Wydrążona iglica - Maurice Leblanc (czytaj książki TXT) 📖

Proszę milczeć. Bo inaczej pani syn się nie obudzi.

— Mój syn... mój syn... — jąkała, tak osłabiona, że nie była nawet w stanie pobiec na pomoc zagrożonemu dziecku.

Beautrelet uspokajał ją.

— To nie jest na poważnie... to żart. Bo komu by na tym zależało?...

— Chyba że to Arsène Lupin — zauważył Massiban.

Beautrelet dał mu znak, żeby milczał. Dobrze wiedział, że wróg tam był, czujny i zdecydowany na wszystko, i właśnie dlatego chciał wydrzeć z pani de Villemon ostatnie słowa, na które tak długo czekał, i to wydrzeć je zaraz, w tej chwili.

— Błagam panią, niech pani się opamięta. Jesteśmy tu wszyscy. Nie ma żadnego niebezpieczeństwa.

Czy będzie mówiła? Wierzył, spodziewał się tego. Wyjąkała kilka zgłosek. Lecz drzwi znowu się otworzyły. Tym razem weszła służąca. Była przerażona.

— Proszę pani... panicz Jurek... panicz Jurek...

Naraz matka odzyskała wszystkie siły. Szybciej od innych, gnana niezawodnym instynktem, zbiegła ze schodów, przebiegła przedsionek i pobiegła na taras. Tam na fotelu leżał rozciągnięty, nieruchomy Jurek.

— No cóż? Śpi!

— Zasnął nagle, proszę pani — rzekła służąca. — Chciałam mu przeszkodzić, zanieść do pokoju. Ale już spał, a jego ręce... jego ręce były zimne.

— Zimne! — wyjąkała matka. — Tak, prawda... mój Boże, mój Boże... żeby się tylko obudził!

Beautrelet wsunął dłoń do kieszeni spodni, chwycił rękojeść rewolweru, położył palec wskazujący na spuście, wydobył nagle broń i strzelił do Massibana.

Massiban, który widocznie śledził ruchy młodego człowieka, uchylił się przed kulą. Lecz już Beautrelet rzucił się na niego, wołając na służbę:

— Do mnie!... To Lupin!...

Massiban pod ciężarem uderzenia upadł na jeden z plecionych foteli.

Po siedmiu czy ośmiu sekundach zerwał się, zostawiając oszołomionego, dyszącego Beautreleta. Trzymał w ręku jego rewolwer.

— Tak... dobrze... Nie ruszaj się... Masz dosyć. Ale trzeba ci było dużo czasu, żeby mnie poznać... No cóż, czy dobrze ucharakteryzowałem się na Massibana?

Wyprostował się, mocny, potężny, straszliwy, i śmiał się szyderczo, patrząc na osłupiałych trzech służących i przerażonego barona.

— Izydorze, palnąłeś głupstwo. Gdybyś im nie powiedział, że jestem Lupin, rzuciliby się na mnie. A takie zuchy, jak oni, Boże, cóż by się ze mną stało! Jeden na czterech!

Zbliżył się do nich.

— Dalej, moje dzieci, nie bójcie się... Nic wam nie zrobię... No, chcecie po kawałeczku cukru? To was pokrzepi. A ty na przykład, ty zwrócisz mi mój stufrankowy banknot. Tak, tak, poznaję cię. To tobie zapłaciłem niedawno, żebyś zaniósł list do swojej pani... Dalej, prędzej, zły sługo...

Wziął niebieski banknot, który mu podał służący, i podarł go na drobne kawałki.

— Pieniądze zdrady... palą mi palce...

Chwycił swój kapelusz i ukłonił się głęboko pani de Villemon.

— Czy mi pani przebacza? Koleje życia, zwłaszcza mojego, zmuszają często do okrucieństw, wobec których ja pierwszy się rumienię. Ale niech się pani nie lęka o syna, to zwykłe ukłucie, lekkie ukłucie w ramię, które wykonałem, gdy go wypytywano. Najdalej za godzinę nie będzie śladu... Jeszcze raz proszę o przebaczenie. Ale potrzebowałem pani milczenia.

Ukłonił się raz jeszcze, podziękował panu de Vélines za uprzejmą gościnność, wziął swą laskę, zapalił papierosa, ofiarował papierosa baronowi, skłonił się okrągłym ruchem kapelusza wszystkim wkoło, Beautreletowi rzucił protekcjonalne:

— Do widzenia, mały!

Po czym wyszedł spokojnie, puszczając służącym pod nos kłęby dymu...

Beautrelet odczekał kilka minut. Pani de Villemon, uspokojona, czuwała nad synem. Podszedł do niej, żeby po raz ostatni spróbować. Ich oczy spotkały się. Nic nie powiedział. Zrozumiał, że teraz już nigdy, bez względu na wszystko, nie będzie mówiła. Zatem i tu, w głowie tej matki tajemnica Wydrążonej Iglicy została pogrzebana tak samo głęboko, jak w mrokach przeszłości.

Zrezygnował i odszedł.

Było pół do jedenastej. Pociąg odchodził o jedenastej pięćdziesiąt. Powoli przeszedł aleją parku i podążał drogą prowadzącą do stacji.

— No, i cóż o niej powiesz?

Był to Massiban, a raczej Lupin, który wyszedł z lasu sąsiadującego z drogą.

— Nieźle wymyślone, prawda? Twój stary przyjaciel umie tańczyć na linie? Jestem pewien, że jeszcze nie oprzytomniałeś i zadajesz sobie pytanie, czy człowiek nazwiskiem Massiban, członek Akademii Inskrypcji i Literatury Pięknej, w ogóle kiedykolwiek istniał? Ależ tak, istnieje. Pokażę ci go, jeśli będziesz grzeczny. Lecz najpierw muszę ci zwrócić rewolwer... Patrzysz, czy nabity? Ależ tak, kochany. Pięć kul, które zostały, z których każda mogła mnie wysłać ad patres51... No, wkładasz go do kieszeni?... No widzisz, wolę to niż to, co tam zrobiłeś... Paskudny poryw!... Ale cóż, jest się młodym, spostrzega się nagle — w mgnieniu oka! — że się jeszcze raz natknęło na tego przeklętego Lupina i że on jest tu, o trzy kroki... Paff, strzela się... Nie gniewam się na ciebie, wcale nie... Na dowód zapraszam cię do swego autka: sto koni52. Zgoda?

Włożył palce do ust i gwizdnął.

Rozkoszny był kontrast między wyglądem szacownego staruszka Massibana a łobuzerskimi ruchami i akcentem, którymi się posługiwał Lupin.

Beautrelet nie mógł się powstrzymać od śmiechu.

— Zaśmiał się! Zaśmiał się! — zawołał Lupin, skacząc z radości. — Widzisz, mały, to tego ci brakuje, śmiechu... Jesteś na swój wiek zbyt poważny... Jesteś bardzo sympatyczny, masz wielki wdzięk naiwności i prostoty... lecz doprawdy brak ci śmiechu.

Stanął przed nim.

— Słuchaj, idę o zakład, że cię doprowadzę do płaczu. Wiesz, jak dowiedziałem się o twoich planach, o liście, który ci zostawił Massiban, i o spotkaniu, które ci naznaczył na dziś rano w zamku de Vélines? Przez gadatliwość twojego przyjaciela, tego, u którego mieszkałeś... Zwierzyłeś się temu głupcowi, a on nie miał nic pilniejszego, jak powiedzieć w tajemnicy wszystko swej małej przyjaciółce... A jego mała przyjaciółka nie ma żadnych tajemnic przed Lupinem. Co ci mówiłem? A widzisz... już ci oczy zwilgotniały... Zdradzona przyjaźń, co? To cię gryzie... Wiesz, jesteś rozkoszny... Za jedno głupstwo bym cię ucałował... Masz zawsze zdumione spojrzenie, które dociera mi wprost do serca... Przypominam sobie zawsze ten wieczór w Gaillon, kiedy się mnie radziłeś... Ależ tak, to byłem ja, ten stary notariusz... Ależ śmiej się, smyku. Czekaj, tobie brak... jakby to powiedzieć?... brak odruchu. Ja mam odruch.

Słychać było warkot zbliżającego się automobilu.

Lupin nagle chwycił Beautreleta za ramię i zimnym tonem, patrząc mu w oczy, powiedział:

— Będziesz teraz spokojny, co? Widzisz, że nic nie poradzisz, więc po cóż tracić czas i siły? Jest dosyć bandytów na świecie... Idźże i zostaw mnie w spokoju, inaczej... Zgoda, tak?

Potrząsnął nim, jakby mu chciał narzucić swą wolę. Potem roześmiał się.

— Jaki ze mnie głupiec! Ty mnie dasz spokój? O, tyś nie z tych, którzy ustępują... Ach, nie wiem, co mnie wstrzymuje... Dwa migi, trzy ruchy, a byłbyś związany, zakneblowany... w dwie godziny, w ciemnościach na kilka miesięcy... A ja mógłbym zupełnie spokojnie załatwić swoje sprawy, wycofać się do swego zakątka, który mi przygotowali moi przodkowie, królowie francuscy, i używać skarbów, które raczyli dla mnie zgromadzić... Ale nie, powiedziano, że będę igrał aż do końca... Czegóż chcesz? Miewa się swoje słabostki... A ja mam słabość do ciebie... A zresztą to jeszcze się nie skończyło... Od teraz do tego, żebyś włożył rękę w Wydrążoną Iglicę, upłynie jeszcze sporo wody... Tam do diabła! Ja, Lupin, potrzebowałem dziesięciu dni. Tobie trzeba będzie dziesięciu lat. Jest między nami mimo wszystko pewna różnica.

Przybył automobil, ogromny pojazd z zamkniętym pudłem. Lupin otworzył drzwiczki. Beautrelet krzyknął. W środku siedział jakiś człowiek, a tym człowiekiem był Lupin, a raczej Massiban.

Wybuchnął śmiechem, nagle rozumiejąc wszystko.

Lupin rzekł do niego:

— Nie powstrzymuj się, mocno śpi. Obiecałem ci, że go zobaczysz. Teraz wszystko rozumiesz. Około północy wiedziałem o waszym umówionym spotkaniu w zamku. O siódmej rano byłem już tutaj. Massiban przechodził, wystarczyło go było tylko zerwać... A potem delikatnie ukłuć... i gotów! Śpij, poczciwino, śpij... Położymy cię tu, na nasypie... Dalej... tak... doskonale... Na słońcu, żeby ci nie było zimno... Cudownie... I masz kapelusz w rękę!... Jednego sous53, jeśli łaska... Ach, mój stary Massiban, zajmujesz się Arsène’em Lupin!

Był to doprawdy niezrównany widok: ci dwaj Massibanowie obok siebie, jeden uśpiony i kiwający głową, drugi poważny, pełny szacunku.

— Miejcie litość nad biednym ślepcem... Słuchaj Massiban, oto dwa sous i moja wizytówka... A teraz, dzieci, jazda na czwartym biegu. Słyszysz, chłopcze: sto dwadzieścia na godzinę. Izydor, wsiadać! Dziś pełne posiedzenie Instytutu i Massiban ma czytać o pół do czwartej jakiś mały referat, już nie wiem o czym. Dostarczę im Massibana zupełnego, prawdziwszego niż prawdziwy, ze swymi pomysłami o inskrypcjach kultury osad palowych. Przynajmniej raz będę w Instytucie!... Prędzej, chłopcze, robimy tylko sto piętnaście... Boisz się? Zapominasz, że jesteś z Lupinem? Ach, Izydorze, i ludzie śmią twierdzić, że życie jest monotonne! Ależ życie to cudowna rzecz, kochany, tylko trzeba umieć... a ja umiem... Czy myślisz, że nie można było pęknąć ze śmiechu tam w zamku, kiedy gawędziłeś ze starym Vélines, a ja, oparty o okno, wydzierałem kartki z historycznej książki? A po tym, kiedy pytałeś pani de Villemon o Wydrążoną Iglicę? Czy powie? Tak, powie... nie, nie powie... tak, nie... Dostałem gęsiej skórki... Jeśli powie, trzeba będzie całe życie budować od nowa... całe rusztowanie zawali się... Czy służący przyjdzie na czas? Tak... nie... jest... Ale Beautrelet mnie zdemaskuje! Nigdy! Zbyt strapiony! Tak... nie... otóż jest... wypatrzył mnie... bierze swój rewolwer... Ach, cóż za przyjemność... Izydorze, za wiele mówisz... Śpijmy, dobrze? Ja padam ze znużenia... dobranoc...

Beautrelet spojrzał na niego. Zdawało się, że już prawie śpi. Zasnął.

Automobil, puszczony w przestrzeń, gnał i gnał bez opamiętania. Nie istniały już ani miasta, ani wsie, ani pola, ani lasy, nic, tylko przestrzeń, przestrzeń, połykana, pożerana.

Beautrelet długo patrzył na swego towarzysza podróży, z gorącą ciekawością i żądzą dotarcia przez maskę, która go okrywała, do jego rzeczywistej fizjonomii. I rozmyślał o okolicznościach, które zamknęły ich w jednym automobilu.

Jednak po wzruszeniach i zawodach tego ranka, znużony, on także zasnął.

Kiedy się zbudził, Lupin czytał. Beautrelet nachylił się, żeby zobaczyć tytuł książki. Były to Seneki54 Listy do Lucyliusza.