Finek - Jan Grabowski (darmowa biblioteka TXT) 📖
Co robi pies w pustym mieszkaniu? Co cennego skrywa kuchenny kosz na śmieci? Czemu miotła wydaje się niebezpiecznym wrogiem, a z pończochą trzeba stoczyć wielką bitwę? Na te i wiele innych pytań odpowie Finek autorstwa Jana Grabowskiego — opowieść o energicznym szczeniaczku dorastającym do roli poważnego psa, jego troskliwej opiekunce Dzidzi i ich niesamowitych przygodach.
- Autor: Jan Grabowski
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Epika
Czytasz książkę online - «Finek - Jan Grabowski (darmowa biblioteka TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Jan Grabowski
Po kilku chwilach Finek usłyszał coś niby skrzypnięcie drzwi od kuchni i wyraźny głos:
— Kici! Kici! Femcia! Fe-e-emcia! Pójdź ino tu! Pójdź!
Więc to nie był sen!
Finek usiadł. Odrzucił lewe ucho! Nasłuchuje.
Usłyszał miauknięcie! Jedno, drugie, trzecie! Trzy czarne kociaki chyłkiem śpieszyły do miski!
Siadły rządkiem. I ostrożnie obwąchiwały jadło, zanim zabrały się do jedzenia.
„Nie, to już psie pojęcie przechodzi! Karmić takie paskudztwo? A do tego z miski? Może to moja miska w dodatku?” — zaniepokoił się Finek.
Zerwał się. Zakręcił kitę ogona w urzędowy obarzan i podreptał poważnie ku misce.
— Precz! Precz! — warknął groźnie do kociąt.
Tak sobie, na wszelki wypadek. Boć przecie nie wiedział, co było w kociej misce.
— Pst, pst, nie tak gwałtownie! — odmruknęły mu ostro kociaki.
Nastawiły grzbiety w pałąk. Wyprostowały ogony jak kity.
— Pfuj, pfuj! Pst! Idź sobie! — parskały i pluły Finkowi w oczy.
— Co? Plujecie? — oburzył się Finek. — No, to widać, że wam nie smakuje to, co macie w misce! Precz stąd! Precz, powiadam! Prrrrecz! — zawarczał jeszcze groźniej i pokazał kociakom zęby. Kocięta w nogi!
A Finek obwąchał miskę, zajrzał do środka, liznął.
„Bardzo dobre! Zupełnie dobre! — stwierdził. — To głupie stworzenie taki kot! Jak to wybredza! I po co to karmić takie paskudztwa?” — pomyślał i zaczął pałaszować z apetytem kocie jadło.
Finek wyjadł wszystko po porządku, starannie. Nie zostawił po sobie nawet odrobiny.
Kocięta ustawiły się rządkiem niedaleko od psa. Patrzyły wytrzeszczonymi ze strachu oczyma na Finka, który używał sobie, jak chciał, w ich misce. Były głodne, zawiedzione, smutne. Piszczały też boleśnie i zawodziły z całej ukrzywdzonej kociej duszy.
Nagle zza węgła ukazała się Femcia. Spostrzegła Finka bobrującego w kociej misce. Nasrożyła się. Nastawiła sierść na karku jak szczotkę. I skradała się wolno ku psiakowi.
Finek jadł, ale nie spuszczał oczu z kocicy.
I nagle jak warknie, jak szczeknie, jak skoczy do Femci! Zanim się kocica spostrzegła, już ją chwycił zębami za bok i szarpnął boleśnie za futro!
Femcia uskoczyła. Wyrwała się. Finek wrócił do miski. A kocica pobiegła w te pędy do Maciusia.
— Maciuś! Słuchaj, Maciuś! Ten pies! — zaczęła boleściwie.
— Co się stało? — zapytał kocur.
Otworzył przy tym jedno oko i spoglądał pytająco na Femcię z dachu drwalki.
— Ten mały psiak wystraszył mi dzieci! Odpędził je od miski! Ugryzł mnie w bok! Ugryzł mnie, mnie, mnie! — biadała.
— Gdzie on jest? — pyta Maciuś.
— Przy misce — powiada Femcia.
— Co robi?
— Wyjada wszystko.
— Będzie on za swoje miał, miał, miał! — zawołał Maciuś, zeskoczył z drwalki i jednym skokiem stanął przy misce.
— Precz, precz, precz! Pfuj, pfuj! — parsknął na Finka.
I jak trzepnie go po boku raz, drugi, trzeci!
Psu jasne świeczki w oczach stanęły. A Katarzyna przypomniała mu się jak żywa.
Odskoczył o kilka kroków. I jak wrzaśnie:
— Ty stary rękawie futrzany! Ty wycierusie! Myślisz, że się ciebie boję? Wcale się nie boję! Ani trochę! Może ci się zdaje, że mnie boli? Wcale mnie nie boli! Tylko ty jeszcze raz ze mną zacznij, to ja ci dam, dam, dam! Kominiarz!
Maciuś nie zwracał zupełnie uwagi na Finkowe szczekanie. Wysunął się nieco z cienia. I położył na słońcu.
Tylko oczu nie spuszczał z psiaka, który naszczekał się do woli, zamilkł i wolno, truchcikiem biegł do ogrodu.
Już stanął w furtce. Ale obrócił się jeszcze raz do Maciusia. Szczeknął:
— Cham! — i skrobnął kilka razy z pasją tylnymi nogami. — Zasypałem cię! Już cię nie ma! Ty wycieruchu drwalkowy!
I poszedł do ogrodu.
Tak cudownie polatywały tam ptaki! Brzęczały osy i bąki! Podrygiwały żaby nad sadzawką!
Był to rozkoszny świat pełen tajemnic! I co najważniejsze, nie było tam Maciusia, ordynarnego klapsiarza!
Przez kilka dni padał deszcz.
Finek nie wychodził prawie z domu. Całe dnie spędzał na werandzie. Wylegiwał się tam na słomiance.
Był znudzony do ostateczności! Kłapał zębami na muchy i opędzał się pchłom, które go gryzły bez miłosierdzia!
— Najgorsze w psim życiu jest to nieznośne swędzenie! — skarżył się jękliwie sam przed sobą.
I postanowił zabrać się ostro do pcheł.
Usiadł. Zapuścił zęby w sierść na brzuchu. Przebierał każdy włosek z osobna.
Spłoszone pchły uciekały coraz wyżej. Aż zebrały się wszystkie pod brodą. Przypięły się one tak mocno do psiej skóry na szyi, że Finek podskoczył do góry. Siadł. Wyciągnął tylną nogę, jak mógł najdalej. I samym końcem pazurków zaczął się czochrać pod brodą. A bił przy tym kolanem o ziemię tak, aż dudniło.
Już mu się zdawało, że się uporał nareszcie z nagłym pchlim atakiem. Odetchnął więc i odsapnął głęboko. Aż tu nagle uczuł straszne świerzbienie na samym krzyżu. Okręcił się, wyszczerzył zęby, wygiął, zachwiał i runął na ziemię.
Wstał. Zatoczył kółko w miejscu. I od nowa rozpoczął karkołomne sztuki. Chciał za jakąkolwiek cenę chwycić zębami sierść na krzyżu.
Jęczał, jazgotał, skowyczał z natężenia i złości! Kręcił się w kółko! Podskakiwał!
Ciocia Musia spostrzegła tę Finkową gimnastykę.
— Dzidziu, trzeba Finka wykąpać! — powiedziała.
Jak kąpać, to kąpać!
Zagrzano więc wody. Część nalano do ceberka, częścią zaś napełniono polewaczkę ogrodową.
Ciocia Musia położyła obok ceberka mydło i starą szczotkę do czyszczenia ubrania.
Gdy już wszystko było przygotowane, zawołano Finka.
Wszedł do pralni. Rozejrzał się. Zobaczył ceberek.
„Pi, pi, pi! To mi dopiero! Cały ceber smaczności!” — pomyślał z uciechą.
Odbił się od ziemi. I równymi nogami wskoczył na stół, na którym stała balijka.
Spostrzegł, że w cebrze jest tylko woda. I to ciepła woda! Stracił więc nieco na humorze. A gdy na karku poczuł rękę cioci Musi, gdy przekonał się, że jedzie do góry, opada, stoi w wodzie, Finek wrzasnął jak opętany:
— Nie chcę tego! Nie chcę!
I szarpnął się z całych sił!
Nikt jednak nic sobie nie robił z tych psich humorów! Ciocia trzymała Finka mocno. A Dzidzia nacierała go mydłem i myła szczotką!
— Ojej, co to jest? Nie chcę! Nie chcę! — wrzeszczał rozpaczliwie. — Puśćcie! Szczypie! Szczypie! Oj! Moje oczy! Aj, aj, aj!
Zlany pianą wyglądał Finek jak jagnię. Dobywał nawet z siebie smętne baranie tony! Bo ze strachu zapomniał nawet, jak przyzwoity pies się odzywa!
Przycichł nieco, ale dopiero wtenczas, kiedy ciocia Musia zaczęła polewać go ciepłą wodą z polewaczki.
Wtedy otworzył oczy. Spojrzał przytomniej. Ale bynajmniej nie przestał płakać i zawodzić. Zobaczył, że Dzidzię wzruszyły jego jęki. Widział też dobrze, że miała ona łzy w oczach.
— Oj, jak boli! — zapłakał więc rzewnie Finek. — Oj, jak boli. Oj, jak mnie szczypie! Ludzie, co wy ze mną robicie? Aj, aj, aj! Jaki ja jestem nieszczęśliwy! — skarżył się najboleściwiej, jak potrafił.
Jęczał, gdy go płukano! Zawodził, gdy go wyjęto z wody i postawiono na ręczniku! Skowyczał cicho, ale wcale nie mniej boleśnie, gdy ciocia Musia go wycierała! Skarżył się łzawo i trząsł ze zdenerwowania, gdy wreszcie zawinięto go w suche prześcieradło i położono na jego własnym posłaniu w przedpokoju!
Dzidzia przyniosła mu na pociechę kawałek cukru. Liznął ją po ręku.
— Jaki ja jestem zdenerwowany! — jęknął. — Ojej, jaki niemożliwie jestem zdenerwowany! Już nigdy nie będę się wspinał do cebra z ciepłą wodą, nigdy! Ojej, panienko, nigdy! — zaklinał się.
Jednak raczył schrupać cukier. I nawet ze smakiem. Postękiwał też coraz ciszej, ciszej...
Aż wreszcie zasnął.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
Obudził się. Usiadł. Pociągnął nosem.
— Nie! To nie do wytrzymania! Coś strasznego, jak tu czuć obrzydliwie! To na pewno ta biała piana, którą ludzie dolewają do wody! Br! — otrząsnął się i kichnął raz i drugi. — Uciekajmy stąd! Phy! A psik! A cóż to za zapach wstrętny i mdły!
Zrzucił z siebie prześcieradło. Obszedł kilka kroków. Wstrząsnął się.
— Jakiś dziwny wiatr chodzi mi po skórze! Br! Jak mi zimno!
Ziewnął. Przeciągnął się naprzód, w tył. Przeciągał też każdą z osobna tylną nogę. Obejrzał się na siebie.
— To nie do wytrzymania! Cała skóra mnie swędzi!
Usiadł. Chciał się polizać w miejsce, gdzie czuł najsilniejsze świerzbienie. Lecz zaledwie dotknął siebie nosem, kichnął potężnie.
— Co oni ze mną zrobili? Toć mnie już wcale nie czuć psem! Pachnę jak bielizna na strychu! Czy ja jestem psem, czy też świeżo wypraną koszulą? Tak mnie ładnie uperfumowali, że gotów bym z własnej skóry wyskoczyć, byle uciec od samego siebie — wyrzekał.
Wysunął łeb jak najdalej przed siebie i biegł szybko ku drzwiom. Starał się o ile możności nie czuć odrażającego zapachu mydła, jaki wydawało jego ciało.
Wypadł do ogrodu. Trafił na kałużę.
„Umyjmy się po tej łaźni!” — przyszło mu na myśl.
Wlazł wolno w sam środek kałuży. Powąchał wodę.
— No, ta przynajmniej jest czysta! Nie czuć jej mydłem! — stwierdził z uciechą.
I od razu przewrócił się na wznak. Wytarzał się na grzbiecie! Przewrócił się na prawy bok! Później na lewy! Położył się na brzuchu! Przeczołgał się wzdłuż kałuży! A parskał przy tym, prychał, rozrzucał błoto dokoła!
Pociągnął nosem.
— No, jakoś już znośniej pachniemy! Ale hm, jeszcze tamto czuć! Dalej, jeszcze raz, do wody!
Znów położył się na brzuchu. Orał nosem w lepkim błocie. Rozpryskiwał je na kark. Przewrócił się na wznak. Tarzał się z boku na bok. Wreszcie wstał i zaciągnął się zapachem.
— No, nareszcie! Znów czuć mnie wiatrem i błotem jak każdego szanującego się psa! Wykąpaliśmy się wybornie. Jaka to przyjemna rzecz, kąpiel! I jaka ożywcza! Dawno się tak dobrze nie czułem! A psik! — kichnął. — Trochę mi zimno! Trzeba się rozgrzać! — postanowił. I puścił się w ósemkę po grządkach i klombach. Najpierw w prawo, później w lewo. A nasturcje, bratki, piwonie, rezeda aż fruwały w powietrzu!
Finek zmęczył się wreszcie bieganiem. Rzucił się więc na piękną rabatkę maciejki. Wytarzał się w niej rozkosznie. Wstał i poszedł na klomb nasturcji.
Maciejka była, rozumie się, stratowana tak, jakby jej na klombie nigdy nie było! I nasturcja tak samo! To jasne!
Po kąpieli, wybieganiu się i wytarzaniu o klomby Finek nie rozgrzał się jeszcze należycie. Było mu zimno. Tym bardziej że deszcz zaczął padać. Wrócił więc do domu. Po drodze przemyśliwał nad tym, jak by się tu osuszyć i rozgrzać.
Przypomniało mu się, że suche prześcieradło po tamtej, brr, jak obrzydliwej kąpieli zrobiło mu dobrze, zupełnie dobrze. Ale skąd tu wziąć prześcieradło?
Wszedł na werandę. Obejrzał się. Nie ma nic takiego, co przypominałoby nawet prześcieradło. Przeszedł przez pokój jadalny. Obejrzał dokładnie wszystkie kąty. Wytarł sobie nieco grzbiet o kanapę. Ale prześcieradła nie znalazł.
Przejechał się na karku po dywanie raz i drugi. Otarł się o wszystkie krzesła i fotele.
„No, trochem21 się jednak osuszył!” — pomyślał, zobaczywszy błotniste smugi na jasnym dywanie i świeżych pokrowcach na meblach.
I poszedł dalej. W korytarzu przetarł boki o palta. Wytarł się o jasny płaszcz cioci. Wszedł do sypialni.
Spojrzał na łóżko. Było zasłane białą kapą.
— No, nareszcie! — powiedział sobie i równymi nogami skoczył na kapę. — Zupełnie takie samo jak to, w które mnie przedtem zawinęli!
Najpierw wytarł o poduszki boki. Później przejechał się na brzuchu po kapie. Wsadził głowę między poduszki i starł do sucha całe błoto, które miał na pyszczku, na uszach. Jeszcze raz dał szczupaka po kapie.
— Cudownie! Rozkosznie! — powarkiwał zadowolony.
Wpadł w szał radości, że przecież znalazł to, czego szukał. Rzucał się po łóżku, parskał, a przymrukiwał najrozkoszniej!
Szarpnął jedną poduszkę. Zrzucił ją na ziemię. Położył się na drugiej, jeszcze suchej. Wywracał na niej łobuzerskie koziołki, aż z rozdartej poszwy strzelały na pokój całe fontanny puchu!
Wreszcie się uspokoił. Wydeptał sobie pośrodku łóżka głębokie legowisko. Schwycił w zęby jeden róg kapy. Naciągnął ją na siebie. Przykrył się. Układając się do snu myślał:
„Jednak trzeba przyznać, że ludzie miewają nieraz bardzo dobre pomysły! Dopiero moja panienka się ucieszy! Przekona się, że i ja umiem zachować się po kąpieli jak należy!”
I zmęczony zasnął.
Miał tak cudowne sny jak nigdy! Śniło mu się, że jadł same kości. Że zabrał olbrzymią, tak wielką jak słup na środku podwórza, kość Maciusiowi! Kot przed nim ucieka, ledwo nóg nie pogubi. A Finek już zagrzebał kość w klombie róż. Goni Maciusia. I szczeka. Cham! Cham! Cham!
„Finek szczeka w sypialni. Co on tam robi?” — pomyślała ciocia Musia, bo usłyszała naszczekiwanie Finka.
Weszła. Spojrzała na łóżko. Odchyliła kapę.
Finek wstał, ziewnął, merdnął wesoło ogonem.
— A, to ty? A widzisz, jak się ładnie osuszyłem po kąpieli? Podobam ci się, co? — spytał ciocię Musię bardzo z siebie rad.
Już się miało pod koniec wakacji. Dzidzia była smutna. Trapiła ją myśl o powrocie do Warszawy.
Finek nie myślał o niczym takim, o czym myślą ludzie, więc się nie martwił.
Zmężniał
Uwagi (0)