Mieszczanin szlachcicem - Molière (Molier) (czytać ksiązki TXT) 📖
Komedia opowiada historię mieszczanina, który postanawia dostać się do wyższej klasy społecznej. Jest gotów zrobić wszystko byle osiągnąć swój cel. Czy mu się uda?
Komedia została wydana w 1670 roku przez francuskiego pisarza, aktora i dyrektora teatru, Moliera. Autor uważany jest za najwybitniejszego komediopisarza w historii literatury francuskiej. Założył wędrowną trupę, która po pewnym czasie zbankrutowała, a sam Molier trafił do więzienia za długi. Po wyjściu z więzienia ponownie zajął się aktorstwem, ale tym razem wystawiona w 1659 roku komedia Pocieszne wykwintnisie odniosła sukces.
- Autor: Molière (Molier)
- Epoka: Barok
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Mieszczanin szlachcicem - Molière (Molier) (czytać ksiązki TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Molière (Molier)
Co znowu?
PAN JOURDAINA tak. Co robisz, kiedy wymawiasz: U?
MICHASIAHę?
PAN JOURDAINNo, spróbuj! Powiedz no: U.
MICHASIANo i cóż: U.
PAN JOURDAINI cóż robisz?
MICHASIAMówię: U.
PAN JOURDAINTak, ale kiedy mówisz: U, co wtedy robisz?
MICHASIARobię, co pan każe.
PAN JOURDAINOch, skaranie boskie mieć do czynienia z takim bydłem! Wydłużasz wargi ku przodowi i przybliżasz szczękę górną do szczęki dolnej: U. Widzisz? O, jakbym się pokrzywiał: U.
MICHASIAA to mi cuda!
PANI JOURDAINTo dopiero coś mądrego!
PAN JOURDAINTo jeszcze nic! Gdybyście dopiero widziały O i DA, DA i FA, FA!
PANI JOURDAINCo mają znaczyć te wszystkie michałki2?
MICHASIANa cóż to niby skutkuje?
PAN JOURDAINWściekam się, kiedy widzę taką babską ciemnotę!
PANI JOURDAINEch! Powinien byś wyprawić stąd na złamanie karku tych drabów razem z ich facecjami3.
MICHASIAA zwłaszcza tego dryblasa z długim rożnem, który mi rozpędza kurz po całym mieszkaniu.
PAN JOURDAINEjże! Mój fechmistrz tak ci się nie podoba? Zaraz cię przekonam, jakaś głupia, każe podać florety i wciska jeden w rękę Michasi Masz tu: metoda doświadczalna, linia ciała. Kiedy się chce dać kwartę, wystarczy zrobić tak, a kiedy tercję, tak. Oto sposób, aby nigdy nie być zabitym. Czy to nie jest przyjemnie być tak pewnym swojej skóry, kiedy się człowiek ma pojedynkować? Dalej, próbuj nacierać na mnie, tak dla przekonania się!
MICHASIANo, cóż wielkiego? daje mu kilka pchnięć
PAN JOURDAINZaraz! Hola! Ho! Powoli, błaźnico!
MICHASIAKazał pan nacierać.
PAN JOURDAINTak, ale ty walisz tercję, zanim spróbowałaś kwartę, i nie czekasz, aż sparuję!
PANI JOURDAINTy masz bzika, mężu, z tymi wszystkimi fanaberiami, które cię obsiadły od czasu, jak zacząłeś pchać się między szlachtę.
PAN JOURDAINStarając się obracać między szlachtą, daję tylko dowód rozumu: pewno, że to więcej warte, niż gnić wśród mieszczuchów.
PANI JOURDAINTakże coś! Ładne będziesz miał zyski ze swoich szlacheckich znajomości, dobrze wyjdziesz na pięknym hrabiczu, w którymś się tak zacietrzewił.
PAN JOURDAINCicho, babo, pilnuj swojej gęby! Sama nie wiesz chyba, o kim mówisz. To osoba większego znaczenia, niż sobie możesz wyobrazić, figura, którą cenią na dworze! Toć on rozmawia z samym królem, ot, tak, jak ja tu z tobą. Czy to nie jest prawdziwy zaszczyt, gdy wszyscy widzą, że tak dostojna osoba zachodzi po mnie raz po raz, nazywa mnie drogim przyjacielem i postępuje tak, jak gdybyśmy byli sobie równi? Nie masz pojęcia, jaki on łaskaw na mnie: w oczach całego świata obsypuje mnie uprzejmościami — nieraz jestem wprost zawstydzony.
PANI JOURDAINTak, łaskaw, łaskaw i przychlebiań ci nie skąpi, ale za to wszystko pożycza od ciebie pieniędzy.
PAN JOURDAINA choćby! Czyż to nie zaszczyt dla mnie pożyczać pieniędzy człowiekowi o takim stanowisku? Czy mogę nie uczynić tego z radością dla wielkiego pana, który mnie nazywa swoim przyjacielem?
PANI JOURDAINA on, ten wielki pan, cóż on niby robi dla ciebie?
PAN JOURDAINPhi! Rzeczy, którymi by się każdy zdumiał, gdyby były znane światu.
PANI JOURDAINCóż takiego?
PAN JOURDAINBasta! Nie mogę powiedzieć więcej. Zresztą, cóż? Pożyczyłem mu pieniędzy, prawda, ale odda mi wszystko z pewnością i to bardzo niedługo.
PANI JOURDAINPewnie. Możesz na to czekać.
PAN JOURDAINRozumie się. Sam powiedział.
PANI JOURDAINTak, tak — i nie omieszka raczyć nie dotrzymać.
PAN JOURDAINDał mi szlacheckie słowo.
PANI JOURDAINBrednie!
PAN JOURDAINEch! Ale z ciebie uparta baba, co się zowie. Powiadam ci: dotrzyma słowa — jestem tego pewny.
PANI JOURDAINA ja jestem pewna, że nie i że te wszystkie czułości są tylko na to, aby cię wystrychnąć na dudka.
PAN JOURDAINCicho! Oto idzie.
PANI JOURDAINTego nam właśnie było potrzeba. Może znowu przychodzi coś wyłudzić; kiedy go widzę, doprawdy flaki mnie bolą.
PAN JOURDAINCicho siedź, mówię!
SCENA IVI cóż, panie Jourdain, drogi przyjacielu, jak się pan miewa?
PAN JOURDAINDziękuję, dobrze, do usług pana hrabiego.
DORANTA pani Jourdain jakże się miewa dzisiaj?
PANI JOURDAINPani Jouidain miewa się tak, jak może.
DORANTOho, panie Jourdain, ależ pan dziś wspaniale wystrojony!
PAN JOURDAINJak pan widzi.
DORANTDoskonale panu, doprawdy, w tym ubraniu; niewielu młodych elegantów na dworze mogłoby się mierzyć z panem.
PAN JOURDAINHe, he!
PANI JOURDAINMądrala: tam go drapie, gdzie go swędzi.
DORANTNiech się pan obróci! Ależ to wybornie się przedstawia!
PANI JOURDAINPewnie: tak samo głupio z przodu, jak i z tyłu.
DORANTDaję słowo, panie Jourdain, nie uwierzysz, jak mi było spieszno pana oglądać. Nikogo w świecie nie cenię tak jak pana: nie dalej jak dziś rano w gabinecie królewskim mówiłem właśnie o panu.
PAN JOURDAINZbyt pan łaskaw na mnie, doprawdy, panie hrabio, do pani Jourdain W gabinecie królewskim!
DORANTAle niech pan będzie łaskaw nakryć głowę!
PAN JOURDAINPanie hrabio, wiem, co się komu należy.
DORANTMój Boże, niechże pan włoży kapelusz! Po cóż te ceremonie między nami?
PAN JOURDAINPanie...
DORANTAleż ja proszę o to, panie Jourdain! Wszak jesteśmy przyjaciółmi.
PAN JOURDAINJestem pańskim najniższym sługą, panie hrabio.
DORANTZatem i ja nie nakryję głowy, póki pan tego nie uczyni.
PAN JOURDAINWolę być raczej niegrzecznym niż uprzykrzonym.
DORANTJestem pańskim dłużnikiem, jak panu wiadomo.
PANI JOURDAINTak, wiadomo nam aż nadto dobrze.
DORANTBył pan na tyle uprzejmym, aby mi kilkakrotnie pożyczyć pieniędzy, i delikatnością swoją zyskał pan mą serdeczną wdzięczność.
PAN JOURDAINPan żartuje chyba, panie hrabio.
DORANTJednakże ja mam zwyczaj dopełniać zobowiązań i umiem cenić przysługę, którą mi ktoś wyświadczy.
PAN JOURDAINNie wątpię, panie hrabio.
DORANTChciałbym tedy załatwić sprawę — przyszedłem, aby się z panem porachować.
PAN JOURDAINNo, widzisz sama teraz swą śmieszną głupotę.
DORANTLubię wyrównywać rachunki, jak mogę najrychlej.
PAN JOURDAINA co? Nie mówiłem?
DORANTPoliczmyż zatem, ile panu razem jestem winien.
PAN JOURDAINOto masz swoje głupie podejrzenia.
DORANTCzy pamięta pan dobrze, ile mi pan ogółem był łaskaw pożyczyć?
PAN JOURDAINPrzypomnę sobie. Zrobiłem nawet małą notatkę. Oto właśnie jest. Raz pożyczyłem panu dwieście ludwików.
DORANTTo prawda.
PAN JOURDAINDrugim razem sto dwadzieścia.
DORANTTak.
PAN JOURDAINKiedy indziej znowu sto czterdzieści.
DORANTMa pan słuszność.
PAN JOURDAINTo razem czterysta sześćdziesiąt ludwików, czyli pięć tysięcy sześćdziesiąt funtów.
DORANTZgadza się wybornie. Pięć tysięcy sześćdziesiąt funtów.
PAN JOURDAINTysiąc osiemset trzydzieści dwa funty pańskiemu kapelusznikowi.
DORANTPrawda.
PAN JOURDAINDwa tysiące siedemset osiemdziesiąt funtów krawcowi.
DORANTRzeczywiście.
PAN JOURDAINCztery tysiące trzysta siedemdziesiąt dziewięć funtów dwanaście soldów i osiem denarów innym dostawcom.
DORANTSłusznie. Dwanaście soldów i osiem denarów — zgadza się.
PAN JOURDAINI tysiąc siedemset czterdzieści osiem funtów, siedem soldów i cztery denary siodlarzowi.
DORANTWszystko prawda. Ileż to razem czyni?
PAN JOURDAINSuma ogólna: piętnaście tysięcy osiemset funtów.
DORANTSłusznie. Piętnaście tysięcy osiemset funtów. Niech pan jeszcze doliczy dwieście pistolów, które mi pan doda dzisiaj: to uczyni równe osiemnaście tysięcy franków — wypłacę je panu w najbliższych dniach.
PANI JOURDAINCóż, nie zgadłam?
PAN JOURDAINCicho!
DORANTMoże panu nie na rękę zaliczyć mi jeszcze tę drobnostkę?
PAN JOURDAINCóż znowu!
PANI JOURDAINTen człowiek zrobił sobie z ciebie dojną krowę.
PAN JOURDAINMilczeć!
DORANTJeśli to panu kłopot sprawia, pójdę poszukać tej sumki gdzie indziej.
PAN JOURDAINAleż nie, panie hrabio.
PANI JOURDAINNie zaspokoi się, póki cię nie doprowadzi do ruiny.
PAN JOURDAINMilczeć, mówię!
DORANTWystarczy słówko powiedzieć, jeśli to panu nie dogadza.
PAN JOURDAINAleż nigdy w świecie!
PANI JOURDAINTo czysty rzezimieszek.
PAN JOURDAINMilczże już raz!
PANI JOURDAINWyssie cię do ostatniego szeląga.
PAN JOURDAINNie zmilczysz?
DORANTKażdy ze znajomych najchętniej mi wygodzi tą drobnostką; ponieważ jednak pana uważam za najlepszego przyjaciela, sądziłem, iż uraziłbym go, gdybym się zwrócił gdzie indziej.
PAN JOURDAINZbyt wiele zaszczytu dla mnie, panie hrabio. Pójdę zaraz przynieść tę sumkę.
PANI JOURDAINCo, jeszcze będziesz wpychał w niego pieniądze?
PAN JOURDAINCóż robić? Jakże chcesz, abym odmówił takiej osobie, człowiekowi, który mówił o mnie dziś rano w gabinecie królewskim?
PANI JOURDAINZ ciebie, doprawdy, skończony i dozgonny dudek!
SCENA VWydaje mi się pani jakoś nie w humorze. Co pani jest, pani Jourdain?
PANI JOURDAINCo mi ma być? Kontentam jak szczupak na patelni.
DORANTGdzież bawi córka pani, panna Lucylla, że jej nie mam zaszczytu oglądać?
PANI JOURDAINMoja córka tam bawi, gdzie się znajduje.
DORANTJakże jej zdrowie?
PANI JOURDAINLepsze od choroby.
DORANTCzy nie chciałaby pani którego dnia przyjść razem z córeczką zobaczyć balet i komedię, które mają grać właśnie na pokojach królewskich?
PANI JOURDAINObejdzie się tam bez nas, a jak się nie obejdzie, to i drugie dobrze.
DORANTJestem pewien, pani Jourdain, że pani musiała mieć dużo wielbicieli za czasu młodości: z pewnością nie zbywało pani na urodzie i wdzięku.
PANI JOURDAINTa, ta, ta! Cóż to, czy pani Jourdain jest już nadpsuta, czy się jej głowa trzęsie?
DORANTAch, daję słowo, przepraszam panią, pani Jourdain! Zapomniałem zupełnie, że pani jest młoda — jestem doprawdy tak roztargniony. Niech mi pani łaskawie wybaczy mą niegrzeczność!
SCENA VIOto jest: pełne dwieście ludwików.
DORANTZapewniam pana, panie Jourdain, iż jestem panu z całego serca oddany i płonę chęcią wyświadczenia mu jakiej przysługi u dworu.
PAN JOURDAINNajmocniej obowiązany.
DORANTJeżeli pani Jourdain zechce zobaczyć widowisko królewskie, postaram się dla niej o najlepsze miejsce na sali.
PANI JOURDAINPani Jourdain całuje rączki.
DORANTPiękna markiza, jak pana już uwiadomiłem, zjawi się niebawem na balet i ucztę; udało mi się ją wreszcie nakłonić, aby przyjęła zaproszenie na zabawę, którą pan na jej cześć zgotował.
PAN JOURDAINUsuńmy się nieco na bok: mam powody.
DORANTJuż od tygodnia pana nie widziałem i nie miałem sposobności nic panu donieść o diamencie, który mi powierzyłeś, abym go wręczył w twoim imieniu, ale bo też nie możesz sobie wyobrazić, jak trudno mi było przezwyciężyć jej skrupuły, zaledwie dzisiaj zgodziła się przyjąć.
PAN JOURDAINJakże się podobał?
DORANTByła zachwycona; toteż mamy wszelkie prawo spodziewać się, że ten piękny upominek bardzo pana posunie w jej dobrym mniemaniu.
PAN JOURDAINDałby Bóg!
PANI JOURDAINOn się już dzisiaj chyba od niego nie odczepi.
DORANTUmiałem zwrócić jej uwagę na wspaniałość daru i wiele mówiłem o pańskim uczuciu.
PAN JOURDAINDoprawdy, dobroć pańska przygniata mnie, panie hrabio. Jestem, w istocie, zawstydzony, widząc, jak osoba pańskiego znaczenia zniża się dla mnie do takich usług.
DORANTŻartuje pan! Czy między przyjaciółmi zważa się na takie rzeczy? Czy pan nie uczyniłbyś dla mnie tego samego, gdyby była sposobność?
PAN JOURDAINOch, z pewnością, z całego serca!
PANI JOURDAINJakżebym chciała widzieć go już raz za drzwiami!
DORANTCo do mnie, nie zważam na nic, gdy
Uwagi (0)