Czarny Korsarz - Emilio Salgari (biblioteka dla dzieci i młodzieży txt) 📖

Rozdział XX. Pościg za Van Gouldem

Podczas gdy piraci i bukanierzy ze statków Baska i Franciszka l’Olonnais bez najmniejszego oporu wkroczyli do Maracaibo i zaczęli plądrować miasto, odkładając na później przeczesanie okolicznych lasów z zamiarem odszukania zbiegłych mieszkańców i pozbawienia ich wszystkiego tego, co ze sobą zabrali i co starali się ukryć, Czarny Korsarz i jego czterej kompani, uzbrojeni po zęby i zaopatrzeni w prowiant, ruszyli przed siebie tropem gubernatora.

Zaraz po opuszczeniu miasta zanurzyli się w gęstej roślinności rosnącej wzdłuż brzegów szerokiego jeziora Maracaibo, podążając wąską, ledwie przetartą ścieżką, która — jeśli wierzyć pałającemu żądzą zemsty Katalończykowi — nie miała ich zawieść zbyt daleko.

Od razu zauważyli pierwsze odciśnięte na wilgotnym leśnym podszyciu ślady — ośmiu koni i dwa ludzkie; oznaczało to, że oddział tworzyło ośmiu jeźdźców i jeden podróżujący pieszo żołnierz, co w pełni zgadzało się z liczbą wskazaną przez Hiszpana.

— Sami widzicie! — wykrzyknął triumfalnie Katalończyk. — Podążał tą drogą gubernator wraz ze swoim kapitanem i siedmioma żołnierzami, z których jeden poruszał się pieszo, gdyż jego koń w chwili ucieczki upadł i złamał nogę.

— To ten, którego widzieliśmy — odparł Czarny Korsarz. — Myślisz, że mają nad nami dużą przewagę?

— Jakieś pięć godzin.

— To całkiem sporo, ale przecież jesteśmy wszyscy wytrawnymi piechurami.

— Nie wątpię, niech wam się jednak nie wydaje, że dogonimy ich dzisiaj czy jutro. Śmiem twierdzić, że nie znacie wenezuelskiej dżungli i nie macie pojęcia, ile niespodzianek może nam szykować.

— A któż niby miałby nam te niespodzianki szykować?

— Zwierzęta i dzikusy.

— Nie straszni nam są ani jedni, ani drudzy.

— Karaibowie są groźni.

— Nie będą mniej groźni dla samego gubernatora.

— Tyle że to jego, a nie nasi sprzymierzeńcy.

— Czyżby był z nimi w zmowie i ich na nas napuścił?

— Bardzo możliwe, panie kapitanie.

— Nie dbam o to. Dzikusy nigdy nie napawały mnie strachem.

— Chodźmy więc, caballeros. Przed nami wielka puszcza.

Ścieżka kończyła się tam, gdzie zaczynał się nieprzebyty gąszcz, niebotyczny mur tworzony przez bujną roślinność i kolosalne pnie drzew. Zdawał się nie mieć w sobie żadnej szczeliny, przez którą jeźdźcy mogliby się przecisnąć.

Trudno sobie w ogóle wyobrazić bogactwo flory porastającej wilgotne i ciepłe połaci Ameryki Południowej, zwłaszcza wzdłuż ogromnych rzek.

Na tym dziewiczym terenie, na bieżąco użyźnianym liśćmi i owocami, które gromadzą się tam przez długie lata, zadomowiły się gatunki najprawdopodobniej niespotykane na innych obszarach kuli ziemskiej. Nawet najmniejsze i najbardziej niepozorne spośród rosnących tam roślin osiągają gigantyczne rozmiary.

Czarny Korsarz i Hiszpan stali przed niebotycznym zielonym murem, wytężając słuch, a dwaj piraci i Murzyn uważnie wodzili wzrokiem po okolicznych krzakach w obawie przed jakąś zasadzką.

— Którędy mogli przejść? — zapytał Czarny Korsarz Hiszpana. — Nie widzę żadnych prześwitów w tej gęstwinie.

— Hmm... — zamruczał w zamyśleniu Katalończyk. — Przecież nie mogli się rozpłynąć w powietrzu! Przynajmniej taką mam nadzieję. Nie mógłbym się wówczas odwdzięczyć za tych dwadzieścia pięć razów, od których jeszcze teraz pieką mnie plecy.

— No chyba że ich konie mają skrzydła — odparł Czarny Korsarz.

— Gubernator to szczwany lis i na pewno zaciera za sobą ślady. Nie słychać tam żadnych głosów pośród krzaków?

— Mam wrażenie, że to szum rwącego potoku — odrzekł Carmaux.

— W takim razie wszystko jasne — powiedział Katalończyk.

— Co takiego? — zapytał Czarny Korsarz.

— Za mną, caballeros.

Żołnierz cofnął się, rozglądając się uważnie po ziemi, aż w końcu odnalazł ślady pozostawione przez konie. Następnie wszedł pomiędzy drzewa zwane cari, które wyglądem przypominają palmy, mają kolczaste pnie i wydają rosnące w kiściach owoce podobne do kasztanów.

Bacząc, by ostre i długie kolce nie poszarpały mu ubrania, dotarł do miejsca, z którego według Carmaux dochodził szum wody.

Rozejrzał się jeszcze raz dookoła, szukając pośród liści śladów końskich kopyt, po czym przyśpieszył kroku. Zatrzymał się dopiero na brzegu szerokiej na siedem, może dziesięć stóp czarniawej rzeczki.

— No tak! — wykrzyknął wesół.103 — Mówiłem, że to szczwany lis.

— Mów, o co chodzi! — ponaglał go zniecierpliwiony już Czarny Korsarz.

— O to, że aby ukryć się w puszczy i zatrzeć za sobą ślady, wszedł do tej rzeczki.

— Woda jest głęboka?

Katalończyk zanurzył w niej swoją szpadę w poszukiwaniu dna.

— Na nie wiecej niż piętnaście cali.

— Są tam węże?

— Nie, tego akurat jestem pewien.

— Przejdźmy zatem na drugą stronę i przyśpieszmy kroku. Zobaczmy, jak daleko jechali konno.

Hiszpan szedł jako pierwszy, a Murzyn jako ostatni, bowiem jego rolą było pełnić straż na tyłach. Przeprawę przez rzekę utrudniały zalegające w mulistej wodzie liście i rośliny. Unosiła się nad nią smrodliwa i trująca woń wyziewów powstałych w wyniku ich butwienia.

Niedawną obecność intruzów zdradzały podeptane i poszarpane tu i ówdzie rośliny. Choć w rzeczce rosła ich cała obfitość, wymieńmy choć kilka gatunków: mucumucú, czyli Montrichardia arborescens z rodziny obrazkowatych, której gąbczasty rdzeń podatny jest na uszkodzenia; kępki smukłych trzcin o gładkich łodygach i srebrzystym połysku, wykorzystywanych do budowy lekkich tratw; obrośnięte młodymi pędami łodygi robinii akacjowej, czyli rodzaj lian zawierających zaskakującą pod względem posiadanych właściwości mleczną substancję, która — gdy przeniknie do wody — dosłownie upija ryby. To oczywiście nie wszystkie rosnące tam rośliny, które utrudniały przeprawę. Pod rozpościerającym się szeroko sklepieniem pnączy i gałęzi panowała prawie zupełna cisza. Jedynie co jakiś czas, w odstępach bardzo regularnych, zakłócał ją jakby dźwięk dzwoneczka, brzmiący tak naturalnie, że Carmaux i Van Stiller żywiołowo podnosili głowy do góry. Tego srebrzystego dźwięku, który rozchodził się szerokim echem po dziewiczym lesie, nie wydawał żaden dzwoneczek, lecz ukryty w zaroślach dzwonnik nagoszyi, biało upierzony ptak wielkości małego gołębia, którego śpiew słychać z odległości aż trzech mil.

Korsarska drużyna coraz bardziej przyśpieszała kroku, szła w ciszy, niecierpliwie wypatrując miejsca, w którym Van Gould i jego oddział mogli porzucić konie, by dalej pieszo przedzierać się przez gęste, dziewicze knieje. Wtem z lewej strony dobiegł ich odgłos silnego wybuchu, a zaraz po nim na ich głowy spadł deszcz małych pocisków, wydając odgłos podobny do bijącego z nieba gradu.

— Do stu tysięcy bomb i kartaczy! — wykrzyknął Van Stiller, który odruchowo zgiął się w pałąk. — Kto do nas strzela?

Schylił się również Czarny Korsarz, w mgnieniu oka nabił muszkiet, jego piraci zaś cofnęli się gwałtownie. Jako jedyny nie poruszył się ani o krok Katalończyk, który wpatrywał się niewzruszony w porastające oba brzegi rzeki szuwary.

— Napadną na nas? — zapytał Czarny Korsarz.

— Nikogo nie widzę — odpowiedział z uśmiechem Katalończyk.

— A ten wybuch? Czyżbyś go nie słyszał?

— Owszem, słyszałem.

— I co, nie zaniepokoiło cię to?

— Mnie to nawet bawi.

Wtem rozległ się drugi wybuch, silniejszy od poprzedniego. I znów grad pocisków spadł na rzekę.

— To bomba? — krzyknął Carmaux, cofając się.

— Tak, tyle że roślinna — odpowiedział Katalończyk. — Dla mnie to nie nowość.

Skierował się na lewo, wskazując członkom wyprawy drzewo, którego wygląd wskazywał na przynależność do rodziny wilczomleczowatych, wysokie na około osiemdziesiąt, sto stóp, o szerokich na osiem, dwadzieścia cali liściach oraz pokrytych kolcami pniu i gałęziach, z których zwisały pękate owoce, otulone przypominającą korę powłoką.

— Uważajcie — powiedział — bo owoce nie nadają się do jedzenia.

Wtem jedna z tych roślinnych bomb wybuchła z ogłuszającym hukiem, rozrzucając na wszystkie strony drobne ziarenka.

— Nie macie się czego obawiać, nic wam nie grozi — odrzekł Katalończyk na widok odskakujących do tyłu Van Stillera i Carmaux. — To zwykłe nasiona. Gdy owoc więdnie, jego skóra grubieje i twardnieje, by po jakimś czasie na skutek fermentacji wybuchnąć, rozrzucając na znaczną odległość zgromadzone wewnątrz w szesnastu komorach nasiona.

— Czy te owoce są chociaż smaczne?

— Zawierają mleczną substancję, którą pożywiają się wyłącznie małpy — odparł Katalończyk.

— Do diabła z drzewami-bombami! — wykrzyknął Carmaux. — Byłem przekonany, że to Hiszpanie od gubernatora wzięli nas na cel.

— Nie traćmy czasu i ruszajmy w drogę — powiedział Czarny Korsarz. — Nie zapominajcie, że to jest pościg.

Kontynuowali marsz, brodząc w rzeczce. Po przejściu niespełna trzystu jardów ujrzeli przed sobą taki oto widok: coś dużego, obłego, czarnego wystawało ponad powierzchnię wody i hamowało jej nurt.

— Czyżby znów jakieś „bombowe” drzewo? — zapytał Carmaux.

— Coś o wiele bardziej „bombowego”. Jeśli mnie wzrok nie myli, są to konie gubernatora i jego oddziału.

— Zachowajcie ostrożność — rzekł Czarny Korsarz. — Mogą się czaić w okolicy.

— Szczerze w to wątpię — odparł Katalończyk. — Gubernator zdaje sobie sprawę, z kim ma do czynienia, dobrze wiedział, że rzucisz się za nim w pogoń.

— Być może, tym niemniej bądźmy ostrożni.

Trzymali broń w gotowości, ustawili się gęsiego, żeby na wypadek nagłego ostrzału nie dać się pozabijać wszyscy naraz. Ruszyli przed siebie w milczeniu, kryjąc się pod gałęziami drzew, które splatały się ze sobą nad rzeczką, tworząc osobliwy tunel. Katalończyk zatrzymywał się co dziesięć, dwanaście kroków, nadstawiał ucha i rozglądał się, czy pośród lian i gałęzi nie czai się przypadkiem jakieś zagrożenie.

Stąpali niezwykle ostrożnie, aż w końcu zbliżyli się do dostrzeżonych z odległości czarnych, obłych plam... Wcale im się to nie przywidziało. Zatopione do połowy w mulistej wodzie leżały pokotem, jedno obok drugiego, truchła ośmiu koni.

Gdy Katalończyk i Afrykańczyk wyciągnęli na brzeg jedno zwierzę, zauważyli, że podcięto mu gardziel navają.

— Zgadza się, to są konie gubernatora.

— A gdzie uciekli jeźdźcy? — zapytał Czarny Korsarz.

— Pewnie ukryli się w głębi puszczy.

— Nie wiesz, którędy mogli się przedostać przez ten gąszcz?

— Niestety, ale... Szczwane lisy z nich! — Co takiego?

— Widzicie tę złamaną gałąź, z której sączy się jeszcze sok?

— Widzimy, no i co?

— Spójrzcie tylko do góry! Kolejne złamane gałęzie.

— Widzimy.

— Te szczwane lisy wspięły się na te drzewa, a następnie zeskoczyły z nich wprost w zarośla, zacierając za sobą w ten sposób ślady. Nie pozostaje nam nic innego, jak zrobić to samo.

— Dla nas marynarzy to przecież pestka — powiedział Carmaux. — No już, raz-dwa, raz-dwa!

Katalończyk uniósł do góry swoje nieskończenie długie, pajęcze ramiona i wspiął się na grube drzewo, a w ślad za nim poszli pozostali, powtarzając tę czynność z godną podziwu zręcznością. Wojak z pierwszej gałęzi przestąpił na kolejną, z niej zaś na jeszcze następną, która należała już do innego drzewa. Kontynuował tę nadrzewną wędrówkę przez jakieś prawie sto trzydzieści stóp, nie przestając jednocześnie bacznie obserwować gałęzi i liści otaczających go drzew. Kiedy znalazł się pośród skupiska lian, uchwycił się jednej z nich, po czym z tryumfalnym okrzykiem zeskoczył na ziemię.

— Hejże, Katalończyku, czyżbyś znalazł jakiś złoty kamyk? — krzyknął Carmaux. — Podobno jest ich w tych stronach zatrzęsienie.

— To mizerykordia. Jej wartość może być większa niż złoto. Zwłaszcza w sercu Van Goulda.

Czarny Korsarz też zeskoczył na ziemię, po czym podniósł leżący na niej zdobiony metodą damaskinażu104 nóż o smukłym i ostrym ostrzu.

— Pewnie zgubił go oficer, który towarzyszy gubernatorowi — orzekł Katalończyk. — Widziałem, że nosił go wcześniej u pasa.

— A więc tędy szli... — rzekł Czarny Korsarz.

— Patrzcie tam! W zaroślach wydrążyli siekierami tunel. Pamiętam, że każdy z nich miał u siodła swoją.

— Świetnie — odparł Carmaux. — Oszczędzili nam fatygi, dzięki temu będziemy mogli się szybciej poruszać.

— Cisza! — wykrzyknął Czarny Korsarz. — Nic nie słychać?

Katalończyk wytężył słuch, po czym odparł:

— Nic a nic.

— Znakiem tego są daleko od nas. Gdyby byli w pobliżu, byłoby słychać odgłosy ich siekier.

— Mają nad nami prawie pięciogodzinną przewagę.

— To sporo, miejmy nadzieję, że uda nam się to nadrobić.

Szli przed siebie ścieżką-tunelem, którą uciekinierzy wyrąbali w dziewiczym lesie. Nie sposób było pomylić drogę, albowiem wykarczowane gałęzie, które leżały na ziemi, nie zdążyły jeszcze uschnąć.

Chcąc zyskać przewagę, Katalończyk i piraci zaczęli biec. Jednakże wkrótce musieli zwolnić, albowiem na ich drodze wyrosła przeszkoda, którą zarówno Murzyn, który nie był wcale obuty, jak i Carmaux i Van Stiller, którzy wprawdzie mieli na sobie buty, ale niewystarczająco wysokie, mogli pokonać jedynie przy zachowaniu dużej ostrożności.

Przeszkodę tę stanowiła gęsto porastająca okolicę kolczasta ansara, która występuje w dużych skupiskach w dziewiczych lasach Wenezueli i Gujany, uniemożliwiając przemarsz każdemu, kto nie