Król Lear - William Shakespeare (Szekspir) (czy można czytać książki w internecie za darmo TXT) 📖
Krótki opis książki:
Tragedia Shakespeare'a z roku 1605. Fabuła oparta jest na legendzie o Llyrze, mitycznym królu Brytanii.
Król Lear postanawia rozdzielić swój majątek pomiędzy swoje trzy córki. Chce podzielić go według miłości córek do ojca. Postanawia dać majątek dwóm starszym córkom, po tym jak najmłodsza córka odmawia wyznania miłości ojcu. Wkrótce Lear przekonuje się, że podjął złą decyzje.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: William Shakespeare (Szekspir)
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Dramat
Czytasz książkę online - «Król Lear - William Shakespeare (Szekspir) (czy można czytać książki w internecie za darmo TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 William Shakespeare (Szekspir)
class="kwestia">
Nie, panie.
KENT
Czy się to działo przed powrotem króla?
DWORZANIN
Nie, panie, później.
KENT
Biedny Lear jest w mieście,
Czasami jasno sobie przypomina,
Co nas tu wiodło, ale żadną miarą
Nie chce swej córki widzieć.
DWORZANIN
A dlaczego?
KENT
Dręczony wstydem, gdy sobie przypomni,
Jak jej odmówił swoich błogosławieństw,
Przytułku szukać śród obcych przymusił,
A wszystkie prawa jej okrutnie przelał
Na dwie jej siostry z wilczym w piersiach sercem;
Taka zgryzota zatruła mu duszę,
Że wstydem płonąc, unika Kordelii.
DWORZANIN
O nieszczęśliwy!
KENT
Czy masz wiadomości
O ruchach książąt Cornwall i Albany?
DWORZANIN
Ciągną tu z wojskiem.
KENT
Powiodę cię teraz
I króla Leara straży twej poruczę.
Ważne powody jeszcze mnie zmuszają
Na dłużej w moim ukryciu pozostać;
Lecz gdy mnie poznasz, nie będziesz żałował,
Żeś mi te ważne przyniósł wiadomości.
A teraz, panie, racz mi towarzyszyć.
Wychodzą.
SCENA IV
Obóz francuski w bliskości Dover. Namiot.
Wchodzą: Kordelia, Doktor i Żołnierze.
KORDELIA
Ach, to on! Właśnie spotkano go teraz,
Gdy głośno śpiewał, szalony jak morze,
W wianku dymnicy, łopianu, szaleju,
Pokrzyw, kąkolu i ze wszystkich chwastów
Rosnących w zboża polu życiodajnym.
Wypraw setnika, niech badawczą nogą
Przebieży niwy bujnie zarośnięte,
Niech go przywiedzie. Wychodzi Oficer. Zdołaż44 ludzka mądrość
Wrócić mu znowu rozum obłąkany?
Kto mu pomoże, wszystko, co mam, weźmie.
DOKTOR
Jest jeszcze, pani, nadzieja ratunku.
Mamką natury naszej jest spoczynek;
Snu mu potrzeba; by mu sen sprowadzić,
Mamy lekarstwa, których wpływ potężny
Samej boleści zamknąć mógłby oczy.
KORDELIA
Błogosławione wszystkie cnoty ziemi,
Dotąd ukryte, pod łez moich rosą
Na świat wystrzelcie i bądźcie lekarstwem
Nieszczęśliwego starca obłąkaniu!
Idźcie go szukać lub szalona wściekłość
Bez przewodnika żywot jego strzaska.
Wchodzi Posłaniec.
POSŁANIEC
Przynoszę wieści. Brytańskie zaciągi
W tę śpieszą stronę.
KORDELIA
Już nam to wiadomo;
Na ich przyjęcie wszystko tu gotowe.
O, drogi ojcze, w twojej sprawie walczę!
Wielki król Francji zlitować się raczył
Nad mą żałobą, nad moimi łzami.
Broń nam podaje nie pycha nadęta,
Lecz święta miłość i prawa ojcowskie.
Ach, kiedyż ujrzę, kiedyż go usłyszę?
Wychodzą.
SCENA V
Izba w zamku Gloucestera.
Wchodzą: Regan i Oswald.
REGAN
Czy wyruszyły brata mego wojska?
OSWALD
Od dawna, pani.
REGAN
A on na ich czele?
OSWALD
Z wielką niechęcią. Z siostry twojej, pani,
Lepszy jest żołnierz.
REGAN
Czy w zamku, z twym panem
Lord Edmund nie miał tajemnej rozmowy?
OSWALD
Nie.
REGAN
Jakie może zawierać sekreta
List jej do niego?
OSWALD
Nie umiem powiedzieć.
REGAN
W ważnych on sprawach tak nagle odjechał.
Wielkim to było błędem Gloucesterowi
Zostawić życie po wydarciu oczu;
Gdzie się pokaże, przeciw nam buntuje,
Serca mieszkańców. Edmund, jak przypuszczam,
Pobiegł, z litości nad jego niedolą,
Dać koniec życiu bez światła, a razem
Powziąć języka o wrogów zastępach.
OSWALD
Z mym listem muszę śpieszyć za nim, pani.
REGAN
Jutro wyruszysz razem z naszym wojskiem,
Dziś zostań; drogi zbyt są niebezpieczne.
OSWALD
Nie mogę, pośpiech nakazała pani.
REGAN
Ale dlaczego pisze do Edmunda?
Czy ci nie mogła ustnych dać poleceń?
Zapewne, nie wiem dla jakich powodów —
Wdzięczną ci będę, jeśli mi pozwolisz
List ten otworzyć.
OSWALD
Pani, wolę raczej —
REGAN
Wiem i zupełnie jestem tego pewna,
Że swego męża pani twa nie kocha,
Bo, gdy ostatnią była tutaj razą,
Dziwnie wymowne ciskała spojrzenia
Na szlachetnego Edmunda; wiem także,
Że powiernikiem jesteś jej.
OSWALD
Ja, pani?
REGAN
Ty, a nie mówię tego bez przyczyny.
Korzystaj przeto z rady, którą daję.
Mąż mój nie żyje; są pewne układy
Między Edmundem a mną; z wielu względów
Właściwsze jego ze mną jest małżeństwo
Niż z nią; sam łatwo reszty się domyślisz.
Jeśli go znajdziesz, oddaj mu ten pierścień.
Daje mu pierścień.
A gdy to wszystko pani twej opowiesz,
Radź, niech przywoła swój rozum na pomoc.
Bądź zdrów! Jeżeli usłyszysz przypadkiem
O ślepym zdrajcy, ogłoś, że sowitą
Otrzyma płacę mąż, który go sprzątnie.
OSWALD
Jakżebym pragnął sam go spotkać, pani,
By złożyć dowód, z którą trzymam stroną!
REGAN
Bądź zdrów!
Wychodzą.
SCENA VI
Okolica w bliskości Dover.
Wchodzą: Gloucester i Edgar przebrany za wieśniaka.
GLOUCESTER
Kiedy wejdziemy na wierzchołek skały?
EDGAR
Pniemy się teraz, czujesz, jak mozolnie.
GLOUCESTER
Mnie by się zdało, że to jest równina.
EDGAR
Straszna spadzistość. Czy słyszysz ryk morza?
GLOUCESTER
Nie słyszę wcale.
EDGAR
To z twoich ócz stratą
I reszty zmysłów omdlała potęga.
GLOUCESTER
Bardzo być może. I głos twój, mym zdaniem,
Zmienił się także; we wszystkim, co mówisz,
Lepsza jest teraz treść i wyrażenie.
EDGAR
Mylisz się; tylko ubranie zmieniłem.
GLOUCESTER
Zda mi się jednak, że mówisz poprawniej.
EDGAR
Oto szczyt skały; wstrzymaj twoje kroki.
Głowa się kręci, patrząc w straszną przepaść.
Wrony i kawki dołem szybujące
Zdają się chrząszcze; na połowę drogi
Zbieracz rozłupu huśta się na linie;
Straszne rzemiosło! W takiej odległości,
Od swojej głowy nie zdaje się większy.