Bambi - Feliks Salten (biblioteka na zamówienie .TXT) 📖

— Czy chcesz zawołać lisa? Tak? No, więc! Zachowuj się spokojnie.

Pracował dalej, wolno, ostrożnie, z wysiłkiem. Nagle pętla ustąpiła z głośnym zgrzytem. Zając wymknął się z niej i był znowu wolny, chociaż w pierwszej chwili nie zdawał sobie z tego sprawy. Zrobił krok i usiadł oszołomiony.

Potem pobiegł dalej. Najpierw powoli, nieśmiało, potem coraz szybciej. Wreszcie pędził już dzikimi skokami.

Bambi spoglądał za nim.

— Bez podziękowania! — zawołał oburzony.

— Jest jeszcze zupełnie nieprzytomny — powiedział starzec.

Okrągła pętla leżała na ziemi. Bambi uderzył ją lekko nogą; zabrzęczała, a Bambi przeraził się. Był to dźwięk, który nie należał do życia w lesie.

— ON?... — zapytał Bambi cicho.

Starzec skinął potakująco głową.

Cicho szli obok siebie dalej.

— Miej się na baczności — powiedział starzec — a kiedy idziesz ścieżką, badaj gałęzie, wyciągaj naprzód koronę i zawracaj natychmiast, kiedy usłyszysz ten dźwięk. A kiedy nadchodzi pora, gdy nie nosisz korony, wtedy uważaj podwójnie. Ja już dawno nie chodzę w ogóle po ścieżkach.

Bambi zapadł w podniecone zamyślenie.

— JEGO przecież nie ma... — szepnął jakby do siebie, w wielkim zdumieniu.

Starzec odpowiedział:

— Nie... teraz nie ma GO w lesie...

— A jednak to ON?

Bambi potrząsnął głową.

Starzec ciągnął, a głos jego pełen był goryczy:

— Jak to powiedział wasz Gobo?... Czy nie wmawiał wam, że ON jest wszechmocny i dobry?...

Bambi szepnął:

— A czyż ON nie jest wszechmocny?

— Tak samo, jak jest dobry — odpowiedział starzec gniewnie.

Bambi szepnął nieśmiało:

— ...dla Goba... dla niego był ON przecież dobry...

Starzec zatrzymał się.

— Wierzysz w to, Bambi? — zapytał ze smutkiem.

Po raz pierwszy nazwał Bambiego po imieniu.

— Nie wiem! — zawołał Bambi z udręką. — Nie rozumiem tego!

Starzec powiedział wolno:

— Trzeba się uczyć żyć... i mieć się na baczności.

 

Nadszedł ranek, który sprowadził na Bambiego nieszczęście.

Blada szarzyzna pierwszego brzasku snuła się po lesie. Z łąk unosiła się mlecznobiała mgła, a dokoła rozciągała się owa cisza, którą tchnie zwykle zmiana pory dnia. Wrony jeszcze się nie zbudziły, nie zbudziły się jeszcze sroki, a kraska spała.

Bambi spotkał tej nocy Falinę. Spojrzała na niego ze smutkiem i była bardzo nieśmiała.

— Tak często jestem teraz sama — powiedziała cicho.

— I ja jestem sam — odpowiedział Bambi z wahaniem.

— Dlaczego nie pozostajesz już przy mnie? — zapytała Falina pokornie, a Bambi uczuł dziwny ból, że tak wesoła i zuchwała zazwyczaj Falina stała się teraz taka poważna i pokorna.

— Muszę być sam — odpowiedział.

Ale chociaż chciał to powiedzieć jak najłagodniej, brzmiało to jednak surowo. Sam to słyszał.

Falina znowu spojrzała na niego i zapytała bardzo cicho:

— Kochasz mnie jeszcze?

Bambi odpowiedział tak samo cicho:

— Nie wiem.

Wówczas po cichu odeszła od niego i pozostawiła go samego.

A teraz stał pod wielkim dębem na skraju łąki, ostrożnie i badawczo rozglądał się dokoła i pił wiatr poranny, czysty i wolny od jakiegokolwiek zapachu, woniejący tylko wilgocią i orzeźwiającym tchnieniem ziemi, rosą i trawą i mokrym drzewem.

Bambi oddychał głęboko. Nagle uczuł się na duszy tak wolny, jak nie był już dawno. Wesoło wyszedł z gęstwiny na spowitą w mgły łąkę.

Nagle huknął grom.

Bambi uczuł straszliwe pchnięcie, od którego aż się zatoczył.

Oszalały z przerażenia skoczył z powrotem w gęstwinę i pobiegł dalej. Nie rozumiał, co się stało, nie mógł skupić myśli, pędził tylko i pędził. Groza ściskała mu serce, aż tracił oddech, kiedy tak mknął na oślep przed siebie.

Ale nagle przeniknął go kłujący ból. Zdawało mu się, że nie potrafi znieść tego bólu. Uczuł coś gorącego, spływającego mu po lewym udzie, cienką, palącą nitkę, która płynęła stamtąd, gdzie ukłuł go ów ból.

Bambi musiał się zatrzymać w biegu. Ból zmusił go, aby chodził powoli. Potem uczuł, jak traci siły w krzyżu i w nogach. Wreszcie padł na ziemię.

Rozkoszą było leżeć tak i wypoczywać.

— Wstań! Bambi! Wstań!

Przed nim stał starzec, łagodnie trącając go w ramię.

Bambi chciał odpowiedzieć:

„Nie mogę!”

Ale starzec powtórzył:

— Wstań! Wstań!

A w głosie jego było takie naleganie i taka czułość, że Bambi milczał. Tak samo ból, który go przenikał, zamilkł na chwilę.

Teraz starzec powiedział w pośpiechu i trwodze:

— Wstań! Musisz uciekać, moje dziecko!

Moje dziecko... Zdawało się, że słowo to wymknęło mu się mimo woli. Bambi natychmiast stanął na nogach.

— Tak! — powiedział starzec, potem odetchnął głębiej i mówił dalej porywczo:

— Chodź teraz ze mną... ciągle tylko ze mną!...

Szybko ruszył przodem. Bambi skierował się za nim, ale najżarliwszą jego tęsknotą było osunąć się na ziemię, leżeć bez ruchu i wypoczywać.

Zdawało się, że starzec odgadywał to, gdyż nieustannie przemawiał do niego namiętnie:

— Musisz teraz znieść wszelki ból, teraz nie wolno ci myśleć o położeniu się... nawet myśleć ci o tym nie wolno, gdyż sama ta myśl czyni cię znużonym! Teraz musisz się ratować... rozumiesz mnie, Bambi?... Ratować się... inaczej jesteś zgubiony... Pomyśl tylko o tym, że ON jest na twoim tropie... rozumiesz mnie, Bambi?... A ON zabije cię bez litości... Chodź tędy... tak... ciągle tylko tędy... jakoś to już będzie... musi być...

Bambi nie miał już siły myśleć. Ból szalał w nim za każdym krokiem, pozbawiał go tchu i przytomności, a gorąca struga, spływająca mu po udzie, paliła go, wprawiając jego serce w głębokie, nieprzytomne podniecenie.

Starzec zatoczył wielki krąg. Trwało to długo. Poprzez mgłę bólu i osłabienia Bambi zorientował się ze zdumieniem, że nagle minęli znowu wielki dąb.

W tej chwili starzec zatrzymał się i począł węszyć przy ziemi.

— Tutaj! — szepnął — tutaj... jest ON... a tutaj... pies... Chodź teraz... prędzej!

Pobiegli.

Nagle starzec zatrzymał się znowu.

— Widzisz! — zawołał. — Tutaj... tutaj leżałeś na ziemi...

Bambi ujrzał zgniecioną trawę i w szerokiej kałuży własną krew, która wsiąkała w ziemię.

Starzec starannie obwęszył to miejsce.

— Byli już tutaj... ON i JEGO pies... — powiedział. — Chodź teraz!

Powoli, ciągle węsząc ostrożnie, ruszył naprzód.

Bambi widział czerwone krople świecące na liściach krzaków i źdźbłach traw.

„Szliśmy już tędy” — myślał, ale nie mógł mówić.

— Tak! — powiedział starzec i nagle wydawał się niemal wesoły. — Teraz jesteśmy za nimi...

Przez pewien czas szedł jeszcze tym samym tropem. Potem niespodziewanie zrobił zakręt i rozpoczął nowy krąg.

Bambi szedł za nim, zataczając się.

Po raz drugi jeszcze, teraz jednak z przeciwnej strony, przybyli do dębu, po raz drugi jeszcze przybyli do owego miejsca, gdzie Bambi padł na ziemię, potem starzec obrał znowu inny kierunek.

— Zjedz trochę tego! — rozkazał zatrzymując się, odgarniając w bok trawę i wskazując Bambiemu kilka listków, krótkich i ciemnozielonych, tłustych i postrzępionych, wyrastających bezpośrednio z ziemi.

Bambi począł posłusznie jeść. Miały one przeraźliwie gorzki smak i ohydny zapach.

Po chwili starzec zapytał:

— Jak się czujesz?

— Lepiej — odpowiedział Bambi szybko.

Nagle mógł znowu mówić, zmysły jego otrzeźwiały, zmęczenie złagodniało.

Znowu po upływie pewnego czasu starzec rozkazał:

— Idź no naprzód.

Przez chwilę szedł za Bambim, potem powiedział:

— Nareszcie!

Zatrzymali się.

— Krew twoja jest zatamowana — powiedział starzec — nie płynie już z rany, nie kapie już z twoich żył, nie będzie cię już więcej zdradzała, nie będzie więcej... wskazywała JEMU i JEGO psu drogi do twego życia.

Starzec miał wygląd zmęczony i wyczerpany, ale w głosie jego brzmiała wesołość.

— Chodź teraz — ciągnął. — Teraz możesz wypocząć.

Dotarli do szerokiego rowu, którego Bambi nigdy jeszcze nie przekroczył.

Starzec zstąpił w dół, Bambi próbował iść za nim, ale wspięcie się na drugą stronę rowu wymagało wielkiego wysiłku. Ból począł go znowu dotkliwie smagać. Zachwiał się, skupił znowu siły, zachwiał się jeszcze raz, dysząc ciężko.

— Nie mogę ci pomóc — powiedział starzec — musisz się sam wspiąć!

I Bambi dotarł aż na górę. Na nowo uczuł na udzie gorącą strugę, po raz drugi poczuł, że jego siły zamierają.

— Znowu krwawisz — powiedział starzec — spodziewałem się tego. Ale teraz krwawisz mało... a zresztą...

Szeptem dodał:

— Teraz już to zresztą wcale nie szkodzi.

Bardzo wolno kroczyli przez salę wysokich buków. Ziemia była miękka i gładka. Chodziło się po niej bez trudu.

Bambi uczuł tęsknotę, aby się tutaj położyć, aby się rozciągnąć i nie poruszać więcej członkami. Nie mógł iść dalej. Głowa go bolała, szumiało mu w uszach, jego nerwy dygotały, poczęła nim wstrząsać gorączka.

Pociemniało mu przed oczyma. Nie czuł już nic prócz tęsknoty za wypoczynkiem i obojętnego zdumienia, że życie jego zostało tak nagle przerwane i zmienione. Że codziennie chodził zdrów i cały po lesie... jeszcze dzisiaj rano... jeszcze przed godziną... to wydawało mu się niby szczęście jakiegoś odległego, dawno minionego czasu.

Przeszli przez niską gęstwinę dębów i ligustru. Olbrzymi, pęknięty pień bukowy leżał w poprzek przed nimi, wciśnięty głęboko w krzaki, i zatarasowywał im drogę.

— Jesteśmy... — usłyszał znowu Bambi głos starca.

Starzec ruszył wzdłuż pnia. Bambi szedł za nim i wpadł niemal do dołu, który się tutaj rozwierał.

— Tak! — powiedział w tej chwili starzec. — Tutaj możesz leżeć.

Bambi skulił się i nie poruszał się więcej.

Pod zwalonym bukiem dół stawał się jeszcze głębszy i tworzył małą izdebkę. Krzaki rosnące na górnym skraju zamykały się nad tym, kto tam wchodził, i chroniły go przed czyimkolwiek wzrokiem. Kto był tam na dole, ten jakby zniknął ze świata.

— Tutaj jesteś bezpieczny — powiedział starzec — tutaj możesz pozostać.

Minęło wiele dni.

Bambi leżał w ciepłej ziemi, mając nad sobą gnijącą korę zwalonego drzewa, przysłuchiwał się swoim bólom, jak rosły w jego ciele, stawały się silniejsze, ustępowały, porzucały go i opadały, coraz wolniej i wolniej. Niekiedy wypełzał ze swojej kryjówki, stawał słabo na chwiejących się, niepewnych nogach, sztywno robił kilka kroków, szukając pożywienia.

Jadał teraz zioła, na które dawniej nigdy nie zwracał uwagi, których nie dostrzegał nawet dawniej. Ale teraz nagle narzucały mu się, przyzywały go swoją wonią, pełną dziwnej, kuszącej ostrości. To, czym gardził dawniej, co odrzucał, kiedy mu przypadkowo wpadło między wargi, wydawało mu się teraz smaczne i soczyste. Niektóre małe liście, niektóre krótkie, krępe łodyżki i teraz nie były mu miłe, ale mimo to jadł je jak pod przymusem, a rana jego goiła się szybciej, siły powracały wyraźnie.

Był uratowany.

Nie opuszczał jednak jeszcze dołu, tylko w nocy wychodził trochę, przez cały dzień zaś leżał cicho w swoim łożu. Dopiero teraz, kiedy jego ciało nie czuło już bólów, Bambi przeżył raz jeszcze w myślach wszystko, co się stało, i zbudziło się w nim wielkie przerażenie, głęboki wstrząs przeniknął jego duszę. Nie mógł się z tego otrząsnąć, nie mógł jeszcze wstać i biegać jak dawniej.

Leżał w norze i był podniecony, na przemian przerażony, zawstydzony, zdumiony, wzruszony, to pełen melancholii, to pełen szczęścia.

Starzec przebywał przy nim ciągle. Początkowo dzień i noc nie odstępował od boku Bambiego. Teraz pozostawiał go niekiedy samego, zwłaszcza gdy postrzegał, że Bambi popada w zamyślenie. Stale jednak przebywał w jego pobliżu.

Nadszedł pewien wieczór, po błyskawicach i grzmotach, ulewie i burzy, wieczór o oczyszczonym, wymytym, błękitnym niebie, opromienionym przez zachodzące słońce.

Na wszystkich wierzchołkach drzew dokoła śpiewały głośno kosy, zięby, w krzakach szeptały sikory, w trawie i pod krzakami na ziemi brzmiało krótkimi okrzykami metalicznie skrzekliwe pianie bażantów, dzięcioł śmiał się głośno i radośnie, a gołębie gruchały w żarliwej tęsknocie miłosnej.

Bambi wyszedł ze swego dołu. Życie było piękne.

Starzec stał przed dołem, jakby czekał na niego.

Powolnym krokiem poszli razem przed siebie.

Ale przez wielki rów, do innych, już nigdy Bambi nie powrócił.

 

Pewnej nocy, przepojonej szeptem opadających liści jesiennych, puszczyk krzyknął donośnie nad wierzchołkami drzew. Potem czekał.

Ale Bambi już z daleka dostrzegł go poprzez rzadkie teraz listowie na gałęziach i stał spokojnie.

Puszczyk podfrunął bliżej i zahukał jeszcze głośniej. Potem czekał.

Ale Bambi znowu nic nie powiedział.

Teraz puszczyk nie mógł już dłużej wytrzymać.

— Czy nie przestraszył się pan? — zapytał z niezadowoleniem.

— Owszem — odpowiedział Bambi łagodnie. — Trochę.

— Tak, tak — mruknął puszczyk urażony — tylko trochę? Dawniej przerażał się pan zawsze okropnie. Prawdziwą przyjemność miało się, widząc pańskie przerażenie. Jaki może być powód, że teraz przestraszył się pan tylko trochę?...

Był rozgniewany i powtórzył:

— Tylko trochę...

Puszczyk był już teraz stary i dlatego stał się jeszcze bardziej próżny i wrażliwy niż dawniej.

Bambi chciał odpowiedzieć:

„I dawniej nie przestraszałem się wcale, nigdy, mówiłem tak tylko, żeby panu sprawić przyjemność”.

Ale wolał jednak zachować to wyznanie dla siebie. Żal mu było poczciwego, starego puszczyka, który siedział teraz na gałęzi taki zagniewany. Spróbował go uspokoić.

— Może to dlatego, że właśnie myślałem o panu — powiedział.

— Co? — Puszczyk odzyskał znowu humor. — Co? Myślał pan o mnie?

— Tak — odpowiedział Bambi z wahaniem — właśnie w chwili, kiedy pan zaczął krzyczeć. Gdyby nie to, byłbym się oczywiście przestraszył tak samo, jak zwykle.

— Naprawdę? — mruknął puszczyk.

Bambi nie mógł zaprzeczyć. Co mu to zresztą szkodziło? Niech się ten mały staruszek cieszy.

— Naprawdę — potwierdził i ciągnął: — ...rad jestem z tego... gdyż drżę zawsze na całym ciele, kiedy pana tak nagle usłyszę.

Puszczyk nastroszył pierze, stał się miękką kulką, otoczoną brunatną