Czarny Korsarz - Emilio Salgari (biblioteka dla dzieci i młodzieży txt) 📖

W odległości około stu trzydziestu stóp od piratów, którzy ukryli się za szerokim konarem olbrzymiej simarouby, zaszeleściły cicho zarośla. Gałęzie poruszały się na boki, jakby jakieś zwierzę szukało właściwej drogi, niepewne dokąd iść. Bez wątpienia jednak wciąż zbliżało się ku piratom.

W pewnym momencie Carmaux ujrzał wyskakujące zza krzaka na małą polanę czterdziestocalowe zwierzę, o rudej i czarnej sierści, o krótkich nogach i niezwykle puszystym ogonie. Nie miał bladego pojęcia, co to za gatunek, nie wiedział też, czy jest w ogóle jadalny. Jako że futrzak przystanął w odległości zaledwie trzydziestu kroków, pirat wycelował muszkiet i oddał strzał.

Zwierzę padło jak kłoda, po chwili wstało i, zupełnie jakby nie było wcale ranne, dało drapaka w zarośla.

— Na flaki wszystkich rekinów w oceanie! — wykrzyknął pirat. — Spudłowałem! Nie łudź się jednak, drogi zwierzaku: długo sobie już nie pohasasz — dodał z przekonaniem w głosie.

Nawet nie nabił ponownie broni, rzucił się w pogoń w ślad za niedoszłym łupem, nie słuchając Katalończyka, który krzyczał za nim:

— Bądź ostrożny!

Zwierzę gnało przed siebie co sił w nogach, zapewne chciało jak najszybciej schronić się w swojej norze. Jednak szybkonogi Carmaux deptał mu po piętach ze wzniesionym wysoko do góry kordelasem, gotów jednym ciosem je rozpołowić, gdyby tylko udało mu się je dopaść.

— Ty huncwocie! — krzyczał. — Możesz sobie uciekać gdzie chcesz, a i tak cię dopadnę!

Biedne zwierzę pędziło jak oszalałe, choć powoli traciło już siły. Ślady krwi widoczne na porastającej ścieżkę trawie i na liściach drzew wskazywały, że Carmaux jednak nie spudłował. W pewnym momencie wycieńczone ucieczką i osłabłe na skutek utraty krwi zwierzątko przystanęło przy konarze drzewa. Carmaux był już pewien zdobyczy; zbliżył się jeszcze bardziej, gdy nagle odurzył go smród tak niewiarygodny, że jak oparzony odskoczył do tyłu.

— Na truchła wszystkich rekinów w oceanie! — dał upust swojej złości. — Do piekła z tym ścierwem! Niech spłonie!

Nie zdążył jednak wyrzucić z siebie całej złości, a inwektywy uwięzły mu w gardle, bo nagle zaczął niemiłosiernie psikać i kichać.

Katalończyk pośpieszył mu z pomocą. Jednakże zatrzymał się nagle na kilkanaście kroków przed nim, zasłaniając oburącz nos.

— Carramba! — wykrzyknął. — Mówiłem ci, caballero, żebyś się zatrzymał. Skropiono cię takimi perfumami, że będziesz je teraz czuć przez tydzień. Pozwól, że nie będę się do ciebie zbliżał.

— Przyjacielu — krzyknął Carmaux — czyżbym był zadżumiony? Zbiera mi się na wymioty, zupełnie jakbym cierpiał na chorobę morską.

— Natychmiast stąd uciekaj i wywietrzej!

— Mam wrażenie, że umieram. Co się stało?

— Ruszaj się, no już! Uciekaj od tego smrodu, którym przesiąkły nawet krzaki.

Carmaux z trudem wstał i skierował się w stronę Katalończyka, który z kolei, gdy tylko zobaczył, że ten zmierza ku niemu, szybko odskoczył i odsunął się na bezpieczną odległość.

— Na tysiąc rekinów! Boisz się mnie czy co? — zapytał Carmaux. — Zachowujesz się, jakbym miał co najmniej cholerę.

— Caballero, nie ciebie się boję, tylko że sam przesiąknę tymi perfumami.

— Jak ja mam teraz wrócić do obozowiska? Wszystkich spłoszę, z kapitanem na czele.

— Musisz się trochę okadzić dymem i uwędzić — powiedział Katalończyk, który z trudem powstrzymywał śmiech.

— Jak śledzie?

— Ni mniej, ni więcej, caballero.

— Czy możesz mi powiedzieć, przyjacielu, co się właściwie stało? Czyżby to podłe zwierzę, które tak zawzięcie goniłem, uwolniło ten paskudny, podobny do zgniłego czosnku smród, za sprawą którego teraz treść żołądka podchodzi mi do gardła. Jeszcze chwila i eksploduje mi mózg.

— Wierzę.

— To ten zwierzak, co?

— Tak, caballero. To tak zwany surrillo, czyli skunksowiec andyjski, oczywiście najsmrodliwszy z całej skunksowej rodziny. Nikt nie jest w stanie znieść wydzielanego przez niego odoru, nawet psy.

— A skąd on wypuszcza ten diabelski smród?

— Z gruczołów ukrytych pod ogonem. Oblał cię tą cieczą?

— Nie, bo był za daleko.

— Miałeś zatem ogromne szczęście. Gdyby ta wydzielina choćby zrosiła twój ubiór, to byś kontynuował dalszą podróż nagusieńki jak Adam w raju.

— I tak śmierdzę gorzej niż gnojownik.

— Będziemy cię wędzić, już mówiłem.

— Do diabła z wszystkimi skunksowatymi, które chodzą po tej ziemi. Co jeszcze gorszego mogło mnie spotkać? Będzie się czym chwalić po powrocie! Nasi kamraci czekają, aż im przyniesiemy dziczyznę, a zamiast tego przyniosę ze sobą smród nie do zniesienia.

Hiszpan nie odpowiedział, śmiał się za to do rozpuku, słuchając utyskiwań swojego kompana, bacząc jednocześnie, żeby tamten trzymał się odeń na bezpieczną odległość, dopóki choć trochę nie owieje go świeże powietrze.

W obozie zastali Van Stillera, który — przekonany, że wloką ze sobą zbyt ciężką dla nich sztukę upolowanego mięsa — wyszedł im naprzeciw. Gdy tylko uderzył w niego smrodliwy powiew, zatkał sobie nos i czmychnął.

— Wszyscy ode mnie uciekają, jakbym był co najmniej trędowaty — powiedział Carmaux. — Moja noga nie postanie więcej na tej przeklętej sawannie.

— Nie sposób tego uniknąć, mokradła rozlewają się szeroko — odparł Katalończyk. — Zaczekaj tu, aż wrócę, w przeciwnym razie zasmrodzisz całe obozowisko i nas wszystkich zaczadzisz.

Carmaux machnął ręką w geście rezygnacji, po czym usiadł niepocieszony, opierając się plecami o konar drzewa, i wydał z siebie głębokie westchnienie.

Katalończyk wrócił do obozowiska, opowiedział Czarnemu Korsarzowi o zabawnej przygodzie, po czym w towarzystwie Afrykańczyka udał się do lasu po roślinę, która swym wyglądem przypominała pieprz. Następnie skierował się w stronę Carmaux, zatrzymał się dwadzieścia pięć kroków przed nim, położył na ziemi całe naręcze roślin i je podpalił.

— Porządnie się owędź tym dymem. Czekam na ciebie ze śniadaniem — powiedział, po czym oddalił się szybkim krokiem, zanosząc się śmiechem.

Zrezygnowany Carmaux wstał i podszedł bliżej, ustawiając się tak, żeby ze wszystkich stron otoczył go gęsty dym. Za nic w świecie nie zamierzał ruszać się z miejsca, zanim okropny smród, którym przesiąkł, nie wywietrzeje.

Płonąca roślina wyzwalała tak ostry zapach, że z oczu nieszczęśnika lały się wodospady łez, zupełnie jakby Katalończyk dorzucił do pędów także same owoce pieprzu. Jednakże ze spokojem znosił tę dymną udrękę, pozwalając się owędzić jak śledź.

Po upływie pół godziny, kiedy już ledwo ledwo wyczuwał skunksowy odór, uznał, że to wystarczy i udał się do obozowiska, gdzie towarzysze wyprawy właśnie dzielili między siebie olbrzymiego żółwia, którego udało im się upolować na brzegu grzęzawiska.

— Czy można? — zapytał. — Mam nadzieję, że dym już mnie należycie oczyścił.

— Podejdź tu! — odparł na to Czarny Korsarz. — Przyzwyczajeni jesteśmy do cierpkiego zapachu smoły, możemy wytrzymać twoje oryginalne perfumy. Mamy jednak nadzieję, że na przyszłość będziesz się trzymał z daleka od tych podstępnych zwierząt.

— Do stu tysięcy rekinów! Jeśli zobaczę choć jednego na swojej drodze, to ucieknę trzy mile dalej, obiecuję ci to, kapitanie. Wolę już mieć do czynienia z kuguarami i jaguarami.

— Byliście przynajmniej w głębi lasu, kiedy otworzyliście ogień? — zapytał Czarny Korsarz.

— Tak mi się wydaje, nie sądzę, żeby strzał poniósł się dalekim echem — odpowiedział Katalończyk.

— Lepiej, żeby nie wiedzieli, że za nimi podążamy.

— A mnie się z kolei wydaje, że oni są już tego pewni.

— Po czym wnosisz?

— Świadczy o tym ich tempo. O tej porze powinniśmy ich już dogonić.

— Być może jest jakiś inny powód, który wymusza na Van Gouldzie pośpiech.

— Niby jaki?

— Obawa, że Franciszek l’Olonnais zaatakuje Gibraltar.

— A miał w planach zaatakować miasto? — zapytał z niepokojem Katalończyk.

— Być może, zobaczymy — odpowiedział wymijająco Czarny Korsarz.

— Chcę powiedzieć, że jeśli miałoby do tego dojść, nigdy nie będę walczył przeciwko moim rodakom, panie — powiedział ze wzruszeniem w głosie Katalończyk. — Żołnierz nie może podnieść ręki na miasto, na którego murach łopocze flaga jego kraju. Dopóty, dopóki chodzi o Flamandczyka Van Goulda, jestem gotów wciąż cię wspierać, ale na nic więcej się nie zgodzę. Już wolałbym zawisnąć na szubienicy.

— Doceniam przywiązanie do ojczyzny — odparł Czarny Korsarz. — Gdy tylko złapiemy Van Goulda, będziesz mógł odejść i bronić Gibraltaru.

— Dziękuję, caballero, do tej chwili jestem do usług.

— A zatem w drogę, bo inaczej...

Zebrali broń, resztkę prowiantu i ruszyli w drogę, kierując się ścieżką prowadzącą wzdłuż mokradeł, które na tym odcinku nie były porośnięte roślinami o długich łodygach.

Było upalnie, żar lał się z nieba, a w dodatku szli drogą nieocienioną. Jednakże piratom, przyzwyczajonym do wysokich temperatur panujących na Morzu Karaibskim i w Zatoce Meksykańskiej, gorejący upał nieszczególnie dokuczał. Tym niemniej lało się z nich strumieniami, a ich koszule można było wyżymać z potu.

Martwe, stęchłe wody mokradeł oświetlało oślepiające słońce, którego promienie odbite od powierzchni boleśnie raziły oczy wędrowców. Ponad nią natomiast unosiła się jakby mgła; był to niebezpieczny zaduch, mogący wywołać śmiertelną w skutkach tropikalną gorączkę.

Na szczęście około czwartej po południu w oddali ukazał się już przeciwległy brzeg grzęzawiska, które zwężało się powoli, wcinając się w głąb ogromnej dżungli.

Choć żmudna wędrówka nadwątliła już siły pirackiej braci i Katalończyka, gnali co sił w nogach. Już mieli zagłębić się w leśne czeluści, kiedy zamykający pochód Moko skierował uwagę wszystkich na obły czerwony kształt, który odcinał się na brudnozielonej powierzchni moczar.

— Jakiś ptak? — zapytał Carmaux.

— To mi raczej wygląda na hiszpański beret — powiedział Katalończyk. — Widzicie tę wiązkę wystających z niego piór?

— Kto też mógł go wrzucić do tego bagniska? — zapytał Czarny Korsarz.

— Sądzę, że tu chodzi o coś o wiele groźniejszego, panie — odparł Katalończyk. — Jeśli się nie mylę, to jedno z tych bagnisk, w które wystarczy raz nastąpić, żeby już nigdy z nich nie wyjść.

— Co chcesz przez to powiedzieć?

— Że być może pod tą czapką jest jakiś nieszczęśnik, którego błoto wchłonęło żywcem.

— Chodźmy i sprawdźmy!

Zboczyli z obranej drogi i skierowali się w stronę tych długich na około czterysta jardów mokradeł i na tyleż samo szerokich. Znajdowali się teraz w na wpół wyschniętej, bagiennej niecce. Kiedy podeszli bliżej, zauważyli, że istotnie był to jeden z tych dwukolorowych — czerwono-żółtych — beretów, zdobnych w pióra, bardzo często noszonych przez Hiszpanów. Leżał na powierzchni bagniska, w samym środku lejowatego wgłębienia, a tuż obok wystawało pięć palców w kolorze, który zmroził piratom krew w żyłach.

— Toż to ludzka ręka! — wykrzyknęli Carmaux i Van Stiller.

— Mówiłem wam, caballeros, że pod tą czapką kryje się trup — powiedział ze smutkiem w głosie Katalończyk.

— Kimże może być ten nieszczęśnik, który utopił się w bagnie? — zapytał Czarny Korsarz.

— Jeden z żołnierzy z gwardii przybocznej gubernatora — odpowiedział Katalończyk. — Właścicielem tego beretu — sam widziałem — był Juan Barrero.

— Van Gould tędy przechodził?

— Mamy tego smutny dowód, panie.

— Czyżby wpadł do bagna przez przypadek?

— Wszystko na to wskazuje.

— Co za okrutna śmierć.

— Najokrutniejsza z możliwych, mój panie. Zostać żywcem pochłoniętym przez to cuchnące i gęste namulisko. To musi być naprawdę straszny koniec.

— Nie trapmy się! Myślmy o żywych, nie o umrzykach — odparł Czarny Korsarz, kierując się w stronę lasu. — Mamy prawie pewność, że jesteśmy na tropie uciekinierów.

Już miał nakazać towarzyszom wędrówki, żeby przyśpieszyli kroku, kiedy jego uwagę przykuł dobiegający z leśnej gęstwiny przeciągły gwizd o dziwnym brzmieniu.

— Co to ma być? — zapytał, zwracając się do Katalończyka.

— Nie mam zielonego pojęcia — odparł zapytany, spoglądając z niepokojem w kierunku olbrzymich drzew.

— Jakiś ptak śpiewa w taki sposób?

— Ten gwizd nic mi nie mówi, słyszę go po raz pierwszy.

— A ty Moko? — zapytał Czarny Korsarz Afrykańczyka.

— Ja też nie, panie kapitanie.

— Może to jakiś sygnał?

— Tego się