Na zgliszczach Zakonu - Zuzanna Morawska (biblioteka internetowa darmowa txt) 📖

dworzyszcza, podtrzymywała znicz domowy, a gdy na chwilę przygasał na urządzonym ku temu palenisku, na którym nigdy się nic nie warzyło, podsycała go gałązkami jałowca, roznoszącymi woń przyjemną. Nie brała się też do jadła, póki pierwej łyżki czy kęsa nie wrzuciła w ogień, wymawiając:

— Szławe diewus51!

Węże w dworzyszczu były tak oswojone, że przypełzłszy do jedzących, podnosiły łeb, otwierały paszcze i syczeniem dopominały się datku. A jak państwo, tak dworzanie i służba w wielkim poszanowaniu je mieli, a wszystkich obrządków pilnie przestrzegali. Tak zaś państwo, jak i otoczenie wiarę Chrystusową, jako wiarę przez Krzyżaków narzucaną, mieli w wielkiej ohydzie i wprost z lękiem, ba, nawet ze wstrętem się o niej wyrażali.

Uaga znów ze wstrętem i lękiem patrzyła na obrządki pogańskie i węże tak poufale w domu jej rodziców żyjące. Bolało ją też lekceważenie wiary Chrystusowej, bolał ją brak znaku krzyża świętego, który w wielkiej tajemnicy codziennie na czole swoim kładła. Ochrzczona wraz z wieloma innymi zaraz po przybyciu do Malborka, wychowywana również wraz z innymi poza murami zamku, w mieście, pod opieką jakiejś starej pobożnej kobiety umiłowała nową wiarę, wskazującą jej niedościgłą, nieziemską, a pełną uroku przyszłość.

W murach zamku była jeno czas krótki, to jest od chwili, gdy spalono miasto, nie miała więc czasu rozpatrzeć się w życiu Krzyżaków, w ich przewrotności. Nie wnikała w żadne pobudki, jakie nimi kierowały przy zabieraniu dzieci żmudzkich i litewskich, wierzyła, że doprowadzanie do wiary świętej głównym ich było celem. Uwolnienie tylu dziewcząt, odesłanie ich do rodziców uważała za akt wielkiej gorliwości w krzewieniu wiary. Innych pobudek, innych celów nie znała, nie rozumiała.

„Jeżeli są jeszcze tacy, co nie wierzą w prawdziwego Boga, opowiem im, uwierzą!” — myślała wracając z całą prostotą dziewiczej, nie skażonej duszy.

W drodze nie rozumiała jeszcze ojców swych mowy; od chwili gdy zaczęła ją nieco pojmować, pojmowała jednocześnie, że wszyscy, co ją otaczali, byli poganami.

Dom więc, rodzice, domownicy, służba, słowem, całe Geradajosy, ze swymi obrządkami pogańskimi, stały się dla niej obce. Ona z nimi, oni z nią nie mieli nic wspólnego.

Próbowała też nieraz opowiadać o jedynym Bogu; że jednak dostatecznie mowy litewskiej nie umiała, plątała wyrazy niemieckie, które jeno oburzenie w słuchaczach wzniecały. Po wielekroć razy chciała upaść do nóg matce, wyznać, że jest chrześcijanką, prosić, żeby i ona wiarę tę przyjęła, ale jeden błysk oczu, jedno słówko niechętne dla prawdziwej wiary i ich krzewicieli ochładzały Uagę w zapale.

— Później to uczynię — mówiła sobie.

Tymczasem mowa niemiecka, oschłość i chłód od niej wiejący, miasto zbliżać, oddalały ją od nich. Wyradzała się wprost obopólna niechęć.

„Gdybym tak ścięła ten wielki dąb uważany za świętość? — myślała sobie, kopiąc się po głębokim śniegu i przypatrując rozłożystym, smutnym konarom drzewa.

Przypatrywała się długo i wyniosła to przekonanie, że nie jeden jej topór, lecz kilkadziesiąt nie poradziłoby olbrzymowi.

— Miłowanie ma dla świętego dębu — mówiła Peleda, wskazując ją swej pani.

— Oby natchnął ją i odmienił — wzdychała strapiona matka.

A Uaga, spojrzawszy na wielki pień, na wykrzywione dziwacznie gałęzie, na chrzęst wywołany poświstem zimowego wichru, z drżeniem się odwracała, mówiąc:

— Nie, nie!

I mimo woli strach ją przejmował. I kilka razy tak się zaciekała, wracając zawsze z jakimś zabobonnym strachem. Co więcej, widok starego dębu budził w niej jakąś cześć i dziwne umiłowanie. To znów przychodziło jej na myśl:

— Zgaszę ten święty znicz!

I stawała przed ogniem, namyślając się, jak by płomienie zgasić.

A kiedy raz, wielce zadumana, wpatrywała się w jego ciemnoczerwone płomienie, prześliznął się koło niej wąż i podniósłszy łeb, zasyczał. Uaga odskoczyła od paleniska, lecz wstrętny gad popełzał za nią, sycząc coraz głośniej. Co gorsza spomiędzy polnych kamieni, którymi podłoga izby była wyłożona, gady, zwabione sykiem swego towarzysza, ze wszystkich stron zaczęły wyłazić, otaczając wystraszoną dziewczynę. Uciekła przed nimi, ukryła się w swej bokówce52, wzięła w rękę krzyżyk, który sama sobie z dwóch drewienek związała, padła na kolana i zatonęła w głębokiej modlitwie. Nie słyszała nawet skrzypnięcia drzwi, usłyszała jeno rozpaczliwy krzyk matki i runięcie jej ciała na podłogę.

Podbiegła do niej, podniosła obejmując silnym ramieniem, lecz matka ją odtrąciła, wołając:

— Precz! Tyś Niemka, Niemka!

Niemka i chrześcijanka w pojęciu Geradajosowej było to jedno. Wiara szła do nich od Niemców, niemiecka więc dla Żmudzi była.

Na krzyk pani wbiegła Peleda, zdziwionymi oczyma pojrzała, na chwilę błysk radosny rozjaśnił jej źrenice na widok obejmującej matkę Uagi. Lecz gdy usłyszała:

— Ona Niemka, Niemka! — zrozumiała od razu, co zaszło.

Od dawna domyślała się, że Uaga jest chrześcijanką, domysłami jednak z nikim się nie dzieliła.

— Przecie i Litwini wierzą w jednego Boga, a nie są Niemcami. I ta święta królowa, co zmarła... — poczęła sługa.

Lecz Skruzda nie dała się przekonać, powtarzała jedno i jedno:

— Wiedziałam, że tak będzie, że nie oddadzą takiej, jak była! Oby była na wieki zginęła! Srom, hańba!

I wspierając się na ramieniu Peledy, szybko opuściła bokówkę.

Uaga stała wciąż w jednym miejscu, z rękami skrzyżowanymi na piersiach oczy wznosiła ku górze, jak gdyby szukała opieki Najwyższego. Lecz miasto błękitu nieba widziała jeno czarne, okopcone belki, przygniatające ją niejako swoją ciemnością. Runęła więc na ziemię z rozkrzyżowanymi rękoma i z głębi zbolałej duszy poczęła wołać Tego, który oddał życie swe dla zbratania wszystkich ludzi.

Tak ją zastał ojciec.

Geradajos nie widział nigdy modlących się w ten sposób, przeląkł się więc, a zbliżywszy się, podniósł ją delikatnie i przytulił ku sobie.

Uaga złożyła głowę na jego piersi i po raz pierwszy zalała się łzami. Ze łzami tymi spłynął ból tak długo tajony, szepnęła więc:

— Ojcze, jam wasza, lecz chrześcijanka!

Rycerz drgnął.

Widział już tylu chrześcijan, rozumiał, że jest różnica między Niemcami a chrześcijanami, którzy bronili się od krzyżackiego najazdu. Bądź co bądź Uaga, chrześcijanka czy poganka, była jego córką, córką, przez tyle lat opłakiwaną. Przytulił ją więc po raz wtóry do piersi, położył dłoń szeroką na jej jasnych włosach i wyszedł, nic nie mówiąc, z bokówki.

Lecz w dworzyszczu zapanował teraz mrok zupełny, cisza przygnębiająca, życie w najstraszniejszej rozterce. Córka unikała matki, matka nie chciała widzieć córki, odtrącała nawet Peledę, gdy ta usiłowała je pojednać.

Co gorsze, nastąpiła jakaś głucha rozterka między małżonkami.

Geradajos widział w Uadze utraconą córkę, Geradajosowa widziała jeno Niemkę.

— Odmienili ją, urzekli! Gdyby była prawdziwą Uagą, nie byłaby Niemką! Precz ją wygonić! Nawet węże podnoszą łby do góry, czują w niej Niemkę! Psami wyszczuć, spalić! — wołała.

— Nie! — zawołał groźnie Geradajos.

To „nie” uratowało życie Uagi. Lecz co to było za życie!

Jak jejmość Skruzda, wszechwładna pani w całym dworzyszczu, tak wszyscy odwracali się od Uagi. Gdy przemówiła do jakiego dziecka lub chciała je wziąć za rękę, uciekało z krzykiem, kryjąc się za węgieł, a słudzy i dworzanie spod oka na nią patrzyli. Jedna tylko Peleda okazywała jej życzliwość, z którą wszakże musiała się kryć przed ukochaną swą panią.

Uaga z nadejściem wiosny kryła się dzień cały w lesie. Tu mogła się modlić. Lecz z tą modlitwą kryć się również musiała.

Gdy wiosenna burza drzewami wstrząsnęła, Uaga myślała sobie:

— Drzewa gniewają się, że im zakłócam spokój...

I oto ona, która w drodze myślała sobie:

„Nawrócę ich wszystkich, będą jako pierwotni chrześcijanie!”

Teraz żyła bezradna, nie umiejąc pięknych swych marzeń urzeczywistnić.

Aż oto pewnego dnia znaleziono nieszczęśliwą w lesie, ale znaleziono ją nieżywą. Odzież miała poszarpaną, twarz mocno zeszpeconą, włosy z czaszki obdarte.

— Niedźwiedź ją pogłaskał — zawyrokowali ci, co ją znaleźli.

Przyniesiono ją i złożono nie opodal świętego dębu. Skruzda ni jednej łzy nie uroniła.

— Kara bogów, wola bogów! — zawołała jeno, wpatrując się w oszpeconą twarz córki.

Geradajos ryknął ciężkim płaczem i rzucił gałąź na zeszpeconą twarz córki. A słudzy rzucali również gałęzie, aż usłali z nich stos wielki. Wtedy Peleda podpaliła stos ze stron wielu.

Buchnął ogień, ogarniając jedlinowe i świerkowe igły. Zatrzeszczało, zahuczało i płomienie ogarnęły zwłoki Uagi. I długo, długo palił się stos, nim zwęglił młode członki.

Skruzda patrzyła na stos ten rozszerzonymi oczyma. Z trudnością ją od niego oderwano. Geradajos, nic nie mówiąc, wziął oszczep i odszedł. A płaczki według zwyczaju zawodziły, powtarzając:

— Uaga! Uaga!

A gdy w jakiś czas została jeno kupa dymiącego popiołu, Skruzda kazała nad nim usypać mogiłę, a obejmując ją, mówiła:

— Teraz mam córkę.

I śpiewała pieśni, jakby ją do snu kołysząc. Wkrótce znaleziono ją nieżywą na mogile córki.

Usypano obok drugą.

O Geradajosie nikt nigdy nic nie słyszał. Nad jego dworzyszczem zawisły czarne mgły i dąb stary szumiał pieśń żałobną.

Znicz wygasł do szczętu.