Jak wam się podoba - William Shakespeare (Szekspir) (czytanie dla przedszkolaków txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Wygnawszy swojego brata z dworu, książę Fryderyk obejmuje tron we francuskim księstwie. Zezwala jednak pozostać we dworze Rozalindzie — swojej bratanicy, ze względu na to, że łączy ją wielka przyjaźń z jego córką.

Rozalinda zakochuje się w Orlandzie, jednym z braci, będących pod opieką Fryderyka. Wkrótce zostaje wygnana przez władcę, a wraz z nią ucieka przyjaciółka — znajdują schronienie w Lesie Ardeńskim, w którym skrywa się również wypędzony król. Rozalinda przebiera się za chłopca i pod nową postacią utrzymuje kontakt z ukochanym.

Jak wam się podoba to sztuka Williama Szekspira, która budziła wiele kontrowersji. Krytykował ją m.in. Lew Tołstoj — zarzucał, że za bardzo schlebia nieskomplikowanym gustom odbiorców. Ta komedia pasterska powstała w 1599 lub 1600 roku, opublikowano ją w 1623 w Pierwszym Folio. Z sielanki pochodzi jeden z najsłynniejszych cytatów z Szekspira: „Świat jest teatrem, aktorami ludzie, którzy kolejno wchodzą i znikają”.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Jak wam się podoba - William Shakespeare (Szekspir) (czytanie dla przedszkolaków txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

class="stanza">

Jak to być może, by ich nikt nie widział?

To niepodobna albo na mym dworze

Muszą być zdrajcy, spisku uczestnicy.

1 PAN

Nikt jej nie widział, zapewniam cię, książę.

Dworskie jej damy widziały ją w łóżku,

Nad rankiem łóżko znalazły bez pani.

2 PAN

Parszywy błazen, z którego tak często

śmiałeś się, panie, zniknął także dzisiaj.

Hesperia, dama księżniczki, zeznaje,

Że podsłuchała, jak córka twa, książę,

I jej kuzynka z zapałem mówiły

O zapaśnika cnotach i przymiotach,

Co barczystego powalił Karola;

Zdaniem jej, młokos zbiegom towarzyszy,

Gdziekolwiek swoje obróciły kroki.

KSIĄŻĘ FRYDERYK

Posłać do brata, aresztować gacha;

Jeżeli zniknął, brata przyprowadzić,

On mi go znajdzie; zrobić to natychmiast,

Póty nie szczędzić zachodów i pracy,

Póki szalonych nie schwytamy zbiegów.

Wychodzą. SCENA III

Przed domem Oliwera.

Orlando, Adam, spotykają się. ORLANDO

Kto tam?

ADAM

Mój panie, młody, dobry panie,

Żywy obrazie starego Rolanda,

Po co do tego wracasz znowu domu?

Na co masz cnotę? Na co ludzką miłość?

Na co masz dobroć, siłę i odwagę?

Skąd ci myśl przyszła powalić o ziemię

Kościste ciało zapaśnika księcia?

Wieść twojej chwały zbyt cię wyprzedziła.

Czy nie wiesz, że są ludzie, którym cnota,

Własna ich cnota jest nieprzyjacielem?

I ty należysz do liczby tych ludzi,

Dla ciebie także wszystkie twoje cnoty

Uświęconymi są tylko zdrajcami.

O, świat przeklęty, gdzie wszystko, co dobre,

Dla posiadacza trucizną jest tylko!

ORLANDO

Co się to znaczy?

ADAM

Od drzwi tych uciekaj,

Biedny młodzieńcze! Pod dachem tym żyje

Wszystkich przymiotów twoich nieprzyjaciel.

Twój brat — nie, nie brat, syn przecie — nie, nie syn —

Bo nie chcę, nie chcę nazywać go synem

Męża, którego ojcem nazwać chciałem —

Wie już o wszystkim, słyszał o twej chwale

I chce tej nocy w izbie tej cię spalić;

Jeśli to chybi, inne znajdzie środki,

Jak by cię zgubić, bo go podsłuchałem,

Jak z wspólnikami knuł na ciebie spiski.

Dom ten dla ciebie na jatki się zmienił:

Strzeż się! Przeklętych nie przestępuj progów!

ORLANDO

Gdzież chcesz, Adamie, bym kroki obrócił?

ADAM

O, wszędzie, wszędzie, byleś tu nie został!

ORLANDO

Czy chcesz, bym poszedł o żebranym chlebie?

Czy chcesz, bym podłą i zbrodniczą ręką

Rozbijał ludzi na wielkim gościńcu?

Bo co mam zrobić, gdy tego nie zrobię?

A tego nie chcę, cokolwiek mnie czeka;

Lecz wolę raczej smutną paść ofiarą

Krwi mej wyrodnej i krwawego brata.

ADAM

Nie, nie rób tego. Mam pięćset talarów,

Którem uciułał za twojego ojca;

Myślałem, że to kawał da mi chleba,

Kiedy wiek członki me z siły obedrze,

Gdy starca ludzie odepchną z pogardą.

Weź je, a starość moją niech pocieszy

Ten, który krukom daje pożywienie,

I wróblich piskląt w gnieździe nie opuszcza!

Oto jest złoto — wszystko ci oddaję.

A teraz pozwól, bym sługą był twoim.

Mam starca minę, ale jestem czerstwy,

Bo za lat młodych krwi nie przepalałem

Gorących trunków zdradliwą trucizną,

Ni się z bezwstydnym czołem uganiałem

Za tym, co daje chorobę i niemoc.

Starość też moja jest jak czerstwa zima:

Chłodna, lecz świeża. Weź mnie z sobą, panie,

We wszystkich twoich sprawach i przygodach

Będę ci służył jak młodszy ode mnie.

ORLANDO

O, dobry starcze! Ty piękny obrazie

Sług starej daty! Gdy sługa pracował

Nie dla zarobku, ale z powinności!

Nie dla dzisiejszych rodziłeś się czasów!

Dziś w pracy każdy wyniesienia szuka,

A gdy je znajdzie, żegnaj, wierna służbo!

To nie twój zwyczaj. Ale, biedny starcze,

Spróchniałe tylko hodować chcesz drzewo,

Które w nagrodę pracy twej i trudu

Nie wyda nawet ubogiego kwiatka.

Lecz mniejsza o to, idźmy razem w drogę!

A nim ostatni twój szeląg wydamy,

Może gdzie ciche szczęście napotkamy.

ADAM

Więc w drogę! Wszędzie pójdę z tobą, panie,

Wiernie, uczciwie, póki ducha stanie.

Od lat siedmnastu służyłem w tym domu,

Z ósmym krzyżykiem rzucam go bez sromu.

Młodemu wolno w drzwi fortuny pukać,

Z ósmym krzyżykiem nie czas szczęścia szukać.

Próśb moich wszystkich fortuna wysłucha,

Gdy ci niedłużny w Bogu oddam ducha.

Wychodzą. SCENA IV

Las Ardeński.

Rozalinda, w męskim ubiorze; Celia, przebrana za pasterkę; Probierczyk. ROZALINDA

O, Jowiszu! Jak znużona moja dusza!

PROBIERCZYK

Mniejsza o duszę, gdyby tylko moje nogi nie były znużone.

ROZALINDA

Niewiele trzeba, żebym się jak kobieta rozpłakała, na wstyd mojego męskiego ubioru; ale powinnością jest moją pocieszać słabsze naczynia, bo powinnością jest płaszcza i rajtuzów dawać przykład spódnicom. Więc śmiało naprzód, dobra Alieno! Ach, znieście cierpliwie moje niedołęstwo! Nie jestem w stanie iść dalej.

PROBIERCZYK

Co do mnie, wolę znieść cię niż nieść cię, choć niosąc cię, nie niósłbym krzyża, bo jeśli się nie mylę, nie ma szeląga w twojej sakiewce.

ROZALINDA

Jesteśmy na koniec w Lesie Ardeńskim.

PROBIERCZYK

Więc jestem na koniec w Lesie Ardeńskim! Tym większy ze mnie błazen; kiedym był w domu, lepiej mi było; ale podróżny musi przestać na małym.

ROZALINDA

Zrób tak, dobry Probierczyku. Ale któż to się zbliża? Młodzieniec i starzec w uroczystej rozmowie.

Wchodzą: Koryn i Sylwiusz. KORYN

To nie odmieni wzgardliwych jej tonów.

SYLWIUSZ

Korynie, gdybyś wiedział, jak ją kocham!

KORYN

Pojmuję, jam też kochał w swoim czasie.

SYLWIUSZ

Nie, nie pojmujesz; nadto jesteś stary,

Choć dawniej mogłeś jak wierny kochanek

Sen o północy płoszyć westchnieniami.

Lecz jeśli miłość twa równą mej była

(Choć wiem, że nigdy nikt jak ja nie kochał),

Powiedz, do jakich najśmieszniejszych czynów

Miłość cię wiodła mimo twojej woli?

KORYN

O, do tysiąca, tylko żem zapomniał.

SYLWIUSZ

Więc nigdy, nigdy jak ja nie kochałeś.

Jeśliś zapomniał tysiącznych śmieszności,

W które cię oczy kochanej wtrąciły,

To nie kochałeś.

Jeśliś nie siedział, jak ja teraz siedzę,

Nudząc słuchacza lubej pochwałami,

To nie kochałeś.

Jeżeliś nigdy namiętnością gnany

Od ludzkich twarzy jak ja nie uciekał,

To nie kochałeś. Febe! Febe! Febe!

Wychodzi. ROZALINDA

Biedny pasterzu! Twą sondując ranę,

Na me nieszczęście własną mą odkrywam.

PROBIERCZYK

I ja też moją. Pamiętam, kiedym był zakochany, pałasz mój o kamień strzaskałem. „To twoja zapłata — rzekłem — za to, że o północy byłeś u mojej Anusi śmieszki”. Pamiętam, że całowałem jej kijankę i wymię krowy, które doiły jej pięknuchne, popadane rączęta. Pamiętam, że jak do niej paliłem koperczaki do strączka grochu; dostałem od niej dwa strączki w prezencie, a zwracając je zapłakany, rzekłem: „noś to na moją pamiątkę”. My, wierni kochankowie, dziwne stroimy figle; ale gdy wszystko jest śmiertelne w naturze, wszelka zakochana natura śmiertelnym dotknięta jest szaleństwem.

ROZALINDA

Sam nie wiesz, jak mądrze mówisz.

PROBIERCZYK

Nie, nie dowiem się, że mam rozum, póki o niego nóg nie połamię.

ROZALINDA

Szał pasterza romansowy

Mego szału ma narowy.

PROBIERCZYK

I mojego także, tylko że mój już trochę wywietrzał.

CELIA

O, błagam, idźcie, spytajcie pasterza,

Czyli za złoto nie sprzeda nam chleba.

Omdlewam prawie z głodu i znużenia.

PROBIERCZYK

Hej, słuchaj, chłopie!

ROZALINDA

Milcz! To nie twój krewny.

KORYN

Kto woła?

PROBIERCZYK

Lepsi od ciebie, prostaku.

KORYN

To rzecz nietrudna.

ROZALINDA

Milcz! Powtarzam jeszcze!

Dobry ci wieczór, przyjacielu!

KORYN

Dobry

I panu także, i wszystkim wam razem!

ROZALINDA

Jeśli w tej puszczy dostanie za złoto

Lub dobre słowo trochę pożywienia,

Wiedź nas, gdzie znajdziem pokarm i spoczynek.

Widzisz, jak dziewczę to długą podróżą

Mdleje zmęczone.

KORYN

Lituję się nad nią

I chciałbym, dla niej raczej niż dla siebie,

Więcej mieć środków dania jej pomocy;

Lecz jestem tylko innego pasterzem:

Ja pasę owce, nie ja strzygę wełnę.

Twarde jest serce w piersiach mego pana,

Mało się troszczy, jakby gościnnością

Niebieskie bramy mógł sobie otworzyć.

Zresztą, te jego trzody, dom i łąki

Stoją na sprzedaż; w niebytności pana

Pasterska buda lichą da wam strawę;

Lecz chodźcie ze mną; zastawię, co mogę,

A dobra wola niech resztę zastąpi.

ROZALINDA

Kto chce zakupić trzodę i pastwiska?

KORYN

Ten młody pasterz, co tu był przed chwilą;

Choć dziś o kupno niewiele się troszczy.

ROZALINDA

Jeśli to można uczciwym sposobem,

Zakup pastwiska i chatę, i trzody,

Potrzebny na to damy ci kapitał.

CELIA

Na służbie naszej lepsze znajdziesz strawne.

Tu chętnie resztę spędziłabym życia.

KORYN

Majątek cały jeszcze jest na sprzedaż.

Idźmy! Gdy cały poznacie inwentarz,

Jeżeli ziemia, dochód, sposób życia,

Są wam po myśli, wszystko wam zakupię

I waszym wiernym sługą pozostanę.

Wychodzą. SCENA V

Las Ardeński.

Amiens, Jakub i inni Panowie. AMIENS

Pieśń

Kto drzemać chce ze mną,

Gdzie strumień ten płynie,

Pieśń nucić przyjemną,

Jak ptaszek w gęstwinie,

Niech za mną, niech za mną iść raczy,

Tu nie zobaczy

Innego wroga śród kniei

Prócz zimy, oprócz zawiei.

JAKUB

Jeszcze! Jeszcze! Proszę cię, jeszcze!

AMIENS

To cię o melancholię przyprawi, panie Jakubie.

JAKUB

Właśnie tego pragnę. Jeszcze proszę cię, jeszcze! Mogę z piosenek wysysać melancholię, jak łasica wysysa jaja. Jeszcze! Proszę cię, jeszcze!

AMIENS

Głos mój chrapliwy nie może ci się podobać.

JAKUB

Nie proszę cię, żebyś mi się podobał, proszę cię tylko, żebyś śpiewał. Dalej, zaczynaj drugą zwrotkę; wszak się to u was nazywa zwrotką?

AMIENS

Jak ci się podoba, panie Jakubie.

JAKUB

Mniejsza o nazwisko; nic mi nie winno. Chceszli20 śpiewać?

AMIENS

Raczej na twoje żądanie niż dla mojej przyjemności.

JAKUB

Za to też, jeśli kiedykolwiek dziękować komu będę, tobie podziękuję; tylko że co ludzie komplementem nazywają, jest jak dwóch małp spotkanie. Kiedy mi kto serdecznie dziękuje, zdaje mi się, że mu grosz dałem, za który dziadowską płaci mi monetą. Dalej, zaczynaj! A kto śpiewać nie chce, niech trzyma język za zębami.

AMIENS

Niech i tak będzie: skończę piosenkę. Tymczasem stół zastawcie; książę chce pić pod tym drzewem i dzień cały cię szuka.

JAKUB

A ja dzień cały przed nim uciekam. Nadto zapalczywy dla mnie z niego dysputant. Rozmyślam o tylu co i on rzeczach, ale, dzięki Bogu, nie szukam z tego chluby. Dalej świegotaj!

WSZYSCY

Pieśń

Kto nie chce czczej sławy,

Na słońcu czas pędzi,

Sam szuka swej strawy,

Je, co ma, nie zrzędzi,

Niech za mną, niech za mną iść raczy,

Tu nie zobaczy

Innego wroga śród kniei,

Prócz zimy, oprócz zawiei.

JAKUB

Dodam do twojej melodii jedną zwrotkę, którą wczoraj na przekór mojej wenie napisałem.

AMIENS

Chętnie ją zaśpiewam.

JAKUB

Słuchaj.

Przez głupie natchnienie

Kto osłem chce zostać,

Porzucić swe mienie,

Do puszczy się dostać,

Ducdame, ducdame, ducdame,

Tu takie same,

Jak on jest, osły zobaczy,

Jeśli tu do mnie przyjść raczy.

AMIENS

Co się rozumie przez ducdame?

JAKUB

To greckie zaklęcie, żeby głupców wkoło zebrać. A teraz pójdę spać, a jeśli nie będę mógł zasnąć, będę ze wszystkich pierworodnych Egiptu szydził.

AMIENS

A ja pójdę szukać księcia, bo uczta już gotowa.

Rozchodzą się. SCENA VI

Las Ardeński.

Orlando i Adam. ADAM

Kochany panie, nie mogę iść dalej; umieram z głodu. Tu się położę i mój grób wymierzę. Żegnam cię, dobry panie.

ORLANDO

Jak to, Adamie? Nie więcej masz serca? Żyj jeszcze trochę, zbierz sił trochę; pokrzep się trochę. Jeśli w tym strasznym lesie błąka się jaki zwierz dziki, albo sam pokarmem jego będę, albo ci go na pokarm przyniosę. Bliżej jesteś śmierci wyobraźnią niż brakiem sił. Przez miłość dla mnie, pokrzep się Adamie! Przez chwilę jeszcze trzymaj śmierć na długość ramienia; wrócę niebawem; jeśli nic nie przyniosę, pozwolę ci umrzeć, lecz jeśli umrzesz przed powrotem, powiem, że pogardziłeś moją pracą. Wybornie! Rzeźwość powraca i ja też za chwilę wrócę. Ale tu za zimne dla ciebie powietrze; poniosę cię do jakiego dogodniejszego schronienia. Nie umrzesz dla braku żywności, jeśli w całej tej pustyni jest jedna żywa dusza. Nie trać otuchy, dobry Adamie!

Wychodzą. SCENA VII

Las Ardeński. — Stół zastawiony.

Książę wygnany, Amiens, Panowie i Służba. KSIĄŻĘ

Zapewne w jakie przemienił się zwierzę,

Bo darmo w ludzkiej szukam go postaci.

1 PAN

Chwila jest ledwo, jak

Idź do strony:

Darmowe książki «Jak wam się podoba - William Shakespeare (Szekspir) (czytanie dla przedszkolaków txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz