Romeo i Julia - William Shakespeare (Szekspir) (jak czytać książki w internecie TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Romeo i Julia to dramat Wiliama Szekspira wydany w 1597 roku. Źródeł dzieła można doszukiwać się w dwóch utworach Le tre parti de le Novelle del Bandello oraz Palace of Pleasure.

Matka Julii Kapulet postanawia wydać córkę za Parysa (jest to krewny księcia Werony). Organizuje ona bal, na którym młodzi mają się zapoznać. Zjawia się tam też potomek zwaśnionego z nimi rodu Monteki, Romeo. Romeo i Julia zakochują się w sobie „od pierwszego wejrzenia”. Wkrótce w tajemnicy biorą ze sobą ślub. Jednak los bywa okrutny….

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Romeo i Julia - William Shakespeare (Szekspir) (jak czytać książki w internecie TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

do istnego raju?

O, zła to miłość jęczeć z żalu wtedy,

Kiedy tym, których kochamy, jest dobrze.

Nie ta dziewica dobrze poszła za mąż,

Co długie lata przeżyła w zamęściu,

Lecz ta, co młodo zamężną umiera.

Połóżcie tamę łzom i umaiwszy

To piękne ciało liśćmi rozmarynu,

Każcie je, wedle zwyczaju, niebawem

W świątecznych szatach zanieść do kościoła.

Świętymi wprawdzie są boleści prawa,

Przecież rozsądek z łez się naigrawa.

KAPULET

Cośmy na gody poprzysposabiali,

To musi teraz posłużyć na pogrzeb;

Weselna uczta zamieni się w stypę,

Dźwięk strun w jęk dzwonów, pieśni w smętne treny,

Mirtowy wieniec martwą skroń otoczy,

Słowem, wszystko się w opak przeistoczy.

OJCIEC LAURENTY

Wyjdźcie stąd, państwo, i ty, hrabio, także.

Niech się gotuje każdy odprowadzić

Te piękne zwłoki na wieczny spoczynek.

Snadź niebo na was o coś zagniewane;

Nie jątrzcież jego gniewu jeszcze gorzej

Oporem przeciw świętej woli bożej.

Wychodzą Kapulet, Pani Kapulet, Parys i Ojciec Laurenty. PIERWSZY MUZYKANT

Trzeba nam podobno schować dudy w miech i wynieść się za drzwi.

MARTA

Tak, tak, schowajcie swoje instrumenta158,

Poczciwi ludzie, nie ma tu co robić.

DRUGI MUZYKANT

Możeć się jeszcze co znajdzie.

Wchodzi Piotr. PIOTR

Zagrajcie mi na basetli, panowie muzykanci, zagrajcie mi na basetli, jeżeli mi dobrze życzycie.

PIERWSZY MUZYKANT

Dlaczego na basetli?

PIOTR

Bo moja dusza gra teraz na drumli159. Zagrajcie mi co smętnie skocznego dla rozweselenia.

PIERWSZY MUZYKANT

Daj nam waść pokój; nie pora teraz do gędźby160.

PIOTR

Nie chcecie zatem?

PIERWSZY MUZYKANT

Nie.

PIOTR

Czekajcie, zapłacę wam za to.

PIERWSZY MUZYKANT

Czym takim?

PIOTR

Nie brzęczącą monetą, jak mi Bóg miły! ale bitą monetą; monetą godną rzępołów.

PIERWSZY MUZYKANT

To my się waćpanu równą monetą odpłacimy; monetą godną lokajów.

PIOTR

Wprzód ja wam lokajską klingą zagram po brzuchu.

DRUGI MUZYKANT

Schowaj, waćpan, swój rożen, a wydobądź lepiej swój dowcip.

PIOTR

Strzeżcie się ostrza mego dowcipu, bo was przeszyje na wylot. Baczność!

śpiewa

Gdy z piersi płynie jęk,

A serce żal zakrwawia,

Muzyki srebrny dźwięk...

Dlaczego srebrny dźwięk? Dlaczego muzyki srebrny dźwięk? Cóż waść na to, mości Barania Kiszko?

PIERWSZY MUZYKANT

Już–ci dlatego, że srebro ma dźwięk miły.

PIOTR

Pleciesz! a waść co na to, mości Klawicymbale?

DRUGI MUZYKANT

Dlatego sądzę, że muzykanci grają za srebro.

PIOTR

Pleciesz także! A waść co o tym sądzisz, mości Kaleczyuchu?

TRZECI MUZYKANT

Nie wiem doprawdy, co o tym sądzić.

PIOTR

O, przepraszam, zapomniałem, że jesteś śpiewakiem. No, to ja powiem za ciebie: „Muzyki srebrny dźwięk” mówi się dlatego, że muzykanci rzadko kiedy złoto za muzykę dostają.

wychodzi śpiewając

Muzyki srebrny dźwięk

Natychmiast ulgę sprawia.

PIERWSZY MUZYKANT

Cóż to za bezczelny łotr z tego hultaja!

DRUGI MUZYKANT

Pal go kaci! Zejdźmy tam na dół wmieszać się między orszak żałobny i czekać, rychło co spadnie z półmiska.

Wychodzą.

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

AKT PIĄTY SCENA PIERWSZA

Mantua. Ulica. Wchodzi Romeo. ROMEO

Jeżeli można ufać sennym wróżbom,

Wkrótce mię czeka jakaś wieść radosna.

Król mego łona161 oddycha swobodnie

I duch mój przez dzień cały niezwyczajnie

Lekkim nad ziemię wznosi się polotem:

Śniłem, że moja ukochana przyszła

I że znalazła mię nieżywym (dziwny

Sen, co pozwala myśleć umarłemu!),

Lecz ona swymi pocałowaniami

Tyle tchu wlała w martwe moje usta,

Żem nagle odżył i został cesarzem.

Ach, jakże słodką jest miłość naprawdę,

Kiedy jej mara taką rozkosz sprawia!

Wchodzi Baltazar.

Wieści z Werony! - Cóż tam, Baltazarze?

Czy mi przynosisz list od Laurentego?

Co robi Julia? Czy zdrów jest mój ojciec?

Jak się ma Julia? Po raz drugi pytam.

Bo nie ma złego, jeśli jej jest dobrze.

BALTAZAR

Wszystko więc dobrze, bo jej już źle nie jest;

Ciało jej leży w lochach Kapuletów,

A duch jej gości między aniołami.

Widziałem, jak ją złożono do sklepień,

I wziąłem pocztę, aby o tym panu

Donieść czym prędzej. Przebacz pan, że taką

Złą wieść przynoszę; wszakże uwiadomić

Pana o wszystkim byłem w obowiązku.

ROMEO

Maż to być prawdą? Drwię sobie z was, gwiazdy!162

Wszak wiesz, gdzie mieszkam? Przynieś mi papieru

I atramentu, idź potem na pocztę

Zamienić konie. Wyjeżdżam tej nocy.

BALTAZAR

Błagam cię, panie, zachowaj cierpliwość;

Wyglądasz blado, ponuro i wzrok twój

Coś niedobrego zapowiada.

ROMEO

Cicho.

Mylisz się; zostaw mię, zrób, com rozkazał.

Czy nie masz listu od księdza?

BALTAZAR

Nie, panie.

ROMEO

Mniejsza więc o to. Idź zamówić konie;

Wkrótce pospieszę za tobą.

Wychodzi Baltazar.

Tak Julio!

Tej jeszcze nocy spocznę przy twym boku:

O środek tylko idzie. O, jak prędko

Zły zamiar wnika w myśl zrozpaczonego!

Gdzieś niedaleko stąd mieszka aptekarz:

Przed paru dniami widziałem go, pomnę,

Jak zasępiony, w podartym odzieniu,

Przebierał zioła; zapadłe miał oczy.

Ciało od wielkiej nędzy jak wiór wyschłe.

W nikczemnym jego sklepiku żółw wisiał;

Wypchany aligator163 obok szczątków

Dziwnego kształtu ryb; na jego półkach

Leżała tu i ówdzie zbieranina

Próżnych flasz, słojów, zielonych czerepów,

Pęcherzów, stęchłych nasion; resztki sznurków

I zapleśniałe kawałki lukrecji.

Na widok tego pomyślałem sobie:

Komu by była potrzebna trucizna,

Której w Mantui sprzedaż gardłem karzą,

Niechajby przyszedł do tego hołysza,

On by dostarczył mu jej. Myśl ta była,

Niestety! wróżbą mej potrzeby własnej;

Sam w niej dziś jestem i tenże sam człowiek

Z potrzeby będzie musiał jej zaradzić.

Jeżeli się nie mylę, tu on mieszka;

Z powodu święta kram jego zamknięty —

Hej! aptekarzu!

Wchodzi Aptekarz. APTEKARZ

Któż to woła takim

Donośnym głosem?

ROMEO

Zbliż się tu, człowieku,

Widzę, że jesteś w niezamożnym stanie;

Weź te czterdzieści dukatów, a daj mi

Drachmę trucizny takiej, co by mogła

Po wszystkich żyłach rozejść się od razu

I nienawistne życie odjąć temu,

Co jej zażyje; co by tak gwałtownie

Wygnała oddech z piersi, jak gwałtownie

Lontem dotknięty proch wypędza pocisk

Z czeluści działa.

APTEKARZ

Mam ja taki środek;

Ale w Mantui prawo śmiercią karze

Każdego, co się waży go udzielić.

ROMEO

Tak bardzo jesteś biedny, tak cię srodze

Los upośledza i boisz się umrzeć?

Głód z twych lic, z oczu patrzy niedostatek;

Łatana nędza wisi na twym grzbiecie;

Świat ci nie sprzyja ani prawo świata,

Bo świat nie dajeć164 prawa być bogatym;

Drwij więc z praw, przyjm to i przestań być biednym.

APTEKARZ

Ubóstwo, a nie chęć skłania mnie ulec.

ROMEO

Ubóstwo twoje też, nie chęć opłacam.

APTEKARZ

Weź pan to, rozczyń w jakimkolwiek płynie

I płyn ten wypij, a choćbyś miał siłę

Dwudziestu ludzi, wnet wyzioniesz ducha!

ROMEO

Oto masz złoto, tę truciznę zgubną

Dla duszy ludzkiej, która więcej zabójstw

Na tym obmierzłym świecie dokonywa

Niż owe marne preparata165, których

Pod karą śmierci sprzedać ci nie wolno.

Nie ty mnie, ja ci sprzedałem truciznę.

Bądź zdrów: kup strawy i odziej się w mięso.

Kordiale, nie trucizno, pójdź mi służyć

U grobu Julii, bo tam cię mam użyć.

Rozchodzą się. SCENA DRUGA

Cela Ojca Laurentego. Ojciec Laurenty sam. BRAT JAN

za sceną

Otwórz, wielebny ojcze franciszkanie.

OJCIEC LAURENTY

Toć nie czyj inny głos, jak brata Jana.

otwiera drzwi

Witaj z Mantui! Cóż Romeo? Masz–li

Ustną odpowiedź jego czy na piśmie?

Wchodzi Brat Jan. BRAT JAN

Kiedy za jednym bosym zakonnikiem

Naszej reguły, który miał iść ze mną

I był przy chorym, poszedłem na miasto

I jużem znalazł go, miejscy pachołcy

Podejrzewając, żeśmy byli w domu

Tkniętym zarazą, opieczętowali

Drzwi i nie chcieli nas puścić na zewnątrz166.

Nie mogłem się więc udać do Mantui.

OJCIEC LAURENTY

Któż tedy zaniósł mój list do Romea?

BRAT JAN

Nikt go nie zaniósł — oto jest; nie mogłem

Ani go posłać do Mantui, ani

Wam go odesłać, tak nas pilnowano.

OJCIEC LAURENTY

Nieszczęsny trafie! ten list był tak ważny!

Niedoręczenie go może fatalne

Skutki sprowadzić. Biegnij, bracie Janie;

Postaraj no się gdzie o drąg żelazny

I tu go przynieś.

BRAT JAN

Natychmiast przyniosę.

OJCIEC LAURENTY

Muszę czym prędzej spieszyć do grobowca.

W ciągu trzech godzin Julia się przebudzi.

Gniewać się na mnie będzie, żem Romea

Nie uwiadomił o tym, co się stało;

Ale napiszę do niego raz jeszcze

I tu ją skryję do jego przybycia.

Biedny ty prochu: w grobie już za życia!

wychodzi SCENA TRZECIA

Cmentarz, na nim grobowiec rodziny Kapuletów. Wchodzi Parys z Paziem, niosącym kwiaty i pochodnię. PARYS

Daj mi pochodnię, chłopcze, i idź z Bogiem,

Lub zgaś ją, nie chcę, żeby mię widziano.

Idź się położyć owdzie pod cisami

I ucho przyłóż do ziemi, a skoro

Usłyszysz czyje kroki na cmentarzu,

Którego ryty grunt łatwo je zdradzi,

Wtedy zagwizdnij na znak, że ktoś idzie.

Daj mi te kwiaty. Idź, zrób, jakem kazał.

PAŹ

Straszno mi będzie pozostać samemu

Wpośród cmentarza; jednakże spróbuję.

oddala się PARYS

Drogi mój kwiecie, kwieciem posypuję

Twe oblubieńcze łoże. Baldachimem

Twym są, niestety, głazy i proch marny,

Które ożywczą wodą co noc zroszę

Lub, gdy jej braknie, łzami mej rozpaczy

I tak co nocy na twoją mogiłę

Kwiat będę sypał i gorzkie łzy ronił.

Paź gwiżdże.

Chłopiec mój daje hasło; ktoś się zbliża.

Czyjaż to stopa śmie nocą tu zmierzać

I ten żałobny mój przerywać obrzęd?

Z pochodnią nawet! Odstąpmy na chwilę.

Oddala się. Wchodzi Romeo i Baltazar z pochodnią, oskardem itp. ROMEO

Podaj mi oskard i drąg. Weź to pismo;

Oddasz je memu ojcu jak najraniej.

Daj no pochodnię. Co bądź tu usłyszysz

Albo zobaczysz, pamiętaj, jeżeli

Miłe ci życie, pozostać z daleka

I nie przerywać biegu mej czynności.

W to łoże śmierci wejść chcę częścią po to,

Aby zobaczyć tę, co w nim spoczywa,

Lecz głównie po to, aby zdjąć z jej palca

Szacowny pierścień, który mi do czegoś

Ważnego nieodbicie jest potrzebny.

Idź więc, zastosuj się do moich życzeń.

Gdybyś zaś, płochą zdjęty ciekawością,

Wrócił podglądać dalsze moje kroki,

Na Boga, wszystkie kości bym ci roztrząsł

I posiał nimi ten niesyty cmentarz.

Umysł mój dziko jest usposobiony,

Niepowstrzymaniej i nieubłaganiej

Niż głodny tygrys lub wzburzone morze.

BALTAZAR

Odejdę, panie, i będęć posłuszny.

ROMEO

Okażesz mi tym przyjaźń. Weź ten worek,

Poczciwy chłopcze, bądź zdrów i szczęśliwy.

BALTAZAR

na stronie

Bądź jak bądź, stanę tu gdzie na uboczu,

Bo mu zły jakiś zamiar patrzy z oczu.

oddala się ROMEO

Czarna pieczaro, o! ty wnętrze śmierci,

Tuczne najdroższym na tej ziemi szczątkiem,

Otwórz mi swoją zardzewiałą paszczę,

A ja ci nową żertwę rzucę za to.

odbija drzwi grobowca PARYS

To ten wygnany, zuchwały Monteki,

Co zamordował Tybalta, po którym

Żal, jak mniemają, sprowadził śmierć Julii;

I on tu przyszedł knuć jeszcze zamachy

Przeciw umarłym; muszę go powstrzymać,

postępuje naprzód

Spuść świętokradzką dłoń, niecny Monteki!

Możeż167 się zemsta aż za grób rozciągać?

Skazany zbrodniu, aresztuję ciebie;

Bądź mi posłuszny i pójdź; musisz umrzeć.

ROMEO

Muszę, zaprawdę, i po tom tu przyszedł.

Młodzieńcze, nie drażń168 człowieka w rozpaczy;

Zostaw mię, odejdź; pomyśl o tych zmarłych

I zadrżyj. Błagam cię na wszystkie względy,

Nie wal nowego grzechu na mą głowę,

Przyprowadzając mię do pasji; odejdź!

Na Boga, życzę ci lepiej niż sobie;

Bom ja tu przyszedł przeciw sobie zbrojny.

Idź do strony:

Darmowe książki «Romeo i Julia - William Shakespeare (Szekspir) (jak czytać książki w internecie TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz