Bambi - Feliks Salten (biblioteka na zamówienie .TXT) 📖

Bambi Opowieść leśna

Przyszedł na świat w samym sercu gęstwiny, w jednej z owych małych, ukrytych izdebek leśnych, które na pozór otwarte są na wszystkie strony, w istocie zaś są ze wszystkich stron osłonięte.

Było tam też bardzo mało miejsca, ledwie starczyło dla niego i jego matki.

Stał więc teraz, chwiejąc się niezręcznie na długich, cienkich nóżkach; smutnymi oczyma, które nic nie widziały, spoglądał głupkowato przed siebie, spuścił głowę i drżał na całym ciele, zupełnie oszołomiony.

— Co za piękne dziecko! — zawołała sroka.

Nadleciała zwabiona rzężącymi jękami, jakie wydzierały się z gardła matki w bólach porodu. Siedziała teraz na pobliskiej gałęzi.

— Co za piękne dziecko! — zawołała jeszcze raz.

Nie otrzymała jednak odpowiedzi i z zapałem mówiła dalej:

— Jakie to zdumiewające, że od razu umie stać i chodzić! Jakie to zajmujące! Nigdy w życiu nie widziałam jeszcze czegoś podobnego!... Co prawda jestem jeszcze młoda, rok temu dopiero opuściłam gniazdo, jak pani może wiadomo. Uważam jednak, że to cudowne. Takie dziecko... przed sekundą dopiero przyszło na świat, a już umie stać na nogach. Uważam, że to bardzo wytworne. Uważam w ogóle, że u was saren wszystko jest bardzo wytworne. A czy potrafi już ono także biegać?...

— Oczywiście — odpowiedziała matka cicho. — Ale niech mi pani wybaczy, że nie jestem teraz zdolna prowadzić rozmowy. Mam bardzo dużo roboty... a poza tym czuję się jeszcze trochę osłabiona.

— Niech się pani zupełnie moją osobą nie krępuje — zawołała sroka. — I ja zresztą nie mam dużo czasu. Ale takich rzeczy nie widuje się przecież codziennie. Gdyby pani wiedziała, ile kłopotów i trudu jest z tymi sprawami u nas! Gdy dzieci wykluwają się z jajka, nie potrafią się jeszcze wcale ruszać. Leżą w gniazdku bezradnie i potrzeba im opieki, powiadam pani, opieki, o jakiej pani oczywiście nie może mieć najmniejszego pojęcia! Ile to pracy, żeby je wykarmić, ile lęku, aby je upilnować! Proszę pani, niechże pani pomyśli, jaki to wielki wysiłek, znosić dla dzieci pożywienie, a jednocześnie uważać bacznie, żeby im się nic złego nie stało! Kiedy się nie jest przy nich, nie potrafią sobie przecież zupełnie radzić. Czy nie przyznaje mi pani racji? A jak długo trzeba czekać, aż się potrafią poruszać, jak długo trwa, aż dostaną pierze i nabiorą jako tako przyzwoitego wyglądu.

— Niech mi pani wybaczy — odpowiedziała matka — ale nie słuchałam.

Sroka odleciała.

„Głupia osoba! — pomyślała sobie. — Wytworna, ale głupia!”

Matka nie zauważyła tego wcale. Nie ustawała nadal w swojej pracy, gorliwie myjąc noworodka. Myła go językiem, a mycie to było zarazem wszystkim: pielęgnacją ciała, rozgrzewającym masażem i pieszczotą.

Maleństwo chwiało się jeszcze trochę. Pod wpływem głaskania i lekkiego szturchania ze wszystkich stron ugięło nieco kolana i stało cichutko. Czerwona jego sukienka, jeszcze trochę potargana, miała delikatne, białe łatki, a na jego otępiałej dziecięcej twarzyczce malował się jeszcze taki wyraz, jak po głębokim śnie.

Dokoła rosły krzaki leszczyny, ligustr1, tarnina i młody bez. Wysokie klony, buki i dęby tworzyły zielony dach nad gęstwiną, a z twardej, ciemnobrunatnej ziemi wyrastały wachlarze paproci, ptasia wyka i szałwia. Poniżej tuliły się do ziemi liście fiołków, które już okwitły, i poziomek, które właśnie zaczynały kwitnąć.

Poprzez gęste listowie wdzierało się — niby złocista siatka — światło wczesnego słońca.

Cały las rozbrzmiewał rozmaitością głosów, przeniknięty nimi niby radosnym drżeniem. Wilga śpiewała nieustannie, gołębie gruchały bez przerwy, kosy gwizdały, zięby nuciły, sikory ćwierkały. Kłótliwie wdzierał się w to krzyk wydawany przez kraski, śmiechy i figle srok, metalicznie rozbrzmiewało hałaśliwe gdakanie bażantów. Niekiedy wszystkie te dźwięki zagłuszał krótki i donośny okrzyk dzięcioła. Zew sokoła brzmiał głośno i przenikliwie nad wierzchołkami drzew i nieustannie słychać było ochrypły chór wron.

Maleństwo nie rozumiało nic z tych wszystkich śpiewów i okrzyków, nie rozumiało ani słowa z tych rozmów. Nie słuchało ich zresztą wcale. Do świadomości jego nie docierał też jeszcze żaden z tych licznych zapachów, którymi dyszał las.

Słyszało tylko lekki szelest, przebiegający po jego sukience, kiedy je matka myła, ogrzewała i całowała i czuło jeden tylko zapach: zapach bliskiego ciała matki. Przytuliło się mocno do tej rozkosznej, pachnącej bliskości, szukając w niej z głodem, aż znalazło źródło życia.

Podczas gdy dziecko piło, matka pieściła je nadal.

— Bambi — szeptała.

Co chwila podnosiła przy tym głowę, strzygła uszami i wciągała w nos powietrze.

Potem całowała znowu swoje dziecko, uspokojona i szczęśliwa.

— Bambi — szeptała raz po raz — mój maleńki Bambi...

 

Było wczesne lato, a drzewa stały ciche pod błękitnym niebem, rozpościerając ramiona i wchłaniając spływającą na nie moc słońca.

W zaroślach i w gęstwinie krzaków rozwierały się kwiaty, białe, czerwone, albo żółte gwiazdy. Na niektórych widać już było zalążki owoców, niezliczone, osadzone na cieniutkich końcach gałęzi, delikatne, a mocne; wyglądały jak małe zaciśnięte pięści.

Z gleby wykwitały barwne gwiazdy wielu i wielorakich kwiatów, tak że w mrocznym poszyciu lasu ziemia płonęła cichą, żarliwą radością barw. Wszędzie czuć było zapach świeżego listowia, kwiatów, wilgotnej gleby i zielonego drzewa.

Kiedy budził się ranek i kiedy zachodziło słońce, las rozbrzmiewał tysiącem głosów, od ranka do wieczora śpiewały pszczoły, brzęczały osy, bzykały trzmiele w pachnącej ciszy.

Takie były dni, kiedy Bambi przeżywał swoje pierwsze dzieciństwo.

Szedł za matką po wąskiej ścieżynce, biegnącej przez gęstwinę.

Jak miło było chodzić tutaj! Gęste listowie łagodnie głaskało go po bokach, zręcznie ustępując mu z drogi. Droga wydawała się ze wszystkich stron dziesięciokrotnie zagrodzona i zatarasowana, a jednak szło się naprzód zupełnie wygodnie.

Wszędzie były takie ścieżki, biegły one na przełaj przez cały las. Matka znała je wszystkie, a kiedy Bambi stawał niekiedy przed jakimiś zaroślami, niby przed nieprzebytym zielonym murem, matka zawsze bez chwili wahania lub namysłu znajdowała miejsce, gdzie utorowana była ścieżka.

Bambi pytał.

Bardzo lubił wypytywać matkę. Najpiękniejszą rzeczą było dla niego ciągle pytać i słuchać potem odpowiedzi matki. Bambi nie dziwił się wcale, że pytania za pytaniami nasuwały mu się nieustannie i bez trudu. Uważał to za rzecz zupełnie naturalną; budziło to w nim tylko zachwyt. Taki sam zachwyt budziło w nim później zaciekawione wyczekiwanie, aż nastąpi odpowiedź. Jakakolwiek byłaby ta odpowiedź, Bambi był zawsze zadowolony. Niekiedy co prawda nie mógł wcale zrozumieć odpowiedzi, ale i to było piękne, bo jeżeli chciał, mógł pytać ciągle dalej.

Czasami nie pytał dalej, a to znowu także było piękne, gdyż był wtedy zajęty wyobrażaniem sobie na swój sposób tego, czego nie zrozumiał.

Niekiedy czuł zupełnie wyraźnie, że matka nie dawała mu pełnej odpowiedzi, że celowo nie mówiła mu wszystkiego, co wiedziała. Ale to było właśnie najpiękniejsze. Wtedy bowiem pozostawała w nim jeszcze jakaś szczególna ciekawość, jakieś przeczucie, które przenikało go tajemniczo i błogo, jakieś wyczekiwanie, przy którym czuł zarazem taki lęk, i takie uszczęśliwienie, że musiał milczeć.

Teraz zapytał:

— Do kogo należy ta ścieżka, mamo?

Matka odpowiedziała:

— Do nas.

Bambi pytał dalej:

— Do ciebie i do mnie?

— Tak.

— Do nas dwojga?

— Tak.

— Tylko do nas dwojga?

— Nie — odpowiedziała matka — do nas sarn...

— Co to znaczy sarny? — zapytał Bambi i roześmiał się.

Matka spojrzała na niego i roześmiała się także:

— Ty jesteś sarnięciem i ja jestem sarną. To są sarny. Rozumiesz?

Bambi aż podskoczył w górę ze śmiechu.

— Tak, rozumiem. Ja jestem małym sarnięciem, a ty jesteś dużą sarną. Prawda?

Matka skinęła mu głową.

— Tak, widzisz, tak to jest.

Bambi spoważniał znowu:

— A czy istnieją jeszcze inne sarny prócz ciebie i mnie?

— Oczywiście — odpowiedziała matka. — Wiele.

— Gdzie one są? — zawołał Bambi.

— Tutaj, wszędzie.

— Ale... ja ich nie widzę...

— Zobaczysz je już.

— Kiedy?

Bambi aż przystanął z ciekawości.

— Niedługo.

Matka spokojnie poszła dalej.

Bambi pobiegł za nią.

Milczał, gdyż zastanawiał się nad tym, co to może właściwie znaczyć „niedługo”. Doszedł do wniosku, że „niedługo” to w każdym razie nie znaczy „zaraz”. Nie umiał sobie jednak uświadomić, w jakim czasie to „niedługo” przestaje być „niedługo”, a zaczyna być „długo”.

Nagle zapytał:

— Kto zrobił tę ścieżkę?

— My — odpowiedziała matka.

Bambi zdziwił się znowu:

— My? Ty i ja?

Matka odpowiedziała:

— No, my... my sarny.

Bambi zapytał:

— Które?

— My wszystkie — odpowiedziała mu matka.

Poszli znowu dalej.

Bambi był zadowolony i miał wielką ochotę zboczyć z drogi, ale grzecznie trzymał się boku matki.

Nagle coś zaszeleściło na ziemi tuż przed nimi. Szybkim ruchem przemknęło coś, co natychmiast przesłoniły wachlarze paproci i liście łoczygi2. Jakiś cieniutki głosik pisnął żałośnie, potem zapanowała znowu cisza. Tylko liście i trawy przez chwilę jeszcze drgały w tym miejscu.

Tchórz upolował mysz. Nadbiegł teraz, przechylił się w bok i zabrał się do uczty.

— Co to było? — zapytał Bambi podniecony.

— Nic — uspokoiła go matka.

— Ale... — Bambi drżał na całym ciele — ...ale... widziałem przecież...

— No, tak — powiedziała matka — nie przerażaj się. Tchórz zabił mysz.

Ale Bambi był niezmiernie przerażony. Nieznana, wielka groza ścisnęła jego serce.

Długo trwało, aż mógł znowu mówić. Wreszcie zapytał:

— A dlaczego on zabił mysz?

— Dlatego...

Matka zawahała się.

— ...chodźmy prędzej — powiedziała potem, jakby jej coś nagle przyszło na myśl i jakby zapomniała o jego pytaniu.

Poczęła biec truchtem.

Bambi podskakiwał za nią.

Minęła długa chwila milczenia. Szli teraz znowu spokojnie naprzód. Wreszcie Bambi zapytał z zakłopotaniem:

— Czy i my kiedyś zabijemy mysz?

— Nie — odpowiedziała matka.

— Nigdy? — zapytał Bambi.

— Nigdy — odpowiedziała matka.

— Dlaczego? — zapytał Bambi z ulgą.

— Bo my nikogo nie zabijamy — odpowiedziała matka po prostu.

Bambi odzyskał znowu wesołość.

Od strony młodego jesionu, stojącego tuż obok ich drogi, dobiegł głośny wrzask. Matka szła dalej, nie zwracając na to uwagi. Ale Bambi zatrzymał się zaciekawiony.

Wysoko na gałęziach dwa samce krasek kłóciły się o gniazdo, które splądrowały.

— Niech mi się pan stąd wynosi, łajdaku! — wołał jeden.

— Niepotrzebnie się pan tak złości, bałwanie — odpowiedział drugi — wcale się pana nie boję!

Pierwszy krzyknął z wściekłością:

— Niech pan sobie gdzie indziej szuka gniazd, złodzieju! Łeb panu rozwalę!

Był zupełnie nieprzytomny z gniewu.

— Co za zuchwalstwo! — zrzędził. — Co za zuchwalstwo!

Drugi ptak zauważył przyglądającego się im Bambiego, sfrunął o kilka gałęzi niżej i warknął na niego:

— Czego się tu