Darmowe ebooki » Melodramat » Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Aleksander Dumas (syn)



1 ... 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
Idź do strony:
twoja, zawsze gotowa śpieszyć do ciebie, kochająca cię zawsze!
Wychodzi, śląc mu pocałunki. SCENA SIÓDMA
ARMAND — potem ANNA. ARMAND

Droga Małgorzata! Jak ona drży na myśl o rozstaniu! Dzwoni. Jak ona mnie kocha! Do Anny, która wchodzi. Anno, gdyby się o mnie pytał jakiś pan, mój ojciec, wprowadzisz go zaraz tutaj.

ANNA

Dobrze, proszę pana.

Wychodzi. ARMAND

Niepotrzebniem się lękał... Ojciec mnie zrozumie... Przeszłość umarła... Zresztą co za różnica między Małgorzatą a innymi kobietami!... Spotkałem Olimpię, wciąż zajęta zabawą i rozrywkami... Widać te, które nie kochają, muszą wypełniać zgiełkiem pustkę serca. Daje bal za kilka dni, zaprosiła nas oboje, mnie i Małgorzatę, tak jakbyśmy mieli kiedykolwiek wrócić do tego świata!... Och, jakże czas wydaje mi się długi, kiedy jej nie ma... Co to za książka?... Manon Lescaut! Kobieta, która kocha, nie robi tego, co ty zrobiłaś, Manon!... Skąd się ta książka wzięła tutaj?

Czyta, otwierając w jakimś miejscu. ANNA
Wchodzi z lampą i wychodzi. ARMAND
Czyta.

„Przysięgam ci, drogi kawalerze, że jesteś bóstwem mego serca, i że ciebie jednego mogę kochać tak, jak kocham, ale czy nie widzisz, duszo moja droga, że w położeniu, w jakimśmy się znaleźli, wierność byłaby bardzo głupią cnotą?... Czy myślisz, że może być mowa o czułościach, kiedy się nie ma chleba?... Głód przyprawiłby mnie o fatalną omyłkę, wydałabym ostatnie tchnienie, mniemając, że to jest westchnienie miłości... Ubóstwiam cię, bądź tego pewny... ale pozwól mi na jakiś czas zakrzątnąć się koło naszego losu... Biada temu, kto wpadnie w moje sieci! Pracuję nad tym, aby uczynić mego kawalera bogatym i szczęśliwym! Brat mój udzieli ci wiadomości o twojej Manon... powie ci, że płakała nad koniecznością rozstania...” Rzuca książkę ze smutkiem, trwa kilka chwil w zadumie. Miała słuszność, ale ona nie kochała, bo miłość nie umie rozumować!... Idzie do okna. Przygnębiła mnie ta lektura... Ta książka kłamie!... Dzwoni. Siódma!... Ojciec już nie przyjdzie dzisiaj... Do Anny, która wchodzi. Poproś panią, aby tu przyszła.

ANNA
Zakłopotana.

Pani nie ma, proszę pana.

ARMAND

Gdzież jest?

ANNA

Wyjechała... Kazała powiedzieć, że wróci niebawem.

ARMAND

Czy pani Duvernay pojechała z nią razem?

ANNA

Pani Duvernay wyjechała na kilka chwil przed panią.

ARMAND

Dobrze... Sam. Gotowa jeszcze pojechać do Paryża, aby się zająć tą sprzedażą! Na szczęście uprzedziłem Prudencję, znajdzie jakiś sposób, aby temu przeszkodzić... Spogląda przez okno. Zdaje mi się, że widzę jakiś cień w ogrodzie... To pewnie ona! Woła. Małgorzato! Małgorzato! Małgorzato!... Nikogo... Wychodzi i woła. Anno! Anno!... Wraca i dzwoni. I Anna nie odpowiada... Co to ma znaczyć?... Ta pustka przejmuje mnie chłodem... Jest jakieś nieszczęście w tym milczeniu... Czemu pozwoliłem Małgorzacie się oddalić?... Ona coś kryła przede mną... Płakała!... Czyżby mnie oszukiwała?... Ona! W chwili, gdy myśli o tym, aby mi poświęcić wszystko!... Ale może jej się coś stało!... Może jest ranna!... Może nie żyje!... Muszę wiedzieć...

Idzie w stronę ogrodu, w drzwiach spotyka się twarzą w twarz z posłańcem. SCENA ÓSMA
ARMAND — POSŁANIEC. POSŁANIEC

Czy pan Armand Duval?

ARMAND

To ja.

POSŁANIEC

List do pana.

ARMAND

Skąd?

POSŁANIEC

Z Paryża.

ARMAND

Kto go wręczył?

POSŁANIEC

Jakaś pani.

ARMAND

A jak dostaliście się do domu?

POSŁANIEC

Furtka była otwarta, nie spotkałem nikogo, zobaczyłem światło w oknie, myślałem...

ARMAND

Dobrze już, zostaw mnie!

Posłaniec wychodzi. SCENA DZIEWIĄTA
ARMAND — potem PAN DUVAL. ARMAND

List od Małgorzaty... Czemu jestem tak wzruszony?... Z pewnością czeka mnie gdzieś i pisze, abym tam przybył... Otwiera list. Drżę cały! Ech, jakież dziecko ze mnie! Przez ten czas pan Duval wchodzi i staje za synem. „W chwili, gdy otrzymasz ten list, Armandzie...” Wydaje okrzyk gniewu, odwraca się i widzi ojca. Rzuca się, szlochając, w jego ramiona. Och! Ojcze! Ojcze!

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
AKT IV
Bardzo wykwintny salon w mieszkaniu Olimpii. Orkiestra, tańce, ruch, światło. SCENA PIERWSZA
GASTON — ARTUR — DOKTOR — PRUDENCJA — ANAIS — GOŚCIE — później SAINT-GAUDENS i OLIMPIA. GASTON
Który trzyma bank w bakaracie.

Stawiajcie, panowie!

ARTUR

Ile w banku?

GASTON

Sto ludwików.

ARTUR

Stawiam pięć franków na prawo.

GASTON

Warto było pytać, ile w banku, po to aby postawić pięć franków.

ARTUR

Czy wolisz, żebym postawił dziesięć ludwików na słowo?

GASTON

Nie, nie, nie! Do Doktora. A ty, doktorze, nie grasz?

DOKTOR

Nie.

GASTON

Cóż ty tam robisz?

DOKTOR

Rozmawiam ze ślicznymi paniami, daję się poznać.

GASTON

Zyskujesz na poznaniu!

DOKTOR

Owszem, zyskuję, wcale nieźle.

Dokoła stołu śmiechy, rozmowa. GASTON

Jeżeli tak mamy grać, oddaję bank komu innemu.

PRUDENCJA

Czekaj, stawiam dziesięć franków.

GASTON

Gdzież są?

PRUDENCJA

U mnie w kieszeni...

GASTON
Śmiejąc się.

Dałbym piętnaście, żeby je zobaczyć...

PRUDENCJA

Och! Zapomniałam sakiewki!

GUSTAW

Twoja sakiewka zna swoje rzemiosło... Masz, weź tych dwadzieścia franków.

PRUDENCJA

Oddam ci je...

GASTON

Nie gadajże głupstw! Rozdaje karty. Mam dziewięć!

Zgarnia pieniądze. PRUDENCJA

Zawsze wygrywa!

ARTUR

Przegrałem pięćdziesiąt ludwików!

ANAIS

Doktorze, wylecz Artura z jego choroby piłowania ludzi.

DOKTOR

To choroba młodości, która przejdzie z wiekiem.

ANAIS

Mówi, że przegrał pięćdziesiąt ludwików, a miał w kieszeni dwa, jak tu przyszedł.

ARTUR

Czegóż to dowodzi? To dowodzi, że jestem winien dziewięćset sześćdziesiąt franków...

ANAIS

Żal mi tego, komu jesteś winien.

ARTUR

Mylisz się, moja droga, ja płacę moje długi, wiesz o tym dobrze...

GASTON

Dalej panowie, stawiać, nie jesteśmy tu dla zabawy!

OLIMPIA
Wchodząc z Saint-Gaudensem.

Ciągle gracie?

ARTUR

Ciągle.

OLIMPIA

Saint-Gaudens, daj mi dziesięć ludwików, chciałabym pograć trochę.

GASTON

Olimpio, twój bal jest czarujący!

ARTUR

Saint-Gaudens wie, ile kosztuje!

OLIMPIA

Nie on wie, ale jego żona!

SAINT-GAUDENS

Ślicznie powiedziane! Paradne! — A, jesteś, doktorze! Cicho. Muszę się pana poradzić... miewam zawroty głowy...

DOKTOR

Ba!

OLIMPIA

O co on się pytał?

DOKTOR

Zdaje mu się, że ma chorobę mózgu.

OLIMPIA

Zarozumialec!... Przegrałam! Saint-Gaudens, graj za mnie i staraj się wygrać.

PRUDENCJA

Saint-Gaudens, pożycz mi pan trzy ludwiki...

Saint-Gaudens daje jej. ANAIS

Saint-Gaudens, przynieś mi pan lodów.

SAINT-GAUDENS

Za chwilę.

ANAIS

W takim razie opowiedz nam historię o żółtej dorożce.

SAINT-GAUDENS

Idę! Idę!

Wychodzi. PRUDENCJA
Do Gastona.

Ty pamiętasz historię o żółtej dorożce?

GASTON

Czy pamiętam?... Myślę sobie! Przecież to u Małgorzaty Olimpka chciała nam ją opowiadać... Prawda?... Czy Małgorzata jest tutaj?

OLIMPIA

Ma przyjść.

GASTON

A Armand?

PRUDENCJA

Armanda nie ma w Paryżu... Cóż wy nie wiecie, co się stało?

GASTON

Nie!

PRUDENCJA

Rozeszli się.

ANAIS

Ba!

PRUDENCJA

Tak, Małgorzata go rzuciła.

GASTON

Kiedy?

ANAIS

Przed miesiącem, i dobrze zrobiła.

GASTON

Czemu?

ANAIS

Zawsze trzeba rzucić mężczyznę, zanim on nas rzuci...

ARTUR

Panowie, gramy, czy nie gramy?

GASTON

O, jakiś ty nudny! Czy ty myślisz, że ja będę się męczył rozdawaniem kart dla twoich pięciu franków? Wszyscy Arturowie są jednacy! Szczęściem, ty jesteś ostatnim Arturem!

SAINT-GAUDENS
Wraca.

Anais, masz swoje lody!

ANAIS

Długo to trwało, staruszku, ale ostatecznie, w twoim wieku...

GASTON
Wstając.

Panowie, bank pękł! — Kiedy pomyślę, że gdyby mi kto powiedział: Gastonie, mój chłopcze, dostaniesz pięćset franków pod warunkiem, że będziesz wykładał karty całą noc, nie przyjąłbym, to pewne! I oto dwie godziny już wykładam, aby przegrać dwa tysiące franków! Ładna zabawa!

Inny gość bierze bank. SAINT-GAUDENS

Nie grasz już?

GASTON

Nie!

SAINT-GAUDENS
Pokazując dwóch gości grających w écarté w głębi.

Trzymasz za którym z nich?

GASTON

Nie mam zaufania... Czy to ty ich zaprosiłeś?

SAINT-GAUDENS

To przyjaciele Olimpii... Poznała ich zagranicą.

GASTON

Cacani są!

PRUDENCJA

Och! Armand!

SCENA DRUGA
CIŻ i ARMAND. GASTON
Do Armanda.

Mówiliśmy o tobie przed chwilą...

ARMAND

I coście mówili?

PRUDENCJA

Mówiliśmy, że pan jest w Tours i że pan nie przyjdzie.

ARMAND

Omyliliście się...

GASTON

Kiedyś przyjechał?

ARMAND

Przed godziną.

PRUDENCJA

I cóż, drogi Armandzie, co nam powiesz nowego?

ARMAND

Nic, Prudencjo... A ty?

PRUDENCJA

Widziałeś Małgorzatę?

ARMAND

Nie...

PRUDENCJA

Ma przyjść.

ARMAND
Zimno.

W takim razie ją zobaczę.

PRUDENCJA

Jak ty to mówisz!

ARMAND

Jakże mam mówić?

PRUDENCJA

Więc serce już uleczone?

ARMAND

Zupełnie.

PRUDENCJA

Już nie myślisz o niej?

ARMAND

Powiedzieć, że zupełnie nie myślę, byłoby kłamstwem... Ale Małgorzata dała mi odprawę w sposób tak brutalny, iż wydałem się sam sobie wielkim głupcem, żem ją kochał... bo ja byłem naprawdę w niej bardzo zakochany...

PRUDENCJA

I ona kochała cię bardzo, i kocha cię zawsze trochę... Ale był czas, żeby się z tobą rozstała!... Już mieli ją licytować.

ARMAND

A teraz, zapłacone?

PRUDENCJA

Zupełnie.

ARMAND

I to pan de Varville płaci?

PRUDENCJA

Tak!

ARMAND

Więc wszystko jak najlepiej?

PRUDENCJA

Są ludzie umyślnie na to stworzeni... Słowem, nareszcie doszedł do celu... odkupił jej konie, klejnoty, cały jej dawny zbytek... Toteż jest bardzo szczęśliwa!

ARMAND

Wróciła do Paryża?

PRUDENCJA

Oczywiście... Nie chciała ani zajrzeć do Auteuil od czasu, jak pan wyjechał... To ja przywiozłam stamtąd wszystkie jej rzeczy, a nawet i pańskie... To mi przypomina, że mam panu oddać różne przedmioty, odbierze je pan u mnie... Małgorzata zatrzymała tylko mały pugilaresik z pańską cyfrą... jeżeli panu na nim zależy, upomnę się u niej.

ARMAND
Wzruszony.

Niech go zachowa.

PRUDENCJA

Poza tym nigdy jeszcze jej nie widziałam w takim usposobieniu... Prawie nie sypia, ugania po balach... trawi tak całe noce... Niedawno po jakiejś kolacji leżała trzy dni w łóżku, a kiedy doktor jej pozwolił wstać, znów zaczęła na nowo, nie dbając, że może to przypłacić życiem... Jeżeli tak pójdzie dalej, to nie potrwa długo... Czy pan zamierza ją odwiedzić?

ARMAND

Nie, pragnę nawet uniknąć wszelkich wyjaśnień... Przeszłość umarła na apopleksję, niech Bóg przyjmie jej duszę, o ile miała duszę...

PRUDENCJA

Widzę, że pan jest rozsądny... to ślicznie!

ARMAND
Spostrzegając Gustawa.

Droga Prudencjo, oto jeden z moich przyjaciół, któremu chciałbym coś powiedzieć... Czy pozwolisz?...

PRUDENCJA

Ależ... Idzie do gry. Stawiam dziesięć franków!

SCENA TRZECIA
CIŻ i GUSTAW. ARMAND

Nareszcie! Dostałeś mój list?

GUSTAW

Tak, skoro tu jestem.

ARMAND

Zastanawiałeś się, czemu cię prosiłem, abyś przyszedł na tę zabawę, która tak mało cię nęci?...

GUSTAW

W istocie!

ARMAND

Czy dawno nie widziałeś Małgorzaty?

GUSTAW

Od czasu, jak ją widziałem z tobą.

ARMAND

Zatem nie wiesz nic?

GUSTAW

Nic... Powiedz mi...

ARMAND

Myślałeś, że Małgorzata mnie kochała? Nieprawdaż?

GUSTAW

I jeszcze myślę.

ARMAND
Dając mu list Małgorzaty.

Czytaj!

GUSTAW
Przeczytawszy.

To Małgorzata pisała?

ARMAND

Tak, ona.

GUSTAW

Kiedy?

ARMAND

Przed miesiącem.

GUSTAW

I coś odpowiedział?

ARMAND

Cóż miałem odpowiedzieć?... Cios był tak niespodziany... myślałem, że oszaleję!... Rozumiesz?... Ona, Małgorzata, oszukiwała mnie, mnie, który ją tak kochałem!... Stanowczo te dziewczyny nie mają duszy!... Potrzebowałem prawdziwego przywiązania, aby móc przeżyć to, co się stało!... Dałem się zabrać ojcu jak bezwładną rzecz... Przybyliśmy do Tours. Sądziłem zrazu, że potrafię tam żyć... nie spałem, dławiłem się... Nadto kochałem tę kobietę, aby mogła mi się stać tak w jednej chwili obojętną!... Trzeba mi było ją kochać albo znienawidzić!... Wreszcie nie mogłem tam wstrzymać, zdawało mi się, że umrę, jeżeli jej nie ujrzę, jeżeli mi nie powtórzy sama tego, co napisała... Co się stanie, sam nie wiem, ale coś się stanie z pewnością... i mogę potrzebować przyjaciela...

GUSTAW

Jestem na twoje usługi, kochany Armandzie!... Ale na Boga, zastanów się, masz do czynienia z kobietą! Zniewaga wyrządzona kobiecie, to prawie nikczemność!

ARMAND

Trudno! Ma kochanka, ten może żądać ode mnie rachunku! Jeżeli popełnię nikczemność, mam dosyć krwi, aby ją zapłacić!

SŁUŻĄCY
Oznajmia.

Panna Małgorzata Gautier! Baron de Varville!

ARMAND

Oni!

SCENA CZWARTA
CIŻ — VARVILLE — MAŁGORZATA. OLIMPIA
Idąc ku Małgorzacie.

Tak późno!

VARVILLE

Idziemy prosto z Opery.

Varville ściska dłonie mężczyzn.
1 ... 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18
Idź do strony:

Darmowe książki «Dama Kameliowa - Aleksander Dumas (syn) (czytanie książek TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Podobne książki:

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz