Elektra - Sofokles (biblioteki publiczne .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Elektra i Orestes to dzieci władcy Myken i Argos, Agamemnona, i jego żony, Klitajmestry.
Podczas nieobecności króla, który pod Troją odbija żonę swego brata, Helenę, Klitajmestra dopuszcza się zdrady, a po powrocie męża zabija go i poślubia jego kuzyna, Ajgistosa. Dzieci Agamemnona chcą pomścić śmierć ojca.
Sofokles popełnił tę tragedię w 416 r. p. n. e., ale królewna mykeńska z mitologii greckiej była też główną postacią w utworach Eurypides i Jeana-Paula Sartre.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Sofokles
- Epoka: Starożytność
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Elektra - Sofokles (biblioteki publiczne .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Sofokles
mężem,
A siły twoje wrogowi nie równe.
I szczęście tamtym na razie przychylne,
A nam pierzchnęło i w nic się rozwiało.
Któż więc takiego chcąc męża pogromić
Wyjdzie bez szwanku i cały z potrzeby?
Bacz, byśmy biedne nie w większe zabrnęły
Klęski, jeżeli kto przejmie te mowy.
Bo nic nam z tego, że zyskawszy sławę
Przyjdzie nam potem w niesławie umierać;
A nie zgon straszny, lecz kiedy człek zgonu,
Choć chciałby umrzeć, osiągnąć nie może.
Przeto cię błagam, nim zginiem doszczętnie
I ginąc całą zniszczymy rodzinę,
Pohamuj gniew twój, a ja twoje słowa
Tak skryję, jakbyś ich nigdy nie rzekła.
Przejrzyj to wreszcie, o siostro, że teraz
Bezsilnej trzeba się ugiąć przed siłą.
PRZODOWNICA CHÓRU
Słuchaj, bo rozum przecie i rozwaga
Największym zawsze skarbem dla człowieka.
ELEKTRA
Rzekłaś to, czegom po tobie czekała;
Wiedziałam dobrze, iż myśl mą odtrącisz.
A więc ja sama przystąpię do dzieła,
Bo nie dopuszczę, by poszło na marne.
CHRYSOTEMIS
Gdyby duch taki był w tobie naówczas.
Gdy legł nasz ojciec, byłabyś nam zbawcą.
ELEKTRA
Ducha już miałam, lecz rady nie stało.
CHRYSOTEMIS
Staraj się taką pozostać przez życie.
ELEKTRA
Nie chcąc współdziałać, tak mnie upominasz?
CHRYSOTEMIS
Bo z czynu złego wyłoni się klęska.
ELEKTRA
Twój rozum podziw, trwożliwość — wstręt budzi.
CHRYSOTEMIS
Zniosę przyganę, jak kiedyś pochwałę.
ELEKTRA
Z mych ust nie doznasz ty nigdy tej drugiej.
CHRYSOTEMIS
Przyszłość dość długa, by rzecz tę rozstrzygnąć.
ELEKTRA
Idź, boś niezdatna do żadnej posługi.
CHRYSOTEMIS
Owszem, lecz w niczym ty nie chcesz posłuchać.
ELEKTRA
Poszedłszy, matce twej wyjaw to wszystko.
CHRYSOTEMIS
Wszakże tak bardzo nie jestem ci wrogą.
ELEKTRA
Lecz wiedz stanowczo, iż w zdrożność mnie pędzisz.
CHRYSOTEMIS
Nie zdrożność przecie, ostrożność ci zlecam.
ELEKTRA
Mam ja więc twoim dać folgę wywodom?
CHRYSOTEMIS
Bo gdy zmądrzejesz, ty będziesz przewodzić.
ELEKTRA
Dziwne: tak pięknie przemawiać, a błądzić.
CHRYSOTEMIS
Trafnie określasz, co tobie dolega.
ELEKTRA
Cóż? Czy mą mowę niesłuszną być mniemasz?
CHRYSOTEMIS
Bywa, że słuszność i szkodę przyniesie.
ELEKTRA
Nie chcę praw takich stosować w mym życiu.
CHRYSOTEMIS
Ale po czynie wnet uznasz me słowa.
ELEKTRA
Wręcz go dokonam, nie bojąc się ciebie.
CHRYSOTEMIS
Postanowiłaś — i zdania nie zmienisz?
ELEKTRA
Nic bo wstrętniejszym nad zdanie przewrotne.
CHRYSOTEMIS
Myśl twoja, zda się, przeciwna mym słowom.
ELEKTRA
Dawno już ona, nie teraz powzięta.
CHRYSOTEMIS
Więc już stąd pójdę; bo ani ty moich
Słów nie chcesz uznać, ni ja twych zamysłów.
ELEKTRA
Wstępuj do wnętrza! Nie pójdę za tobą,
Choćbyś pożądać mnie miała, bo znakiem
To bezrozumu, gdy mary kto ściga.
CHRYSOTEMIS
Jeślić się zdaje, że dobrą myśl twoja,
Sądź tak; niebawem, gdy zabrniesz już w progi
Nieszczęścia, uznasz te moje przestrogi.
Chrysotemis wychodzi.
CHÓR
Patrząc na ptaki przemyślne w błękicie,
Jako się troszczą, by głodu
Ci nie zaznali, co dali im życie,
Kiedyś niańczyli za młodu —
Czemuż ród ludzki w ich ślady nie idzie?
Lecz ma nadzieja w Zeusowym piorunie,
W niebiańskiej nadto Temidzie66,
Że na tych klęska wnet runie.
O wieści! Zstąp do podziemi
I wołaj w głośnej żałobie
Atrydom, co legli w grobie,
Jako się hańba tu pleni.
Że dom ich cały zgnębiony i chory,
A wśród rodzeństwa i dzieci
Gniewliwe wybuchły spory,
I zamiast zgody rozterka się nieci;
I że Elektra, zdradzona, jedyna,
Błądząc wśród skargi żałosnej,
Ojca wciąż z jękiem wspomina,
Jako łkający ptak wiosny67.
I ani baczy na trwogę, że zginie,
Wzrok zajdzie ciemnią śmiertelną,
Byle zyskała dwoiste Erynie68,
Któż by się zrównał z tą dzielną?
Nikt ze szlachetnych na świecie
Życiem wyrodnym nie pokala sławy,
By w hańbę zabrnąć, o dziecię!
I tyś wolała wśród biedy żyć łzawej,
Tak nędzą strojna, że podwójne miano
Mądrej i dzielnej córy ci nadano.
Żyj więc i wznieś się nad wrogi
W tak górnym wzlocie, mieniem i prawicą,
Jak dzisiaj los twój jest srogi.
Bo choć cię widzę biedną niewolnicą —
Żeś była wierna najświętszym ty prawom,
Zbożność okryje cię sławą.
Wchodzi Orestes w towarzystwie Piladesa i sługi.
ORESTES
Czyż, o niewiasty, słyszeliśmy dobrze?
Czyż dobrze idziem tam, gdzieśmy zechcieli?
PRZODOWNICA CHÓRU
Co szukasz? Z jakim przybyłeś zamiarem?
ORESTES
Gdzie Egist mieszka, od dawna już pytam.
PRZODOWNICA CHÓRU
Tutaj — i trafnie wskazano ci drogę.
ORESTES
Któż by obwieścił więc tym, co w pałacu,
Nasze przybycie, wielce upragnione?
PRZODOWNICA CHÓRU
wskazując Elektrę
Ta — bo najbliższej to donieść przystoi.
ORESTES
Pójdź, o niewiasto, i wieść, że niejacy
Męże z Fokidy z Egistem chcą mówić.
ELEKTRA
O, ja nieszczęsna! Czyż może nowiny,
Która nas doszła, znak jasny niesiecie?
ORESTES
Twej wieści nie znam; mnie Strofios sędziwy
O Orestesie nakazał tu donieść.
ELEKTRA
Cóż, o przybyszu? Bo zbiera mnie trwoga.
ORESTES
Marne my szczątki w tym drobnym naczyniu
Dźwigając niesiem, jak widzisz, po zmarłym.
ELEKTRA
O, ja nieszczęsna! Więc jako się zdaje,
Tuż mi oglądać już przyszło to brzemię.
ORESTES
Jeśli tak płaczesz nad losem Oresta,
Wiedz, że ta urna proch jego zawiera.
ELEKTRA
Daj ją, na bogów, przybyszu, do ręki,
Jeżeli on jest ukryty w tym spiżu,
Abym i siebie, i cały ród społem
Łzami oblała wraz z jego popiołem.
ORESTES
do Towarzyszy
Ktokolwiek ona, dajcie jej, bo żąda
Nie jak osoba, co wroga uczuciem,
Lecz albo przyjaźń, lub krew ją nakłania.
ELEKTRA