Bambi - Feliks Salten (biblioteka na zamówienie .TXT) 📖

miejsce, którędy mógł się przedostać.

Ale przed nim ktoś uniósł się z trudem. Była to żona przyjaciela zająca.

— Czy nie mógłby mi pan trochę dopomóc? — zapytała.

Bambi spojrzał na nią i zdrętwiał z przerażenia. Jej tylne nogi wlokły się bez życia po śniegu, który topniał, zabarwiony na czerwono ściekającą gorącą krwią.

Powiedziała jeszcze raz:

— Czy nie mógłby mi pan trochę dopomóc?

Mówiła tak, jakby była zdrowa, swobodna, niemal wesoła.

— Nie wiem, co mi się mogło stać — ciągnęła. — Nie jest to z pewnością nic poważnego... tylko właśnie teraz... nie mogę teraz chodzić...

Ale podczas tych słów padła nagle na bok i nie żyła już.

Bambi, na nowo ogarnięty przerażeniem, pomknął przed siebie.

— Bambi!

Zatrzymał się nagłym ruchem. Był to ktoś z jego rodu.

Jeszcze raz zabrzmiało:

— Bambi... to ty?

Był to Gobo, który tkwił bezradnie w śniegu. Był zupełnie bez sił, nie mógł się już nawet utrzymać na nogach, leżał jak zakopany i słabym ruchem podnosił tylko głowę.

Bambi szybko podszedł do niego.

— Gdzie twoja matka, Gobo — zapytał, dysząc ciężko — i gdzie Falina?

Bambi mówił szybko, z podnieceniem i niecierpliwie. Trwoga z niezmniejszoną siłą pukała jeszcze w jego sercu.

— Matka i Falina musiały przecież uciekać — odpowiedział Gobo z rezygnacją.

Mówił cicho, ale tak poważnie i mądrze jak dorosły.

— Musiały mnie tutaj pozostawić. Upadłem... Ale i ty musisz uciekać, Bambi.

— Wstań! — zawołał Bambi. — Wstań, Gobo! Dosyć już odpocząłeś! Nie ma na to więcej czasu! Wstań! Chodź ze mną!

— Nie, daj mi spokój — odpowiedział Gobo cicho. — Nie mogę wstać. To niemożliwe. Chciałbym przecież chętnie, Bambi, możesz to sobie chyba wyobrazić, ale jestem za słaby.

— Więc co się ma z tobą stać? — nalegał Bambi.

— Nie wiem. Prawdopodobnie umrę — odpowiedział Gobo z prostotą.

Krzyki rozległy się znowu i brzmiały zupełnie blisko. Zahuczały też nowe grzmoty.

Bambi wzdrygnął się. W krzakach rozległy się szybkie trzaski, potem zabrzmiał tupot po śniegu i w szalonym pędzie przegalopował młody Karus.

— Pędź naprzód! — zawołał na widok Bambiego. — Nie stać, nie stać, ktokolwiek może jeszcze biec!

W następnej chwili już go nie było, a niepowstrzymana jego ucieczka porwała ze sobą Bambiego.

Bambi nie wiedział nawet wcale, że zaczął znowu biec, i dopiero po dłuższej chwili zawołał:

— Żegnaj, Gobo!

Ale był już wtedy bardzo daleko. Gobo nie mógł go już dosłyszeć.

Pędził przez las, który huczał wrzawą i grzmotami, pędził tak aż do wieczora.

Kiedy zapadła ciemność, w lesie uspokoiło się. Lekki wiatr rozwiał też niebawem ów ohydny zapach, który rozpościerał się wszędzie. Ale podniecenie pozostało.

Pierwszym znajomym, jakiego Bambi ujrzał ponownie, był Ronno. Utykał teraz bardziej niż zwykle.

— Tam dalej, pod dębami — opowiedział Ronno — leży ranny lis. Gorączkuje. Przed chwilą właśnie przechodziłem obok niego. Okropne są jego cierpienia. Gryzie śnieg i ziemię.

— Czy nie widział pan mojej matki? — zapytał Bambi.

— Nie — odpowiedział Ronno nieśmiało i odszedł szybko.

Później, w nocy, Bambi spotkał panią Netlę i Falinę. Wszyscy troje ucieszyli się bardzo.

— Czy nie widziałaś mojej matki? — zapytał Bambi.

— Nie — odpowiedziała Falina — nie wiem nawet jeszcze, gdzie jest moja matka.

— No — powiedziała pani Netla wesoło — ładnie ja tutaj wpadłam! Tak się cieszyłam, że nie potrzebuję się już zamęczać opieką nad dziećmi, a tymczasem teraz mam od razu dwoje pod swoim staraniem. Dziękuję za taką przyjemność!

Bambi i Falina roześmiali się.

Mówili potem o Gobie.

Bambi opowiedział, w jakim stanie go spotkał, i od razu tak posmutnieli, że zaczęli płakać. Ale pani Netla nie pozwoliła im płakać.

— Przede wszystkim musicie się teraz postarać o coś do jedzenia. Przecież to rzecz niesłychana! Przez cały dzień nie miało się kęsa w ustach!

Zaprowadziła ich na miejsce, gdzie było jeszcze trochę liści, wiszących nisko i niezupełnie uschłych. Pani Netla orientowała się znakomicie. Ona sama nie tykała niczego, popędzała tylko Bambiego i Falinę, aby jedli dużo. W porosłych trawą miejscach odgarniała śnieg i rozkazywała:

— Tutaj... tu jest dobrze...

Albo mówiła:

— Nie, czekajcie... zaraz znajdziemy coś lepszego.

Od czasu do czasu zaś łajała ich:

— Okropność! Jakie też kłopoty miewa się z dziećmi!

Nagle ujrzeli nadchodzącą ciotkę Enę i rzucili się jej naprzeciw.

— Ciotko Eno! — zawołał Bambi.

Dostrzegł ją pierwszy. Falina była zupełnie nieprzytomna z radości i skakała dokoła matki.

— Mamo!

Ale Ena płakała i była śmiertelnie wyczerpana.

— Goba nie ma! — skarżyła się. — Szukałam go... byłam przy jego łóżeczku... tam na śniegu, gdzie upadł... było puste... nie ma go... mój biedny, mały Gobo...

Pani Netla mruknęła:

— Mogła pani lepiej rozejrzeć się za jego tropem... byłoby to mądrzejsze niż płakać.

— Nie ma już po nim tropu — powiedziała ciotka Ena. — Ale... ON! ON pozostawił tam wiele tropów... Był przy łóżeczku Goba.

Zamilkli. Potem Bambi zapytał nieśmiało:

— Ciotko Eno... czy nie widziałaś mojej matki?...

— Nie — odpowiedziała ciotka Ena cicho.

Bambi nigdy już nie ujrzał matki.

 

Wierzby dawno już straciły swoje bazie. Wszystko zaczęło się zielenić, ale młode liście na krzakach i drzewach były jeszcze bardzo małe. Opromienione delikatnym światłem tej wczesnej godziny porannej wyglądały w swojej roześmianej świeżości jak dzieci, które przed chwilą właśnie zbudziły się ze snu.

Bambi stał przed leszczyną, uderzając swoją nową koroną o drzewo. Było to takie miłe. A przy tym było bezwarunkowo konieczne, gdyż ozdoba jego głowy ciągle jeszcze spowita była w gruby naskórek i sierść. Oczywiście trzeba je było usunąć; a komu zależało na porządku, ten nie czekał, aż spadną same.

Bambi tak wytrwale czyścił swoją koronę, że powłoka naskórka darła się na strzępy i całymi pasami zwisała mu dokoła uszu. Uderzając o leszczynę, czuł, że korona jego była twardsza niż drzewo. Uczucie to przenikało go oszołomieniem siły i dumy. Począł mocniej napierać na leszczynę, zdzierając jej długimi płatami sukienkę z kory. Ukazało się białe jej ciało, które — nieprzyzwyczajone do wolnego powietrza — pokryło się niebawem rdzawą czerwienią.

Bambi nie mógł się z tym liczyć. Widział, jak jasne ciało drzewa rozbłyskiwało pod jego uderzeniami, i wprawiało go to w zachwyt. Ze stojących dokoła drzew i krzaków niejedna jeszcze leszczyna i ligustr nosiły ślady jego pracy.

— Skończy pan pewnie niedługo... — powiedział jakiś wesoły głos blisko niego.

Bambi uniósł szybkim ruchem głowę i rozejrzał się dokoła.

Na gałęzi siedziała wiewiórka, przyglądając mu się życzliwie.

Nad nimi ktoś zaśmiał się krótko i hałaśliwie.

— Tja-ha!

Bambi i wiewiórka przerazili się prawie. Ale dzięcioł, który siedział przyciśnięty do pnia dębu, zawołał do nich:

— Niech pan wybaczy... Kiedy się tak panu przyglądam, muszę się zawsze śmiać.

— A cóż tu jest śmiesznego? — zapytał Bambi uprzejmie.

— No — powiedział dzięcioł — zabiera się pan do rzeczy zupełnie fałszywie. Po pierwsze powinien pan brać się tylko do twardych drzew, bo przy takiej cienkiej leszczynie nic przecież z tego nie wyjdzie.

— A cóż z tego ma wyjść? — zapytał Bambi.

— Chrabąszcze... — roześmiał się dzięcioł — chrabąszcze i poczwarki... Widzi pan, tak się to robi!

I zabębnił po swoim dębie:

— Tok, tok, tok, tok!

Wiewiórka pobiegła szybko do niego w górę i złajała go:

— Co też pan wygaduje! Książę nie szuka chrabąszczy ani poczwarek...

— Dlaczego? — zapytał dzięcioł zadowolony. — Mają przecież znakomity smak...

Zgryzł chrabąszcza, połknął go i począł kuć dalej.

— Pan tego nie rozumie — łajała go wiewiórka dalej. — Taki wytworny pan ma na oku zupełnie inne, znacznie wyższe cele... Kompromituje się pan tylko...

— Na tym mi wcale nie zależy — odpowiedział dzięcioł. — Gwiżdżę sobie na wyższe cele — zawołał wesoło i odfrunął szybko.

Wiewiórka zbiegła znowu na dół.

— Czy pan mnie nie poznaje? — zapytała z zadowoloną minką.

— Zdaje się, że tak — odpowiedział Bambi uprzejmie. — Mieszka pani tam w górze...

Wskazał na dąb.

Wiewiórka spojrzała na niego wesoło.

— Pomylił mnie pan z moją babcią — powiedziała — wiedziałam od razu, że mnie pan pomylił z moją babcią. Moja babcia mieszkała tam w górze, kiedy pan był jeszcze dzieckiem, książę Bambi. Często mi o panu opowiadała. Tak... ale potem została zabita przez kunę... bardzo dawno... zimą... nie przypomina pan sobie?

— Owszem. — Bambi skinął głową. — Słyszałem o tym.

— Tak... a po niej osiedlił się tutaj mój ojciec — opowiadała dalej wiewiórka.

Wyprostowała się na tylnych nóżkach, rozszerzyła oczy ze zdziwienia i uprzejmie przycisnęła obie łapki do białej piersi.

— Ale... może pomylił mnie pan z moim ojcem... Czy znał pan mego ojca?

— Przykro mi — odpowiedział Bambi — ale nigdy nie miałem tej przyjemności.

— Od razu sobie tak pomyślałam! — zawołała wiewiórka zadowolona. — Mój ojciec był mrukliwy i bardzo nieśmiały. Z nikim w lesie nie obcował.

— A gdzie on teraz jest? — zapytał Bambi.

— Ach — odpowiedziała wiewiórka — przed miesiącem złapała go sowa. Tak. A teraz ja właśnie mieszkam tam w górze. Jestem z tego bardzo zadowolona, bo musi pan wziąć pod uwagę, że przecież urodziłam się właśnie tutaj w górze.

Bambi odwrócił się, chcąc odejść.

— Niech pan zaczeka — zawołała wiewiórka szybko. — Przecież wcale nie chciałam o tym wszystkim mówić. Chciałam powiedzieć coś zupełnie innego.

Bambi zatrzymał się.

— Cóż takiego chciała pani powiedzieć? — zapytał cierpliwie.

— Tak... co to ja chciałam powiedzieć?

Wiewiórka zamyśliła się, potem nagle wykonała znowu skok, usiadła wyprostowana, wsparta na swojej cudownej kicie, i spojrzała na Bambiego.

— Racja! Już sobie przypominam! — trajkotała dalej. — Chciałam powiedzieć, że niebawem będzie pan gotów ze swoją koroną i że będzie ona cudowna.

— Tak pani sądzi?

Bambi ucieszył się bardzo.

— Przecudowna! — zawołała wiewiórka, z zachwytem przyciskając obie przednie łapki do białej piersi. — Taka wysoka! Taka wspaniała! I z takimi długimi, jasnymi zębami! Rzadko się coś podobnego widuje!

— Naprawdę? — zapytał Bambi.

Wpadł w tak wesoły nastrój, że natychmiast począł znowu walić w leszczynę. Kora opadała długimi strzępami.

Tymczasem wiewiórka mówiła dalej.

— Muszę przyznać naprawdę, że inni w pańskim wieku nie mają tak wspaniałych koron. Po prostu trudno to uważać za możliwe. Kiedy się pana znało ubiegłego lata... Widziałam pana kilka razy z daleka... Naprawdę trudno uwierzyć, że pan jest ten sam... wtedy miał pan takie cieniutkie patyczki...

Bambi przerwał nagle obrabianie leszczyny.

— Do widzenia pani — powiedział szybko — muszę już iść!

I pobiegł dalej.

Nie lubił, kiedy mu przypominano ubiegłe lato. Był to dla niego trudny okres. Początkowo po zniknięciu matki czuł się zupełnie osamotniony. Zima trwała wtedy bardzo długo, wiosna następowała powoli i bardzo późno zaczęło się zielenić.

Gdyby nie pani Netla, Bambi zupełnie nie dałby sobie rady. Ale pani Netla zaopiekowała się nim i pomagała mu jak mogła. Mimo to pozostawał często sam.

Ciągle brak mu było Goba, biednego Goba, który zapewne także już nie żył, jak inni. Bambi musiał w tym czasie często myśleć o nim i dopiero poniewczasie zrozumiał w całej pełni, jak miły i dobry był Gobo.

Falinę widywał rzadko. Trzymała się stale matki i miała dziwnie lękliwe usposobienie.

Później, kiedy zrobiło się znowu gorąco, Bambi zaczął powoli wracać do siebie. Oczyścił swoją pierwszą koronę, aż się świeciła, i był z niej bardzo dumny. Ale niebawem nastąpiło gorzkie rozczarowanie. Inni koronowani ścigali go, gdziekolwiek go zobaczyli. Gniewnie odpędzali go od siebie nie pozwalając, aby się do kogokolwiek z nich zbliżał, ścigali go, tak że wreszcie czuł na każdym kroku lęk, że zostanie przez nich schwytany, bał się pokazać gdziekolwiek i skradał się ukrytymi ścieżkami, wałęsając się dokoła w przygnębionym nastroju.

A przy tym w miarę jak dni poczęły się stawać gorętsze i słoneczniejsze, ogarnął go dziwny niepokój. Serce jego czuło coraz bardziej i bardziej jakąś tęsknotę, która była bolesna i zarazem rozkoszna.

Gdy przypadkowo dostrzegał choćby z daleka Falinę lub którąś z jej przyjaciółek, ogarniała go natychmiast fala niepojętego podniecenia. Często zdarzało się tylko, że rozpoznawał ich ślad, albo że badawczo wciągnięty dech przynosił mu zapach ich pobliża. Zawsze w takich razach coś go do nich nieprzeparcie ciągnęło. Ale jeżeli ustępował pragnieniu, które ciągnęło go w tę stronę, działo się to zawsze na jego nieszczęście. Albo bowiem nie spotykał nikogo i musiał wreszcie wyczerpany, po długim błąkaniu się, dojść do przekonania, że go unikają, albo też stykał się po drodze z jakimś innym koronowanym, który natychmiast rzucał się na niego, bił go i popychał, a wreszcie odpędzał haniebnie.

Najbrzydziej zachowali się w stosunku do niego Ronno i Karus.

Nie, nie był to piękny okres!

A teraz głupia wiewiórka przypomniała mu o tym. Ogarnęła go nagle jakaś nieposkromiona dzikość, począł pędzić przed siebie. Sikory i pokrzywnice12 z przerażeniem zrywały się z krzaków, obok których przebiegał, i pytały się nawzajem szybko:

— Któż to jest?... Któż to był?...

Bambi nie słyszał tego.

Kilka srok zaskrzeczało nerwowo:

— Czy coś się stało?

Kraska zawołała gniewnie:

— Co tam znowu?!

Bambi nie zwracał na to uwagi.

Nad nim wilgi śpiewały z drzewa na drzewo:

— Dzień dobry... jestem... ra-da!