Romeo i Julia - William Shakespeare (Szekspir) (jak czytać książki w internecie TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Romeo i Julia to dramat Wiliama Szekspira wydany w 1597 roku. Źródeł dzieła można doszukiwać się w dwóch utworach Le tre parti de le Novelle del Bandello oraz Palace of Pleasure.

Matka Julii Kapulet postanawia wydać córkę za Parysa (jest to krewny księcia Werony). Organizuje ona bal, na którym młodzi mają się zapoznać. Zjawia się tam też potomek zwaśnionego z nimi rodu Monteki, Romeo. Romeo i Julia zakochują się w sobie „od pierwszego wejrzenia”. Wkrótce w tajemnicy biorą ze sobą ślub. Jednak los bywa okrutny….

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Romeo i Julia - William Shakespeare (Szekspir) (jak czytać książki w internecie TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)

Idź do strony:

innej litery. Co też ona o tym prawi, to jest o rozmarynie i o panu: rada bym, żebyś pan to słyszał. ROMEO

Poleć jej służby moje.

wychodzi MARTA

Uczynię to, uczynię po tysiąc razy. — Piotrze!

PIOTR

Jestem.

MARTA

Piotrze, naści112 mój wachlarz i idź przodem.

Wychodzą. SCENA PIĄTA

Ogród Kapuletów. Wchodzi Julia. JULIA

Dziewiąta biła, kiedym ją posłała;

Przyrzekła wrócić się za pół godziny.

Nie znalazła go może? nie, to nie to;

Słabe ma nogi. Heroldem miłości

Powinna by być myśl, która o dziesięć

Razy mknie prędzej niż promienie słońca,

Kiedy z pochyłych wzgórków cień spędzają.

Nie darmo lotne gołębie są w cugach

Bóstwa miłości i nie darmo Kupid

Ma skrzydła z wiatrem idące w zawody.

Już teraz słońce jest w samej połowie

Dzisiejszej drogi swojej; od dziewiątej

Aż do dwunastej trzy już upłynęły

Długie godziny, a jeszcze jej nie ma.

Gdyby krew miała młodą i uczucia,

Jak piłka byłaby chyżą i lekką,

I słowa moje do mego kochanka,

A jego do mnie w lot by ją popchnęły;

Lecz starzy wcześnie są jakby nieżywi;

Jak ołów ciężcy, zimni, więc leniwi.

Wchodzą Marta i Piotr.

Ha! otóż idzie. I cóż, złota nianiu?

Czyś się widziała z nim? Każ odejść słudze.

MARTA

Idź, stań za progiem Piotrze.

Wychodzi Piotr. JULIA

Mów, droga, luba nianiu! Ależ przebóg!

Czemu tak smutno wyglądasz? Chociażbyś

Złe wieści miała, powiedz je wesoło;

Jeśli zaś dobre przynosisz, ta mina

Fałszywy miesza ton do ich muzyki.

MARTA

Tchu nie mam, pozwól mi trochę odpocząć;

Ach! moje kości! To był harc nie lada!

JULIA

Weź moje kości, a daj mi wieść swoją.

Mów–że, mów prędzej, mów, nianiuniu droga.

MARTA

Co za gwałt! Folguj, dlaboga, choć chwilkę,

Czyliż nie widzisz, że ledwie oddycham?

JULIA

Ledwie oddychasz; kiedy masz dość tchnienia

Do powiedzenia, że ledwie oddychasz?

To tłumaczenie się twoje jest dłuższe

Od wieści, której zwłokę nim tłumaczysz;

Masz–li wieść dobrą czy złą? niech przynajmniej

Tego się dowiem, poczekam na resztę;

Tylko mi powiedz: czy jest zła, czy dobra?

MARTA

Tak, tak, pięknyś panna wybór zrobiła! pannie właśnie męża wybierać. Romeo! żal się Boże! Co mi to za gagatek! Ma wprawdzie twarz gładszą niż niejeden, ale oczy, niech się wszystkie inne schowają; co się zaś tyczy rąk i nóg, i całej budowy, chociaż o tym nie ma co wspominać, przyznać trzeba, że nieporównane. Nie jest to wprawdzie galant całą gębą, ale słodziuchny jak baranek. No, no, dziewczyno! Bóg pomagaj! A czy jedliście już obiad?

JULIA

Nie. Ale o tym wszystkim już wiedziałam.

Cóż o małżeństwie naszym mówił? powiedz.

MARTA

Ach! jak mnie głowa boli! tak w niej łupie,

Jakby się miała w kawałki rozlecieć.

A krzyż! krzyż! biedny krzyż! niechaj waćpannie

Bóg nie pamięta, żeś mię posyłała.

Aby mi przez ten kurs śmierci przyśpieszyć.

JULIA

Doprawdy, przykro mi, że jesteś słaba.

Nianiu, nianiuniu, nianiunieczku droga.

Powiedz mi, co ci mówił mój kochanek?

MARTA

Mówił, jak dobrze wychowany młodzian,

Grzeczny, stateczny, a przy tym, upewniam,

Pełen zacności. Gdzie waćpanny matka?

JULIA

Gdzie moja matka? Gdzież ma być? Jest w domu.

Co też nie pleciesz, nianiu, mój kochanek

Mówił, jak dobrze wychowany młodzian,

Gdzie moja matka?

MARTA

O mój miły Jezu!

Takżeś mi aśćka w ukropie kąpana!

I takąż to jest maść na moje kości?

Bądź–że na przyszłość sama sobie posłem.

JULIA

O męki! Co ci powiedział Romeo?

MARTA

Masz pozwolenie iść dziś do spowiedzi?

JULIA

Mam je.

MARTA

Śpiesz więc do celi ojca Laurentego;

Tam znajdziesz kogoś, co–ć pojmie za żonę.

Jak ci jagódki pokraśniały! Czekaj!

Zaraz je w szkarłat zmienię inną wieścią:

Idź do kościoła, ja tymczasem pójdę

Przynieść drabinkę, po której twój ptaszek

Ma się do gniazdka wśliznąć, jak się ściemni.

Jak tragarz, muszę być ci ku pomocy;

Ty za to ciężar dźwigać będziesz w nocy.

Idź: trza mi zjeść co po takim zmachaniu.

JULIA

Idę raj posiąść. Adieu113, złota nianiu.

Wychodzą. SCENA SZÓSTA

Cela Ojca Laurentego. Ojciec Laurenty i Romeo OJCIEC LAURENTY

Oby ten święty akt był miły niebu

I przyszłość smutkiem nas nie ukarała.

ROMEO

Amen! lecz choćby przyszedł nawał smutku,

Nie sprzeciwważyłby on tej radości,

Jaką mię darzy jedna przy niej chwila.

Złącz tylko nasze dłonie świętym węzłem;

Niech go śmierć potem przetnie, kiedy zechce,

Dość, że wprzód będę mógł ją nazwać moją.

OJCIEC LAURENTY

Gwałtownych uciech i koniec gwałtowny;

Są one na kształt prochu zatlonego114,

Co wystrzeliwszy gaśnie. Miód jest słodki,

Lecz słodkość jego graniczy z ckliwością

I zbytkiem smaku zabija apetyt.

Miarkuj więc miłość twoją; zbyt skwapliwy

Tak samo spóźnia się jak zbyt leniwy.

Wchodzi Julia.

Otóż i panna młoda. Mech najcieńszy

Nie ugiąłby się pod tak lekką stopą.

Kochankom mogłyby do jazdy służyć

Owe słoneczne pyłki, co igrają

Latem w powietrzu; tak lekką jest marność.

JULIA

Czcigodny spowiedniku, bądź pozdrowion.

OJCIEC LAURENTY

Romeo, córko, podziękuje tobie

Za nas obydwu.

JULIA

Pozdrawiam go również,

By dzięki jego zbytnimi nie były.

ROMEO

O! Julio, jeśli miara twej radości

Równa się mojej, a dar jej skreślenia

Większy od mego: to osłódź twym tchnieniem

Powietrze i niech muzyka ust twoich

Objawi obraz szczęścia, jakie spływa

Na nas oboje w tym błogim spotkaniu.

JULIA

Czucie bogatsze w osnowę niż w słowa

Pyszni się z swojej wartości, nie z ozdób;

Żebracy tylko rachują swe mienie.

Mojej miłości skarb jest tak niezmierny,

Że i pół sumy tej nie zdołam zliczyć.

OJCIEC LAURENTY

Pójdźcie, załatwim rzecz w krótkich wyrazach,

Nie wprzód będziecie sobie zostawieni,

Aż was sakrament z dwojga w jedno zmieni.

Wychodzą.

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/

AKT TRZECI SCENA PIERWSZA

Plac publiczny. Wchodzą Benwolio, Merkucjo, Paź i słudzy. BENWOLIO

Oddalmy się stąd, proszę cię, Merkucjo,

Dzień dziś gorący, Kapuleci krążą;

Jak ich zdybiemy, nie unikniem zajścia,

Bo w tak gorące dni krew nie jest lodem.

MERKUCJO

Podobnyś do owego burdy, co wchodząc do winiarni rzuca szpadę i mówi: „Daj Boże, abym cię nie potrzebował!”, a po wypróżnieniu drugiego kubka dobywa jej na dobywacza korków bez najmniejszej w świecie potrzeby.

BENWOLIO

Masz mię za takiego burdę?

MERKUCJO

Mam cię za tak wielkiego zawadiakę, jakiemu chyba mało kto równy jest we Włoszech; bardziej zaiste skłonnego do breweryj115 niż do brewiarza116.

BENWOLIO

Cóż dalej?

MERKUCJO

Gdybyśmy mieli dwóch takich, to byśmy wkrótce nie mieli żadnego, bo jeden by drugiego zagryzł. Tyś gotów człowieka napastować za to, że ma w brodzie jeden włos mniej lub więcej od ciebie. Tyś gotów napastować człowieka za to, że piwo pije, bo w tym upatrzysz przytyk do swoich piwnych oczu; chociaż żadne inne oko, jak piwne, nie upatrzyłoby w tym przytyku. W twojej głowie tak się lęgną swary jak bekasy w ługu117, toś też nieraz za to beknął i głowę ci zmyto bez ługu. Pobiłeś raz człowieka za to, że kaszlnął na ulicy i przebudził przez to twego psa, który się wysypiał przed domem. Nie napastował żeś raz krawca za to, że wdział na siebie nowy kaftan w dzień powszedni? kogoś innego za to, że miał stare wstążki u nowych trzewików? I ty mię chcesz moralizować za kłótliwość?

BENWOLIO

Gdybym był tak skory do kłótni, jak ty jesteś, nikt by mi życia na pięć kwadransów nie zaręczył.

MERKUCJO

Życie twoje przeszłoby zatem bez zaręczyn.

Wchodzi Tybalt z poplecznikami swymi. BENWOLIO

Patrz, oto idą Kapuleci.

MERKUCJO

Zamknij oczy! Co mi do tego!

TYBALT

do swoich

Pójdźcie tu, bo chcę się z nimi rozmówić.

do tamtych

Mości panowie, słowo.

MERKUCJO

Słowo tylko?

I samo słowo? Połącz je z czymś drugim;

Z pchnięciem na przykład.

TYBALT

Znajdziesz mię ku temu

Gotowym, panie, jeśli dasz okazję.

MERKUCJO

Sam ją wziąć możesz bez mego dawania.

TYBALT

Pan jesteś w dobrej harmonii z Romeem?

MERKUCJO

W harmonii? Masz–li nas za muzykusów!

Jeśli tak, to się nie spodziewaj słyszeć

Czego innego, jeno dysonanse.

Oto mój smyczek; zaraz ci on gotów

Zagrać do tańca. Patrzaj go! w harmonii!

BENWOLIO

Jesteśmy w miejscu publicznym, panowie;

Albo usuńcie się gdzie na ustronie,

Albo też zimną krwią połóżcie tamę

Tej kłótni. Wszystkich oczy w nas wlepione.

MERKUCJO

Oczy są na to, ażeby patrzały;

Niech robią swoje, a my róbmy swoje.

Wchodzi Romeo. TYBALT

Z panem nic nie mam do omówienia. Oto

Nadchodzi właśnie ten, którego szukam.

MERKUCJO

Jeżeli szukasz guza, mogę ręczyć,

Że się z nim spotkasz.

TYBALT

Romeo, nienawiść

Moja do ciebie nie może się zdobyć

Na lepszy wyraz jak ten: jesteś podły.

ROMEO

Tybalcie, powód do kochania ciebie,

Jaki mam, tłumi gniew słusznie wzbudzony

Taką przemową. Nie jestem ja podły;

Bądź więc zdrów. Widzę, że mię nie znasz.

TYBALT

Smyku.

Nie zatrzesz takim tłumaczeniem obelg

Mi uczynionych: stań więc i wyjm szpadę.

ROMEO

Klnę się, żem nigdy obelg ci nie czynił;

Sprzyjam ci, owszem, bardziej, niżeś zdolny

Pomyśleć o tym, nie znając powodu.

Uspokój się więc, zacny Kapulecie,

Którego imię milsze mi niż moje.

MERKUCJO

Spokojna, nędzna, niegodna submisjo118!

Alla stoccata119 wnet jej kres położy.

dobywa szpady

Pójdź tu, Tybalcie, pójdź tu, dusiszczurze120!

TYBALT

Czego ten człowiek chce ode mnie?

MERKUCJO

Niczego, mój ty kocikrólu, chcę ci wziąć tylko jedno życie spomiędzy dziewięciu, jakie masz121, abym się nim trochę popieścił; a za nowym spotkaniem uskubnąć ci i tamte ośm, jedno po drugim. Dalej! wyciągnij za uszy szpadę z powijaka, inaczej moja gwiźnie122 ci koło uszu, nim wyciągniesz swoją.

TYBALT

Służę waćpanu.

dobywa szpady ROMEO

Merkucjo, schowaj szpadę, jak mnie kochasz.

MERKUCJO

Pokaż no swoje passado.

Biją się. ROMEO

Benwolio,

Rozdziel ich! Wstydźcie się, moi panowie!

Wybaczcie sobie. Tybalcie! Merkucjo!

Książę wyraźnie zabronił podobnych

Starć na ulicach. Merkucjo! Tybalcie!

Tybalt odchodzi ze swoimi. MERKUCJO

Zranił mię. Kaduk zabierz wasze domy!

Nie wybrnę z tego. Czy odszedł ten hultaj

I nie oberwał nic?

BENWOLIO

Jesteś raniony?

MERKUCJO

Tak, tak, draśniętym trochę, ale rdzennie.

Gdzie mój paź? Chłopcze, biegnij po chirurga.

Wychodzi Paź. ROMEO

Zbierz męstwo, rana nie musi być wielka.

MERKUCJO

Zepewne, nie tak głęboka jak studnia

Ani szeroka tak jak drzwi kościelne,

Ale wystarcza w sam raz, ręczę za to

Znajdziesz mię jutro spokojnym jak trusia.

Już się dla tego świata na nic nie zdam.

Bierz licho wasze domy! Żeby taki

Pies, szczur, kot na śmierć zadrapał człowieka!

Taki cap, taki warchoł, taki ciura.

Co się bić umie jak z arytmetyki123!

Po kiego czorta ci się było mieszać

Między nas! Zranił mię pod bokiem twoim.

ROMEO

Chciałem, Bóg widzi, jak najlepiej.

MERKUCJO

Benwolio, pomóż mi wejść gdzie do domu.

Słabnę. Bierz licho oba wasze domy!

One mię dały na strawę robakom;

Będę nią, i to wnet. Kaduk was zabierz!

Wychodzą Merkucjo i Benwolio. ROMEO

Ten dzielny człowiek, bliski krewny księcia

I mój najlepszy przyjaciel, śmiertelny

Poniósł cios za mnie; moją dobrą sławę

Tybalt znieważył; Tybalt, który nie ma

Godziny jeszcze, jak został mym krewnym.

O Julio! wdzięki twe mię zniewieściły

I z hartu zwykłej wyzuły mię siły.

Benwolio powraca. BENWOLIO

Romeo, Romeo, Merkucjo skonał!

Mężny duch jego uleciał wysoko

Gardząc przedwcześnie swą ziemską powłoką.

ROMEO

Dzień ten fatalny więcej takich wróży;

Idź do strony:

Darmowe książki «Romeo i Julia - William Shakespeare (Szekspir) (jak czytać książki w internecie TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz