Akropolis - Stanisław Wyspiański (światowa biblioteka cyfrowa txt) 📖
Krótki opis książki:
Akropolis — dramat Stanisława Wyspiańskiego z 1904 roku, przez autora uznawany za ideową kontynuację Wesela i Wyzwolenia. Dzięki symbolicznym scenom odgrywane przez posągi z katedry wawelskiej dramat łączy polską tradycję z mitologią grecką, Wisłę z trojańskim Skamandrem, a w zakończeniu Chrystusa utożsamia z Apollinem.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Stanisław Wyspiański
- Epoka: Modernizm
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Akropolis - Stanisław Wyspiański (światowa biblioteka cyfrowa txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Stanisław Wyspiański
1
Zapomnieć. —
NIEWIASTA
Zapominać?! — —
ANIOŁ 1
Nie łkać i nie przeklinać.
NIEWIASTA
Nie płakać? Nie narzekać?
ANIOŁ 1
Nie wyrzekać, — nie szlochać.
NIEWIASTA
Nie wspominać nic — ?
ANIOŁ 1
Kochać!
NIEWIASTA
Kochać? — Kochać —
ANIOŁ 1
Miłować.
NIEWIASTA
Miłować —
ANIOŁ 1
Sercem rość.
Na przyjęcie się Jego gotować.
NIEWIASTA
On przyjdzie?
ANIOŁ 1
Świątyni gość.
NIEWIASTA
Przyjdzie?! On miły, luby!!
ANIOŁ 1
Przybędzie oblubieniec.
NIEWIASTA
Dla Niego miłość serca,
dla Niego młodość, wieniec.
ANIOŁ 1
Młoda, w krasie rumieńca,
ty Jemu podasz wieniec.
NIEWIASTA
Przybędzie Oblubieniec!!!
ANIOŁ 1
O jak ty piękna, zrumieniona,
ty się uśmiechasz, czulisz.
NIEWIASTA
Raduję się. —
ANIOŁ 1
Stęskniona
ty za wesołością.
NIEWIASTA
Miłością, będę żyć miłością.
ANIOŁ 1
Kochaj, — daj ust.
NIEWIASTA
Bierz usta.
Przytul, — osłoni nas chusta,
całun osłoni biały;
Ty mój, ty mój, mój cały.
Daj ust.
ANIOŁ 1
Kochanko, dziewo.
NIEWIASTA
Promienny!
ANIOŁ 1
Białobrewo!
Czujesz ty płynącą krew?
NIEWIASTA
Czy to noc — ?
ANIOŁ 1
Noc!
NIEWIASTA
Noc. — — Mój oddechu śpiew —
oddecham — żyję, żyję.
Kocham — ..... niech całun skryje.
ANIOŁ 1
Pójdź — za mną, ze mną, w blask.
NIEWIASTA
To światło — —
ANIOŁ 1
Gwiazdy świecą!
NIEWIASTA
Upadają i lecą,
ANIOŁ 1
Potok łask.
NIEWIASTA
Strumienie na mnie biją?
Czyją żem to jest? — Czyją?!
Kto ty — ?
ANIOŁ 1
Nie pytaj nic.
NIEWIASTA
Nie — ?
ANIOŁ 1
Żyję jednę noc
i ty na jedną chwilę
ockniona, — masz tej chwili moc.
NIEWIASTA
Ja żyję!!
ANIOŁ 1
Pójdź w ramiona!
NIEWIASTA
Ktoś szepce — — ?
ANIOŁ 1
Inne duchy.
NIEWIASTA
Duchy? —
ANIOŁ 1
To inni żywi.
NIEWIASTA
Szczęśliwi. — Czy szczęśliwi?
Cóżem to przepomniała?
Ktoś był ze mną.
ANIOŁ 1
Ja z tobą.
NIEWIASTA
Był ktoś, co przed moją żałobą,
gdym jeszcze była smutna,
pochylił pochodnię gasnącą
i dłoń podnosił z pociechą.
Ktoś mówi — ? Kto to mówi — ?
ANIOŁ 1
Echo.
NIEWIASTA
Zapomnieć? — Zapomniałam. —
A przecie byłam z kimś, gdy stałam
na onym piedestale
i teraz nie pomnę wcale.
Drasnąłeś mnie miłości grotem.
ANIOŁ 1
przesuwa jej rękę po czole
Nie myśl o tem.
przechodzą po za kolumny
SCENA 3
ANIOŁ 2
do Amora na pomniku Ankwicza
Rzuć ten gasnący żar.
Wstań — powstań.
AMOR Z POMNIKA ANKWICZA
Czar?
ANIOŁ 2
Wstaj. Czar!
Pochodnię rzuć — młodzieńcze.
Chłopcze! Zeskocz, a żywo.
AMOR
Ktoś ty? — Kim jesteś ty?
ANIOŁ 2
Jestem duszą szczęśliwą!
Szczęśliwą jestem duszą,
duszą szczęśliwą, wolną.
AMOR
Wolną?
ANIOŁ 2
I ty stań się wyzwolon!
AMOR
Wolny! — Zaklął mnie tu Apollon.
Czyli Apollon każe?
ANIOŁ 2
Powstań, chwila szczęśliwa.
AMOR
Czyjże rozkaz mnie wzywa?
ANIOŁ 2
To nie rozkaz.
AMOR
Wołanie!
Słyszę.
ANIOŁ 2
Kto słyszy, wstanie.