Darmowe ebooki » Tragedia » Elektra - Sofokles (biblioteki publiczne .TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Elektra - Sofokles (biblioteki publiczne .TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Sofokles



1 2 3 4 5 6 7 8
Idź do strony:
z kozła i wikła wśród węzłów  
Ciętych rzemieni; wraz z jego upadkiem  
Konie na środek rzucają się ślepo.  
Zoczywszy, jak on nieszczęśnie się zwalił,  
Tłum nad młodzieńcem litośnie zapłakał,  
Że tak począwszy — zakończył tak marnie,  
Wleczon po ziemi, to znowu ramiona  
Ku niebu wznosząc; aż wreszcie woźnice,  
Ledwie ująwszy zbiegane rumaki,  
Krwią zbroczonego zwolnili, że z bliskich  
Nikt by nieszczęsnej nie poznał postaci.  
Więc go spalili i w miedzi maleńkiej  
Wielkie to ciało w proch nędzny rozpadłe  
Niosą tu ludzie wysłani z Fokidy,  
Ażeby w ziemi grób znalazł rodzinnej.  
Tak się rzecz miała. Straszliwa i w mowie;  
Tym, co widzieli, tak pełna boleści,  
Że sroższej chyba nie słyszał nikt wieści. 
  PRZODOWNICA CHÓRU
O biada! Cały mych panów wiekowych  
Ród, jak się zdaje, wyginął do szczętu. 
  KLITAJMESTRA
Jak mam to nazwać, o Zeusie? Czy szczęściem,  
Czy obok ciosu to zyskiem? Choć boli  
Na dzieci zgonach opierać swe życie. 
  PIASTUN
Cóż teraz w słowach tak tracisz wraz59 ducha? 
  KLITAJMESTRA
Jest jakaś siła w rodzeniu; bo nawet  
Krzywdy zapomnisz tym, których zrodziłaś. 
  PIASTUN
A więc na darmo, zda się, tu przybyłem. 
  KLITAJMESTRA
O, nie na darmo! Jak możesz tak mówić  
Ty, który pewne przyniosłeś świadectwo  
O zgonie tego, co z duszy mej zrodzon  
Pierś mą porzucił i karmę, by uciec  
Gdzieś na obczyznę, i już mnie nie ujrzał  
Zbiegłszy z tej ziemi, a ojca morderstwo  
Wciąż wyrzucając, straszliwe miótł groźby,  
Tak, że sen słodki ni we dnie, ni w nocy  
Mnie nie osłaniał, lecz czas jako sternik  
Wiódł mnie statecznie ku śmierci objęciom.  
A teraz, w dniu tym, pierzchnęły gdzieś strachy  
Przed nim i przed nią; bo gorsza ta plaga  
Mieszkając ze mną krew szczerą mi z duszy  
Wciąż utaczała; więc odtąd w spokoju  
Snadź na jej groźby już baczyć nie przyjdzie. 
  ELEKTRA
O, ja nieszczęsna! Dziś pora opłakać  
Los twój, Oreście, któremu w tej nędzy  
Matka urąga. Cóż, dobrze się dzieje? 
  KLITAJMESTRA
Tobie — nie; jemu dziś dobrze z pewnością. 
  ELEKTRA
Słysz to, Nemezis60, i pomnij krwi świeżej! 
  KLITAJMESTRA
Co trza, słyszała, i dobrze zrządziła. 
  ELEKTRA
Szydź, bo dziś tobie uśmiecha się szczęście. 
  KLITAJMESTRA
Ni ty, ni Orest nie ujmą mi tego. 
  ELEKTRA
My powaleni, nie nam cię obalić. 
  KLITAJMESTRA
Przybyszu, jakiej ty godny podzięki,  
Jeśliś poskromił tej krzyki natrętne! 
  PIASTUN
Więc czas już odejść, gdy wszystko się składa. 
  KLITAJMESTRA
O nie! Bo to by ni mnie nie przystało,  
Ni temu, który cię przysłał z orędziem.  
Lecz wstąp do wnętrza, a ta niech się dalej  
Nad swego brata pogromem tu żali. 
 
Wychodzą. ELEKTRA
Czyż wam się zdaje, iż w bólu i jęku  
Srodze płakała, że wyła nad synem,  
Który tak zginął nieszczęśnie? — Bynajmniej,  
Lecz szydząc poszła precz stąd. — O, ja biedna!  
Oreście drogi, śmierć moja w twym zgonie.  
Znikłeś wyrwawszy nadzieję, co jedna  
Jeszcze się tliła i drgała w mym łonie,  
Że żyw tu staniesz, by pomścić rodzica  
I mnie nieszczęsną. — Gdzież pójdę dziś, bracie,  
Po twojej śmierci, po ojca utracie?  
Chyba więc znowu jako niewolnica  
U wrogich ludzi zostanę wśród sromu,  
Wśród ojca zbirów. Czyż to mi nie błogie?  
O nie! Ja nie chcę podzielać już domu  
Z nimi, lecz raczej samochcąc za progiem,  
Bez pociech życia dokonam i marnie.  
A jeśli kogo mój upór oburzy,  
Niech mnie zabije; bo życie męczarnie,  
A śmierć da radość; nie pragnę żyć dłużej. 
  CHÓR
Gdzież Zeusa groty61, gdzież Helios62 na niebie  
Błyszczący, jeśli ogląda te sprawy 
I bez odwetu pogrzebie! 
  ELEKTRA
O biada, biada! 
  CHÓR
Cóż płaczesz, dziewczyno? 
  ELEKTRA
O!  
  CHÓR
Nie bluźń tylko. 
  ELEKTRA
Gubisz mnie!  
  CHÓR
I czymże? 
  ELEKTRA
Kiedy ułudne rozsiewasz pogłoski  
O tych, co zeszli w Hadesa dzierżawy, 
Przymnażasz tylko mej troski. 
  CHÓR
Wiem, że Amfiaraj, co w zdradne padł siecie  
Złotą niewiasty pętlicą zmotany, 
Nawet w podziemnym dziś świecie... 
  ELEKTRA
O biada, biada!  
  CHÓR
...Potężnie rządzi. 
  ELEKTRA
Biada!  
  CHÓR
Jej biada, występnej! 
  ELEKTRA
Kaźń wzięła. 
  CHÓR
O pewnie! 
  ELEKTRA
Wiem ja, wiem dobrze! Bo przecież w żałobie  
Znalazł pamiętnych; mój mściciel porwany 
Zniknął i z dala legł w grobie! 
  CHÓR
Klęska ci z klęski się rodzi. 
  ELEKTRA
Świadomym mi to, aż nazbyt świadomym,  
Mnie, w którą pośród nieszczęścia powodzi  
Grom wciąż uderza za gromem. 
  CHÓR
Znamy twe bóle. 
  ELEKTRA
Więc mnie nie wiedźcie gdzieś w złudy krainy  
Tam gdzie... 
  CHÓR
Cóż powiesz? 
  ELEKTRA
Żadna nadzieja nie wschodzi 
Pomsty od mojej rodziny. 
  CHÓR
Zgon śmiertelnych jest udziałem. 
  ELEKTRA
Czyż i to także, by w jeździe szalonej  
Nędznie on poległ, pod końskich stóp cwałem,  
Splotem zaprzęgu wleczony? 
  CHÓR
Straszna to klęska. 
  ELEKTRA
Straszne, jeżeli w dalekiej ustroni,  
Bez usługi mojej dłoni... 
  CHÓR
O biada! 
  ELEKTRA
Nikt go ze swoich nie poniósł do grobu  
Ni łez opłakał żałobą. 
 
Wbiega Chrysotemis. CHRYSOTEMIS
Radość, ma droga, tak mną poganiała,  
Abym przybiegła nie dbając o miarę.  
Bo niosę radość i ulgę w nieszczęściu,  
Które swym jarzmem łzy ci wyciskało. 
  ELEKTRA
Jakbyś ty mogła znaleźć w mym cierpieniu  
Pomoc, gdy na nie już nie ma lekarstwa? 
  CHRYSOTEMIS
Orest się zjawił, to usłysz ode mnie,  
Tak jasno, jako przed tobą tu stoję. 
  ELEKTRA
Czyś bez rozumu, nieszczęsna, i z twojej  
Jako i z mojej natrząsasz się nędzy? 
  CHRYSOTEMIS
Klnę się na domu ognisko, że mówię  
To bez szyderstwa, iż on tu zawitał. 
  ELEKTRA
O ty nieszczęsna, jakiego człowieka  
Słysząc, zbyt łatwo zawierzyłaś słowom? 
  CHRYSOTEMIS
Od siebie mam to, bom znaki widziała  
Pewne i z nich mi zstąpiła ta wiara. 
  ELEKTRA
Jakiż masz dowód? Cóżeś oglądała,  
Że aż gorejesz szalonym tym żarem? 
  CHRYSOTEMIS
Na bogów, słuchaj, aż rzeczy poznawszy  
Potem osądzisz, czym zdrowa, czy głupia. 
  ELEKTRA
Mów więc, jeżeli to radość ci sprawia. 
  CHRYSOTEMIS
Wszystko ci tedy powiem, com widziała.  
Kiedy tam przyszłam, gdzie ojca grób dawny,  
Widzę, że sączy z samego wierzchołka  
Świeżo wylana ciecz mleczna, a w koło  
Wszelkimi kwiaty kurhan umajony.  
Dziw mnie zdjął wielki, rozglądam się przeto,  
Czy się nie natknę na człeka w pobliżu.  
A kiedy widzę, że cisza wokoło,  
Pomknę do grobu i nagle spostrzegam  
Pęk młodych włosów na szczycie mogiły.  
Więc na ten widok wręcz staje przede mną  
Zżyte z mą duszą zjawisko, i brata,  
Co mi najdroższy, znak widzieć już mniemam.  
W dłoń to ująwszy, ni słowa nie rzekłam,  
Lecz łzą radosną mi zaszły źrenice.  
A teraz, jako i wtedy, tak trzymam63,  
Że to od niego ta przyszła ofiara.  
Któż by mógł złożyć ją prócz nas obydwu?  
A to wiesz przecie, że nie ja sprawczynią  
Ani ty również; nam bowiem bezkarnie  
Nawet do świątyń wyjść z domu nie wolno.  
Zaś matce czyn ten nie byłby po myśli  
I nie uszedłby przed ludzi oczyma.  
Więc od Oresta te przyszły daniny.  
Ufaj ty przeto; dopusty raniące  
Nie zawsze przeciw tym samym się srożą.  
Źle nam się działo, lecz doby tej słońce  
Może dni jasnych zaświta nam zorzą. 
  ELEKTRA
Biada ci, ślepej, żal ciebie mi dawno. 
  CHRYSOTEMIS
Cóż to? Czy wieść ta nie sprawia ci ulgi? 
  ELEKTRA
Nie wiesz, jak zbaczasz z rozumu i drogi. 
  CHRYSOTEMIS
Jakoż ja wiedzieć nie mam, com widziała? 
  ELEKTRA
Zmarł on, nieszczęsna, a poszły na nice  
Wszelkie nadzieje; więc próżno nań liczyć. 
  CHRYSOTEMIS
O, ja nieszczęsna! Skąd wzięłaś te wieści? 
  ELEKTRA
Od świadka, który przy jego był zgonie. 
  CHRYSOTEMIS
Gdzież on? Dziw wielki przejmuje mnie całą. 
  ELEKTRA
W pałacu matka nim teraz się cieszy. 
  CHRYSOTEMIS
O, ja nieszczęsna! Więc jakiż śmiertelnik  
Na grobie złożył te hojne ofiary? 
  ELEKTRA
Ja bym mniemała, że ktoś po umarłym  
Oreście takie poskładał pamiątki. 
  CHRYSOTEMIS
O, srogi losie! Radośnie przybiegłam  
Z takimi wieści64, nie wiedząc, że na dnie  
Byłyśmy klęski. I teraz przyszedłszy  
Prócz dawnych nieszczęść zastaję tu nowe. 
  ELEKTRA
Tak rzeczy stoją. Lecz jeśli posłuchasz,  
Mogłabyś ulżyć brzemienia, co gniecie. 
  CHRYSOTEMIS
Czyżbym ja miała znów wskrzeszać umarłych? 
  ELEKTRA
Nie to mi w myśli, nie jestem szaloną.  
  CHRYSOTEMIS
Jakiż więc rozkaz, któremu mam sprostać?  
  ELEKTRA
Byś śmiało moje spełniła zlecenie.  
  CHRYSOTEMIS
Jeśli w nim korzyść, nie cofnę się przed tym. 
  ELEKTRA
Bacz, że bez trudu nie dojdzie rzecz żadna. 
  CHRYSOTEMIS
Baczę i chętnie wedle sił usłużę. 
  ELEKTRA
A więc posłuchaj, co w myśli ja roję.  
Odkąd tych, co nas wśród nieszczęść nawały  
Krzepili, Hades w dzierżawy wziął swoje,  
Wiedz, żeśmy tutaj samotne zostały.  
I pókim jeszcze słyszała o bracie,  
Że zdrów i żyje, czekałam mołojca,  
Aż przyjdzie, pomści zbrodniczy mord ojca;  
Dziś, że go zbrakło, spoglądam więc na cię,  
Aby poparły siostrzane mnie dłonie,  
Gdy godzić będę w mordercę rodzica,  
Egista. Nic bo już ci nie osłonię.  
Gdy czekasz gnuśnie, jakaż ci przyświeca  
Jeszcze nadzieja? Toć stękać już tobie  
Li tylko wolno, gdy mienie wziął zdzierca,  
I więdnąć wolno w tej ciągłej żałobie  
Bez łoża, ślubów, miłości i serca.  
A że to przyjdzie, nie łudź się, szalona!  
Toć Egistowi nie obce rachuby,  
Że dziecię z mego lub twojego łona  
Dlań by stanęło jak zapowiedź zguby.  
Lecz jeśli będziesz mym radom powolną65,  
To ci od tamtych, co legli w Hadesie,  
Czyn twój świadectwo zbożności przyniesie;  
A potem, jakoś zrodzona, tak wolną  
Będziesz w przyszłości i zwiążesz się śluby  
Godnymi — w każdym bo dzielność dziw budzi.  
A czyż nie widzisz, jak wielkie my chluby,  
Gdy mnie usłuchasz, zyskamy u ludzi?  
Bo jakiż człowiek, obcy czy miejscowy,  
Tak pochlebnymi nie uczci nas słowy:  
„Patrzcie, o mili, na sióstr tych postępki,  
Które dom ojca zbawiły wśród klęski,  
Które swym wrogom, płużącym w dostatku,  
Życia nie szczędząc, śmierć dzielnie zadały.  
Te uczcić trzeba, te wespół szanować,  
Tym w dni świąteczne na ludu zebraniach  
Za męstwo winny hołd oddać należy”.  
Takim nas każdy wysławi sposobem,  
Skąd tutaj chwałę zyszczem i za grobem.  
Więc, moja miła, służ, pomóż co prędzej  
Ojcu i bratu, wyratuj mnie z nędzy  
I ratuj siebie, uznając, że szpetnie  
Żyć temu w wzgardzie, co zrodzon szlachetnie. 
  PRZODOWNICA CHÓRU
W sprawach tak ciężkich zarówno rozwaga  
Tego, kto mówi, kto słucha, wspomaga. 
  CHRYSOTEMIS
Gdyby, o drużki, ona przed mówieniem  
Miała rozsądek, byłaby ostrożność  
Tak zachowała, jak nie zachowywa.  
Bo cóż ty widzisz, że w taką odwagę  
Sama się zbroisz, na pomoc mnie wzywasz?  
Czyś ślepą? — Jesteś niewiastą, nie
1 2 3 4 5 6 7 8
Idź do strony:

Darmowe książki «Elektra - Sofokles (biblioteki publiczne .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz