oddaję bank komu innemu.
PRUDENCJACzekaj, stawiam dziesięć franków.
GASTONGdzież są?
PRUDENCJAU mnie w kieszeni...
GASTONDałbym piętnaście, żeby je zobaczyć...
PRUDENCJAOch! Zapomniałam sakiewki!
GUSTAWTwoja sakiewka zna swoje rzemiosło... Masz, weź tych dwadzieścia franków.
PRUDENCJAOddam ci je...
GASTONNie gadajże głupstw! Rozdaje karty. Mam dziewięć!
Zawsze wygrywa!
ARTURPrzegrałem pięćdziesiąt ludwików!
ANAISDoktorze, wylecz Artura z jego choroby piłowania ludzi.
DOKTORTo choroba młodości, która przejdzie z wiekiem.
ANAISMówi, że przegrał pięćdziesiąt ludwików, a miał w kieszeni dwa, jak tu przyszedł.
ARTURCzegóż to dowodzi? To dowodzi, że jestem winien dziewięćset sześćdziesiąt franków...
ANAISŻal mi tego, komu jesteś winien.
ARTURMylisz się, moja droga, ja płacę moje długi, wiesz o tym dobrze...
GASTONDalej panowie, stawiać, nie jesteśmy tu dla zabawy!
OLIMPIACiągle gracie?
ARTURCiągle.
OLIMPIASaint-Gaudens, daj mi dziesięć ludwików, chciałabym pograć trochę.
GASTONOlimpio, twój bal jest czarujący!
ARTURSaint-Gaudens wie, ile kosztuje!
OLIMPIANie on wie, ale jego żona!
SAINT-GAUDENSŚlicznie powiedziane! Paradne! — A, jesteś, doktorze! Cicho. Muszę się pana poradzić... miewam zawroty głowy...
DOKTORBa!
OLIMPIAO co on się pytał?
DOKTORZdaje mu się, że ma chorobę mózgu.
OLIMPIAZarozumialec!... Przegrałam! Saint-Gaudens, graj za mnie i staraj się wygrać.
PRUDENCJASaint-Gaudens, pożycz mi pan trzy ludwiki...
Saint-Gaudens, przynieś mi pan lodów.
SAINT-GAUDENSZa chwilę.
ANAISW takim razie opowiedz nam historię o żółtej dorożce.
SAINT-GAUDENSIdę! Idę!
Ty pamiętasz historię o żółtej dorożce?
GASTONCzy pamiętam?... Myślę sobie! Przecież to u Małgorzaty Olimpka chciała nam ją opowiadać... Prawda?... Czy Małgorzata jest tutaj?
OLIMPIAMa przyjść.
GASTONA Armand?
PRUDENCJAArmanda nie ma w Paryżu... Cóż wy nie wiecie, co się stało?
GASTONNie!
PRUDENCJARozeszli się.
ANAISBa!
PRUDENCJATak, Małgorzata go rzuciła.
GASTONKiedy?
ANAISPrzed miesiącem, i dobrze zrobiła.
GASTONCzemu?
ANAISZawsze trzeba rzucić mężczyznę, zanim on nas rzuci...
ARTURPanowie, gramy, czy nie gramy?
GASTONO, jakiś ty nudny! Czy ty myślisz, że ja będę się męczył rozdawaniem kart dla twoich pięciu franków? Wszyscy Arturowie są jednacy! Szczęściem, ty jesteś ostatnim Arturem!
SAINT-GAUDENSAnais, masz swoje lody!
ANAISDługo to trwało, staruszku, ale ostatecznie, w twoim wieku...
GASTONPanowie, bank pękł! — Kiedy pomyślę, że gdyby mi kto powiedział: Gastonie, mój chłopcze, dostaniesz pięćset franków pod warunkiem, że będziesz wykładał karty całą noc, nie przyjąłbym, to pewne! I oto dwie godziny już wykładam, aby przegrać dwa tysiące franków! Ładna zabawa!
Nie grasz już?
GASTONNie!
SAINT-GAUDENSTrzymasz za którym z nich?
GASTONNie mam zaufania... Czy to ty ich zaprosiłeś?
SAINT-GAUDENSTo przyjaciele Olimpii... Poznała ich zagranicą.
GASTONCacani są!
PRUDENCJAOch! Armand!
SCENA DRUGAMówiliśmy o tobie przed chwilą...
ARMANDI coście mówili?
PRUDENCJAMówiliśmy, że pan jest w Tours i że pan nie przyjdzie.
ARMANDOmyliliście się...
GASTONKiedyś przyjechał?
ARMANDPrzed godziną.
PRUDENCJAI cóż, drogi Armandzie, co nam powiesz nowego?
ARMANDNic, Prudencjo... A ty?
PRUDENCJAWidziałeś Małgorzatę?
ARMANDNie...
PRUDENCJAMa przyjść.
ARMANDW takim razie ją zobaczę.
PRUDENCJAJak ty to mówisz!
ARMANDJakże mam mówić?
PRUDENCJAWięc serce już uleczone?
ARMANDZupełnie.
PRUDENCJAJuż nie myślisz o niej?
ARMANDPowiedzieć, że zupełnie nie myślę, byłoby kłamstwem... Ale Małgorzata dała mi odprawę w sposób tak brutalny, iż wydałem się sam sobie wielkim głupcem, żem ją kochał... bo ja byłem naprawdę w niej bardzo zakochany...
PRUDENCJAI ona kochała cię bardzo, i kocha cię zawsze trochę... Ale był czas, żeby się z tobą rozstała!... Już mieli ją licytować.
ARMANDA teraz, zapłacone?
PRUDENCJAZupełnie.
ARMANDI to pan de Varville płaci?
PRUDENCJATak!
ARMANDWięc wszystko jak najlepiej?
PRUDENCJASą ludzie umyślnie na to stworzeni... Słowem, nareszcie doszedł do celu... odkupił jej konie, klejnoty, cały jej dawny zbytek... Toteż jest bardzo szczęśliwa!
ARMANDWróciła do Paryża?
PRUDENCJAOczywiście... Nie chciała ani zajrzeć do Auteuil od czasu, jak pan wyjechał... To ja przywiozłam stamtąd wszystkie jej rzeczy, a nawet i pańskie... To mi przypomina, że mam panu oddać różne przedmioty, odbierze je pan u mnie... Małgorzata zatrzymała tylko mały pugilaresik z pańską cyfrą... jeżeli panu na nim zależy, upomnę się u niej.
ARMANDNiech go zachowa.
PRUDENCJAPoza tym nigdy jeszcze jej nie widziałam w takim usposobieniu... Prawie nie sypia, ugania po balach... trawi tak całe noce... Niedawno po jakiejś kolacji leżała trzy dni w łóżku, a kiedy doktor jej pozwolił wstać, znów zaczęła na nowo, nie dbając, że może to przypłacić życiem... Jeżeli tak pójdzie dalej, to nie potrwa długo... Czy pan zamierza ją odwiedzić?
ARMANDNie, pragnę nawet uniknąć wszelkich wyjaśnień... Przeszłość umarła na apopleksję, niech Bóg przyjmie jej duszę, o ile miała duszę...
PRUDENCJAWidzę, że pan jest rozsądny... to ślicznie!
ARMANDDroga Prudencjo, oto jeden z moich przyjaciół, któremu chciałbym coś powiedzieć... Czy pozwolisz?...
PRUDENCJAAleż... Idzie do gry. Stawiam dziesięć franków!
SCENA TRZECIANareszcie! Dostałeś mój list?
GUSTAWTak, skoro tu jestem.
ARMANDZastanawiałeś się, czemu cię prosiłem, abyś przyszedł na tę zabawę, która tak mało cię nęci?...
GUSTAWW istocie!
ARMANDCzy dawno nie widziałeś Małgorzaty?
GUSTAWOd czasu, jak ją widziałem z tobą.
ARMANDZatem nie wiesz nic?
GUSTAWNic... Powiedz mi...
ARMANDMyślałeś, że Małgorzata mnie kochała? Nieprawdaż?
GUSTAWI jeszcze myślę.
ARMANDCzytaj!
GUSTAWTo Małgorzata pisała?
ARMANDTak, ona.
GUSTAWKiedy?
ARMANDPrzed miesiącem.
GUSTAWI coś odpowiedział?
ARMANDCóż miałem odpowiedzieć?... Cios był tak niespodziany... myślałem, że oszaleję!... Rozumiesz?... Ona, Małgorzata, oszukiwała mnie, mnie, który ją tak kochałem!... Stanowczo te dziewczyny nie mają duszy!... Potrzebowałem prawdziwego przywiązania, aby móc przeżyć to, co się stało!... Dałem się zabrać ojcu jak bezwładną rzecz... Przybyliśmy do Tours. Sądziłem zrazu, że potrafię tam żyć... nie spałem, dławiłem się... Nadto kochałem tę kobietę, aby mogła mi się stać tak w jednej chwili obojętną!... Trzeba mi było ją kochać albo znienawidzić!... Wreszcie nie mogłem tam wstrzymać, zdawało mi się, że umrę, jeżeli jej nie ujrzę, jeżeli mi nie powtórzy sama tego, co napisała... Co się stanie, sam nie wiem, ale coś się stanie z pewnością... i mogę potrzebować przyjaciela...
GUSTAWJestem na twoje usługi, kochany Armandzie!... Ale na Boga, zastanów się, masz do czynienia z kobietą! Zniewaga wyrządzona kobiecie, to prawie nikczemność!
ARMANDTrudno! Ma kochanka, ten może żądać ode mnie rachunku! Jeżeli popełnię nikczemność, mam dosyć krwi, aby ją zapłacić!
SŁUŻĄCYPanna Małgorzata Gautier! Baron de Varville!
ARMANDOni!
SCENA CZWARTATak późno!
VARVILLEIdziemy prosto z Opery.
Uwagi (0)