Żywoty kurtyzan - Pietro Aretino (czytać ksiązki TXT) 📖

Widocznie wolałby dowiedzieć się nowinki gdzieś na uboczu, tak abym ja jej nie słyszała.

Tymczasem stało się inaczej!

Wysłuchawszy strasznej nowiny, porwałam się z miejsca z głośnym okrzykiem: „Dobrze mi tak, dobrze mi tak za to, że mi się zachciało piękniejszej maski niż ta, którą mnie przy urodzeniu obdarzyła moja mateczka na spółkę z jakimś drabem spod ciemnej gwiazdy! Z góry wiedziałam, że nic z twoich obietnic nie będzie; drugi raz nie dam się już wziąć na kawał. Głupia byłam, żem ci uwierzyła! Ładnieś mnie urządził, nie ma co mówić!”.

Zmieszany zalotnik bąkał coś pod nosem, pocieszał mnie i upewniał, że wszystko jeszcze da się naprawić — ale ja nie dałam mu przyjść do słowa.

Chwycił więc za płaszcz i co tchu pobiegł w kierunku stajen jego przewielebności. Tam zginając się do ziemi przed każdym najmizerniejszym służką, uzyskał wreszcie wstęp do koniuszego i wymógł na nim wydanie przewielebnego ogiera. Ja tymczasem niecierpliwie wyglądam przez okno w oczekiwaniu rezultatu zabiegów mego kochanka.

Do wrót biegnie spocony i zdyszany hajduk207 i z daleka już woła: „Zaraz będzie wierzchowiec! Już go prowadzą!”.

W istocie za chwilę widzę rwącego się rumaka, przytrzymywanego za cugle przez jakiegoś draba, który nie mogąc sobie dać rady, klnie siarczyście, i z przyjemnością słyszę, jak u wrót mego domu tłoczy się ciżba ulicznych andrusów z krzykiem, oznajmiającym każdemu przechodniowi: „Signora z tego domu wybiera się na maskaradę”. W ślad za wierzchowcem zjawia się mój kochanek rozradowany jak słoneczko majowe i mówi mi: „Trzeba ludzi wysłać naprzód”.

Ucałowałam go na przeprosiny i kazałam sobie podać aksamitny płaszcz, który mi miał przynieść jego służący. Okazało się, że pijak-hajduk o poleceniu zapomniał. Musiał więc sam pan co prędzej po płaszcz skoczyć. Gdy wdziewałam pluderki, oczy moje padły na kosztowne podwiązki mego kochanka, były zachwycające! Szepnęłam jedno gorące słówko i podwiązki znalazły się w moim ręku; w zamian oddałam swoje, też bardzo ładne, ale mało warte! Wreszcie toaleta moja była skończona! Wśród tysiąca grymasów, kaprysów i zalotnych spojrzeń dałam się wreszcie usadzić w siodle i ruszyliśmy w drogę. Kochanek mój jechał u mego boku, na koniku dość niepozornej postury i trzymał mnie ciągle za rękę, szczęśliwy i dumny z powodzenia.

Podjechaliśmy z wolna do kramów, gdzie sprzedają owe wyzłocone jajka, zawierające we wnętrzu wodę różaną; kiwnęłam z konia na jakiegoś włóczęgę i kazałam podać sobie całą zawartość jednego kosza; oczywiście za sprawunek musiał zapłacić mój miły; bez słowa protestu ściągnął z szyi kosztowny łańcuch i oddał go w zamian za kupę pozłacanych skorupek, które wnet rozrzuciłam na prawo i na lewo. Ruszyliśmy dalej, trzymając się za ręce, ale niedługo było tej czułości.

Niebawem znalazłam się wśród hałaśliwego, roześmianego tłumu masek, który mnie uniósł ze sobą. Odjeżdżając, widziałam z dala markotne oblicze zalotnika.

Po Borgo i po Banchi przejechałam dwa razy z rzędu galopem, nie zważając na pryskające na kosztowny czaprak208 błoto.

Jeszcze coś pięć czy sześć razy w ciągu tego dnia spotykałam się ze swym kochankiem; za każdym razem odpowiadałam na jego pozdrowienia obojętnie i od niechcenia, ot tak, jak się odpowiada na ukłon nieznajomego.

On zaś ciągle uganiał się za mną po próżnicy209 na swej nędznej szkapie, trzęsąc się na niej niby worek wypchany pakułami.

Wreszcie począł zapadać mrok. Wśród tłumu kurtyzan, galantów, rajfurów i niebieskich ptaków rozległy się pieśni. Wtedy to wreszcie pozwoliłam się odnaleźć memu zrozpaczonemu miłośnikowi. Dzierżąc maskę w ręku, pożegnałam całą godną kompanię wdzięcznym ukłonem i odjechałam z moim Giorgio do domu.

Po drodze czyniłam mu wyrzuty: „Zaiste, sztuka to była odszukać cię w tłumie; porzuciłeś mnie niegodnie i ani razuś się o mnie nie zatroszczył. Już ja wiem, dlaczego!”.

Poczciwiec usprawiedliwiał się, jak mógł, usiłując na mnie zwalić winę całodziennej rozłąki.

Na Campo di Fiore zatrzymałam się przed straganem z ptactwem, wybrałam parę tłustych kapłonów i dwa kwiczoły, kazałam odnieść sprawunek do domu, a towarzyszowi memu rzekłam niedbale: „Zapłać, kochanie!”. Rad nierad, oddał handlarzowi zacny rubin, który dostał od matki na wyjezdnym do Rzymu; wiedziałam, iż biedaczynie zależało akurat tyle na tym klejnociku, ile mnie na oskubaniu go z pieniędzy.

W domu zastaliśmy straszliwą pustkę: nie było ani świec, ani drew, ani chleba, nie mówiąc już o winie. Wpadłam w gniew i nie uspokoiłam się, póki pokorny idiota nie przyobiecał, iż wnet wszystko się znajdzie.

Na dobitek pachołek się gdzieś zadział210! Musiał więc Giorgio sam wyprawić się po sprawunki i odprowadzić wierzchowca; obaczywszy zgonionego rumaka, koniuszy pomstował na czym świat stoi i przysięgał, że już nigdy nikomu konia nie pożyczy, nawet gdyby go o to jaki święty Pański przyszedł prosić.

Wyciągnąwszy się na łożu, czekałam na powrót swego dudka211; jakoż rychło zjawił się, obładowany wszelkim dobrem. Przy pomocy kochanej mateczki nakryliśmy stół i w mgnieniu oka kolacja była gotowa. Już uczta dobiegała końca, gdy wtem za oknami usłyszałam chrząkanie i pokasływanie, które najwidoczniej mocno zaniepokoiło mego amfitriona212.

Biegnę do okna i w zapóźnionym przechodniu rozpoznaję jednego z moich najserdeczniejszych przyjaciół.

Oczywiście ulotniliśmy się zaraz, pozostawiając zawiedzionego Giorgio samemu sobie; chodził biedaczysko przez całą noc po pustej komnatce, układając straszliwe przemowy i obmyślając nie mniej straszne kary na wiarołomczynię. Niech Bogu dziękuje, iż udało mu się ocalić przynajmniej płaszcz aksamitny; póty nasyłał mi hajduka z prośbą o zwrot pożyczonego łaszka, póki, znudzona, nie oddałam mu go wreszcie.