Mizantrop - Molière (Molier) (biblioteka w .txt) 📖
Krótki opis książki:
Mizantrop to komedia Moliera z 1666 roku. Głównym bohaterem jest Alcest, który zawsze mówi to co myśli, choć czasami ma przez to kłopoty.
Jest on zakochany w Celimenie, która jest bardzo towarzyska, ma kilku zalotników. Pomimo, że Alcestowi nie podoba się jak traktuje innych mężczyzn, jej urok osobisty przekonuje go o jej miłości. Jednak pewnego dnia chce od niej ostatecznej deklaracji uczuć…
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Molière (Molier)
- Epoka: Barok
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Mizantrop - Molière (Molier) (biblioteka w .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Molière (Molier)
class="kwestia">
Właśnie mi mówiono,
Że piękne panie wyszły za jakimś sprawunkiem;
Lecz zastawszy tu pana szczęśliwym trafunkiem,
Wstąpiłem, by wynurzyć mu z serca całego
Mój niezmierny szacunek, jaki mam dla niego.
Już od dawna me serce dziwną chęcią płonie,
Abym w przyjaciół twoich mógł znaleźć się gronie;
Związek dwu ludzi wyższych, to rozkosz prawdziwa:
Niechaj więc nas braterstwa połączą ogniwa.
Przyjaciel tak oddany i nie bez znaczenia,
Nie sądzę, by był rzeczą godną pogardzenia35.
Podczas tej przemowy Alcest pogrążony jest w zamyśleniu, nie uważając, że słowa te odnoszą się do niego, i budzi się dopiero na to zdanie Oronta:
Do pana miałem zaszczyt skierować te słowa.
ALCEST
Do mnie?
ORONT
Tak jest, do pana. Może ich osnowa
Nie dość grzeczną się zdała?
ALCEST
Bynajmniej; zdziwienie
Budzą tylko, spadając tak niezasłużenie.
ORONT
Nie powinny cię dziwić mojej czci wyrazy,
Wszakże jesteś jej godzien i po tysiąc razy.
ALCEST
Panie...
ORONT
Na podobnego wszak tobie człowieka
Ojczyzna, państwo całe, już od dawna czeka.
ALCEST
Panie...
ORONT
Co do mnie, mogę stawić ciebie śmiało
Wyżej niż wszystko, co nasz kraj okrywa chwałą36.
ALCEST
Panie...
ORONT
Że mówię szczerze, samo niebo świadkiem!
By więc te słowa uczuć stały się zadatkiem,
Pozwól, bym cię serdecznym otoczył ramieniem
I przyjaciela twego nazwał się imieniem.
Masz moją rękę, weź ją. Przyrzekasz mi zatem
Swą przyjaźń?
ALCEST
Panie...
ORONT
Jak to! nie chcesz mi być bratem?
ALCEST
Panie, słowa twe dla mnie zaszczytem prawdziwym,
Lecz przyjaźń jest uczuciem nad wyraz wstydliwym,
I znieważa tę serca mieszkankę dostojną,
Kto skarby jej rozrzuca dłonią nazbyt hojną.
Poznania wzajemnego związek ten wymaga,
Ostrożność mu przyświecać winna i rozwaga,
By kiedyś obu stronom, gdy źle się dobiorą,
Nie zaciężyły więzy, przyjęte zbyt skoro37.
ORONT
Twa roztropność powagi tak pełna, prawdziwie,
Zwiększa jeszcze szacunek, jaki dla cię żywię.
Nim więc czas wzmocnić zdoła ten związek tak luby,
Ja w oddaniu się tobie chcę szukać mej chluby.
Gdybyś na dworze żądał poparcia swej sprawy,
Wiadomo, że król na mnie dosyć jest łaskawy38,
Ceni wielce me zdanie i w każdej potrzebie
Najmiłościwiej wzywać raczy mnie do siebie.
Słowem, chcę twoim sługą być na każdy sposób;
Że zaś stawiam cię w rzędzie najświatlejszych osób,
Pragnę dla nawiązania naszych dusz wymiany
Odczytać ci sonecik przed chwilą spisany39.
Czy wart druku, usłyszeć chciałbym twoje zdanie40.
ALCEST
Niech to raczej kto inny osądzi, mój panie;
Jam do tego niezdatny.
ORONT
Czemu?
ALCEST
Mam tę wadę,
Iż zbyt wielką otwartość w moje sądy kładę.
ORONT
Ależ ja pragnę tego! miałbym żal najszczerszy,
Gdybyś przez czczą uprzejmość, słuchając mych wierszy,
Ukrywał się z swym zdaniem lub chwalił wykrętnie41.
ALCEST
Gdy tak chcesz, zatem zgoda; wysłucham ich chętnie42.
ORONT
Sonet. Tytuł Nadzieja... (Dama sercu miła,
Która słodką nadzieją duszę mą pieściła...)
Nadzieja... żadnych wierszy grzmiących, hałaśliwych
Nie spodziewaj się: raczej strof czułych i tkliwych.
Podczas każdej przerwy spogląda na Alcesta
ALCEST
Zobaczymy.
ORONT
Nadzieja... Nie wiem, czy styl cały
Nie wyda się smakowi twemu nadto śmiały;
Czy się wyrazów dobór nie spotka z przyganą43...
ALCEST
Zaraz się przekonamy.
ORONT
Właśnie wczoraj rano,
W niespełna kwadrans, przyznać się otwarcie wolę...
ALCEST
Nie sądzę, aby czas w tym miał grać jaką rolę44.
ORONT
czyta
Choć nadzieja jest naszą pociechą,
Od rozpaczy jedynym puklerzem,
Czemuż, gdy ją za bóstwo obierzem,
Westchnień naszych rozlega się echo?
FILINT
Ten mały ustęp już mnie przejmuje zachwytem.
ALCEST
cicho do Filinta
Ty masz czoło to mówić, nie krztusząc się przy tem!
ORONT
Jesteś, piękna Filis, zbyt łaskawą,
Gdy tym skarbem szafujesz tak hojnie,
Lecz czyż można zasypiać spokojnie,
Do nadziei tylko mając prawo!
FILINT
Cóż to za wyrażenia rzadkie, niepowszednie!
ALCEST
cicho do Filinta
Ty śmiesz, pochlebco nędzny, wychwalać te brednie!
ORONT
Jeśli moim ognistym zapałom
Każesz czekać na się wieczność całą,
Wkrótce grób mój łzy twoje obleją;
Bo nie rozpacz zabija jedynie,
Lecz, o Filis, z żałości też ginie,
Kto zbyt długo musi żyć nadzieją45.
FILINT
Jakiż słów spadek! pieszczę się każdym wyrazem!
ALCEST
na stronie
Bierz licho ten twój spadek i ciebie z nim razem!
Skręćże kark na tym spadku, życzęć sercem całem46!
FILINT
Wyznam, że wierszy równie wdzięcznych nie słyszałem.
ALCEST
na stronie
Tam do licha!
ORONT
do Filinta
Pochlebstwo, chociażby najsłodsze...
FILINT
Nie, wcale nie pochlebiam.
ALCEST
na stronie
A cóż robisz, łotrze?
ORONT
do Alcesta
Lecz ty, Alceście, pomnisz wszak naszej umowy;
Niech więc twój sąd usłyszę, choćby i surowy.
ALCEST
Łaskawy panie, sprawa to wielce drażliwa,
Bo na tym punkcie każdy bardzo czułym bywa.
Swojego czasu dałem szczerości dowody
Pewnemu panu, który mi czytał swe płody,
Mówiąc, że źle jest, gdy kto folguje zbyt prędko,
Kiedy go pióro świerzbi rymowania chętką;
Że należy hamować przedwczesne zapały
I natchnień swych ludzkości nie objawiać całej;
Że kto w tym względzie grzeszy zbyt wielkim pośpiechem,
Może się łatwo spotkać z litości uśmiechem.
ORONT
Czy ma zamiar przekonać mnie twoja przemowa,
Żem nie powinien...
ALCEST
O tym nie mówię ni słowa47.
Rzekłem mu, że niezdarne kto wierszydła płodzi,
Drugich zanudza, a swej dobrej sławie szkodzi;
Bo choćby miał sto innych największych przymiotów,
Każdy go za to jedno znienawidzić gotów.
ORONT
Czy do mego sonetu mam odnieść to zdanie?
ALCEST