Dobre obyczaje we dwoje - 1. My i nasz świat - Peter Post (czytanie książek w internecie za darmo .txt) 📖
- Autor: Peter Post
Czytasz książkę online - «Dobre obyczaje we dwoje - 1. My i nasz świat - Peter Post (czytanie książek w internecie za darmo .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Peter Post
W najbliższej okolicy Angela była znana jako „nasza opiekunka”. Pracując dla nas, mogła liczyć na stały dochód, a my mogliśmy liczyć, że przypilnuje córek, jeśli zajdzie taka potrzeba. Angela jeździła nawet z nami na wakacje. Dwa tygodnie wypoczynku w naszym domku letniskowym było spełnieniem marzeń. Dzięki Angeli nasze córki miały stałą opiekę, my natomiast mogliśmy spędzać trochę czasu tylko we dwoje, a potem wrócić do dzieciaków i Angeli.
Później, kiedy nasze dzieci nie potrzebowały opiekunki, Angela i tak nas odwiedzała w okresie bożonarodzeniowym i zapraszała dziewczyny do siebie na noc 23 grudnia – robiły sobie babską imprezę i nadrabiały zaległości. Angela wyszła za mąż i ma swoje dzieci, ale zawsze będzie kimś bliskim naszym sercom i naszej rodzinie.
Wtedy właśnie zdałem sobie sprawę, że wygospodarowanie czasu na bycie razem, tylko we dwoje, sprawiło, że byliśmy lepszymi rodzicami dla naszych córek i że one też na tym dużo skorzystały.
„Nie mamy już czasu dla siebie!”
Krzywię się, kiedy słyszę ludzi pozostających w związku, którzy mówią, że nie mają już czasu, żeby pobyć ze sobą. Nie powinno się nigdy wykorzystywać dzieci jako wymówki od spędzania czasu we dwoje. Szczęśliwa para pracuje równie ciężko nad swoim związkiem, jak nad wychowaniem dzieci. Jeżeli pozostawia się problemy bez rozwiązania, to konflikt zaognia się do tego stopnia, że nie można go dłużej ignorować. W takiej sytuacji dojście do porozumienia może być o wiele trudniejsze, niż gdybyście od razu próbowali znaleźć rozwiązanie.
Równe dzielenie się opieką nad dziećmi
Zawsze któreś z rodziców przejmuje inicjatywę w opiece nad dziećmi. Drugi z partnerów, zamiast wczytywać się w gazetę lub oglądać telewizję, może zawsze pomóc i odciążyć swoją Drugą Połowę tak, aby ta mogła spędzić spokojny poranek, popołudnie bądź cały dzień i miała czas na swoje ulubione zajęcia lub po prostu mogła odpocząć. Twoja Druga Połowa będzie Ci miała za złe długie godziny w pracy, jeśli nie postarasz się regularnie pomagać w opiece nad dziećmi.
Wielu naszych respondentów podkreślało znaczenie zaangażowania obojga rodziców w opiekę nad maluchami.
„Opiekuję się naszymi dziećmi w domu – to moja praca i lubię to, ale kiedy potrzebuję odpoczynku, on zawsze z radością wyręczy mnie w obowiązkach”.
„Pomaga mi przy dziecku, kiedy tylko może – przy kąpaniu, karmieniu, ubieraniu i kładzeniu malucha do łóżka”.
„Na początku naszego małżeństwa i po urodzeniu dziecka pracowałam więcej niż on i więcej obowiązków spadło na niego. Moja mama była zdumiona, że on potrafił nie tylko zmienić pieluchę, ale że był również specjalistą od składania pieluch”.
„Kiedy nasze dzieci były małe, miałam dyżury w szpitalu w każdy weekend i wtedy on się nimi zajmował. Pracowałam po 12 godzin dziennie, kiedy on tworzył swoją nierozerwalną więź z naszymi maluchami. Gdy otworzył własną firmę, często nie było go w domu przez cały tydzień i wtedy to ja przejęłam opiekę nad dziećmi, ale on nadal ma z nimi świetny kontakt i nigdy nie boję się zostawić go samego z dziećmi na cały weekend, kiedy idę do pracy”.
Nade wszystko miej wzgląd na uczucia drugiej osoby
Nieważne, jaki macie układ – szczęśliwa rodzina to taka, w której opieka nad dziećmi jest traktowana jako wspólny obowiązek i każde z rodziców jest przekonane, że druga strona ma udział w wychowaniu dzieci na tyle, na ile pozwalają jej okoliczności.
Kiedy zaraz po urodzeniu naszego pierwszego dziecka rozpocząłem pracę w małym college’u, wiedziałem, że nie będę mógł być przy mojej córce cały dzień. Jednak kiedy już wracałem do domu, to wolałem się nią zajmować, niż przesiadywać przed telewizorem. Moje wysiłki nie zawsze przynosiły pożądane efekty, ponieważ często w sobotni wieczór żona znajdowała mnie śpiącego na kanapie w salonie – w telewizji pokazywano turniej golfowy, a nasza córka spała słodko na mojej piersi.
Sądzę, że wielu rodziców w mojej sytuacji bardziej docenia czas spędzony ze swoimi dziećmi i nawet po ciężkim dniu w pracy jesteśmy gotowi pomóc w opiece nad nimi. Pamiętam bardzo dobrze, jak w pewną sobotę, kiedy nasza najstarsza córka miała sześć miesięcy, zgodziłem się jej popilnować, aby moja żona mogła spotkać się ze swoimi przyjaciółmi. Jednak później okazało się, że muszę iść do pracy i dokończyć pewien projekt. Zamiast zadzwonić do żony i zepsuć jej dzień, postanowiłem wziąć Annę ze sobą do pracy. Siedziała w foteliku samochodowym na moim biurku, a ja zająłem się pracą. Nie miałem wiele do zrobienia i na szczęście Anna była jak aniołek.
Właśnie kończyłem pracę, kiedy obok mojego gabinetu przechodził dyrektor college’u. Zobaczył mnie z Anną, wszedł i porozmawiał ze mną chwilę o rodzinie i dzieciach. Nie tylko skończyłem projekt w porę i zaopiekowałem się Anną w tym samym czasie, ale jeszcze na dodatek uciąłem sobie miłą pogawędkę z szefem.
Ustalcie jasny podział obowiązków – najlepiej z wyprzedzeniem.
Nie jesteście jasnowidzami, więc jeśli nie macie pewności co do tego, kto jest za co odpowiedzialny – porozmawiajcie o tym. Najlepiej zrobić to w spokoju, a nie kiedy robisz obiad i jednocześnie próbujesz nakarmić dziecko. Krzyczenie na siebie może pomóc w danej chwili, ale nie zadziała na dłuższą metę, więc lepiej unikać takich sytuacji. Aby to się udało, musicie oboje jasno określić podział obowiązków, jak również wyrazić swoje potrzeby. Najlepiej usiąść razem, spokojnie porozmawiać i słuchać tego, co ma do powiedzenia druga osoba, a nie działać pod wpływem chwili, kiedy pojawi się problem – wówczas gniew i zdenerwowanie biorą górę.
Pamiętaj jednak, że zawsze może dojść do sytuacji krytycznej, ale jeżeli wcześniej ustalicie podział obowiązków, to kiedy nadejdzie burza, możecie skupić się na spornej sprawie. Później, gdy już się uspokoicie, postarajcie się przeanalizować całą sytuację – w spokoju i bez stresu – aby móc się porozumieć, osiągnąć kompromis lub zobowiązać się do zrobienia konkretnej rzeczy. Omówcie całe wydarzenie i oceńcie, co poszło nie tak, a co było w porządku. Później przygotujcie plan działania, aby następnym razem lepiej poradzić sobie w takiej sytuacji. I pamiętajcie, żeby zacząć wszystko od szczerych przeprosin, jeśli jest to uzasadnione.
Na tym właśnie polega etykieta. Tak rozwiązuje się problemy (patrz: „Cztery etapy rozwiązywania konfliktów”, s. 166-167). Tak buduje się udany związek.
Nigdy nie wiadomo...
Kiedy zabrałem swoją córkę do pracy w pewną sobotę, co zaowocowało świetną rozmową z moim szefem, zdałem sobie sprawę, że na opinię innych ludzi o Tobie bardzo pozytywnie może wpływać fakt, że widzą oni Twój wkład w opiekę nad dziećmi. Teraz jako pracodawca zauważam, że moi pracownicy zyskują w moich oczach, jeśli widzę, że udaje im się godzić pracę z życiem rodzinnym i że aktywnie uczestniczą w życiu swoich dzieci.
Dyscyplina: ważne jest, aby konsekwentnie podtrzymywać wspólne decyzje
Pewnego dnia rozmawiałem z Denisem, moim sąsiadem, kiedy podjechał autobus szkolny z chmarą gimnazjalistów. Wśród nich był syn Denisa.
Syn: „Cześć tato”.
Denis: „Cześć. Lepiej od razu zabierz się za czytanie zadanego materiału. Słyszałeś, co mama powiedziała dzisiaj rano”.
Denis posłusznie wszedł do domu, a my wróciliśmy do naszej rozmowy. Pięć minut później jego syn wyszedł i stwierdził: „Zrobione”.
„Co takiego?” powiedział Denis.
„Zrobione”.
„Wracaj do środka i czytaj, co masz zadane. Słyszałeś, co mama powiedziała – a ja dopilnuję, żebyś to zrobił”.
„Ale już przeczytałem, co miałem przeczytać”. Przekomarzali się przez chwilę, po czym jego syn powiedział: „Tato, przeczytam następną część jutro i pojutrze. Zadanie jest dopiero na piątek”.
„Z powrotem do domu... natychmiast! Już!”. I jego syn poczłapał do środka.
Denis nie ustąpił. Bez względu na to, jak bardzo prosił i przekonywał go syn, Denis pozostał nieugięty i nie zmienił zasad ustalonych przez żonę. Jego syn zrozumiał, po raz kolejny, że mama i tata stanowią drużynę i że jedno nie uchyli decyzji drugiego.
Aby dyscyplina przynosiła efekty...
Wspierajcie się we wszystkich swoich decyzjach. Jeśli dzieci zauważą słaby punkt w waszym zespole, wykorzystają go bezlitośnie. Jeśli się w czymś nie zgadzacie, to zróbcie to na osobności. Omówcie wasze punkty widzenia i spróbujcie dojść do porozumienia, aby w przyszłości lepiej poradzić sobie w podobnej sytuacji.
Bądźcie konsekwentni. Kiedy ustalacie reguły, trzymajcie się ich. Jeśli jednego dnia każesz Johnny’emu odrobić lekcje zaraz po powrocie ze szkoły, a następnego dnia pozwalasz mu oglądać telewizję, to taka niekonsekwencja tylko namąci mu w głowie. Dzieci nigdy tego nie przyznają, ale w rzeczywistości chcą, żebyście byli konsekwentni, bo wówczas lepiej reagują na ograniczenia. Kiedy zapytano dyrektorkę jednego z głównych ośrodków pomagających rodzicom w opiece nad dziećmi, dlaczego nigdy nie ma problemów z dyscypliną, opiekując się 300 maluchami, powiedziała: „Jesteśmy konsekwentni w przestrzeganiu naszych zasad”. Dlatego, że dzieci wiedzą, jakie zachowanie nie jest akceptowane, nigdy nie przekraczają granic.
Jasno (i rozsądnie) określajcie, jakie są konsekwencje niewłaściwego zachowania.
„Masz szlaban na całe życie!” może brzmieć imponująco, ale w rzeczywistości to puste stwierdzenie, ponieważ jest niejasne, a kara trudna do wykonania. „Masz szlaban na dwa tygodnie” – to jasno i sensownie określone konsekwencje dla nastolatka, który wrócił do domu trzy godziny po ustalonym czasie i nie zadzwonił, żeby powiedzieć, że się spóźni.
Nie rób czarnego charakteru ze swojej Drugiej Połowy:
„Poczekaj, aż wróci ojciec. Wtedy będziesz w tarapatach”.
Nie tędy droga.
Syndrom pustego gniazda
Kiedy nasze córki poszły na studia, znajomi mówili nam, że odczujemy pustkę. Wyrażali się bardzo pesymistycznie: „Będziecie załamani... To będzie ciężki czas... Trudno będzie się Wam przyzwyczaić do tej sytuacji”, i tak dalej.
Wręcz przeciwnie! Kochamy z żoną nasze córki i nie zamienilibyśmy doświadczenia ich wychowania na nic innego. Bycie rodzicem sprawiało i nadal sprawia mi przyjemność. Lubiłem odpowiedzialność z tym związaną, czas spędzony razem – i nadal to lubię. Jednak muszę stwierdzić, że jestem zadowolony z tego, że mamy teraz z żoną czas, aby skupić się na sobie i naszym życiu. Dumny jestem z tego, że naszym dzieciom dobrze się powodzi. Nie przestaliśmy być dla nich rodzicami. Odwiedzają nas bardzo często, nadal bierzemy udział w ich życiu – w dobrych i złych chwilach. Ale jest to ich życie i tak powinno być.
Przecież bycie rodzicem polega na przygotowaniu dzieci do niezależności, czyż nie? Kiedy przyszedł czas, że nasze dzieci opuszczały rodzinne gniazdo, byliśmy przy nich, żeby pomagać i dodawać odwagi. Kiedy były małe, byliśmy za nie odpowiedzialni cały czas. Dzisiaj nasza rola jest trochę inna. Ponieważ udało nam się być dobrymi rodzicami dla naszych córek – nauczyliśmy je szacunku, zaufania i szczerości w stosunku do nas i tego samego mogły oczekiwać od nas – udało nam się utrzymać dobre relacje z nimi nawet wtedy, kiedy wyprowadziły się z domu. I to właśnie sprawia, że rozstanie z nimi było nie tylko znośne, ale również sprawiło nam radość.
SPRAWY FINANSOWE
„PIENIĄDZE SĄ ŹRÓDŁEM WSZELKIEGO ZŁA” TO ZNIEKSZTAŁCONA WERSJA cytatu z Biblii, jednak jest w nim ziarno prawdy o związku dwojga ludzi. Czy się to Wam podoba, czy nie, pieniądze są przyczyną większości poważnych nieporozumień w związkach. Nie chodzi tylko o to, że brak pieniędzy powoduje napięcie, ale również sposób ich wydawania, kiedy się je ma, może stać się kością niezgody.
Nasi respondenci mieli jasno sprecyzowane opinie w tej kwestii:
„Nie mamy takich samych priorytetów, gdy przychodzi do wydawania pieniędzy”.
„Wydaje pieniądze na niepotrzebne rzeczy”.
„Zazwyczaj wydaję za dużo na Gwiazdkę, a mój mąż chce wydawać więcej na wakacje”.
„Czasami wydaje pieniądze na głupie rzeczy”.
„Czasami wydaję za dużo pieniędzy”.
„Nałogiem mojej żony jest robienie zakupów”.
Wszystkie powyższe wypowiedzi świadczą o nieumiejętności rozwiązania problemów finansowych – a jest nim kombinacja porozumienia i kompromisu. Oboje musicie wiedzieć, jakie macie możliwości finansowe i wydatki. Co więcej, musicie razem wypracować sobie system, który jasno określa obowiązki każdego z Was. Jeśli warunki takiej współpracy nie są dobrze rozumiane przez partnerów, to kłopoty stają się nieuniknione.
Konto bankowe: wspólne czy oddzielne?
Kiedy się pobraliśmy, mieliśmy z żoną osobne rachunki bankowe. Po trzydziestu dwóch latach bycia razem nadal mamy oddzielne konta. Prawdę mówiąc, nie wyobrażam sobie zarządzania wspólnym rachunkiem. I tak wystarczająco dużo trudności sprawia mi upewnienie się, że mam wszystko zapisane, jak należy, w swojej książeczce czekowej. Jeśli zawalę sprawę, bo zapomnę czegoś wpisać, to mój problem i muszę sobie z nim poradzić. W przypadku wspólnego rachunku, jeśli zapomniałbym odnotować jakiś wydatek (lub po prostu nie powiadomiłbym swojej żony o płatności, którą zapisałem), moja żona byłaby wściekła i vice versa. Jako że żadne z nas nie chce pilnować wydatków drugiego,
Uwagi (0)