Wesele Figara - Pierre Beaumarchais (polska biblioteka txt) 📖
Sługa jako postać bardziej złożona, ciekawsza i inteligentniejsza niż jego pan. Sługa — bohater sztuki. A z drugiej strony jego pan, hrabia, pocieszna figura, której wymawia się, że dla zajęcia wysokiej pozycji społecznej nie uczyniła nic więcej niż samo przyjście na świat!
To była rewolucja na scenie, zanim doszło do rewolucji społecznej i politycznej we Francji. Figaro — niesforny sługa, z pomocą swojej narzeczonej — pokojówki Zuzanny, starają się z pomocą zmyślnej intrygi wybić panu hrabi z głowy resztki sentymentu dla dawnego prawa pierwszej nocy (łac. ius primae noctis), pozwalającego niegdyś, w strukturze feudalnej, panu deflorować świeżo poślubione żony jego podwładnych. Plus perora Marceliny w obronie kobiet posiadających nieślubne dzieci oraz motyw niedoszłego Edypa na wesoło.
- Autor: Pierre Beaumarchais
- Epoka: Oświecenie
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Wesele Figara - Pierre Beaumarchais (polska biblioteka txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Pierre Beaumarchais
...Porachowaliśmy się tedy z jednym.
FIGARONie wszystkie zyski podsłuchu są miłe.
ZUZANNACha! cha! cha! cha!
HRABIAOsobliwy ten paź: dostaje tęgi policzek i zmyka pękając od śmiechu.
FIGAROPewnie, ma o co płakać!...
HRABIAEch, do kaduka! Nie mogę zrobić kroku... do Hrabiny Ale dajmy pokój tym głupstwom; zatrułyby całą radość naszej schadzki.
HRABINACzy spodziewał się pan...
HRABIAPo twoim sprytnym bileciku! bierze ją za rękę Ty drżysz?
HRABINAZlękłam się.
HRABIANie po to cię wziąłem za rękę, by cię pozbawić całusa.
Panie hrabio! Ta śmiałość...
FIGAROSzelma!
ZUZANNAUrocza istota!
HRABIACóż za miła i delikatna skórka; jakże daleko hrabinie do tak ładnej rączki!
HRABINACo może uprzedzenie!
HRABIACzyż ona ma to jędrne i toczone ramię! Te ładne paluszki pełne powabu i sprytu?
HRABINAZatem miłość...
HRABIAMiłość... to tylko romans serca: rozkosz jest jego historią; ona sprowadza mnie do twych kolan.
HRABINANie kocha już pan żony?
HRABIABardzo; ale trzy lata czynią małżeństwo tak czcigodnym!
HRABINACzegóż pragnąłby pan u niej?
HRABIATego, co znajduję w tobie, ślicznotko.
HRABINAAleż powiedz pan, proszę.
HRABIA...Nie wiem; mniej jednostajności może; czegoś drażniącego, nieokreślonego, co stanowi urok: czasem odmowy; czy ja wiem? Żonom wydaje się, że robią wszystko, kiedy nas kochają; przyjąwszy to za pewnik, kochają nas, kochają (jeśli kochają), są tak uczynne i tak gotowe do ofiar, i zawsze, i bez ustanku, iż pewnego pięknego wieczora stajemy zdumieni, znajdując przesyt tam, gdzie szukaliśmy szczęścia.
HRABINAHa! Cóż za nauka!
HRABIAW istocie, Zuziu, tysiąc razy przychodziło mi na myśl, że jeśli gdzie indziej upędzamy się za rozkoszą, której nie znajdujemy u nich, to dlatego że one nie dość studiują sztukę podsycania pragnień, odnawiania się, ożywiania, można rzec, czaru miłości urozmaiceniem.
HRABINAZatem one powinny wszystko?...
HRABIAA mężczyzna nic? Czyż możemy zmienić bieg natury? Naszym zadaniem było je zdobyć; ich...
HRABINAIch?...
HRABIAIch — zatrzymać nas: nazbyt zapominają o tym.
HRABINAOch, ja nie zapomnę.
HRABIAAni ja.
FIGAROAni ja.
ZUZANNAAni ja.
HRABIAEcho jest tutaj, mówmy ciszej. Ty nie potrzebujesz o tym myśleć, ty, którą miłość uczyniła tak żywą i ładną! Przy odrobinie kaprysu będziesz najbardziej drażniącą kochanką! całuje ją w czoło Moja Zuziu, Kastylczyk ma tylko jedno słowo. Oto złoto, przyrzeczone na wykup straconego dobrowolnie prawa, które godzisz mi się zwrócić. Ale ponieważ wdzięk, jakim raczysz go zaprawić, jest bez ceny, dodaję jeszcze ten brylant: noś go na mą pamiątkę.
HRABINAZuzia przyjmie wszystko.
FIGAROWiększej szelmy nie było na świecie!
ZUZANNAA to się sypie na nas!
HRABIAInteresowna; tym lepiej.
HRABINAWidzę pochodnie.
HRABIAGotują się na twoje wesele. Wejdźmy na chwilę do altany, pozwólmy im przejść.
HRABINABez światła?
HRABIAPo cóż? Nie będziemy czytać.
FIGAROIdzie, na honor! Domyślałem się.
Kto się tu błąka?
FIGAROBłąka? Umyślnie idzie.
HRABIATo Figaro!
Spieszę za panem.
Nic już nie słychać; weszli: stało się. głosem zmienionym z podrażnienia Wy, niezgrabni żonkosie, którzy utrzymujecie szpiegów i kręcicie się miesiące całe koło podejrzenia, czemuż nie naśladujecie mnie? Od pierwszego dnia szpieguję żonę i podsłuchuję: w mgnieniu oka człowiek obznajmia się ze wszystkim: to cudowne, żadnych wątpliwości; wie, czego się trzymać. chodząc żywo Na szczęście nie dbam o to; zdrada jej w niczym mnie nie dotyka. Mam ich wreszcie!
ZUZANNAZapłacisz mi za swoje posądzenie. głosem Hrabiny Kto tam?
FIGARO„Kto tam”? Ten, który chciałby z całego serca, aby zaraza zdusiła go przy urodzeniu...
ZUZANNAAleż to Figaro!
FIGAROPani hrabina!
ZUZANNAMów cicho.
FIGAROAch, pani, jakże w porę niebo cię sprowadza. Jak pani sądzi, gdzie pan hrabia?
ZUZANNACóż mnie obchodzi, niewdzięcznik! Powiedz mi...
FIGAROA Zuzanna, świeżo upieczona małżonka, jak pani myśli, gdzie jest?
ZUZANNAAleż mów ciszej!
FIGAROTa Zuzia, którą wszyscy mieli za tak cnotliwą, która udawała niedotykalską! Tam siedzą zamknięci. Zwołam ludzi.
ZUZANNANie wołaj!
FIGAROTo Zuzia! Goddam!
ZUZANNAZdajesz się niespokojny.
FIGAROSzelma! Chce mnie złapać.
ZUZANNATrzeba się nam zemścić, Figaro.
FIGAROCzuje pani żywe pragnienie?
ZUZANNANie byłabym kobietą! Ale mężczyźni mają sto sposobów po temu...
FIGAROPani, jesteśmy sami, możemy mówić otwarcie. Kobiety mają jeden... ale ten jeden wart jest wszystkich naszych.
ZUZANNASpoliczkowałabym go!
FIGAROByłoby bardzo ucieszne, gdyby przed ślubem...
ZUZANNAAle cóż warta taka zemsta, jeśli nie jest zaprawiona odrobiną miłości?
FIGAROWszędzie, gdzie pani jej nie widzisz, bądź pewna, iż szacunek ją przesłania.
ZUZANNANie wiem, czy myślisz szczerze, ale nie mówisz przekonywająco.
FIGAROAch, pani, ubóstwiam cię. Weź pod uwagę czas, miejsce, okoliczności i niech uraza twoja uzupełni wdzięk, którego nie staje mej prośbie.
ZUZANNARęka mnie świerzbi.
FIGAROSerce mi bije.
ZUZANNAAleż, Figaro, czyś pomyślał?...
FIGAROTak, pani hrabino, pomyślałem.
ZUZANNA...że gniew i miłość...
FIGARO...nie znoszą odwłoki... Ta rączka...
ZUZANNAOto jest.
FIGAROHa! Czarci! Co za policzek!
ZUZANNACo za policzek! A ten?
FIGAROAu! qu’es aquò82? Tam do kaduka! Czy to dziś deszcz policzków?
ZUZANNAA! qu’es aquo? Zuzanna; masz za swoje posądzenia; za swoją zemstę, za zdradę, za swoje sposoby, swoje zniewagi i zamiary. To jest miłość? Powtórz jeszcze, coś mówił rano?
FIGAROSanta Barbara! tak, to jest miłość. O radości, o rozkoszy, o szczęśliwy po stokroć Figaro! Bij, ukochana, bij bez wytchnienia. Ale kiedy pocętkujesz mi całe ciało, spojrzyj łaskawie, o Zuziu, na najszczęśliwszego z ludzi, jakiemu kiedykolwiek kobieta wygarbowała skórę.
ZUZANNANajszczęśliwszego! Ty ladaco! Bałamuciłeś hrabinę tak kusząco, że, doprawdy, zapominając sama siebie już miałam ulec na jej rachunek.
FIGAROMogłemż nie poznać twego ślicznego głosu?
ZUZANNAPoznałeś? Ha! Jakże się zemszczę?
FIGAROWytłuc porządnie i chować urazę to już zbyt kobiece! Ale powiedz mi, jakim szczęsnym cudem widzę cię tutaj, kiedy mniemałem, że jesteś z nim, i w jaki sposób ten strój, który mnie zmylił, stwierdza twoją niewinność...
ZUZANNAEch, głuptas z ciebie, dać się wziąć w pułapkę zastawioną dla innego! Czy to nasza wina, jeśli chcąc chwycić jednego lisa złapałyśmy dwóch?
FIGAROKtóż więc chwyta drugiego?
ZUZANNAWłasna żona.
FIGAROŻona?
ZUZANNAŻona.
FIGAROHa! Figaro, powieś się, nie odgadłeś tej sztuki. Jego żona? O, dwanaście i piętnaście tysięcy razy sprytne samiczki! Zatem pocałunki w tej altanie...
ZUZANNAOdebrała hrabina.
FIGAROA całusy pazia?
ZUZANNAPan hrabia.
FIGAROA tam, za fotelem?
ZUZANNANikt.
FIGAROJesteś pewna?
ZUZANNAFigaro, ej! pamiętaj o deszczu policzków.
FIGAROKlejnoty istne trzymam. Ale ten jeden od hrabiego był z dobrego kruszcu.
ZUZANNADalej, pyszałku, ukórz się!
FIGAROMasz rację: na kolanach, zgięty, pochylony, rozpłaszczony na ziemi...
ZUZANNAOch, biedny hrabia! Ileż trudu sobie zadał...
FIGARODla zdobycia własnej żony!
SCENA DZIEWIĄTAPróżno szukam jej w gaiku, schroniła się może tutaj.
ZUZANNATo on.
HRABIAZuziu, jesteś?
FIGAROSzuka jej, a ja myślałem...
ZUZANNANie poznał...
FIGARODorżnijmy go, chcesz?
Mężczyzna u nóg hrabiny?... Ha! Jestem bez broni.
Daruj pani, nie pamiętałem, że ta zwykła nasza schadzka wypada na porę wesela.
HRABIATo ten, który siedział w alkierzu dziś rano.
FIGAROAle nie może być, aby tak głupia przeszkoda opóźniła chwile naszego szczęścia.
HRABIAHa! Śmierć! Piekło! Szatani!
FIGAROKlnie. głośno Spieszmy, pani, i nagródźmy sobie krzywdę, jaką nam wyrządzono dziś rano, kiedy musiałem skakać oknem.
HRABIAHa! Wszystko się odsłania!
ZUZANNANim wejdziemy, zobacz, czy nikt nas nie śledzi.
Pomsty!
Hrabia chwyta za ramię Figara
FIGAROMój pan!
HRABIAHa! Zbrodniarzu, to ty! Hola! Ludzie! Jest tam kto?
SCENA JEDENASTAWasza dostojność! Znajduję go wreszcie.
HRABIAPedrillo, doskonale. Jesteś sam?
PEDRILLOProsto z Sewilli, co koń wyskoczy.
HRABIAZbliż się tu i krzycz, co masz siły!
PEDRILLOO paziu ani słychu. Oto papiery.
HRABIAEch, głupiec!
PEDRILLOWasza dostojność kazała mi krzyczeć.
HRABIANa ludzi! Hej, jest tam kto! Nikt nie słyszy? Chodźcie tu wszyscy!
PEDRILLOJest nas dwóch: Figaro i ja; cóż może się stać waszej dostojności?
SCENA DWUNASTAJak widzisz, na pierwszy sygnał...
HRABIAPedrillo, pilnuj mi tych drzwi.
Schwyciłeś go z Zuzanną?
HRABIAA wy wszyscy, moi wasale, otoczcie mi tego człowieka: odpowiadacie zań gardłem.
BAZYLIOCha! cha!
HRABIAMilcz! do Figara lodowato Mój rycerzu, czy raczysz odpowiedzieć na moje pytania?
FIGAROBa! I któż mógłby mnie zwolnić od tego, ekscelencjo? Pan hrabia panujesz tu nad wszystkimi, wyjąwszy nad samym sobą.
HRABIAWyjąwszy nad samym sobą!
ANTONIODobrze powiedziane!
HRABIANie, jeżeli coś jeszcze mogło pomnożyć mój gniew, to zimna krew, jaką ten łotr udaje.
FIGARO