Akropolis - Stanisław Wyspiański (światowa biblioteka cyfrowa txt) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Akropolis — dramat Stanisława Wyspiańskiego z 1904 roku, przez autora uznawany za ideową kontynuację Wesela i Wyzwolenia. Dzięki symbolicznym scenom odgrywane przez posągi z katedry wawelskiej dramat łączy polską tradycję z mitologią grecką, Wisłę z trojańskim Skamandrem, a w zakończeniu Chrystusa utożsamia z Apollinem.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Stanisław Wyspiański
Epoka: Modernizm
Rodzaj: Dramat

Czytasz książkę online - «Akropolis - Stanisław Wyspiański (światowa biblioteka cyfrowa txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Stanisław Wyspiański

Idź do strony:

młoty!

goni Andromakę

Chwytajcie tę szaloną,

co wyszła patrzeć na obroty

walczących. — Komuś ty żoną?

Nie wróci mąż twój z pola.

Hej stróże, strażnice, hola!

Zagnajcie onę do dwora!

Wiedźma! Żona Hektora!

STRAŻNICY

ukazują się w głębi KASSANDRA

przegania Andromakę ANDROMAKA

ucieka KASSANDRA

Do mnie zlatujcie krucy!

Krukowie, lećcie do mnie!!

KRUCY

zlatują się KASSANDRA

Czarny mój, czarnoskrzydły,

ulubiony nocy powierniku,

przysiądź i patrz i płakaj.

A gdy ujrzysz rycerzy, to zakrakaj.

Pancerz pod mieczem gra...

KRUK

Kra-a, kra-a, kra-a.

KASSANDRA

Dziób twój czarny, przyostry,

przytul się do mnie, siostry,

osłoń mnie piórem.

Tam walczą moi bratowie

a bracia twoi chórem

posiedli, jak czarne mrowie

przypory zamczyska.

Na księżycowej mietle

roją się w świetle.

A ty, kochanku, krakaj

a gdy ujrzysz rycerzy, to zapłakaj.

Pancerz pod mieczom gra.

KRUK

Kra-a, kra-a, kra-a.

HEKTOR i AJAS

występują na dolnem okołu

cali srebrni, złociści w księżycu

łyskają mieczem i tarczą

sieczą KASSANDRA

Hej, Wisłą płynie kra.

Kochanku patrzaj, krakaj.

KRUK

Kra-a, kra-a, kra-a.

KASSANDRA

Hej spływa wodą kra.

Wiosna, — kto jej doczeka — ?

Drzewa a kierz się w liście

postroją na jej przyście...

KRUK

Kra-a, kra-a, kra-a.

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/

AKT III

DRAMATIS PERSONAE: IZAAK REBEKA EZAW JAKÓB LABAN RACHELA LIA PASTERZE

To pamiętacie, jak ściany kościoła,

w dalekiej Flandryi wydziergana zdobi

gobelinowa „HISTORIA JACOBI”.

Nasampierw scena, jako ojciec woła

syna starszego i rzekł: niech sposobi

koźlę, — a zanim ten z powrotem zdoła,

już brat go ubiegł. Więc indziej sen sługi

bożego w Bethel i orszak ów długi

aniołów, jako idą po drabinie.

Jak Bóg mu kazał na śnie, tak on w czynie

to spełnił, wstawszy. Zaś ówdzie spotkanie

z Rachelą, gdy się owce u źródeł poją.

Jak ją objął uściskiem i nazywał swoją

siostrą. Więc Laban go do dom przyjmuje

i starszą córkę dać mu obiecuje.

Ta się historya rozegra przed wami,

w wyblakłych, sutych strojach gobelinów,

na wielkich stopniach między kaplicami,

kędy bram dwoje. — Izaak się wlecze,

na długich kijach oparty barkami.

Wiedzie ze sobą starszego ze synów

Ezawa. — Oto teraz tak doń rzecze:

SCENA 1 IZAAK

Synu mój.

EZAW

Owom ja.

IZAAK

Widzisz, żem się zestarzał, a nie wiem dnia śmierci mojej. Weźmi broń twoją, sajdak i łuk a wynijdź na pole: a gdy polując co ugodzisz, uczyń mi stąd potrawę, jako wiesz wolę moją i przynieś, abym jadł i aby błogosławiła tobie dusza moja, niż umrę.

EZAW

odchodzi IZAAK

oddala się REBEKA

wchodzi JAKÓB

idzie za matką SCENA 2 REBEKA

Słyszałam ojca twego gadającego z Ezawem bratem twoim i mówiącego mu: przynieś mi z łowu twego a uczyń potrawę, abym jadł i błogosławił ci przed Panem, pierwej niźli umrę.

Teraz tedy, synu mój, przestań na radzie mojej: a szedłszy do trzody, przynieś mi dwoje koźląt, co lepszych, abym z nich uczyniła potrawy ojcu twemu, których rad pożywa.

Które, gdy mu przyniesiesz a naje się, abyć błogosławił pierwej niźli umrze.

JAKÓB

Wiesz, iż Ezaw brat mój jest człowiek kosmaty a ja goły.

Jeśli się mnie dotknie ojciec mój, a poczuje, boję się, aby nie mniemał, żem chciał z niego szydzić, i przywiodę na się przekleństwo miasto błogosławieństwa.

REBEKA

Na mnie niech będzie to przekleństwo, synu mój, i tylko słuchaj głosu mego a szedłszy przynieś, com rzekła.

JAKÓB

oddala się EZAW

wchodzi

ze sajdakiem i łukiem

zatrzymuje Jakóba REBEKA

oddala się SCENA 3 EZAW

Gdzie spieszysz bracie?

JAKÓB

Mać kazali.

Kędyż ty spieszysz?

EZAW

Ojciec każe.

Cóż się frasujesz?

JAKÓB

Wstyd mnie pali.

Czyli ty bracie mnie zgadujesz?

EZAW

Wiem, że cię mać nade mnie chwali,

lecz ciebie za to nie winuję.

Żyjemy zgodnie, jako druhy

i miłość k’tobie we mnie trwałą.

JAKÓB

Toż i to pamiętanie trwale,

żeście za chleb i soczewicę

mnie pierworodztwo swe przedali.

EZAW

Cóż wam się wstydem łuni lice

i wspominacie, co się stało

a czemu wszelkiej przeczę siły — ?

JAKÓB

Głód i pragnienie cię zmusiły

a niebo siłę słowu dało.

EZAW

A teraz oto idę w pole,

bym upolował, co się zdarzy

a co ułowić łukiem zdolę,

z tego się ojcu karm uwarzy.

JAKÓB

Ojciec chce ciebie wyznać panem?

EZAW

Błogosławieństwo ma być danem

mnie przez rąk położenie.

JAKÓB

Idź, goń i spełniaj przeznaczenie.

oddala się SCENA 4 EZAW

W pole, hej w pole, — w lot — na łów!

Obłoki gońcie, — wichrze wiej,

do borów gnam, do kniej.

Rzeźki się czuję, silny, zdrów.

Ojcze, ułowię zwierza! Hej!

Gnaj wichrze, hej, obłoku leć!

Szczęśliwa gwiazdo, świeć mi, świeć.

Będę panem!

Hej, słudzy moi, ze mną w lot

na łów, na łów, na bór.

Zadmijcie w róg!

zadął w róg

słychać granie rogów zewsząd

oddala się

za nim służba i domownicy

prowadzą psy gończe

zbrojni w łuki i oszczepy

przechodzą. SCENA 5 JAKÓB

wchodzi

patrzy za bratem i jego sługami REBEKA

zbliża się ku niemu, niosąca stroje

Oto szaty dla ciebie niosę.

Co najprzedniejsze wybierałam.

Nadziej to na się.

JAKÓB

Płonę, pałam.

Chcesz matko, abym kłamał?

REBEKA

Dawno już brat twój cześć swą złamał,

gdy tobie przedał swoją miarę.

JAKÓB

Jeno czy ojciec da nam wiarę?

Jeno czy ojciec nam uwierzy?

REBEKA

Te skórki przydam do odzieży,

wtedy nie pozna.

JAKÓB

Kłamać każesz?

REBEKA

Czy myślisz, że się winą zmażesz?

Rób, co ci każę; zyskasz zasię

to, co na zawsze możesz stracić.

JAKÓB

Przekleństwo brata biorę na się;

jegoż się krzywdą mam bogacić?

REBEKA

Chwyć, co los daje ci do ręki.

JAKÓB

Matko, za wieczną pamięć męki?

REBEKA

Z przekleństwa ciebie Bóg rozwiąże.

Przebłagasz Boga twym żywotem.

JAKÓB

Czynię, co każesz.

REBEKA

Czyń, co każę.

Zejdziesz ku ojcu — z twemi dary,

nim brat twój zdąży z powrotem.

Oto twój ojciec idzie stary.

IZAAK

wchodzi

usiada SCENA 6 REBEKA

do syna

Uklęknij.

JAKÓB

zbliża się ku ojcu i uklęka

Ojcze!

IZAAK

Głos Jakóbów. —

Ezaw-eś jest, mój pierworodny?

JAKÓB

Jam jest i czuję się niegodny.

IZAAK

Te ręce godnym ciebie czynią.

Będziesz nad inne wszystkie stawion.

JAKÓB

Ojcze mój!

REBEKA

do syna

Milcz!

IZAAK

Bądź błogosławion.

kładzie dłonie na głowę Jakóba

A teraz idźmy strawy pożyć.

obejmując syna

dźwiga się

wiedzie ku głębi syna

na którym się opiera

Jakoś tak szybko złowić zdążył?

REBEKA

Bóg mu poszczęścił.

JAKÓB

Bóg zaciążył

straszliwą dłonią nad mym bratem.

IZAAK

Będziesz rozrastać się i mnożyć.

Będziesz wywyższon i postawion

nad wszystkie inne panem.

JAKÓB

Katem!

IZAAK

Bądź ręką starca błogosławion

na żywot długi.

JAKÓB

W kłamstwa wstydzie.

REBEKA

do syna

Oddal się!

JAKÓB

Matko! Ezaw idzie!

EZAW

wchodzi REBEKA

oddala się JAKÓB

idzie za matką SCENA 7 EZAW

Wstań ojcze, a raduj się z łowu syna twojego, aby mi błogosławiła dusza twoja.

IZAAK

Któżeś ty jest?

EZAW

Jam jest syn twój pierworodny Ezaw.

IZAAK

Któż tedy ono jest, który mi dawno łów ugoniony przyniósł i cieszyłem się ze wszystkiego pierwej, niźliś ty przyszedł i błogosławiłem mu i będzie błogosławionym.

EZAW

Mój brat oszustem, was okłamał?

IZAAK

Przyszedł rodzony twój zdradliwie

i sprawił, żem twą prawdę złamał,

gdy on w błogosławieństwie żywie.

EZAW

Błogosław i mnie ojcze mój.

IZAAK

Przyszedł rodzony twój zdradliwie i wziął błogosławieństwo twoje.

EZAW

Podszedł mię już oto drugi raz; pierworodztwo moje przedtem wziął a teraz powtóre podchwycił błogosławieństwo moje.

Izali nie zostawiłeś i mnie błogosławieństwa?

IZAAK

Panem-em go twoim postanowił, i wszystkę bracią jego poddałem mu w niewolę; zbożem i winem umocniłem go a tobie potem, synu mój, co dalej czynić mam?

EZAW

Izali jedno tylko masz błogosławieństwo ojcze?

IZAAK

W tłustości ziemie a w rosie niebieskiej z wierzchu będzie błogosławieństwo twoje. Z miecza żyć będziesz a będziesz służył bratu twemu. Ale przyjdzie czas, kiedy zrzucisz i rozwiążesz jarzmo jego z szyje twojej.

odchodzi

wyprowadzony przez sługi EZAW

Przyjdąć dni żałoby ojca mego i zabiję Jakóba brata mego.

odchodzi SCENA 8 REBEKA

wchodzi JAKÓB

wchodzi za matką REBEKA

Oto Ezaw, brat twój, grozi, aby cię zabił.

JAKÓB

opuścił głowę REBEKA

Przeto teraz, synu mój, słuchaj głosu mego a wstawszy uciecz do Labana brata mego, do Haran.

I pomieszkasz z nim przez mały czas, aż się uspokoi zapalczywość brata twego i przestanie rozgniewanie jego i zapomni tego, coś mu uczynił. Potym poślę i przyprowadzę cię tu stamtąd. Przecz obydwu synów dnia jednego mam postradać?

IZAAK

wchodzi — wprowadzony przez sługi JAKÓB

usuwa się w bok REBEKA

Tęskno mnie żyć dla córek Hetejskich; jeśliże nie pojmie Jakób żonę z narodu tej ziemie, żyć nie chcę.

IZAAK

każe przywołać Jakóba JAKÓB

podchodzi i staje przed ojcami SCENA 9 IZAAK

do syna

Nie pojmuj żony z narodu Chananejskiego, ale idź i udaj się do Mezopotamii Syryjskiej, do domu Bathuela, ojca matki twojej i weźmij sobie stamtąd żonę z córek Labana wuja twego. A Bóg wszechmogący niech ci błogosławi i niech cię rozrodzi i rozmnoży, abyś był na mnóstwo ludzi.

A niech ci da błogosławieństwa Abrahamowe i nasieniu twemu po tobie, abyś osiadł ziemię pielgrzymowania twego, którą obiecał dziadowi twemu.

oddala się

wyprowadzony przez sługi REBEKA

uściskała syna

oddaliła się za domownikami JAKÓB

został sam

zstępuje ze schodów.

U najpierwszego stopnia przysiadł

i głowę złożył wspartą o węgar pierwszej bramy

zasnął

Na zegarze wybija godzina,

na zegarze godzina uderza,

czas się świętych przejawów poczyna,

czas Niebios i Ziemi przymierza.

Rozwierajcie się podwoje Syonu!

Na ścieżaj stają wrota.

Idą posły od Boga, od Tronu.

Idzie wieszczów bożych długa rota.

Idź do strony:

Darmowe książki «Akropolis - Stanisław Wyspiański (światowa biblioteka cyfrowa txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz