Wydrążona iglica - Maurice Leblanc (czytaj książki TXT) 📖

zamknęło się nad nimi.

U dołu schodów znajdował się jasno oświetlony, bardzo ciasny zakątek, w którym było w sam raz tyle miejsca, że mogli wszyscy troje usiąść.

Lupin podniósł tubę głosową73 i rozkazał:

— Charolais, w drogę.

Izydor doznał niemiłego wrażenia, którego doznaje się, zjeżdżając windą, wrażenia usuwania się ziemi spod stóp, wrażenia pustki. Tym razem to woda ustępowała, a pustka otwierała się powoli...

— Co, toniemy? — zaśmiał się Lupin. — Uspokój się... Czas, żeby przemieścić się z górnej groty, w której się znajdujemy, do niewielkiej groty położonej na dole, wpół otwartej na morze, do której można się dostać przy niskim stanie wody... a którą znają wszyscy zbieracze małży... Ach, jeszcze dziesięć sekund... przepływamy... przejście jest wąskie, tylko na szerokość łodzi...

— Ale — zapytał Beautrelet — jak to możliwe, że rybacy wchodzący do dolnej groty nie wiedzą, że jest przebita u góry i łączy się z drugą, z której wychodzą schody przecinające Iglicę? Przecież prawda leży przed pierwszym przybyszem jak na dłoni.

— Mylisz się, Beautrelet! Sklepienie małej groty, znanej wszystkim, jest podczas odpływu zamknięte ruchomym sufitem koloru skały, który morze, gdy się podnosi, unosi do góry, a gdy opada, hermetycznie zamyka nad małą grotą. Dlatego w czasie przypływu mogę przepłynąć... Co, dobry pomysł?... Prawda, że ani Cezar, ani Ludwik Szesnasty, krótko mówiąc, żaden z mych poprzedników nie mógł wpaść na to, bo nie miał łodzi podwodnej... Zadowalali się schodami dochodzącymi do małej dolnej groty... Usunąłem ostatnie stopnie schodów i wymyśliłem sztuczkę z ruchomym sufitem... To prezent, który ofiarowuję Francji. Rajmundo, moja droga, zgaś lampę, która jest obok ciebie... już nam nie jest potrzebna... przeciwnie...

Rzeczywiście, kiedy opuszczali grotę, przywitało ich blade światło, barwy wody. Wnikało do kabiny przez dwa boczne iluminatory i przez wystającą z pokładu grubą szklaną pokrywę, która pozwalała widzieć górne warstwy morza.

Naraz przemknął ponad nimi jakiś cień.

— Zaczynają atak. Flota nieprzyjacielska otacza Iglicę... Lecz chociaż Iglica jest wydrążona, zastanawiam się, jakim cudem się do niej dostaną...

Ujął tubę głosową:

— Nie opuszczajmy dna, Charolais... Dokąd płyniemy? Ależ powiedziałem ci... Do Portu Lupina, i to całą naprzód, tak? Potrzebujemy wody do wylądowania... mamy ze sobą damę.

Przemykali tuż nad skalistym dnem. Podniesione wodorosty poruszały się niby ciężka, ciemna roślinność, a głębokie prądy wodne sprawiały, że falowały z wdziękiem, rozciągając się i zwijając jak bujne włosy.

Nowy cień, jeszcze dłuższy...

— To torpedowiec — rzekł Lupin. — Odezwie się głos armaty... Co zrobi Duguay-Trouin? Zbombarduje Iglicę? Pomyśl, Beautrelet, ile tracimy, nie widząc spotkania Duguay-Trouina i Ganimarda! Zjednoczenie sił lądowych i morskich!... Hej, Charolais, nie śpij, kochany...

Płynęli jednak bardzo szybko. Po skałach nastąpiły pola piasku, wkrótce potem zobaczyli nowe skały, wyznaczające prawy kraniec Etretat, bramę Amont.

Ryby uciekały na ich widok. Jedna z nich, śmielsza, przylgnęła do szklanej płyty i patrzyła na nich wielkimi, nieruchomymi oczami.

— No, ale jedziemy! — zawołał Lupin. — Cóż powiesz o mojej łupinie z orzecha, Beautrelet? Niezła, co?... Czy przypominasz sobie awanturę z Sept-de-coeur, marny koniec inżyniera Lacomba i jak po ukaraniu jego morderców ofiarowałem państwu jego dokumenty i plany konstrukcji nowego typu łodzi podwodnej: jeszcze jeden podarunek dla Francji. Otóż z tych planów zachowałem jeden dotyczący łódki podwodnej i dzięki temu masz zaszczyt pływania w moim towarzystwie...

Zawołał na Charolais:

— W górę, już nie ma niebezpieczeństwa...

Podnieśli się szybko w górę aż do powierzchni i szklany klosz wynurzył się.

Byli o milę od brzegu, poza zasięgiem wzroku, a Beautrelet zdał sobie teraz jaśniej sprawę z zawrotnej szybkości, z jaką posuwali się naprzód.

Najpierw minęli Fécamp, potem wszystkie plaże normandzkie: Saint-Pierre, Petites-Dalles, Veulettes, Saint-Valery, Veules, Quiberville.

Lupin wciąż żartował, a Izydor bez znużenia patrzył na niego i słuchał, zdziwiony werwą tego człowieka, jego wesołością, jego łobuzerstwem, jego ironiczną beztroską i radością życia.

Przypatrywał się także Rajmundzie. Młoda kobieta milczała, przytulona do tego, którego kochała. Wzięła jego dłonie w swoje i często podnosiła na niego oczy. Beautrelet zauważył kilkakrotnie, że jej dłonie lekko się zaciskały, a w jej oczach wzmógł się smutek. Za każdym razem była to jakby niema i bolesna odpowiedź na wybryki Lupina. Zdawałoby się, że ta lekkość jego słów, ten sarkastyczny pogląd na życie sprawiał jej ból.

— Cicho — szepnęła. — Śmiech wyzywa przeznaczenie... Jeszcze tyle może nas czekać nieszczęść!

Naprzeciw Dieppe musieli się zanurzyć, żeby uniknąć zauważenia przez łodzie rybackie. Po dwudziestu minutach skręcili w stronę brzegu i łódź wpłynęła do małego podmorskiego portu, utworzonego w nieregularnym wydrążeniu między skałami, podpłynęła bokiem do mola i podniosła się na powierzchnię.

— Port Lupina — oznajmił Lupin.

Miejsce to, położone o pięć mil od Dieppe i o trzy od Tréport, osłonięte z prawej i z lewej strony dwoma osuwiskami klifu, było zupełnie puste. Delikatny piasek pokrywał zaokrąglone zbocze malutkiej plaży.

— Na ląd, Beautrelet... Rajmundo, daj mi rękę... Ty, Charolais, wróć do Iglicy, zobacz, co się dzieje pomiędzy Ganimardem i Duguay-Trouin, i wróć pod koniec dnia, żeby mi o tym opowiedzieć. Ta sprawa strasznie mnie interesuje.

Beautrelet zastanawiał się z zaciekawieniem, jak wydostaną się z tej ciasnej zatoczki, nazywanej Port Lupin, gdy zauważył u stóp klifu poręcze żelaznej drabiny.

— Izydorze — rzekł Lupin — gdybyś znał geografię i historię swojego kraju, wiedziałbyś, że znajdujemy się w głębi wąwozu Parfonval, w gminie Biville. Przeszło sto lat temu, w nocy dwudziestego trzeciego sierpnia tysiąc osiemset trzeciego roku Georges Cadoucal i jego sześciu wspólników, którzy wylądowali we Francji z zamiarem porwania pierwszego konsula, Bonapartego, wdrapali się aż na samą górę drogą, którą ci pokażę. Potem droga ta uległa zniszczeniu, zawaliły ją osypiska. Ale Ludwik Valméras, bardziej znany jako Arsène Lupin, odnowił ją na własnym koszt i kupił dobra Neuvillette, w których spiskowcy spędzili swą pierwszą noc i gdzie, wycofawszy się ze spraw tego świata, zamierza żyć wraz z żoną i matką życiem szacownego posiadacza ziemskiego. Gentleman-włamywacz umarł, niech żyje gentleman-gospodarz.

Za drabiną następowała jakby gardziel, stromy wąwóz, wyrzeźbiony bez wątpienia przez ulewy, na dnie którego znajdowało się coś w rodzaju schodów zaopatrzonych w poręcz. Otóż, jak to wyjaśnił Lupin, poręcz została umieszczona zamiast długiej liny, przymocowanej do dwu pali, z której korzystali niegdyś wieśniacy przy schodzeniu na plażę.

 

Po półgodzinnym uciążliwym wchodzeniu znaleźli się na płaskowyżu, niedaleko jednej z tych wykopanych w ziemi budek, które służą za schronienie nadbrzeżnej straży celnej. I faktycznie po dwóch minutach zjawił się strażnik.

Wyprężył się na baczność i zasalutował.

Lupin zapytał go:

— Nic nowego, Gomel?

— Nic, panie.

— Nie spotkałeś nikogo podejrzanego?

— Nie, panie... ale...

— Co?

— Moja żona, która jest szwaczką w Neuvillette...

— Tak, wiem... Cezaryna... Moja matka mówiła mi o niej. No?

— Zdaje się, że jakiś marynarz plątał się dziś rano po wsi.

— Jak wyglądał ten marynarz?

— Jak nietutejszy... jak Anglik.

— Ach! — zawołał zaintrygowany Lupin. — I nakazałeś Cezarynie...

— Żeby uważała, tak, panie.

— To dobrze, uważaj na powrót Charolais’a za trzy godziny. Gdyby coś się wydarzyło, jestem w domu.

Powiedziawszy to, poszedł dalej ze swymi towarzyszami i zwrócił się do Beautreleta:

— To mnie niepokoi... Czy to Sholmes? Ach, jeśli to on, i w dodatku z pewnością rozwścieczony, to trzeba się lękać wszystkiego.

Zawahał się przez chwilę.

— Zastanawiam się, czy nie powinniśmy wrócić. Tak, mam złe przeczucia...

Jak okiem sięgnąć, rozciągały się przed nimi lekko pofałdowane równiny. Nieco na lewo piękna aleja drzew wiodła do dworu Neuvillette, którego budynki już było widać... Był to przygotowany przez niego zakątek, azyl, który przyrzekł Rajmundzie. Czyż miałby z powodu głupich przeczuć wyrzec się szczęścia w chwili, w której dobijał do brzegu?

Ujął Izydora za ramię i wskazał mu idącą przodem Rajmundę:

— Popatrz na nią. Kiedy idzie, jej postać kołysze się z lekka... nie mogę patrzeć na to bez drżenia... Ale w ogóle wszystko w niej daje mi ten dreszcz wzruszenia i miłości, jej ruchy i jej spoczynek, jej głos i jej milczenie. Słuchaj, samo podążanie śladami jej kroków sprawia mi prawdziwą rozkosz. Ach, Beautrelet, czy ona kiedyś zapomni, że byłem Lupinem? Czy zdołam wymazać z jej pamięci całą tę przeszłość, którą ona przeklina?

Opanował się i z upartą pewnością rzekł:

— Zapomni! Zapomni, gdyż dla niej poświęciłem wszystko. Poświęciłem niedostępną kryjówkę w Wydrążonej Iglicy, swoje skarby, swoją potęgę i dumę... Poświęciłem wszystko... Nie chcę już być niczym... niczym, tylko człowiekiem, który kocha... człowiekiem szlachetnym, gdyż ona może kochać tylko człowieka szlachetnego... Zresztą, cóż mi to być szlachetnym? To wcale nie hańbi bardziej od innych rzeczy...

Żart ten wymknął mu się, by tak rzec, mimowolnie. Jego głos był poważny i bez ironii. Mówił cicho, z powstrzymywaną gwałtownością:

— Ach, widzisz, Beautrelet, ze wszystkich szalonych radości, których doznałem w swym awanturniczym życiu, żadna nie jest warta radości, którą mi sprawia jej spojrzenie, kiedy jest ze mnie zadowolona... Czuję się wtedy słaby jak dziecko... i mam ochotę płakać...

Czyżby płakał? Beautreletowi zdawało się, że łzy napłynęły mu do oczu. Łzy w oczach Lupina! Łzy miłości!

Zbliżyli się do starej bramy wjazdowej.

Lupin przystanął na chwilę i wyjąkał:

— Czemuż ja się boję?... Coś mnie przygniata... Czy przygoda z Wydrążoną Iglicą jeszcze się nie skończyła? Czy los nie zgadza się na rozwiązanie, które wybrałem?

Rajmunda odwróciła się, mocno zaniepokojona.

— Cezaryna tu biegnie...

Żona strażnika rzeczywiście biegła bardzo prędko od dworu.

Lupin poskoczył do niej.

— Co? Co takiego? Mówcie?

Zdyszana Cezaryna wykrztusiła:

— Jakiś człowiek... Widziałam w salonie jakiegoś człowieka...

— Tego Anglika z rana?

— Tak, ale znowu przebranego...

— Widział was?

— Nie. Widział pańską matkę. Pani Valmérasowa zaskoczyła go, gdy wychodził.

— No i?

— Powiedział jej, że szuka Ludwika Valmérasa, że jest pańskim przyjacielem.

— Wtedy...

— Wtedy pani powiedziała mu, że jej syn wyjechał w podróż... na wiele lat...

— I odszedł?...

— Nie. Dawał przez okno wychodzące na równinę jakieś znaki... jak gdyby kogoś wołał.

Lupin jakby się wahał... Wtem straszny krzyk przeszył powietrze. Rajmunda jęknęła:

— To twoja matka... poznaję...

Rzucił się do niej i ciągnąc ją gwałtownie, wołał:

— Uciekajmy... Ty naprzód...

Lecz natychmiast zatrzymał się, zrozpaczony, zmieszany.

— Nie, nie mogę... To wstrętne... Przebacz mi, Rajmundo... ta biedna kobieta... Zostań tu... Beautrelet, nie opuszczaj jej.

Pobiegł wzdłuż skarpy okalającej gospodarstwo, skręcił i pędził dalej, aż dopadł bramy wychodzącej na równinę.

Rajmunda, której Beautrelet nie zdołał powstrzymać, dobiegła prawie równocześnie z nim. Beautrelet, ukryty za drzewami, spostrzegł w opuszczonej alei prowadzącej z dworu do bramy trzech ludzi, z których najwyższy szedł na czele, a dwaj inni prowadzili jakąś kobietę, usiłującą się opierać i wydającą bolesne jęki.

Dzień dobiegał końca. Jednak Beautrelet poznał Herlocka Sholmesa. Kobieta była w podeszłym wieku. Siwe włosy otaczały jej ołowianą twarz.

Zbliżali się wszyscy czworo.

Doszli do bramy. Sholmes otworzył jedno skrzydło.

Wówczas Lupin podszedł i stanął przed nim.

Zderzenie było tym straszniejsze, że milczące, prawie uroczyste.

Przeciwnicy długo mierzyli się wzrokiem. Jednakowa nienawiść wykrzywiła oblicza obu. Nie ruszyli się.

Lupin wygłosił ze straszliwym spokojem:

— Rozkaż swym ludziom puścić tę kobietę.

— Nie.

Zdawało się, że obaj wahają się rozpocząć ostateczną walkę, że obaj zbierają wszystkie swe siły. Tym razem nie było zbędnych słów ani obelg, ani szyderczych prowokacji. Milczenie, śmiertelne milczenie.

Rajmunda czekała w szalonej trwodze na wynik walki. Beautrelet chwycił ją za ramiona i unieruchomił.

Po chwili Lupin powtórzył:

— Rozkaż swym ludziom puścić tę kobietę.

— Nie.

Lupin rzekł:

— Słuchaj, Sholmes...

Lecz przerwał, rozumiejąc bezsens jakichkolwiek słów. Wobec tego olbrzyma pychy i woli, który nazywał się Sholmes, cóż znaczyły groźby!

Zdecydowany na wszystko, nagle podniósł rękę do kieszeni surduta. Anglik uprzedził jego ruch, skoczył do uwięzionej kobiety i przyłożył lufę rewolweru prawie do jej skroni.

— Nie ruszaj się, Lupin, bo strzelę!

W tej samej chwili dwaj towarzysze Sholmesa wydobyli rewolwery i wymierzyli w Lupina.

Lupin wyprostował się, pohamował wściekłość i chłodno, z rękami w kieszeniach, z piersią naprzeciw wroga, zaczął od nowa:

— Sholmes, po raz trzeci, zostaw tę kobietą w spokoju...

Anglik roześmiał się:

— Może nie mamy prawa jej tknąć? Ejże, ejże, dosyć tej blagi! Ty się nie nazywasz Valméras, tak samo jak nie nazywasz się Lupin, ukradłeś to nazwisko, tak jak ukradłeś nazwisko Charmerace. A ta, którą przedstawiasz jako swoją matkę, to Wiktoria, twoja stara wspólniczka, która cię wychowała.

Sholmes zrobił głupstwo. Uniesiony żądzą zemsty, spojrzał na Rajmundę, którą przeraziły te rewelacje. Lupin skorzystał z tej chwili i szybkim ruchem wystrzelił.

— Przekleństwo! — ryknął Sholmes, którego przestrzelone ramię opadło wzdłuż ciała.

I zawołał do swoich ludzi:

— Strzelajcie! Strzelajcie!

Ale Lupin rzucił się już na nich i nie upłynęły dwie sekundy, a ten po prawej leżał na ziemi z roztrzaskaną piersią, a drugi ze zdruzgotaną szczęką upadł na bramę.

— Pospiesz się, Wiktorio! Zwiąż ich... A teraz, Angliku, tylko ty i ja!

Schylił się, klnąc.

— Ach, łajdaku!...

Sholmes lewą ręką chwycił rewolwer i wymierzył.

Huk... okrzyk trwogi... Rajmunda rzuciła się między obu mężczyzn, twarzą do Anglika. Zachwiała się, podniosła rękę do szyi, wyprostowała się, obróciła i upadła u stóp Lupina.

— Rajmundo!... Rajmundo!

Rzucił się ku niej, wziął ją w ramiona i przycisnął do siebie.

— Nie żyje — powiedział.

Nastąpiła chwila oszołomienia. Sholmes wydawał się zmieszany z powodu swego czynu. Wiktoria bełkotała:

— Mój mały... mój mały...