Jak wam się podoba - William Shakespeare (Szekspir) (czytanie dla przedszkolaków txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Wygnawszy swojego brata z dworu, książę Fryderyk obejmuje tron we francuskim księstwie. Zezwala jednak pozostać we dworze Rozalindzie — swojej bratanicy, ze względu na to, że łączy ją wielka przyjaźń z jego córką.

Rozalinda zakochuje się w Orlandzie, jednym z braci, będących pod opieką Fryderyka. Wkrótce zostaje wygnana przez władcę, a wraz z nią ucieka przyjaciółka — znajdują schronienie w Lesie Ardeńskim, w którym skrywa się również wypędzony król. Rozalinda przebiera się za chłopca i pod nową postacią utrzymuje kontakt z ukochanym.

Jak wam się podoba to sztuka Williama Szekspira, która budziła wiele kontrowersji. Krytykował ją m.in. Lew Tołstoj — zarzucał, że za bardzo schlebia nieskomplikowanym gustom odbiorców. Ta komedia pasterska powstała w 1599 lub 1600 roku, opublikowano ją w 1623 w Pierwszym Folio. Z sielanki pochodzi jeden z najsłynniejszych cytatów z Szekspira: „Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają”.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Jak wam się podoba - William Shakespeare (Szekspir) (czytanie dla przedszkolaków txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

class="h4">CELIA

Albo raczej tak bezdenne; co wlejesz uczucia, to się wyleje.

ROZALINDA

Nie, niech ten sam niedobry bękart, Wenery myślą spłodzony, ze smutku poczęty, a urodzony z szaleństwa, niech ten ślepy łotrzyk, który zwodzi wszystkie oczy, bo swoje własne utracił, niech on rozsądzi, jak głęboka moja miłość. Wyznam ci, Alieno, nie mogę żyć daleko od spojrzeń Orlanda. Idę szukać cienia i wzdychać, póki nie wróci.

CELIA

A ja idę spać.

Wychodzą. SCENA II

Inna część lasu.

Jakub i Panowie, w ubiorze myśliwskim. JAKUB

Kto zabił jelenia?

1 PAN

Ja.

JAKUB

Przedstawmy go księciu jak rzymskiego tryumfatora. — Byłoby dobrze wsadzić mu na głowę jelenie rogi niby palmę zwycięstwa. Czy nie masz, strzelcze, jakiej stosownej do tej okoliczności piosenki?

2 PAN

I owszem.

JAKUB

Więc śpiewaj! Mniejsza o harmonię, byle nie brakło hałasu.

Pieśń

1 PAN

Zabił jelenia i cóż mu dacie?

2 PAN

Damy mu skórę, damy mu rogi.

Nie gardź rogami, strzelcze mój drogi,

Bo ten herb starszy niźli ty, bracie.

1 PAN

On twego dziada nobilitował.

2 PAN

I twój się ojciec nim pieczętował.

WSZYSCY

Niech żyją rogi zawsze i wszędzie!

Kto nimi gardzić, śmiać się z nich będzie?

Wychodzą. SCENA III

Las Ardeński.

Rozalinda i Celia. ROZALINDA

Co mówisz? Czy nie minęła już druga? A o Orlandzie ani słychu.

CELIA

Ręczę, że z czystej miłości a pomąconego rozumu wziął łuk i strzały i poszedł, poszedł — spać. Lecz któż się zbliża?

Wchodzi Sylwiusz. SYLWIUSZ

Piękny młodzieńcze, list ci ten oddaję

Z rozkazu drogiej kochanki mej Febe.

Oddaje list.

Nie znam ja treści listu, ale wnoszę

Z chmurnych jej spojrzeń i ruchów jaszczurczych,

Gdy na papierze litery kreśliła,

Że treść jest gniewna; lecz przebacz mi, proszę,

Bo jestem tylko niewinnym posłańcem.

ROZALINDA

Cierpliwość samą list by ten oburzył;

Ten co to zniesie, wszystko znieść potrafi.

Zwie mnie brzydalą, bez żadnej grzeczności,

Śmiesznym pyszałką, dodaje, że nawet

Gdyby mężczyzna jak Fenix był rzadki,

Nawet by wtedy kochać mnie nie chciała.

Ależ jej miłość nie jest tym zającem,

Za którym gonię; czemuż mi to pisze?

Słuchaj, pasterzu, o zakład, że list ten

Ty sam pisałeś.

SYLWIUSZ

Przysięgam na Boga,

Że Febe własną kreśliła go ręką.

ROZALINDA

Widzę, że miłość rozum ci odjęła.

Ja znam jej rękę, ręka jest skórzana,

Piaskowca farby; zdało mi się zrazu,

Że wzięła jakie stare rękawiczki,

Lecz to jej była gospodarska ręka.

Lecz mniejsza o to; raz jeszcze powtarzam,

Widać tu rękę i pomysł mężczyzny.

SYLWIUSZ

Wierzaj mi, panie, list pisała Febe.

ROZALINDA

To jest styl dumny, twardy i okrutny,

Czyste wyzwanie, — jakby z chrześcijaninem

Turek traktował: czuła myśl niewiasty

Takich olbrzymich nie rodzi pomysłów,

Słów etyjopskich w swym czarniejszych skutku

Niż ich atrament. Chcesz, bym ci przeczytał?

SYLWIUSZ

Proszę, bo nie znam listu, choć znam dobrze,

Jak jest okrutne serce w piersiach Feby.

ROZALINDA

Tyranka tak mi pisze po swojemu:

Czyta:

«Czy w pasterza Bóg się zmienił,

Tak mi serce rozpromienił?»

Powiedz, czy może szydzić tak kobieta?

SYLWIUSZ

I ty szyderstwem nazywasz te słowa?

ROZALINDA

«Nieboś rzucił26, aby z nami

Toczyć wojnę dziewicami?

Słyszałżeś kiedy podobne szyderstwo?

«Dotąd spojrzeń ludzkich siła

Serca mego nie raniła».

To się ma znaczyć, że jestem bydlęciem.

«Jeśli gniewny ócz twych promień

Taki nieci we mnie płomień,

Jak zachwyci duszę biedną

Twoje tkliwe słowo jedno!

Tam, gdzie mogła tyle groźba,

Czegóż nie otrzyma prośba?

Ten, co miłość ci tę wręczy,

Nie wie, co mą duszę dręczy;

Powiedz przez niego pasterce,

Czyli twoje młode serce

Przyjmie, co ci chętnie składa:

Siebie i to, co posiada.

Odmów — a serce w żałobie

Odpoczynek znajdzie w grobie».

SYLWIUSZ

I ty to nazywasz łajaniem?

CELIA

Biedny pasterzu!

ROZALINDA

Litujesz się nad nim? Nie, on niewart litości. I ty możesz kochać podobną kobietę? Pozwalasz, aby wzięła cię za instrument, na którym fałszywe wygrywa tony? To rzecz nie do zniesienia. Więc dobrze. Wracaj do niej z Bogiem, bo widzę, że miłość zrobiła cię ułaskawionym wężem; wracaj i powiedz jej: że jeśli mnie kocha, rozkazuję jej, żeby ciebie kochała; jeśli nie chce i ja jej nie chcę, chyba, że sam prosić za nią będziesz. Jeśli jesteś prawdziwym kochankiem, oddal się, a nie odpowiadaj, bo widzę nadchodzących nowych gości.

Wychodzi Sylwiusz, wchodzi Oliwer. OLIWER

Dzień dobry! Mogęż spytać, piękna paro,

Gdzie szukać chaty pasterskiej w tym lesie,

Którą otacza bukiet drzew oliwnych?

CELIA

Idź stąd, na zachód znajdziesz niedaleko

Wierzbowy gaik nad strugą szemrzącą,

Tam się na lewo zwróć, a chatę znajdziesz.

Ale się teraz chata sama strzeże,

I darmo będziesz w zamknięte drzwi pukał.

OLIWER

Jeśli się język oczom na co przyda,

To was z opisu poznaję oboje;

Ten wiek, ten ubiór: «chłopiec jest urodny,

Kobiecych rysów i tylko się zdaje

Siostrą być starszą; dziewczyna mniej smukła.

I twarzy trochę smagławszej od brata».

Czy tamta chatka nie waszą własnością?

CELIA

Bez samochwalstwa przyznać to możemy.

OLIWER

Więc się wam obu Orlando poleca.

Temu, którego Rozalindą zowie,

Tę zakrwawioną śle chustkę. Czy tobie?

ROZALINDA

Mnie, lecz to wszystko jak mamy tłumaczyć?

OLIWER

Na moją hańbę, gdy wszystko opowiem,

Kto jestem, kiedy, jak i gdzie ta chustka

Krwią się zbroczyła.

CELIA

Opowiedz nam, proszę.

OLIWER

Gdy was Orlando ostatni raz rzucił,

Obiecał wrócić przed końcem dwóch godzin.

Kiedy szedł lasem w myślach zatopiony,

Z których wysysał gorycze i słodycz,

Na stronę rzucił przypadkiem spojrzenie

I co za straszne ujrzał widowisko!

Pod dębem mchami od wieku brodatym,

A na wierzchołkach łysym od starości,

Spał jakiś człowiek, odarty, zarosły,

A jego szyję owijał kłębami

Wąż cętkowany zielenią i złotem

I migające, groźne żądło zbliżał

Do ust otwartych; lecz ledwie zobaczył

Postać Orlanda, kłęby swe rozwinął

I zniknął nagle w krzaków bliskiej kępie.

Lecz patrz! W tych krzaków cieniu była lwica

Z piersią od głodu do kropelki wyschłą;

Jak kot na czatach, przysiadła do ziemi,

Czekając, aż się śpiący człek rozbudzi;

Bo we lwie jest ten królewski obyczaj,

Że gardzi strawą, co się trupem zdaje.

Orlando wtedy zbliżył się do człeka,

Spojrzał i poznał w nim starszego brata.

CELIA

Nieraz nam mówił o tym starszym bracie,

Jak o bezdusznym wyrodku natury.

OLIWER

Mówiąc tak o nim, mówił sprawiedliwie,

Bo wiem, że brat ten wyrodnym był bratem.

ROZALINDA

Ale Orlando czy zostawił brata

Na żer zgłodniałej lwicy i jej szczeniąt?

OLIWER

W myśli tej głowę odwrócił dwa razy;

Od zemsty jednak szlachetniejsza litość,

Natury popęd silniejszy od gniewu

Ze lwicą mierzyć mu się rozkazały.

Wnet ją powalił, starcia tego łomot

Z niebezpiecznego snu i mnie rozbudził.

CELIA

Ty bratem jego?

ROZALINDA

Ciebie uratował?

CELIA

Coś tak na życie jego często godził?

OLIWER

Mnie; lecz nie jestem już, czym byłem dawniej.

Bez wstydu dzisiaj wyznaję, czym byłem,

Taką słodyczą napawa mnie skrucha.

ROZALINDA

A krwawa chustka?

OLIWER

O wszystkim się dowiesz.

Gdyśmy wzajemnie wśród łez rozczulenia

Opowiedzieli sobie dzieje nasze,

Ledwo usłyszał powód mej ucieczki,

Wiódł mnie uprzejmie przed księcia oblicze,

Który mnie przyjął, ubrał i nakarmił,

I jego bratniej miłości polecił.

Brat mnie do swojej poprowadził groty,

Tam zdjął odzienie, bo lwica w zapasach

Z jego ramienia wydarła część ciała,

A krwi upływem osłabiony zemdlał

I mdlejąc, szemrał imię Rozalindy.

Gdym mu opatrzył ranę, wrócił zmysły,

Po krótkiej chwili wyprawił mnie do was,

Choć obcy puszczy nie znam jej przesmyków,

By powieść moja wymówką mu była,

Dlaczego nie mógł dotrzymać wam słowa,

I żebym oddał chustkę zakrwawioną

Temu, co żartem zwie się Rozalindą.

Rozalinda mdleje. CELIA

Co ci jest, słodki, dobry Ganimedzie?

OLIWER

Wraca do zmysłów.

ROZALINDA

Pragnąłbym być w domu.

CELIA

Pójdziem tam. Proszę, daj mu twoje ramię.

OLIWER

Bądź dobrej myśli! Ażebyś był mężem,

Brak ci męskiego serca, mój młodziku.

ROZALINDA

To prawda, wyznaję. Kto mnie widział, przyznać musi, że wybornie odegrałem moją rolę. Proszę cię, powiedz bratu, jak doskonale ją odegrałem. Ha, ha, ha!

OLIWER

To nie była sztuka. Bladość twojej twarzy zbyt jasno pokazuje, że to było prawdziwe uczucie.

ROZALINDA

Wierzaj mi, czysta komedia.

OLIWER

Niechże i tak będzie. Bądź dobrej otuchy, a staraj się równie dobrze odegrać rolę mężczyzny.

ROZALINDA

Staram się, o ile mogę, ale widzę, że z prawa mi się należało być kobietą.

CELIA

Idźmy! Coraz bardziej bledniejesz. Spieszmy się do domu! Odprowadź nas, dobry panie.

OLIWER

Bardzo chętnie; bo muszę zanieść odpowiedź mojemu bratu, jak przyjmujesz jego tłumaczenie, Rozalindo.

ROZALINDA

Pomyślę nad nią, a tymczasem nie zapomnij powiedzieć mu, jak dobrze odegrałem moją rolę. Idźmy!

Wychodzą.

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

AKT PIĄTY SCENA I

Las.

Probierczyk i Odrej. PROBIERCZYK

Znajdziemy porę, Tedziu, cierpliwość, słodka Tedziu!

ODREJ

Na uczciwość, ksiądz ten był do tego aż nadto dobry, mimo wszystkiego, co nam stary pan nagadał.

PROBIERCZYK

Najniegodziwszy Oliwer, najhaniebniejszy Psujtekst! Ale, Tedziu, jest tu w lesie młokos, który do ciebie rości sobie jakieś pretensje.

ODREJ

Znam go; ale on do mnie najmniejszego nie ma prawa. Właśnie nadchodzi człowiek, którego masz na myśli.

Wchodzi Wilhelm. PROBIERCZYK

Mięsem jest dla mnie i winem spotkanie takiego błazna. Daję słowo, że my, ludzie dowcipu, ciężki będziemy musieli zdać rachunek; chcąc nie chcąc, musimy wyśmiewać.

WILHELM

Dobry wieczór, Tedziu.

ODREJ

Dobry wieczór, Wilhelmie.

WILHELM

I tobie, panie, dobry wieczór.

PROBIERCZYK

Dobry wieczór, miły przyjacielu. Wdziej czapkę, wdziej czapkę, proszę cię, wdziej czapkę. Jaki wiek twój, przyjacielu?

WILHELM

Dwadzieścia pięć lat, panie.

PROBIERCZYK

Wiek dojrzały. Imię twoje Wilhelm?

WILHELM

Wilhelm, panie.

PROBIERCZYK

Piękne imię. Urodziłeś się w tym lesie?

WILHELM

Tak jest, panie, dzięki Bogu.

PROBIERCZYK

Dzięki Bogu, dobra odpowiedź. Jesteś bogaty?

WILHELM

Ot tak, tak, panie.

PROBIERCZYK

Tak, tak, to dobrze, bardzo dobrze, przewybornie; ale nie, tylko tak, tak. Masz rozum?

WILHELM

Co do tego, nie zbywa mi na sprycie.

PROBIERCZYK

Dobrze mówisz. Przypominam sobie teraz zdanie: głupi myśli, że ma rozum, ale mądry wie dobrze, że jest głupim. Pogański filozof, ile razy chciał jeść winogrona, otwierał usta, żeby je włożyć do gęby, dając przez to do zrozumienia, że winogrona Bóg stworzył, żeby je ludzie jedli, a usta, żeby je otwierali. Czy kochasz tę dziewczynę?

WILHELM

Kocham, panie.

PROBIERCZYK

Daj mi rękę. Czy jesteś uczony?

WILHELM

Nie, panie.

PROBIERCZYK

Naucz się więc ode mnie tego, co następuje: Mieć, jest to mieć; bo to jest retoryczna figura, że kto płyn z kubka w szklankę przelewa, napełniając jedną, wypróżnia drugi, a wszyscy pisarze wasi jednozgodnie utrzymują, że ipse znaczy ten, a ty nie jesteś ipse, bo ja jestem ten.

WILHELM

Jaki ten, panie?

PROBIERCZYK

Ten, który tę kobietę weźmie za żonę. A zatem, prostaku, opuść lub, jak mówi pospólstwo, porzuć kompanię, po chłopsku: towarzystwo tej białogłowy, gminnie: kobiety; co razem wzięte znaczy: opuść kompanię tej białogłowy, albo inaczej, chłopie, zginiesz, lub, żebyś lepiej mnie zrozumiał, umrzesz, albo dobitniej jeszcze, zabiję cię, zaduszę cię, twoje życie na śmierć przemienię, a twoją wolność na niewolę, użyję przeciw tobie trucizny, pałki lub żelaza; wywołam przeciw tobie spiski stronnictw, zniszczę cię podstępem, zabiję cię stu pięćdziesięcioma sposobami; drżyj więc i uciekaj!

ODREJ

Uciekaj, dobry Wilhelmie!

WILHELM

Więc daj wam, Boże, szczęście.

Wychodzi.

Wchodzi Koryn. KORYN

Pan i pani szukają cię wszędzie; śpiesz się! Śpiesz się!

PROBIERCZYK

Dreptaj27, Tedziu, dreptaj! Idę! Idę!

Wychodzą. SCENA II

Las.

Orlando i Oliwer. ORLANDO

Być że może, abyś ją polubił po tak krótkiej znajomości? Abyś ją pokochał na pierwsze spojrzenie? Po zakochaniu o rękę prosił? Na prośbę przychylną odpowiedź

Idź do strony:

Darmowe książki «Jak wam się podoba - William Shakespeare (Szekspir) (czytanie dla przedszkolaków txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz