Darmowe ebooki » Powieść poetycka » Konrad Wallenrod - Adam Mickiewicz (czytaj ksiazki on line .TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Konrad Wallenrod - Adam Mickiewicz (czytaj ksiazki on line .TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Adam Mickiewicz



1 2 3 4 5 6 7 8 9
Idź do strony:
zasłania 
I w tajemnicze utonął dumania. 
 
A Niemcy z cicha: «Czyliż do biesiady 
Przypuszczać mamy żebrające dziady? 
Kto słucha pieśni i kto je rozumie...» 
Takie odgłosy w biesiadniczym tłumie 
Coraz żywszymi przerywano śmiechy; 
Paziowie krzyczą, świstając w orzechy: 
«Oto jest nuta litewskiego śpiewu!» 
 
Wtem Konrad powstał: «Waleczni rycerze, 
Dziś Zakon, wedle starego zwyczaju, 
Od miast i książąt podarunki bierze: 
Jak winne hołdy z podległego kraju, 
Żebrak wam piosnkę przynosi w ofierze; 
Złożenia hołdu nie brońmy starcowi, 
Weźmijmy55 piosnkę — będzie to grosz wdowi. 
 
Pośród nas widzim książęcia Litwinów, 
Gośćmi Zakonu są jego wodzowie: 
Miło im będzie pamięć dawnych czynów 
Słyszeć, w ojczystej odświeżoną mowie. 
Kto nie rozumie, niechaj się oddali. 
Ja... czasem lubię te posępne jęki 
Niezrozumiałej litewskiej piosenki: 
Jak lubię łoskot rozhukanej fali 
Albo szmer cichy wiosennego deszczu, 
Przy nich spać miło... Śpiewaj, stary wieszczu». 
 
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Pieśń Wajdeloty56
Kiedy zaraza Litwę ma uderzyć, 
Jej przyjście wieszcza odgadnie źrenica: 
Bo jeśli słuszna wajdelotom wierzyć, 
Nieraz na pustych cmentarzach i błoniach 
Staje widomie morowa57 dziewica, 
W bieliźnie, z wiankiem ognistym na skroniach, 
Czołem przenosi białowieskie drzewa, 
A w ręku chustką skrwawioną powiewa58. 
 
Strażnicy zamków oczy pod hełm kryją; 
A psy wieśniaków, zarywszy pysk w ziemi, 
Kopią, śmierć wietrzą i okropnie wyją. 
 
Dziewica stąpa kroki złowieszczemi, 
Na sioła, zamki i bogate miasta: 
A ile razy krwawą chustką skinie, 
Tyle pałaców zmienia się w pustynie; 
Gdzie noga stąpi, świeży grób wyrasta. 
 
Zgubne zjawisko!... Ale więcej zguby 
Wróżył Litwinom od niemieckiej strony 
Szyszak błyszczący ze strusimi czuby 
I płaszcz szeroki, krzyżem naczerniony! 
 
Gdzie przeszły stopy takiego widziadła, 
Niczym jest klęska wiosek albo grodów: 
Cała kraina w mogiłę zapadła! 
Ach, kto litewską duszę mógł ochronić, 
Pójdź do mnie, siądziem na grobie narodów, 
Będziemy dumać, śpiewać i łzy ronić... 
 
O wieści gminna! Ty arko przymierza 
Między dawnymi i młodszymi laty: 
W tobie lud składa broń swego rycerza, 
Swych myśli przędzę i swych uczuć kwiaty! 
 
Arko! tyś żadnym niezłamana ciosem, 
Póki cię własny twój lud nie znieważy; 
O pieśni gminna, ty stoisz na straży 
Narodowego pamiątek kościoła, 
Z archanielskimi skrzydłami i głosem — 
Ty czasem dzierżysz i broń archanioła59... 
 
Płomień rozgryzie malowane dzieje, 
Skarby mieczowi spustoszą złodzieje60, 
Pieśń ujdzie cało! Tłum ludzi obiega; 
A jeśli podłe dusze nie umieją 
Karmić ją żalem i poić nadzieją, 
Ucieka w góry, do gruzów przylega 
I stamtąd dawne opowiada czasy... 
Tak słowik, z ogniem zajętego gmachu 
Wyleci, chwilę przysiadzie na dachu; 
Gdy dachy runą, on ucieka w lasy 
I brzmiącą piersią nad zgliszcza i groby 
Nuci podróżnym piosenkę żałoby. 
 
Słuchałem piosnek. Nieraz kmieć stuletni, 
Trącając kości żelazem oraczem61, 
Stanął i zagrał na wierzbowej fletni 
Pacierz umarłych; lub rymownym płaczem 
Was głosił, wielcy ojcowie — bezdzietni... 
Echa mu wtórzą. Ja słuchałem z dala. 
Tym mocniej widok i piosnka rozżala, 
Żem był jedynym widzem i słuchaczem. 
 
Jako w dzień sądny z grobowca wywoła 
Umarłą przeszłość trąba archanioła, 
Tak na dźwięk pieśni, kości spod mej stopy 
W olbrzymie kształty zbiegły się i zrosły. 
Z gruzów powstają kolumny i stropy, 
Jeziora puste brzmią licznymi wiosły 
I widać zamków otwarte podwoje, 
Korony książąt, wojowników zbroje, 
Śpiewają wieszcze, tańczy dziewic grono... 
Marzyłem cudnie — srodze mię zbudzono! 
 
Zniknęły łasy i ojczyste góry! 
Myśl, znużonymi ulatując pióry, 
Spada, w domowe tuli się zacisze, 
Lutnia umilkła w odrętwiałym ręku; 
Śród żałosnego spółrodaków jęku 
Często przeszłości głosu nie dosłyszę! 
Lecz dotąd iskry młodego zapału 
Tlą w głębi piersi; nieraz ogień wzniecą, 
Duszę ożywią i pamięć oświecą. 
Pamięć naówczas, jak lampa z kryształu, 
Ubrana pędzlem w malowne obrazy, 
Chociaż ją zaćmi pył i liczne skazy, 
Jeżeli świecznik postawisz w jej serce, 
Jeszcze świeżością barwy znęci oczy, 
Jeszcze na ścianach pałacu roztoczy 
Kraśne, acz nieco przyćmione kobierce... 
 
Gdybym był zdolny własne ognie przelać 
W piersi słuchaczów i wskrzesić postaci 
Zmarłej przeszłości; gdybym umiał strzelać 
Brzmiącymi słowy do serca spółbraci, 
Może by jeszcze w tej jedynej chwili, 
Kiedy ich piosnka ojczysta poruszy, 
Uczuli w sobie dawne serca bicie, 
Uczuli w sobie dawną wielkość duszy 
I chwilę jedną tak górnie przeżyli, 
Jak ich przodkowie — niegdyś całe życie. 
 
Lecz po co zbiegłe wywoływać wieki? 
I swoich czasów śpiewak nie obwini 
Bo jest mąż wielki, żywy, niedaleki... 
O nim zaśpiewam: uczcie się Litwini! 
 

*

Umilknął starzec i dokoła słucha, 
Czy Niemcy dalej pozwolą mu śpiewać. 
W sali dokoła była cichość głucha; 
Ta zwykła wieszczów na nowo zagrzewać. 
Zaczął więc piosnkę, ale innej treści, 
Bo głos na spadki wolniejsze rozmierzał, 
Po strunach słabiej i rzadziej uderzał 
I z hymnu zstąpił do prostej powieści. 
 
Powieść Wajdeloty
Skąd Litwini wracali? Z nocnej wracali wycieczki; 
Wieźli łupy bogate, w zamkach i cerkwiach62 zdobyte. 
Tłumy brańców63 niemieckich z powiązanymi rękami, 
Ze stryczkami na szyjach, biegą64 przy koniach zwycięzców; 
Poglądają65 ku Prusom i zalewają się łzami, 
Poglądają na Kowno — i polecają się Bogu. 
W mieście Kownie pośrodku ciągnie się błonie66 Peruna67, 
Tam książęta litewscy, gdy po zwycięstwie wracają, 
Zwykli rycerzy niemieckich palić na stosie ofiarnym. 
Dwaj rycerze pojmani jadą bez trwogi do Kowna, 
Jeden młody i piękny, drugi latami schylony. 
Oni sami śród bitwy, hufce niemieckie rzuciwszy, 
Między Litwinów uciekli; książę Kiejstut ich przyjął, 
Ale strażą otoczył, w zamek za sobą prowadził. 
Pyta, z jakiej krainy, w jakich zamiarach przybyli? 
«Nie wiem, rzecze młodzieniec, jaki mój ród i nazwisko, 
Bo dziecięciem od Niemców byłem w niewolę schwytany. 
Pomnę tylko, że kędyś w Litwie śród miasta wielkiego 
Stał dom moich rodziców. Było to miasto drewniane, 
Na pagórkach wyniosłych, dom był z cegły czerwonej; 
Wkoło pagórków na błoniach puszcza szumiała jodłowa, 
Środkiem lasów daleko białe błyszczało jezioro. 
Razu jednego, w nocy, wrzask nas ze snu przebudził, 
Dzień ognisty zaświtał w okna, trzaskały się szyby, 
Kłęby dymu buchnęły po gmachu; wybiegliśmy w bramę, 
Płomień wiał po ulicach, iskry sypały się gradem; 
Krzyk okropny: »Do broni! Niemcy są w mieście, do broni!«... 
Ojciec wypadł z orężem, wypadł i więcej nie wrócił. 
Niemcy wpadli do domu. Jeden wypuścił się za mną, 
Zgonił68, porwał mię na koń. Nie wiem, co stało się dalej, 
Tylko krzyk mojej matki długo, długo słyszałem... 
Pośród szczęku oręża, domów runących69 łoskotu, 
Krzyk ten ścigał mnie długo, krzyk ten pozostał w mym uchu. 
Teraz jeszcze, gdy widzę, pożar i słyszę wołania, 
Krzyk ten budzi się w duszy, jako echo w jaskini 
Za odgłosem piorunu... Oto jest wszystko co z Litwy, 
Co od rodziców wywiozłem. W sennych niekiedy marzeniach 
Widzę postać szanowną matki i ojca, i braci, 
Ale coraz to dalej jakaś mgła tajemnicza, 
Coraz grubsza i coraz ciemniej zasłania ich rysy. 
Lata dzieciństwa płynęły, żyłem śród Niemców jak Niemiec, 
Miałem imię Waltera, Alfa nazwisko przydano70: 
Imię było niemieckie, dusza litewska została, 
Został żal po rodzinie, ku cudzoziemcom nienawiść. 
Winrych, mistrz krzyżacki, chował mię w swoim pałacu, 
On sam do chrztu mię trzymał, kochał i pieścił jak syna; 
Jam się nudził w pałacach, z kolan Winrycha uciekał 
Do wajdeloty starego. Wówczas pomiędzy Niemcami, 
Był wajdelota litewski wzięty w niewolę przed laty, 
Służył tłumaczem wojsku. Ten, gdy się o mnie dowiedział, 
Żem sierota i Litwin, często mię wabił do siebie, 
Rozpowiadał o Litwie, duszę stęsknioną otrzeźwiał 
Pieszczotami i dźwiękiem mowy ojczystej, i pieśnią. 
On mię często ku brzegom Niemna sinego prowadził, 
Stamtąd lubiłem na miłe góry ojczyste poglądać; 
Gdyśmy do zamku wracali, starzec łzy mi ocierał, 
Aby nie wzbudzić podejrzeń: łzy mi ocierał, a zemstę 
Przeciw Niemcom podniecał. Pomnę, jak w zamek wróciwszy, 
Nóż ostrzyłem tajemnie; z jaką zemsty rozkoszą 
Rżnąłem kobierce Winrycha lub kaleczyłem zwierciadła, 
Na tarcz jego błyszczącą piasek miotałem i plwałem71. 
Potem, w latach młodzieńczych, częstośmy z portu Kłejpedy72, 
W łódkę ze starcem siadali brzegi litewskie odwiedzać. 
Rwałem kwiaty ojczyste, a czarodziejska ich wonia73 
Tchnęła w duszę jakoweś dawne i ciemne wspomnienia. 
Upojony tą wonią, zdało się, że dzieciniałem74, 
Że w ogrodzie rodziców z braćmi igrałem małymi. 
Starzec pomagał pamięci; on piękniejszymi słowami 
Niźli zioła i kwiaty, przeszłość szczęśliwą malował: 
Jakby miło w ojczyźnie, pośród przyjaciół i krewnych 
Pędzić chwile młodości; ileż to dzieci litewskich 
Szczęścia takiego nie znają, płacząc w kajdanach Zakonu? 
To słyszałem na błoniach; lecz na wybrzeżach Połągi75, 
Gdzie grzmiącymi piersiami białe roztrąca się morze 
I z pienistej gardzieli piasku strumienie wylewa: 
»Widzisz, mawiał mi starzec, łąki nadbrzeżnej kobierce? 
Już je piasek obleciał. Widzisz te zioła pachnące? 
Czołem silą się jeszcze przebić śmiertelne pokrycie; 
Ach, daremnie! Bo nowa żwiru nasuwa się hydra, 
Białe płetwy roztacza, lądy żyjące podbija 
I rozciąga dokoła dzikiej królestwo pustyni... 
Synu, plony wiosenne żywo do grobu wtrącone, 
To są ludy podbite, bracia to nasi Litwini; 
Synu, piaski zza morza burzą pędzone — to Zakon!«... 
Serce bolało słuchając. Chciałem mordować Krzyżaków, 
Albo do Litwy uciekać: starzec hamował zapędy. 
»Wolnym rycerzom, powiadał, wolno wybierać oręże 
I na polu otwartym bić się równymi siłami; 
Tyś niewolnik: jedyna broń niewolników jest zdrada. 
Zostań jeszcze i przejmij sztuki wojenne od Niemców, 
Staraj się zyskać ich ufność. Dalej obaczym76, co począć«. 
Byłem posłuszny starcowi, szedłem z wojskami Teutonów: 
Ale w pierwszej potyczce, ledwiem obaczył chorągwie, 
Ledwiem narodu mojego pieśni wojenne usłyszał, 
Poskoczyłem ku naszym, starca za sobą przywodzę. 
Jako sokół wydarty z gniazda i w klatce żywiony, 
Choć srogimi mękami łowcy odbiorą mu rozum 
I puszczają, żeby braci sokołów wojował; 
Skoro wzniesie się w chmury, skoro pociągnie oczyma 
Po niezmiernych obszarach swojej błękitnej ojczyzny, 
Wolnym odetchnie powietrzem, szelest swych skrzydeł usłyszy: 
Pójdź, myśliwcze, do domu, z klatką nie czekaj sokoła». 
 
Skończył młodzieniec; a Kiejstut słuchał ciekawie, słuchała 
Córa Kiejstuta Aldona, młoda i piękna jak bóstwo. 
Jesień płynie, z jesienią ciągną się długie wieczory; 
Kiejstutówna, jak zwykle, w sióstr i rówiennic77 orszaku 
Za krosnami usiada albo się bawi przędziwem; 
A gdy igły migocą, toczą się chybkie wrzeciona, 
Walter stoi i prawi78 cuda o krajach niemieckich 
I o swojej młodości. Wszystko, co Walter powiadał, 
Łowi uchem dziewica, myślą łakomą połyka; 
Wszystko umie na pamięć, nieraz i we śnie powtarza. 
Walter mówił, jak wielkie zamki i miasta za Niemnem, 
Jakie bogate ubiory, jakie wspaniałe zabawy, 
Jak na gonitwach waleczni kopije kruszą rycerze, 
A dziewice z krużganków patrzą i wieńce przyznają. 
Walter mówił o wielkim Bogu, co włada za Niemnem, 
I o Niepokalanej Syna Bożego Rodzicy, 
Której postać anielską, w cudnym pokazał obrazku. 
Ten obrazek młodzieniec nosił pobożnie na piersiach; 
Dziś Litwince darował, gdy ją do wiary nawracał, 
Gdy pacierze z nią mówił; chciał wszystkiego nauczyć, 
Co sam umiał; niestety, on ją i tego nauczył, 
Czego dotąd nie umiał: on nauczył ją kochać. 
I sam uczył się wiele. Z jakim rozkosznym wzruszeniem 
Słyszał z ust jej litewskie już zapomniane wyrazy. 
Z każdym wskrzeszonym wyrazem budzi się nowe uczucie 
Jako iskra z popiołu: były to słodkie imiona 
Pokrewieństwa, przyjaźni, słodkiej przyjaźni, i jeszcze 
Słodszy wyraz nad wszystko, wyraz miłości, któremu 
Nie masz równego na ziemi, oprócz wyrazu — ojczyzna. 
 
«Skądże, pomyślał Kiejstut, nagła w mej córce odmiana, 
Gdzie jej dawna wesołość, gdzie jej dziecinne rozrywki? 
W święto wszystkie dziewice idą zabawiać się tańcem, 
Ona siedzi samotna albo z Walterem rozmawia. 
W dzień powszedni dziewice trudnią się igłą lub krośną79, 
Jej z rąk igła wypada, nici plątają się w krośnach, 
Sama nie widzi, co robi, wszyscy mi to powiadają. 
Wczora postrzegłem, że róży kwiatek wyszyła zielono, 
A listeczki czerwonym umalowała jedwabiem. 
Jakże mogłaby widzieć, kiedy jej oczy i myśli 
Tylko oczu Waltera, rozmów Waltera szukają? 
Ile razy zapytam, gdzie ona poszła? — w dolinę; 
Skąd powraca? — z doliny; cóż w tej dolinie? — młodzieniec 
Ogród dla niej zasadził. Jestże ten ogród piękniejszy 
Niźli me sady zamkowe? — (pyszne Kiejstut miał sady, 
Pełne jabłek i gruszek, dziewic kowieńskich ponęta). 
Nie ogródek to wabi. Zimą widziałem jej okna; 
Cała szyba tych okien, co obrócone do Niemna, 
Czysta jakby śród maja, lód nie zaciemił80 kryształu; 
Walter chodzi tamtędy, pewnie siedziała u okna 
I gorącym westchnieniem lody na szybach stopiła. 
Ja myśliłem, że on ją czytać i pisać nauczy, 
Słysząc że wszyscy książęta dzieci swe uczyć zaczęli... 
Chłopiec dobry, waleczny, jak ksiądz w pismach ćwiczony: 
Mamże go z domu wypędzić? On tak potrzebny dla Litwy; 
Hufce najlepiej szykuje, sypie
1 2 3 4 5 6 7 8 9
Idź do strony:

Darmowe książki «Konrad Wallenrod - Adam Mickiewicz (czytaj ksiazki on line .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz