Akropolis - Stanisław Wyspiański (światowa biblioteka cyfrowa txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Akropolis — dramat Stanisława Wyspiańskiego z 1904 roku, przez autora uznawany za ideową kontynuację Wesela i Wyzwolenia. Dzięki symbolicznym scenom odgrywane przez posągi z katedry wawelskiej dramat łączy polską tradycję z mitologią grecką, Wisłę z trojańskim Skamandrem, a w zakończeniu Chrystusa utożsamia z Apollinem.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Stanisław Wyspiański
Epoka: Modernizm
Rodzaj: Dramat

Czytasz książkę online - «Akropolis - Stanisław Wyspiański (światowa biblioteka cyfrowa txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Stanisław Wyspiański

Idź do strony:

class="verse">porwały mnie ku tobie;

wiem że nieprawość czynię,

wiem że źle, że źle robię;

ale kocham, — pożądam.

PARYS

W ciebie jeno poglądam.

Pójdź w łoże.

HELENA

Idę z tobą.

PRIAMUS

ocknął się HEKUBA

ocknęła się PARYS i HELENA

przystanęli przed ojcami PARYS

Ona powiedziała, że żaden z tych półbogów Achajów nie ma takich jasnych włosów, jak ja.

HEKUBA

Sokole mój.

PARYS

Ona powiedziała, że żaden z tych myślących Achajów nie ma tak myślących oczu, jak ja.

PRIAMUS

Czy ty sądzisz, chłopcze, że ona w ogóle co myśli?

PARYS

do Heleny

Czy ty co myślisz?

HELENA

Właśnie myślę, jakbyś ty wyglądał, gdybyś włos zczesał jak tenejski Apollo.

PARYS

A widzisz ojcze, myśli o mnie.

PRIAMUS

Myśli o peruce.

PARYS

A właśnie porównała mnie z Apollinem i sądzę, że bardzo trafnie i gdyby Apollo wyglądał tak, jak ja, to nawet by mi się bardzo podobał.

HEKUBA

Ja też tak myślę.

PRIAMUS

do Parysa

Sądzisz więc, że wygląda inaczej?

PARYS

Nie myślałem o tem.

PRIAM

A właśnie nad tem pomyśleć było warto. — A gdzieżeś ty siebie widział?

PARYS

Siebie? W studni.

HELENA

We zwierciadełko moje wciąż pogląda.

PARYS

Na niem Izys wyobrażona.

PRIAMUS

Więc Izys całą trzyma w dłoni.

HELENA

I pieści.

PRIAMUS

A Izys się nie płoni.

PARYS

wskazując Helenę

A ona to się jeszcze rumieni,

w swem oddaniu rumieńsza niż róże,

których wieniec nosi u skroni.

PRIAMUS

No a czy wy wiecie, że wasza głupota to jest nasze nieszczęście?

PARYS

A czy to nie jest właśnie wasza cnota,

że my możem być głupi dowoli

pod osłoną waszego majestatu woli

i majestatu siły.

HEKUBA

I ja tak myślę.

PARYS

Tacy, co na roli

pracują, są, — są i wojenni

są w rzemiośle, we wszelkiem najemnicy dzienni.

Wszystkich masz ojcze, wszelakich,

byś wzrok cieszył, — stać cię i na takich,

jak my: — zupełnie boskich,

spokojnych i beztroskich.

HEKUBA

I ja tak myślę.

PARYS

Gdybym walczył, to mógłby mnie kto zranić,

mimo mojej biegłości, ot przypadek.

Niech więc Hektor, gdy zechce mnie ganić,

pamięta, — żem zrównoważony więcej, niż on. —

HELENA

Chodźmy już.

PRIAMUS

Idźcie już dzieci.

HEKUBA

Niech was strzegą Bogi, pieścidła moje.

PARYS

do Heleny

Czy pójdziesz na pokoje?

HELENA

Nie, wprost do łóżka.

PARYS

Myślę to samo.

HELENA

Pa — a!

PARYS

Pa — a mamo!

PRIAMUS

Ostań zdrów.

HELENA

Służka.

SCENA 5 PRIAMUS

Ty, która żyjesz wspomnieniami, powiedz mi, jakże ci się lepiej wydaję; czyli ten, co jestem dziś, czyli ten, jaki byłem ongi?

HEKUBA

Jest-żeś to dzisiaj czem innem?

PRIAMUS

Wiek zmiany swoje przynosi a te drudzy widzą wyraźniej; więc i ty widzieć możesz.

HEKUBA

Nie dbam nic na to, co widzę.

PRIAMUS

Patrzysz ino w przeszłość; ja ino ku temu patrzę, co przyjdzie, im dalej, im dalsze, tem mnie milsze i duszy mojej. I jakoż zbliżymy się k’sobie, we dwie rozbieżne myślą idąc strony?

HEKUBA

Podaj mi rękę.

PRIAMUS

Był to most ku naszemu zrozumieniu wzajemnemu.

HEKUBA

Cieszą cię dzieci moje?

PRIAMUS

Nie, — to już minęło.

HEKUBA

Radują cię dzieci dzieci moich?

PRIAMUS

Nie, — to już minęło.

Świat ich się zamknął,

mój stoi otworem.

Ja widzę dalej, het poza ich żywot,

który się zdaje krótki.

Tej nocy żyjem, ocknieni, marzący

i wieczność ciągnie nas oboje;

ciebie ku wiekom, co były, —

mnie ku wiekom, wiekom, które będą.

A oni, ci żyjący

oni swoje moce i siły

tej jednej zużyją nocy

i w naszych oczach poginą.

HEKUBA

Rzekłeś. — Czas znaczy się godziną.

Na wieży, — słyszysz — — — biją.

Biją zegary wież z różnych epok

na dalekich kościołach Krakowa:

I. Od strony Wisły:

Dzwoń dzwoneczku dzwoń

srebrem w srebrny głos,

niesiesz się nad toń

nad wiślany wrzos.

Graj dzwoneczku graj.

Fiołeczku woń,

niesiesz się nad toń,

we wiślany maj.

Toń dzwoneczku toń

we wiślaną toń;

fijołeczku woń.

Idzie maj nad błoń.

II. Z wieży zegarowej; Kowale:

Czas już czas:

Młotem bijem cztery razy

metalowy dzban.

Bierz za trzon,

młotem ogniem bij w zarzewie.

Wołaj imię, wal!

Z wieży zygmuntowskiej: dzwon mniejszy

Zbigniewie!

Z wieży zegarowej; Kowale:

Wali młot,

hej na lot,

bieżaj głosie huraganie,

rota wstanie,

zatętnią kopyta,

aż się ozwie tętno w gruncie.

Wołaj miano, wal!

Z wieży zygmuntowskiej; dzwon wielki:

Zygmuncie!

III. Od wieży wyższej maryjackiej: CHÓR

Przejasną świecisz gloryją,

promienna gwiazdolica,

w łunach twoja wieżyca.

Od wieży niższej maryjackiej; dzwon:

Maryjo!

Od wieży wyższej maryjackiej: CHÓR

Gwiazdy Cię wieńcem kryją;

stajesz promienna w świetle

na gwiazd iskrzącej mietle.

Od wieży niższej maryjackiej; dzwon:

Maryjo!

Od wieży wyższej maryjackiej: CHÓR

Tęcze Ciebie owiją

zanim zapłoną jutrznie.

Ty weźmiesz w piersi włócznie.

Od wieży niższej maryjackiej; dzwon:

Maryjo!

Od wieży wyższej maryjackiej: CHÓR

Biała czysta lilijo,

o przenajświętsza Panno,

zaświeć gwiazdę poranną.

(Od wieży niższej maryjackiej; dzwon:)

Maryjo!

(IV. Z wieży wyższej maryjackiej, hejnał:)

Hej aż po skłon

nad kwietną ruń, na pole

skrzydlaty leć sokole,

skrzydła zatocz w półkole,

nad śpiące bramy polatuj.

Pani z gwiazdą na czole,

w błękitów drogiem odzieniu,

na złocistym wieży pierścieniu,

na złocistej u wieży koronie

przystanęła gdzie grają.

Chorągwie na przestrzeni

iskrzą łuną promieni.

Pani tuli gołębie przy łonie;

Anioły ma w orszaku.

Hej polatuj, złocisty ptaku,

hej polatuj, za tobą śpiewają.

Hej ponad las,

na pole, błonie, na błoń,

na kwietną, kwiecistą darń

ptaku przemocny fruń

na strojną ruń

i wołaj zagrodnikowi

i wołaj zagrodnice

niech sierpy ostrzą na świt.

Pani cała w promieniach

nastąpiła na rogi-księżyce.

V. Od strony klasztoru Bernardynów:

Wstańcie mnichy na pacierze,

bierzcie włosiennice,

mówcie Ave, mówcie Wierzę.

Jutrznia dzwoni,

ptak świergoce,

zapalcie gromnice.

Zejdą noce, przejdą noce,

mówcie litanije.

Ogród pełen świergotania

we świtaniu żyje.

Wisła płynie, woda bieży

pod klasztorne wieże;

hej pod górą panna leży,

na górze rycerze.

W Sandomierzu posłyszeli,

usłyszą w Warszawie;

hej z wichrami pobieżeli

w porannej wyprawie.

Wrócą zbrojni na galarze,

Wisła się nie wróci.

Stawcie świece na ołtarze,

Ave świt zanuci.

VI. Od labiryntu domostw na podegrodziu: Z OKIENKA

Samam se ostała,

sama w pokoiku;

kogóżbym czekała,

powiedz mi paziku?

LUTNIŚCI

Nie sama ty, sama,

sypia z tobą ktosi,

otwiera się brama,

konik ci go nosi.

Z OKIENKA

Ktoś-ci do mnie chodzi,

koniczek go nosi,

koniczek go wodzi,

u bramy się prosi.

Prosi się u bramy,

prosi u okienka,

od roku się znamy,

jeszczem-jest panienka.

LUTNIŚCI

Do roku, do lata,

do lata, do maja,

przyśleć tobie swata,

jużci go ustraja.

Z OKIENKA

Nie wpuszczę swacika,

czekać będzie samy,

nie wpuszczę konika,

ostanę u mamy.

Dziewuszeczka będę,

co mi tam o kogo,

płócienka uprzędę,

matusia pomogą.

Śpiewam cieniusieńko,

jako ten ptaszeczek,

nicią złociusieńką

naszywam staneczek.

LUTNIŚCI

Ostań se u mamy,

cieniusieńko śpiewaj,

złociusieńką nicią

staneczek naszywaj.

Naszywaj staneczek,

staneczka przymierzaj,

przyjdzie kochaneczek,

otwieraj mu ścieżaj.

HEKTOR i ANDROMAKA

od strony pałacu zamkowego

idą w uścisku ANDROMAKA

Czyli mi wrócisz o poranku?

HEKTOR

Na miecze idę w wielki bój.

ANDROMAKA

Żegnaj mi mężu i kochanku,

olbrzymie w złocie dźwięcznych zbrój.

Powrócisz mi ty o poranku?

Idź do strony:

Darmowe książki «Akropolis - Stanisław Wyspiański (światowa biblioteka cyfrowa txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz