Boska Komedia - Dante Alighieri (gdzie można czytać książki online .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Boska Komedia to dzieło życia włoskiego poety Dante Alighieriego, którym chciał zapewnić nieśmiertelność, oddać hołd swojej zmarłej ukochanej Beatrycze oraz ostrzec lud średniowieczny przed konsekwencjami grzesznego życia.
Poemat tryptyk — składający się z trzech ksiąg — Piekła, Czyśćca i Raju, po których wędruje alter ego autora, oprowadzane przez Wergiliusza, św. Bernarda z Clairvaux oraz ukochaną Beatrycze. Alighieri nie tylko jako bohater, ale i jako narrator krytykuje zaświaty, będące alegorią życia doczesnego. W całym utworze wyraźnie widać fascynację cyframi, zwłaszcza 3, będącą symbolem Trójcy Świętej. Księga pierwsza, Piekło, charakteryzuje się drastycznymi opisami wydarzeń i właśnie dzięki niej mówi się o dantejskich scenach.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Dante Alighieri
- Epoka: Średniowiecze
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Boska Komedia - Dante Alighieri (gdzie można czytać książki online .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Dante Alighieri
najeża:
Tak tam sterczały groby i mogiły,
A grób od grobu płomienie dzieliły;
Żelazo w ogniu nie świeci czerwieniej,
Jak tam świeciły groby wśród płomieni142.
Grobów i trumien podniesione wieka,
Z nich jęk na zewnątrz pobrzmiewał z daleka,
W przeciągłych, to w pół urwanych westchnieniach.
A ja: «Mów, mistrzu, jacy w tych sklepieniach
Leżą grzesznicy, którzy pokój w grobie
Jękiem, westchnieniem kłócą sami sobie?».
A mistrz mi na to: «To groby kacerzy
I tych, co udział w sektach wszelkich biorą:
Tutaj podobny przy podobnym leży,
A groby słabiej albo mocniej gorą».
I szliśmy w prawo, pomiędzy ścianami
Wysokich murów i męczennikami.
Pieśń X
(Krąg VI. Ciąg dalszy: Farinata, Kawalkante, Fryderyk II.)
Między cmentarzem, przez ścieżki bezdrożne,
A miejskim murem, idziemy powoli:
«Wysoka cnoto! Co według swej woli
Wodzisz mnie», rzekłem, «przez kręgi bezbożne,
Powiedz: (któż lepiej chęć mą zaspokoi?)
Można li widzieć tych, co w grobach leżą?
Grobowe wieka snadź143 podjęte świeżo,
A nikt wkoło nich na straży nie stoi».
Mistrz na to: «Wszystkie zamkną się mogiły:
Gdy tu powrócą z Jozefatu dusze
Z ciałami, które na ziemi rzuciły144.
Tu z Epikurem cmentarz po tej stronie
Mają ci wszyscy, co szerzyli zdanie,
Że dusza z ciałem zamiera przy skonie.
Odpowiadając na twoje pytanie
Chęć, jaką skrywasz, zaspokoić, muszę145».
A ja mu na to: «Wodzu! chęć niecałą
Odkrywam tobie, bo chcę mówić mało,
Jak żąda twoja przestroga nienowa».
«Ty, co za życia idziesz, Toskańczyku,
Przez cmentarz ognia i mówisz tak skromnie,
Jeśli twa łaska, wstrzymaj się koło mnie.
Szlachetny kraj nasz zdradza twoja mowa,
Który klął może fatalność mej chwały».
Głos z grobu do mnie przemówił w te słowa146.
Do mego wodza podszedłem, drżąc cały,
A on rzekł do mnie: «Zwróć oczy, co tobie?
Patrz, Farinata siedzi w swoim grobie,
Możesz go widzieć od pasa do głowy».
Utkwiłem oczy w jego wzrok grobowy,
On piersią, czołem prostował się w trumnie,
Jak gdyby piekłu urągał się dumnie.
Mistrz mnie pełnego zgrozy i żałoby
Porwał co żywo i pchnął między groby,
I rzekł: «Bądź jasnym i otwartym w mowie!».
Gdym stanął przed nim, on na mnie ukosem
Popatrzał trochę i wyniosłym głosem,
Zapytał: «Jacy są twoi przodkowie?».
Chcąc być posłusznym, nic nie zataiłem.
On spojrzał na wpół przymkniętą powieką
I rzekł: «Z twoimi w ciągłej wojnie żyłem,
Onychże z kraju wygnałem dwa razy».
«Wygnani», rzekłem z uczuciem obrazy,
«Byli dwa razy, wracali dwa razy;
To była sztuka, której nie spostrzegli
Twoi stronnicy jako w niej niebiegli».
Cień drugi wzniósł się ponad trumny wieko147.
Tylko po brodę, z zdziwieniem nas obu,
Widać, że wstawał na kolanach z grobu.
Wodząc oczyma, mnie wkoło oglądał,
Jak gdyby kogoś przy mnie widzieć żądał;
Lecz gdy na koniec spostrzegł, że się mami
Próżną nadzieją, przemówił ze łzami:
«Jeżeli własna genijuszu148 siła
To ci więzienie ciemne otworzyła,
Powiedz, gdzie syn mój, czemu on nie z tobą?»
A ja: «Nie wchodzę tu jedną osobą,
W ślad tego mędrca stopy moje idą,
Który tam czeka. Być może, twój Gwido
Zanadto mało oddawał mu cześci!»
Z jego słów, z jego wyrazu boleści
Odgadłem łatwo, kto ten cień był nowy,
Więc mu odrzekłem stosownymi słowy.
A cień się porwał na nogi i krzyknął:
«On był 149! Czy jeszcze spośród was nie zniknął?
Czy mu się jeszcze jak w jasnej krynicy
Łagodne światło odbija w źrenicy?»
Na co nie mając mojej odpowiedzi,
Padł w grób na powrót. A tamten cień siedzi
Nieporuszony jak popiersie z miedzi
I swą rozmowę ciągnie ze mną dalej:
«Jeśli źle moi tę sztukę poznali,
To więcej boli niż ten żar, co pali,
Lecz nim królowej piekieł światłość cudna150
Błyśnie na niebie po raz pięćdziesiąty151,
Doznasz na sobie, jak ta sztuka trudna!
Lecz mów, nim wrócisz w swe rodzinne kąty,
Co moi temu zrobili ludowi,
Że na nich prawa tak dzikie stanowi?152?»
Ja na to: «Od krwi wielkiego rozlewu,
Zaczerwieniona Arbia153 posoką,
Ten lud pobudza do zemsty i gniewu».
Tu potrząsł154 głową, westchnąwszy głęboko:
«Nie jeden», mówił, «przy Arbii byłem,
Nie bez powodu jej wody skrwawiłem.
Lecz jeden byłem na radzie, gdzie społem
Lud wołał: Niechaj Florencyja zginie!
Jam się sprzeciwił jeden tej ruinie,
Broniąc ją śmiało z podniesionym czołem».
Na to ja rzekłem: «Niech Bóg twej rodzinie
Da, by wygnani znów w to miasta przyszli!
Teraz mi rozwiąż węzeł moich myśli:
Bo ja tak mniemam, jeśli się nie mylę,
Że łatwo przyszłe przenikacie skutki,
Lecz wam obecne zakryte są chwile».
«My», mówił, «Jak ci, co mają wzrok krótki,
Widzimy tylko dalekie przedmioty,
Taki dar mamy od Bożej Istoty.
Gdy rzecz się zbliża, wzrok nasz się zaciemnia
I nic nie wiemy, co się z wami dzieje,
Chyba od zmarłych, których tam śle ziemia,
O was tam żywych wieść do nas zawieje.
Wiedz, że pojętność nasza dla nas zgaśnie
W dzień, gdy przyszłości drzwi sam czas zatrzaśnie».
Skruszony żalem i wstydząc się błędu 155,
Czyniąc zeń wyrzut sam sobie dotkliwy,
Rzekłem mu: «Pociesz, powiedz wieść przyjemną
Tamtemu, co się skrył szybko przede mną,
Że jeszcze jego syn jest zdrów i żywy.
Jeślim na czułość ojcowską bez względu,
Serce mu zranił za długim milczeniem,
Powiedz, że byłem zajęty wątpieniem,
Któreś objaśnił teraz, jak życzyłem».
Już mistrz mnie wołał, więc ducha prosiłem,
By jeszcze jedną ciekawość umorzył:
Przy czyim grobie sam się w grób położył?
On rzekł: «Tu leży nas więcej tysiąca,
Tu jest Fryderyk drugi, tam Kardynał156
Dalej, a innych nie będę wspominał».
I w grób się schował: jam szedł do poety,
Ważąc rozmowę, której treść, niestety!
Wyraźnie była dla mnie źle wróżąca.
I szliśmy dalej, mój wódz ukochany
Rzekł mi po drodze: «Czegoś tak zmieszany?»
Opowiedziałem wszystko najswobodniej.
Mędrzec zalecał: «Niech twa pamięć chowa
Te smutne, może i prorocze słowa,
Lecz na tę chwilę zwróć uwagę godniej».
I podniósł palec157. «Kiedy cię zatrzyma
Ta, co wszechwidzi swoimi oczyma158
O twojej drodze będziesz wiedział od niej».
Rzekł i z cmentarza, gdy w myślach mych ginę,
W środek na lewą bierzemy się ukośnie,
Idziem wąwozem, co schodzi w dolinę,
Dolina dymi i swędzi159 nieznośnie.
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Pieśń XI
(Papież Anastazy. Podział dalszych kręgów.)
Przyszliśmy jakby nad stromy brzeg lądu,
Co skał gruzami wokół się najeża,
Nad przepaść dzikszej męczarni i chłosty.
Tam chcąc uniknąć straszliwego swądu160,
Jaki z otchłani głębokiej wynika,
Wespół z mym wodzem stanąłem ukryty
Pod jedną ścianą wielkiego pomnika,
Gdzie taki napis w kamieniu był ryty:
«Anastazego strzegą proch papieża161,
Którego Fotyn ściągnął z drogi prostej». —
Tutaj na chwilę krok zwolnić wypada,
By zmysł do swądu pierwszego wrażenia
Przywyknął trochę. Tak mistrz mój powiada:
«Potem nie będziem nań dawać baczenia». —
Jam rzekł: «Znajdź sposób i rozważ go ściśle,
Żeby zwłóczony czas nie szedł daremnie».
A on: «Ty widzisz, że ja o tym myślę.
Są w środku skał tych» — mówił mistrz rad ze mnie162,
«Trzy kręgi, co się zwężają stopniami
Jako te, cośmy rzucili za nami.
Mnóstwo tam duchów, a wszystkie ladaco.
Wprzód nim je poznasz, wiedzieć tobie trzeba,
Jak są w tych kręgach zamknięci i za co.
Wszelkie zło, które pobudza gniew nieba,
Ma swój kres w krzywdzie, bo grzechu każdego
Celem jest działać na krzywdę drugiego.
Fałsz jako swojski grzech w człeka nałogu
Od gwałtu więcej obrzydły jest Bogu;
Przeto szalbierze w głębszej siedzą jamie,
A duch ich z większą boleścią się łamie.
Dla gwałtowników jest pierwszy krąg cały,
Tak zbudowany, że ma trzy oddziały,
Bo trzem osobom szkodzi gwałt zuchwały:
Bogu, bliźniemu i samemu sobie,
Który czynimy bądź wprost na osobie,
Bądź na jej dobru; a co moja mowa
Objaśni tobie przez następne słowa.
Gwałt się dopełnia naprzeciw bliźniemu,
Gdy śmierć lub rany zadaje się jemu,
Albo przez kradzież, łupież, podpalenie
Gwałtownie jego rujnuje się mienie.
Więc mężobójce, co śmierć zadawali,
Co podpalali, łupili, kradali163,
W pierwszy są oddział strąceni w płomienie.
Ten, co na siebie lub na własne mienie
Podnosi rękę, za takie szaleństwo
Idzie w dział drugi na wieczne męczeństwo.
A tak tam cierpi duch, co z tego świata
Został wygnańcem dobrowolną wolą,
Kto na grze trawi swe mienie i lata
I ten, co zamiast cieszyć się swą dolą,
Płacze i skarży na wszystko z nałogu.
Gwałt jeszcze można czynić przeciw Bogu,
Przecząc go w sercu, miłując bluźnierstwa
I klnąc przyrodę i jej dobrodziejstwa.
A przeto oddział pomieszcza najmniejszy
Nacechowanych pieczęcią Sodomy,
Piętnem Kahorsu i ten tam zamknięty164,
Co sercem, słowy, przeciw Bogu grzeszy.
Fałsz, ten sumienia prześladowca wieczny,
Człowiek go może użyć przeciw temu,
Kto mu nie ufa i kto ufa jemu.
Drugi ten rodzaj fałszu niebezpieczny,
Rozrywa węzeł miłości społecznej;
Dlatego w drugim oddziale zamknięto
Graczów, świętoszków, pochlebców z kolei,
Symonijaków, fałszerzy, złodziei
I wszystkich brudem skalanych podobnym!
Pierwszy fałsz zasię niszczy miłość świętą,
Wszczepioną w serca pociągiem osobnym;
Niszczy uczucie jej pokrewne, wiarę,
A z której ufność wzajemna wynika.
Dlatego w kręgu najmniejszym za karę,
W tym środku światów, którego dno ciasno
Razem jest gruntem pod miasto ogniste,
Kto zdradził, cierpi męki wiekuiste».
A ja: «Twe słowa, mistrzu, są dość jasne.
Staje mi w oczach cała otchłań dzika,
Jej lud, mieszkanie każdego grzesznika.
Lecz powiedz, ci, co wtrąceni do błota,
Których deszcz chłoszcze, ci, których wiatr miota,
I ci łający i wzajem łajani,
Dlaczego w mieście ognia niekarani,
Jeśli jak drudzy są u Boga w gniewie?»
A on: «Przez ciebie szał, co mówi, nie wie.
Czy twoje myśli, wirem tego szału
Z tych miejsc porwane, gdzie indziej się kręcą?