Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖
Krótki opis książki:
Dziewica Orleańska to dramat wierszem autorstwa Fryderyka Schillera z 1801 roku. Opowiada losy Joanny D'Arc, począwszy od jej przystąpienia do armii francuskiej.
Joanna D'Arc, przez Kościół katolicki uznana za świętą, była bardzo młodą, pobożną kobietą, która złożyła śluby czystości i przystąpiła do wojska. Schiller nie odtwarza życiorysu Joanny w sposób dokładny, w akcję dramatu wplata wątek miłosny i rozterki z tym związane, zmienia także okoliczności śmierci głównej bohaterki. Dramat pozostaje pełnym patosu utworem, podkreślającym bohaterskość Joanny.
Fryderyk Schiller to niemiecki poeta, filozof, dramaturg drugiej połowy XVIII wieku. Był przedstawicielem tzw. okresu Sturm und Drang, czyli Burzy i naporu. Zasłynął przede wszystkim jako autor Zbójców, Dziewicy Orleańskiej i Ody do radości. Jego twórczośc była inspiracją m.in. dla Adama Mickiewicza.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Fryderyk Schiller
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Dziewica Orleańska - Fryderyk Schiller (książka czytaj online txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Fryderyk Schiller
class="person">Joanna powstaje
PAŹ
Herold przysłany z obozu Anglików
Chce wnijść28.
JOANNA
Niech wnijdzie! Bóg go tu przysyła.
Król daje znak przyzwolenia — Paź odchodzi.
SCENA XI
Ciż i Herold Angielski
DU CHATEL
Z czem i od kogo przychodzisz do króla?
HEROLD
Mów do hrabiego Ponthieu, do Karola:
Król wasz jest w naszym obozie.
DUNOIS
Zuchwały!
Gdyby nie miejsce i nie szata gońca,
Sprośny twój język jak żmiję w kawały...
KAROL
Przestań, Dunois! Mów, czekamy końca.
HEROLD
Wódz nasz, żałując krwi, co nadaremnie
Płynie i płynąć musi w Orleanie,
Nim da znak szturmu, raz jeszcze przeze mnie
W spokojne z tobą chce wejść pojednanie.
KAROL
On ze mną?
JOANNA
występując
Królu, ja na miejscu twojem
Mówić z nim będę.
KRÓL
Mów, natchniona z góry!
Mów i rządź sama wojną i pokojem!
JOANNA
do Herolda
Kto mówi przez cię?
HEROLD
Wódz nasz, Salisbury.
JOANNA
Kłamiesz, Heroldzie, bo tylko żyjący
Mówić przez żywych może, nie umarły.
HEROLD
O, wódz nasz żyje! I, zdrowiem kwitnący,
Na zgubę waszą, jako olbrzym karły,
Gromi swych wrogów.
JOANNA
Żył, kiedyś odchodził.
Lecz Pan go dotknął: olbrzym w prochu leży.
Wystrzał go z miasta dziś rano ugodził,
Gdy je z swej średniej przepatrywał wieży.
Ty się uśmiechasz, że ci oddalone
Rzeczy obwieszczam... Nie żądam twej wiary,
Lecz wspomnij o mnie, gdy z pompą niesione
Spotkasz w obozie pogrzebowy mary!
Teraz zdaj sprawę z polecenia twego.
HEROLD
Jeśli tak wszystko przenikasz, bez tego
Wiedzieć je musisz.
JOANNA
Nawet nie chcę wiedzieć!
Ale ty słuchaj, co ja mam powiedzieć!
Słuchaj i w wiernej rzecz powtórz osnowie
Tym, coć przystali, bo do nich to mówię.
Królu angielski, książęta Bedfordu
I Glocesteru! Bóg się upomina
Rachunku od was z naszej krwi i mordu.
Bóg sąd swój zaczął, bo przyszła godzina!
Przyszła Dziewica, której Pan poruczy
Moc swą nad wami! Ona do was mówi:
Zrzeczcie się naszej korony i kluczy
Miast i ziem naszych i pokój ludowi
Naszemu dajcie — a idźcie w pokoju!
Albowiem biada, biada wam, wodzowie!
I ludziom waszym biada, gdy do boju
Stanie Dziewica! Bo ja to wam mówię:
Że Pan nie dla was Francyję przeznaczył,
Ani nas stworzył do wiecznej niewoli!
Lecz on, on dziedzic, on wnuk naszych króli,
Co go Bóg w próbach poznał i doświadczył,
On siądzie z chwałą na ojców stolicy!
Idź i te słowa odnieś twemu panu!
Lecz nim pośpieszysz, już sztandar Dziewicy
Powiewać będzie z murów Orleanu.
Odchodzi, z nią wszyscy — zasłona spada.
AKT DRUGI
Okolica otoczona skałami.
SCENA I
Talbot i Lionel, wodzowie angielscy, Filip, książę Burgundii; Fastolf, Chatillon, z wojskiem i chorągwiami
TALBOT
Tu, w skał tych cieniu stańmy i warowny
Zatoczmy obóz; azali nie zbierzem
Wojsk, które popłoch jako wiatr gwałtowny
Rozproszył wczoraj.
do Fastolfa
Idź, osadź żołnierzem
Szczyt i wąwozy skał! Choć w tej ustroni,
W tej ciemnej nocy, jeśli chyba skrzydeł
Wróg mieć nie będzie, żartuję z pogoni.
Przecież ostrożność! Strach nie zna wędzideł,
I lada powód ima zwyciężonych.
Rycerz Fastolf z żołnierzami odchodzi.
LIONEL
Dość o tem, wodzu! Krew się pali we mnie,
Słysząc to słowo. Po tylu wsławionych
Zwycięstwach naszych pierzchnąć tak nikczemnie!
O Orleanie! Orleanie! W tobie
Grób chwały naszej! Lecz czyż przyszłe wieki
Uwierzyć zechcą? Kto wystawi sobie,
Aby zwycięzcy pod Azincourt, Crequi,
Pierzchli — i przed kim? — przed jedną niewiastą!
Nie! Musim zdobyć to przeklęte miasto!
FILIP
To nas niech cieszy, że nie ludzka siła,
Ale nas szatan przemógł z ludźmi w zmowie.
TALBOT
Tak, szatan głupstwa! Czyżby i wodzowie
Dzielili wiarę, co gmin omamiła?
Nie! Przesąd nadto jest błahą pokrywą
Tchórstwa29 wojsk twoich! To bitwę przegrało.
FILIP
Popłoch był wszędzie.
TALBOT
Nie, nie, jako żywo!
Wojsko twe naprzód zgubny przykład dało.
Wpadliście do nas, wołając, że piekło,
Że sam Lucyper przeciw nam się wiąże.
To nas zmięszało.
LIONEL
Jużciż30 wyznaj, książę,
Że skrzydło twoje najpierwej uciekło.
FILIP
Bo na nie najprzód uderzyli wrogi.
TALBOT
Wiedzieli dobrze, kto im nie dostoi
I drugim jeszcze da przyczynę trwogi.
FILIP
Co? Więc przegrana ma być z winy mojej?
LIONEL
Gdybyśmy swoje tylko wojska mieli,
Orlean naszej nie widziałby klęski.
FILIP
Tak, gdyż wy byście jego nie widzieli!
Kto wam w głąb kraju otwarł wstęp zwycięski?
Kto zjednał serca Franków i w Paryżu
Króla waszego osadził na tronie?
Jako Bóg żywy, gdyby nie te dłonie
Wwiodły was tutaj, nikt by z was w pobliżu
Nie widział dymu z francuskich kominów!
LIONEL
Gdyby dość było wielkich słów, nie czynów,
Burgund sam jeden byłby panem świata.
FILIP
Boli was, widzę, Orleanu strata,
Lecz z czyjej winy? Gdy mieszkańcy chcieli
Mnie poddać miasto, kto z lichej zawiści
Zerwał układy?
TALBOT
Chciałżbyś31, byśmy leli
Krew ludów naszych dla twojej korzyści?
FILIP
Gdybymże32 odszedł, co by z wami było?
LIONEL
O, nic gorszego jak pod Azincourtem,
Gdzie wojsko nasze samo poradziło
Z całem francusko-burgundzkiem, nad którem
Tyś sam przewodził.
FILIP
Jednak me przymierze
Snać wam potrzebne było, gdy mi za nie
Regent wasz tyle poświęcił w ofierze.
TALBOT
Ha, nawet naszą cześć przy Orleanie!
FILIP
To już za wiele, lordzie! To za wiele!
Rozmowa taka zostanie pamiętną.
Na to żem rzucił swoich i na czele
Mem nieskażonem wyrył zdrady piętno,
By mi wróg wobec urągać mógł śmiele,
A jam to znosił duszą obojętną?...
Nie, nie, lordowie! Toć, gdy los przeznaczył,
Bym zawsze tylko służył niewdzięcznemu,
Toć lepiej, żeby brat bratu przebaczył,