Mieszczanin szlachcicem - Molière (Molier) (czytać ksiązki TXT) 📖
Komedia opowiada historię mieszczanina, który postanawia dostać się do wyższej klasy społecznej. Jest gotów zrobić wszystko byle osiągnąć swój cel. Czy mu się uda?
Komedia została wydana w 1670 roku przez francuskiego pisarza, aktora i dyrektora teatru, Moliera. Autor uważany jest za najwybitniejszego komediopisarza w historii literatury francuskiej. Założył wędrowną trupę, która po pewnym czasie zbankrutowała, a sam Molier trafił do więzienia za długi. Po wyjściu z więzienia ponownie zajął się aktorstwem, ale tym razem wystawiona w 1659 roku komedia Pocieszne wykwintnisie odniosła sukces.
- Autor: Molière (Molier)
- Epoka: Barok
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Mieszczanin szlachcicem - Molière (Molier) (czytać ksiązki TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Molière (Molier)
Najchętniej zaczekamy, aż pan będzie miał wolniejszą chwilę.
PAN JOURDAINProszę was, nie odchodźcie, póki mi nie przyniosą ubrania: chciałbym, abyście mnie widzieli.
NAUCZYCIEL TAŃCACo pan rozkaże.
PAN JOURDAINUjrzycie mnie w całej paradzie od stóp aż do głowy.
NAUCZYCIEL MUZYKINie wątpimy o tym.
PAN JOURDAINO, kazałem sobie zrobić ten szlafrok...
NAUCZYCIEL TAŃCAPrześliczny!
PAN JOURDAINKrawiec mi powiedział, że cały wielki świat ubiera się tak na rano.
NAUCZYCIEL MUZYKIBardzo panu do twarzy.
PAN JOURDAINLokaje! Hej! Gdzie moi lokaje!
PIERWSZY LOKAJCo pan rozkaże?
PAN JOURDAINNic. Chciałem się przekonać, czy dajecie baczenie, do Nauczyciela Muzyki i Nauczyciela Tańca Jak się wam podoba moja liberia?
NAUCZYCIEL TAŃCAWspaniała!
PAN JOURDAINTo negliżyk, w którym zwykłem odbywać ranne ćwiczenia.
NAUCZYCIEL MUZYKIBardzo zgrabny.
PAN JOURDAINLokaje!
PIERWSZY LOKAJJaśnie panie?
PAN JOURDAINDrugi lokaj!
DRUGI LOKAJJaśnie panie?
PAN JOURDAINTrzymajcie! do Nauczyciela Muzyki i Nauczyciela Tańca Dobrze tak?
NAUCZYCIEL TAŃCAWybornie, nie można lepiej.
PAN JOURDAINPokażcież swoje sztuczki!
NAUCZYCIEL MUZYKIChciałem przedtem, abyś pan usłyszał jedną aryjkę ułożoną wskazując Ucznia do serenady, którą pan był łaskaw zamówić. To jeden z moich uczniów, obdarzony wielkim talentem do rzeczy tego rodzaju.
PAN JOURDAINDobrze, ale nie trzeba było brać ucznia: mogłeś pan sam sobie zadać tę fatygę.
NAUCZYCIEL MUZYKINie trzeba, szanowny panie, fałszywie tłumaczyć sobie nazwy „uczeń”. Tego rodzaju uczniowie nie ustępują największym mistrzom; co zaś do aryjki, jest po prostu zachwycająca. Niech pan posłucha!
PAN JOURDAINDajcie szlafrok, lepiej mi będzie słuchać... Czekajcie, nie: zdaje mi się, lepiej będzie bez szlafroka. Nie, dawajcie zresztą, tak będzie lepiej!
ŚPIEWACZKAPiosenka coś trochę smutna — to mnie usypia; wolałbym, żebyście ją przypieprzyli tu i ówdzie trochę.
NAUCZYCIEL MUZYKIMelodia musi być dostrojona do słów, proszę pana.
PAN JOURDAINKiedyś nauczył mnie ktoś bardzo ładnej nuty. Czekajcie... zaraz... jak on to powiada?
NAUCZYCIEL TAŃCADaję słowo, nie wiem.
PAN JOURDAINCoś tam jest o baranie.
NAUCZYCIEL TAŃCAO baranie?
PAN JOURDAINTak. Aha, mam!
A co, nie ładna?
NAUCZYCIEL MUZYKIPrześliczna.
NAUCZYCIEL TAŃCAI śpiewa pan doskonale!
PAN JOURDAINTo tak sam z siebie; nie uczyłem się nigdy muzyki.
NAUCZYCIEL MUZYKIPowinien by się pan uczyć tak jak tańca. To dwie sztuki najściślej ze sobą złączone...
NAUCZYCIEL TAŃCAOtwierające umysłowi najszlachetniejsze horyzonty...
PAN JOURDAINCzy ludzie dystyngowani uczą się także muzyki?
NAUCZYCIEL MUZYKIOczywiście.
PAN JOURDAINZatem będę się uczył. Ale nie wiem, doprawdy, gdzie znajdę czas na tę naukę: oprócz fechmistrza, który mię kształci w robieniu szpadą, przyjąłem także nauczyciela filozofii; ma rozpocząć właśnie dziś rano.
NAUCZYCIEL MUZYKIFilozofia, zapewne, to też coś, ale muzyka, panie, muzyka...
NAUCZYCIEL TAŃCAMuzyka i taniec... Muzyka i taniec to wszystko, czego człowiekowi potrzeba.
NAUCZYCIEL MUZYKINie ma nic, co by było równie pożyteczne dla państwa jak muzyka.
NAUCZYCIEL TAŃCANie ma nic, co by było ludziom tak niezbędne jak taniec.
NAUCZYCIEL MUZYKIBez muzyki państwo nie mogłoby istnieć.
NAUCZYCIEL TAŃCABez tańca człowiek byłby do niczego niezdatny.
NAUCZYCIEL MUZYKIWszystkie niesnaski, wszystkie wojny w świecie wynikają tylko z zaniedbania wiedzy muzycznej.
NAUCZYCIEL TAŃCAWszystkie nieszczęścia ludzkie, klęski, których tak pełno w historii, głupstwa polityków, przegrane bitwy — wszystko to pochodzi jedynie z niedostatecznej umiejętności tańca.
PAN JOURDAINJakże to?
NAUCZYCIEL MUZYKICzy wojna nie wynika z braku jedności?
PAN JOURDAINTo prawda.
NAUCZYCIEL MUZYKIGdyby więc wszyscy uczyli się muzyki, czy nie byłoby to drogą do zgodnego zestroju, który zapewniłby pokój całemu światu?
PAN JOURDAINMa pan słuszność.
NAUCZYCIEL TAŃCASkoro człowiek popełni jakiś błąd, bądź w sprawach rodzinnych, bądź w rządzeniu państwem lub prowadzeniu armii, czy nie powiada się: zrobił fałszywy krok?
PAN JOURDAINPrawda, mówi się tak.
NAUCZYCIEL TAŃCAA zrobienie fałszywego kroku czy może wynikać z czego innego, jak z nieumiejętności tańca?
PAN JOURDAINDaję słowo, macie słuszność.
NAUCZYCIEL TAŃCAChcieliśmy panu tylko wykazać doskonałość i pożyteczność tańca i muzyki.
PAN JOURDAINTeraz mi to jest zupełnie jasne.
NAUCZYCIEL MUZYKICzy chce pan obecnie poświęcić nam chwilę?
PAN JOURDAINDobrze.
NAUCZYCIEL MUZYKIMówiłem już: jest to mała próba wyrażenia rozmaitych rodzajów uczuć za pomocą muzyki.
PAN JOURDAINRozumiem.
NAUCZYCIEL MUZYKIProszę, chciejcie się zbliżyć! do pana Jourdain Niech pan sobie wyobrazi, że oni są przebrani za pasterzy.
PAN JOURDAINPo cóż zawsze za pasterzy? Wszędzie teraz ci pasterze.
NAUCZYCIEL MUZYKISkoro się każe ludziom wyrażać myśli za pomocą muzyki, trzeba dla prawdopodobieństwa przenieść ich w świat pasterski. Śpiew był zawsze umiłowany przez pasterzy, nie byłoby zaś rzeczą naturalną, aby na przykład książęta lub mieszczanie wyśpiewywali swe uczucia.
PAN JOURDAINNiechże i tak będzie! Zaczynajmy!
WSTAWKA MUZYCZNAJuż koniec?
NAUCZYCIEL MUZYKITak.
PAN JOURDAINDoprawdy, niezgorzej sklecone; są tam różne przyśpiewki wcale sobie niczego.
NAUCZYCIEL TAŃCAOto znów z mego zakresu mała próbka najpiękniejszych ruchów i najwdzięczniejszych póz, jakimi tylko taniec może być urozmaicony.
PAN JOURDAINZnów pasterze?
NAUCZYCIEL TAŃCACo się panu podoba, do tancerzy Proszę.
SCENA BALETOWATo, to było wcale niegłupie: narodek tęgo wywijał.
NAUCZYCIEL MUZYKISkoro taniec przepleciemy muzyką, będzie robił jeszcze korzystniejsze wrażenie; zobaczysz pan, co to za cacko ten balecik, który ułożyliśmy dla pana.
PAN JOURDAINSpieszcie się tylko, panowie: osoba, dla której zgotowałem wszystkie te komedie, uczyni mi ten zaszczyt, iż przybędzie tu dziś na obiad.
NAUCZYCIEL TAŃCAWszystko gotowe.
NAUCZYCIEL MUZYKIZresztą niech pan nie myśli, że to już koniec: osobistość taka jak pan, człowiek prowadzący dom tak wspaniale i mający tyle zrozumienia dla wszystkiego, co piękne, powinien dawać u siebie koncert co środę albo co czwartek.
PAN JOURDAINCzy ludzie dystyngowani dają u siebie koncerty?
NAUCZYCIEL MUZYKIRozumie się.
PAN JOURDAINWięc i ja będę. Czy to ładne?
NAUCZYCIEL MUZYKII jak! Potrzeba panu trzech głosów: sopran, tenor i bas; do akompaniamentu zaś altówka, teorban, klawicymbał dla basso continuo i dwoje skrzypiec do riturneli.
PAN JOURDAINTrzeba by także postarać się o kobzę. Kobza to mój ulubiony instrument, nadzwyczaj melodyjny.
NAUCZYCIEL MUZYKIJuż my to ułożymy.
PAN JOURDAINNiechże pan nie zapomni dostawić muzykantów, którzy mają przyśpiewywać podczas obiadu!
NAUCZYCIEL MUZYKIWszystko, czego będzie trzeba.
PAN JOURDAINI przede wszystkim, aby balet był ładny.
NAUCZYCIEL MUZYKIBędzie pan zadowolony, zwłaszcza z paru menuecików, które się w nim znajdą dla pana.
PAN JOURDAINTak, menuet to mój taniec; chciałbym, abyś mnie pan mógł w nim widzieć. Dalej, panie tancmistrzu!
NAUCZYCIEL TAŃCANiech pan włoży kapelusz z łaski swojej. Pan Jourdain bierze kapelusz z rąk lokaja i kładzie go na szlafmycę. — Nauczyciel Tańca ujmuje Pana Jourdain za rękę i prowadzi w taniec na nutę menueta, którego sam śpiewa La, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la, la. Proszę w takt, jeśli łaska. La, la, la, la, la. Nogi prosto stawiać! La, la, la. Nie ruszać tak ramionami! La, la, la, la, la. Podnieść główkę! Stopy na zewnątrz! La, la, la. Piersi naprzód!
PAN JOURDAINNo, i cóż?
NAUCZYCIEL MUZYKIAleż znakomicie!
PAN JOURDAINAha, jeszcze coś! Naucz mnie pan ukłonu, jaki się składa na powitanie markizy: będzie mi to niedługo potrzebne.
NAUCZYCIEL TAŃCAUkłon na powitanie markizy?
PAN JOURDAINTak, markizy imieniem Dorymena.
NAUCZYCIEL TAŃCANiechże mi pan poda rękę!
PAN JOURDAINNie, niech pan tylko pokaże; ja zapamiętam.
NAUCZYCIEL TAŃCAJeśli pan chce ją pozdrowić z wielkim uszanowaniem, trzeba najpierw cofnąć się nieco wstecz przy pierwszym ukłonie, zbliżyć wśród trzech następnych, przy ostatnim zaś pochylić się aż do jej kolan.
PAN JOURDAINNiechże pan popróbuje! Nauczyciel Tańca wykonywa potrójny ukłon Dobrze.
SCENA IIJaśnie panie, przybył mistrz fechtunku.
PAN JOURDAINPowiedz, niech wejdzie; tu odbędziemy lekcję. do Nauczyciela Muzyki i Nauczyciela Tańca Chcę, abyście widzieli.
SCENA IIIProszę pana, ukłon. Ciało prosto. Oprzeć się trochę na lewym udzie! Nogi nie tak szeroko. Stopy na jednej linii. Dłoń na wysokości biodra. Koniec szpady naprzeciw własnego ramienia. Ramię nie tak wyprężone. Lewa ręka na wysokości oka. Lewa łopatka nieco wstecz. Głowa prosto. Patrzeć śmiało! Naprzód! Ciało spokojnie. Proszę się złożyć w kwarcie i atakować tak samo. Raz, dwa. Do pozycji! Jeszcze raz wypad; śmiało! Uskok w tył! Kiedy pan atakuje trzeba, aby szpada szła naprzód, a ciało było dobrze podane wstecz. Raz, dwa. Dalej, złóż się pan w tercji i atakuj tak samo! Naprzód! Ciało spokojnie. Naprzód! Wypad! Raz, dwa. Do pozycji! Jeszcze wypad! Raz, dwa. Skok wstecz! Parować proszę, parować! Nauczyciel Fechtunku daje mu kilka pchnięć, wołając Parować!
PAN JOURDAINNo i co?
NAUCZYCIEL MUZYKICudów pan dokazujesz!
NAUCZYCIEL FECHTUNKUJuż panu tłumaczyłem, cała tajemnica robienia bronią polega tylko na dwóch rzeczach, to jest, aby
Uwagi (0)