Boska Komedia - Dante Alighieri (gdzie można czytać książki online .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Boska Komedia to dzieło życia włoskiego poety Dante Alighieriego, którym chciał zapewnić nieśmiertelność, oddać hołd swojej zmarłej ukochanej Beatrycze oraz ostrzec lud średniowieczny przed konsekwencjami grzesznego życia.
Poemat tryptyk — składający się z trzech ksiąg — Piekła, Czyśćca i Raju, po których wędruje alter ego autora, oprowadzane przez Wergiliusza, św. Bernarda z Clairvaux oraz ukochaną Beatrycze. Alighieri nie tylko jako bohater, ale i jako narrator krytykuje zaświaty, będące alegorią życia doczesnego. W całym utworze wyraźnie widać fascynację cyframi, zwłaszcza 3, będącą symbolem Trójcy Świętej. Księga pierwsza, Piekło, charakteryzuje się drastycznymi opisami wydarzeń i właśnie dzięki niej mówi się o dantejskich scenach.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Dante Alighieri
- Epoka: Średniowiecze
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Boska Komedia - Dante Alighieri (gdzie można czytać książki online .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Dante Alighieri
duchy w ludzkim kale:
Kiedym się wpatrzył, jakaś rudo-płowa
Sterczała kałem tak zbrukana głowa,
Że darmo w myśli sam siebie zagadłem,
Kto on był, świeckim czy mnichem? nie zgadłem.
Głowa ta rzekła: «Co tak pilno tobie,
Jednej się mojej przyglądać osobie?»
«Jeślim cię» rzekłem «w pamięci zachował,
Znałem cię niegdyś z włosami suchemi,
Aleksym z Lukki zwano cię na ziemi283.
Dlatego pilniej jak drugich w około
Oglądam ciebie». On bijąc się w czoło:
«Pochlebstwo» rzekł «mnie wtrąciło w tę jamę,
Którym mój język tak dzielnie szermował!»
Wódz do mnie mówił: «Za kamienną tamę
Wyciągnij szyję, a spojrzyj w głębinę,
Tam ujrzysz na dnie stojącą dziewczynę
Z rozczochranymi jak wiedźma włosami;
Pierś swą aż do krwi szarpie paznokciami,
Ruchy jej ciała dzikie i gwałtowne,
To raz przysiada, to wstaje na nogi,
To dworka Tais284! raz przez usta sługi,
Kiedy kochanek pochlebnie jej pyta:
Mam li ja wielkie w twych oczach zasługi?
Odpowiedziała: Zaiste cudowne!
Prędzej przechodźmy te skalne progi,
Tu wzrok się brudu napatrzył do syta».
Pieśń XIX
(Krąg VIII. Tłumok III. Symoniacy. Mikołaj III i inni papieże).
Mistrzu Symonie285! Wy, jego sektarze,
Co rzeczy boże, o łakome dusze,
Jako goniący za zyskiem kramarze,
Cudzołożycie za srebro i złoto,
Gdy być powinno żenione z szczodrotą:
Teraz ja dla was zadąć w trąbę muszę,
Boście trzeciego tłumoka mieszkańce.
Już wstąpiliśmy na same skał krańce,
Skąd wzrok, jak stromą opoką kaskada,
Na dno otchłani prostopadle spada.
O jakże wielki twojej kunszt, o Panie,
Arcymądrości, którą Tyś przyodział
Stosownie niebo, ziemię i otchłanie!
Jak sprawiedliwy przez ciebie jej podział!
Widziałem z brzegu i na dnie głaz szary,
Pełen dziur krągłych, wszystkie jednej miary:
Takie są w moim pięknym Świętym Janie286,
Gdzie kąpią dzieci przy chrzestnym obrzędzie;
Jedną z nich stłukłem niewiele lat temu,
Podając pomoc dziecku tonącemu;
A co przynajmniej niech dowodem będzie,
Aby człek każdy spostrzegał się w błędzie.
Grzesznik wytykał z jamy każdej dziury
Nogi po uda, resztę jego ciała
Więziła w środku swego lochu skała.
Dwie stopy płomień przypalał jaskrawy,
Boleść tak silnie miotała nóg stawy,
Że mógłby zerwać i więzy, i sznury.
Jak napojone przedmioty oliwą
Pochwycą płomień w sam wierzch wyciągnięty,
Tak płomień sięgał ich palców od pięty.
«Pojaśń287 mi mistrzu,» zagadłem go żywo,
«Kto by w tej dziurze rzucał się jak wściekły,
Czy mu tak ognie czerwone dopiekły?»
«Jeśli chcesz» mówił «zejść na dno tej jamy,
Dzieje ich zbrodni z ichże ust poznamy».
A ja: «Ty pan mój, jam sługa twej woli,
A sługa robi, co mu pan pozwoli».
I wstąpiliśmy na łuk czwartej tamy,
Tuż ponad fosę pokłutą dziurami.
Mistrz na dno fosy sprowadzał mnie z góry
I przyprowadził do otworu dziury,
Skąd duch boleśnie skarżył się udami288.
«O kto bądź jesteś, jak pal w dziurę wbity,»
Począłem mówić, «duchu nieszczęśliwy,
Jeżeli możesz, miarkuj ból twój żywy».
I stałem jak mnich kapturem zakryty,
Spowiadający zbójcę w jego jamie289,
Co się ma nad nim za chwilę zawalić;
Gdy spowiedź chytry złoczyńca odkłada,
To woła mnicha, a ten go spowiada,
Chciałby na chwilę bliską śmierć oddalić.
Duch krzyknął290: «Ha, tu jesteś, Bonifacy?
Już mi od dawna przepowiednia kłamie:
Gdzie skarby twoje, owoce twej pracy?
Dla których zdradą, drogami krzywemi,
Śmiałeś odważny zaślubić na ziemi
Piękną niewiastę291, dać ją na targ zysku,
Abyś ją wzgardą zbrukał w twym uścisku».
Jak ten, co słysząc niepojęte słowa,
Ze wstydu milczy, stałem jak niemowa.
«Mów, odpowiadaj»: zawołał Wirgili,
«Zupełnie inne, nie to noszę miano,
Jak się domyślasz». Nie zwlekając chwili
Odpowiedziałem, tak jak mi kazano.
Duch kręcąc stopy konwulsyjnym ruchem,
Mówił z westchnieniem głębokiem i głuchem:
«O co mnie pytasz? Jeśliś wiedzieć chciwy,
Jaki w tej dziurze jest duch nieszczęśliwy,
Wiedz, że płaszcz wielki był moją odzieżą292.
Jam syn, zaiste, niedźwiedzicy matki293
Pragnąc wychować pokrewne niedźwiadki,
Aby na złotym wierzgały obroku,
W mój wór złożyłem z całej ziemi złoto
A w końcu siebie w tym ciasnym tłumoku.
Jeszcze tu drudzy pod mą głową leżą
Symonijacy, co w tę jamę ciemną,
Między jej lochy zapadli przede mną294.
Tam ja zapadnę, gdy tu, o sromoto!
Przyjdzie i w lochach tych skał się zagrzebie
Ten, za którego mylnie wziąłem ciebie.
Lecz on nie będzie tak długo swej nogi,
Jak ja, wystawiał na ognia pożogi:
W ślad za nim przyjdzie pasterz od Zachodu295
Nieprawościami obciążon od młodu,
Gdy mu ostatnia godzina wybije,
On tu mnie sobą i jego nakryje.
Będzie to nowy Jazon w pysze swojej296,
O którym w Księdze Machabejskiej stoi;
W Filipie znajdzie swego Antyjocha».
Czy mnie uniosła żarliwość zbyt płocha297,
Nie wiem, lecz jego zgromiłem w te słowa:
«Mów, czego Pasterz nasz i Pan żywota
Żądał od Piotra? Może skarbów, złota?
Nim zdał klucz, taka była jego mowa:
Idź i dopełniaj dzieła mego dalej.
Czyż Piotr i drudzy przekupić się dali,
Gdy los wyboru padł na Mateusza,
Miejsce swe chytra gdy straciła dusza298?
Nie skarż, zaiste, słuszna twa katusza,
Zważ sam, do czego złoto cię przywiodło,
Twych walk z Karolem przyczyna i źródło299.
Gdyby nie wzgląd mój, jak wiara poucza,
Poszanowania dla twojego klucza,
Któryś piastował w stolicy Piotrowej,
Dałbym ci uczuć większą gorycz mowy.
Pasterze, widział was Ewangelista300,
W owej niewieście, co ciałem nieczysta
Cudzołożyła z ziemskimi królami.
Ona, zrodzona aż z siedmiu głowami,
Moc swą czerpała z dziesięciu swych rogów,
Póki wdzięk miała dla jej męża cnota.
Wyście, o zgrozo! ze srebra i złota
Bez liku ziemskich natworzyli bogów;
Od bałwochwalcy w czym się wy różnicie?
On czci jednego, wy ich ze sto czcicie.
Ach! Źródło złego płynęło i płynie
Nie z nawrócenia twego, Konstantynie301,
Lecz z twych posagów danych w dobrej wierze,
Na których pierwsi stanęli papieże».
Podczas gdym jemu nucił pieśń tej nuty,
Bądź gniew, bądź ostre sumienia wyrzuty
Tak dojmowały boleśnie duchowi,
Aż trząsł gwałtownie obiema stopami.
Jam się podobał mojemu wodzowi,
Który, pamiętam, zawsze rad mnie słuchał,
Gdy duch mój w słowach szczerością wybuchał.
I objął, wziął mnie na ręce po prostu,
I szedł, jak zstąpił, drożyną tą samą,
Do piersi mojej tulił się piersiami,
Aż wyszedł ze mną na arkadę mostu,
Gdzie czwarta z piątą połączą się tamą.
Słodki swój ciężar tam powoli złożył
Na skale śliskiej dla stóp podróżnika,
Gdzie ledwo może skakać koza dzika —
Skąd widok nowy oczom się otworzył.
Pieśń XX
(Krąg VIII. Tłumok IV. Czarnoksiężnicy i wróżbici.)
Nowa męczarnia wierszem wyśpiewana
Da treść dwudziestej z mojej pierwszej pieśni302,
Która opiewa kary potępionych.
Skłoniony zajrzeć do rozwartej cieśni,
Co się czerniła wśród skał rozszczepionych,
A cała we łzach bolesnych skąpana:
Widziałem duchy; krągłą jej doliną,
Cicho płaczące, wciąż idą i płyną,
Jako na ziemi lud za procesyją.
Ci potępieńcy z wykrzywioną szyją,
Skrzywione brody wspierali na krzyżu,
Twarz ich wyraźnie była wykręcona
Między łopatki grzbietu za ramiona.
A szli wstecz, tyłem, tak idą od chwili303
Gdy zmysł widzenia przed się utracili.
Może się komu na ziemi zdarzyło
Widzieć tak zgiętych kurczem paraliżu,
Nie widząc, nie śmiem wierzyć, że tak było.
Mój czytelniku! jeśli Bóg cię skłania,
Zebrać tu owoc z twojego czytania,
Jeśli masz serce na boleść niegłuche,
Osądź, czy mogłem ja mieć oczy suche,
Widząc nasz obraz, nasze podobieństwo,
Tak wykrzywione przez dziwne męczeństwo,
I widząc łzy ich (któż temu uwierzy!),
Jak z ócz spadały bruzdą ich pacierzy.
Zaiste, wsparty o skałę płakałem,
A wódz mój wołał: «Czyś rażon ich szałem?
Tu litość żyje wtenczas, gdy zamarła304!
Gdzie tak zuchwali, co się nie zatrwożą,
Przesądzać żalem sprawiedliwość bożą?
Wznieś wyżej głowę, patrz, oto duch kroczy,
Pod którym ziemia swą przepaść rozwarła.
Wobec Tebanów, ledwo w przepaść wskoczy,
»Amfiaraus zapadł!« Krzyk się szerzy305
»Już on do szturmu jutro nie uderzy«.
Gdy go chłonęła w głąb ta przepaść dzika,
Minos, co sądzi każdego grzesznika,
Widzi, pierś jego z ramion się wytyka;
Za to, że w przyszłość zagłębiał się okiem,
Tutaj wstecz patrzy, wstecznym idzie krokiem.
Patrz, Tyrezyjasz, co czarów zaklęciem
Z męża w niewiastę zmienił się, dziw nowy!
Przeobrażony od stóp aż do głowy306.
I wprzódy musiał laską czarnoksięską
Dwóch sprzęgłych wężów307 zabić jednym cięciem,
Nim się na powrót oblekł w skórę męską.
Patrz, który idąc w zad zatacza brzuchem,
To Aruns, głośny niegdyś wieszczym duchem308.
W góry od ludzi skrył się za żywota;
Biała z marmurów kararyjskich grota
Była mu domem, skąd mógł w każdej porze
Patrzeć na gwiazdy, to na pełne morze.
Ta, co włosami rozwianych warkoczy
Kryje pierś, której nie widzą twe oczy,
To Manto309, niegdyś ziem i wysep310 siła,
Niejedne lądy i morza zwiedziła,
Aż przyszła w stronę, która mnie zrodziła311.
Młoda i piękna, w samym wieku kwiecie,
Przez swego ojca śmierć osierocona,
Gdy miasto Teby zdobył miecz Kreona,
Przeżyła młodość, wędrując po świecie.
Tam w pięknej ziemi, gdzie Alpy półkolem
Ściskają Niemcy wyżej za Tyrolem,
Tuż pod alpejską ścianą granitową,
Leży jezioro, Benako312 je zową313.
Tysiąc strumieni, myślę, więcej może,
Pomiędzy Gardą a Apeninami
Kryształowymi leją się krużami
W wodę, co drzemie w tym pięknym jeziorze.
Trzy pogranicza tworzą jej wybrzeże,
Gdzie z Trentu, z Bresci, z Werony pasterze,
Razem swym trzodom błogosławić mogą,
Jeśliby razem jechali tą drogą314.
Niżej, gdzie woda nad brzegi się wzbiera,
Usiadła piękna twierdza Peskijera,
Zdolna od wrogów swą kamienną tamą