Darmowe ebooki » Powieść poetycka » Konrad Wallenrod - Adam Mickiewicz (czytaj ksiazki on line .TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Konrad Wallenrod - Adam Mickiewicz (czytaj ksiazki on line .TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Adam Mickiewicz



1 2 3 4 5 6 7 8 9
Idź do strony:
Adam Mickiewicz Konrad Wallenrod

 

Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.

ISBN 978-83-288-3534-4

Konrad Wallenrod Strona tytułowa Spis treści Początek utworu Wstęp I Obiór II Hymn Pieśń III Pieśń z wieży IV Uczta Pieśń Wajdeloty Powieść Wajdeloty Ballada Alpuhara V Wojna VI Pożegnanie Przedmowa do wydania źródłowego z 1861 r. Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna
Konrad Wallenrod Powieść historyczna Z dziejów litewskich i pruskich

Dovete adunque sapere come sono due generazioni da combattere..... bisogna essere volpe e leone.1

Machiavelli

Bonawenturze i Joannie Zaleskim na pamiątkę lata tysiąc ośmset dwudziestego siódmego poświęca Autor.

Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Wstęp
Sto lat mijało, jak zakon krzyżowy 
We krwi pogaństwa północnego brodził; 
Już Prusak szyję uchylił w okowy 
Lub ziemię oddał, a z duszą uchodził; 
Niemiec za zbiegiem rozpuścił gonitwy, 
Więził, mordował, aż do granic Litwy. 
 
Niemen rozdziela Litwinów od wrogów: 
Po jednej stronie błyszczą świątyń szczyty 
I szumią lasy, pomieszkania bogów; 
Po drugiej stronie, na pagórku wbity 
Krzyż, godło Niemców, czoło kryje w niebie, 
Groźne ku Litwie wyciąga ramiona, 
Jak gdyby wszystkie ziemie Palemona2 
Chciał z góry objąć i garnąć pod siebie. 
 
Z tej strony tłumy litewskiej młodzieży, 
W kołpakach rysich3, w niedźwiedziej odzieży, 
Z łukiem na plecach, z dłonią pełną grotów, 
Snują się, śledząc niemieckich obrotów4. 
Po drugiej stronie, w szyszaku i zbroi, 
Niemiec na koniu nieruchomy stoi; 
Oczy utkwiwszy w nieprzyjaciół szaniec, 
Nabija strzelbę i liczy różaniec. 
 
I ci, i owi pilnują przeprawy. 
Tak Niemen, dawniej sławny z gościnności, 
Łączący bratnich narodów dzierżawy, 
Już teraz dla nich był progiem wieczności; 
I nikt, bez straty życia lub swobody, 
Nie mógł przestąpić zakazanej wody. 
Tylko gałązka litewskiego chmielu, 
Wdziękami pruskiej topoli nęcona, 
Pnąc się po wierzbach i po wodnym zielu, 
Śmiałe, jak dawniej, wyciąga ramiona 
I rzekę kraśnym5 przeskakując wiankiem, 
Na obcym brzegu łączy się z kochankiem. 
Tylko słowiki kowieńskiej dąbrowy6, 
Z bracią swoimi zapuszczańskiej góry, 
Wiodą, jak dawniej, litewskie rozmowy, 
Lub, swobodnymi wymknąwszy się pióry7, 
Latają w gości na spólne8 ostrowy9. 
 
A ludzie? — ludzi rozdzieliły boje! 
Dawna Prusaków i Litwy zażyłość 
Poszła w niepamięć: tylko czasem miłość 
I ludzi zbliża... Znałem ludzi dwoje. 
 
O Niemnie! Wkrótce runą do twych brodów 
Śmierć i pożogę niosące szeregi; 
I twoje dotąd szanowane brzegi 
Topor z zielonych ogołoci wianków, 
Huk dział wystraszy słowiki z ogrodów; 
Co przyrodzenia10 związał łańcuch złoty, 
Wszystko rozerwie nienawiść narodów; 
Wszystko rozerwie... Lecz serca kochanków 
Złączą się znowu w pieśniach wajdeloty11. 
 
I
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Obiór12
Z Maryjenburskiej13 wieży zadzwoniono, 
Działa zagrzmiały, w bębny uderzono: 
Dzień uroczysty w Krzyżowym Zakonie. 
Zewsząd komtury14 do stolicy śpieszą. 
Kędy zebrani w kapituły gronie, 
Wezwawszy Ducha Świętego uradzą, 
Na czyich piersiach wielki krzyż zawieszą 
I w czyje ręce wielki miecz15 oddadzą. 
Na radach spłynął dzień jeden i drugi, 
Bo wielu mężów staje do zawodu; 
A wszyscy równie wysokiego rodu, 
I wszystkich równe w Zakonie zasługi; 
Dotąd powszechna między bracią zgoda 
Nad wszystkich wyżej stawi Wallenroda. 
 
On cudzoziemiec, w Prusach nieznajomy, 
Sławą napełnił zagraniczne domy16: 
Czy Maurów ścigał na kastylskich górach, 
Czy Ottomana przez morskie odmęty, 
W bitwach na czele, pierwszy był na murach, 
Pierwszy zahaczał pohańców okręty; 
I na turniejach, skoro wstąpił w szranki, 
Jeżeli raczył przyłbicę odsłonić, 
Nikt się nie ważył na ostre z nim gonić17, 
Pierwsze mu zgodnie ustępując wianki. 
 
Nie tylko między krzyżowymi roty18 
Wsławił orężem młodociane lata, 
Zdobią go wielkie chrześcijańskie cnoty: 
Ubóstwo, skromność i pogarda świata. 
 
Konrad nie słynął w przydwornym nacisku 
Gładkością mowy, składnością ukłonów; 
Ani swej broni dla podłego zysku 
Nie przedał w służbę niezgodnych baronów. 
Klasztornym murom wiek poświęcił młody; 
Wzgardził oklaski i górne urzędy19; 
Nawet zacniejsze i słodsze nagrody, 
Minstrelów hymny i piękności względy 
Nie przemawiały do zimnego ducha. 
Wallenrod pochwał obojętnie słucha, 
Na kraśne lica pogląda20 z daleka, 
Od czarującej rozmowy ucieka. 
 
Czy był nieczułym, dumnym z przyrodzenia,  
Czy stał się z wiekiem — bo choć jeszcze młody, 
Już włos miał siwy i zwiędłe jagody, 
Napiętnowane starością cierpienia — 
Trudno odgadnąć. Zdarzały się chwile, 
W których zabawy młodzieży podzielał, 
Nawet niewieścich gwarów słuchał mile, 
Na żarty dworzan żartami odstrzelał 
I sypał damom grzecznych słówek krocie, 
Z zimnym uśmiechem, jak dzieciom łakocie: 
Były to rzadkie chwile zapomnienia... 
I wkrótce lada słówko obojętne, 
Które dla drugich nie miało znaczenia, 
W nim obudzało wzruszenia namiętne; 
Słowa: ojczyzna, powinność, kochanka, 
O krucyjatach i o Litwie wzmianka, 
Nagle wesołość Wallenroda truły; 
Słysząc je, znowu odwracał oblicze, 
Znowu na wszystko stawał się nieczuły 
I pogrążał się w dumy tajemnicze. 
Może, wspomniawszy świętość powołania, 
Sam sobie ziemskich słodyczy zabrania. 
Jedne znał tylko przyjaźni słodycze, 
Jednego tylko wybrał przyjaciela, 
Świętego cnotą i pobożnym stanem: 
Był to mnich siwy, zwano go Halbanem. 
On Wallenroda samotność podziela; 
On był i duszy jego spowiednikiem, 
On był i serca jego powiernikiem. 
Szczęśliwa przyjaźń! Świętym jest na ziemi, 
Kto umiał przyjaźń zabrać ze świętemi. 
 
Tak naczelnicy zakonnej obrady 
Rozpamiętują Konrada przymioty. 
Ale miał wadę —
1 2 3 4 5 6 7 8 9
Idź do strony:

Darmowe książki «Konrad Wallenrod - Adam Mickiewicz (czytaj ksiazki on line .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz