Hrabia Monte Christo - Aleksander Dumas (ojciec) (biblioteka szkolna online .txt) 📖

W tejże chwili zabrzmiał z gabinetu głos pana de Villefort:

— Co się dzieje?

Morrel spojrzał pytająco na Noirtiera. Starzec odzyskał już zimną krew i wskazał mu wzrokiem gotowalnię, w której Morrel już raz krył się w podobnych okolicznościach.

Chwycił tylko kapelusz i rzucił się zdyszany za zasłonę. Na korytarzu słychać już było bowiem kroki prokuratora.

Villefort wpadł do pokoju, podbiegł do Valentine i chwycił ją w ramiona.

— Lekarza! Lekarza! — krzyknął. — Idźcie po pana d’Avrigny! Albo — sam po niego pójdę.

I wybiegł z pokoju.

Innymi drzwiami wymknął się Morrel. Jak obuchem uderzyło go straszliwe wspomnienie: przypomniał sobie rozmowę Villeforta i lekarza, którą podsłuchał w noc śmierci pani de Saint-Méran. Dziewczyna miała takie same objawy, jak te, które poprzedziły śmierć Barroisa — były tylko nieco łagodniejsze. Jednocześnie wydało mu się, że znów brzmi mu w uszach głos Monte Christa:

„Gdybyś pan kiedyś potrzebował pomocy, proszę przyjść do mnie, mogę wiele”.

Szybciej niż biegnie myśl, popędził Przedmieściem Saint-Honoré i ulicą Matignon, aż znalazł się na Polach Elizejskich.

Tymczasem Villefort dotarł dorożką przed dom pana d’Avrigny. Zadzwonił tak gwałtownie, że przeraził odźwiernego, który otwarł przed nim drzwi. Villefort rzucił się w kierunku schodów, nie mając siły wyrzec choć słowa. Odźwierny znał go, więc wpuścił go do środka i tylko krzyknął za nim:

— W gabinecie, panie prokuratorze, w gabinecie!

Villefort otwierał już gwałtownie drzwi.

— A, to pan — rzekł lekarz.

— Tak, to ja — odparł Villefort, zamykając za sobą drzwi. — To ja teraz zapytam: jesteśmy sami? Doktorze, na moim domu ciąży klątwa!

— Coś takiego! — odparł d’Avrigny zimno z pozoru, choć w głębi duszy zadrżał. — Czyżby znów ktoś zachorował?

— Tak! — zawołał Villefort rwąc sobie konwulsyjnie włosy. — Tak!

Wzrok d’Avrigny’ego mówił: „Ostrzegałem pana”.

I powoli zapytał:

— A więc kto z kolei umrze u pana? Jaka nowa ofiara oskarży nas o słabość przed Bogiem?

Z piersi Villeforta wyrwał się szloch. Przysunął się do lekarza i ścisnął go za ramię:

— Valentine! Kolej na Valentine.

— Pańska córka! — wykrzyknął zdumiony i zdjęty przerażeniem d’Avrigny.

— Widzisz pan, myliłeś się — wyszeptał prokurator. — Przyjdź do mnie i proś konającą o przebaczenie za te podejrzenia.

— Za każdym razem, gdy mnie pan wzywałeś, było za późno. Nieważne, idę. Ale spieszmy się, przy takim wrogu, jaki działa w pańskim domu, nie ma czasu do stracenia.

— O, tym razem, doktorze, nie będzie mi już pan wyrzucał słabości. Tym razem odnajdę mordercę i zmiażdżę go.

— Najpierw spróbujmy uratować Valentine, potem pomyślimy o zemście. Chodźmy.

Kabriolet uwiózł Villeforta i d’Avrigny’ego do domu, a w tej samej chwili Morrel pukał do drzwi Monte Christa.

Hrabia był w gabinecie i czytał, mocno zatroskany, list, który otrzymał od Bertuccia. Gdy zaanonsowano Morrela, z którym rozstał się zaledwie dwie godziny wcześniej, uniósł głowę. Również u Morrela musiały zajść jakieś nowe okoliczności, skoro młody człowiek, który żegnał go dwie godziny temu z uśmiechem na ustach, powracał teraz tak wstrząśnięty.

Hrabia wstał i podbiegł do Maksymiliana.

— Co się stało, Maksymilianie? — zapytał. — Jesteś pan blady, spływa z ciebie pot.

Morrel osunął się na fotel.

— Tak, biegłem tutaj — odparł. — Muszę z panem pomówić.

— Czy pańska rodzina ma się dobrze? — spytał hrabia ze szczerą życzliwością.

— Tak, dziękuję — rzekł młody człowiek, wyraźnie zakłopotany; nie wiedział, od czego ma zacząć. — Wszyscy zdrowi.

— To dobrze. Ale chcesz mi pan o czymś powiedzieć? — podjął hrabia, coraz bardziej zaniepokojony.

— Tak. Wyszedłem z domu, do którego zawitała śmierć, i pobiegłem do pana.

— Czyżby od państwa de Morcerf?

— Nie. Ktoś tam umarł?

— Generał strzelił sobie w łeb.

— Ach, co za okropne nieszczęście! — wykrzyknął Maksymilian.

— No, ale nie dla hrabiny ani nie dla Alberta. Lepiej, gdy ojciec i mąż umiera, niż gdyby miał żyć z piętnem hańby. Krew je zmywa.

— Biedna hrabina! To jej mi żal przede wszystkim, taka szlachetna kobieta!

— Żałuj też i Alberta, uwierz mi, to godny syn swojej matki. Ale wróćmy do ciebie. Przybiegłeś do mnie — czyżby spotkało mnie to szczęście, że mnie potrzebujesz?

— O tak, potrzebuję, to znaczy pomyślałem jak szalony, że może zdołałby mi pan pomóc w sprawie, w której pomóc może tylko Bóg.

— Mimo to powiedz, o co chodzi.

— O, sam nie wiem, czy wolno mi wyjawić komuś taką tajemnicę, ale los, konieczność mnie do tego zmusza...

Morrel zawahał się.

— Wierzy pan, że jestem panu przyjacielem? — odezwał się Monte Christo, biorąc serdecznym gestem dłoń Maksymiliana w swoje dłonie.

— O, dodajesz mi pan odwagi, a poza tym coś mi mówi — tu Morrel przyłożył dłoń do serca — że nie powinienem mieć przed panem tajemnic.

— Ma pan rację, to Bóg podszeptuje te słowa pańskiemu sercu, a serce podszeptuje je panu. Proszę powtórzyć, co też to serce panu powiada?

— Hrabio, mógłbym posłać Baptystę, by dowiedział się, co się dzieje u kogoś, kogo pan zna?

— Powiedziałem, że jestem do pańskiej dyspozycji, a więc moja służba również.

— O, bo nie uspokoję się, dopóki się nie dowiem, że jest z nią lepiej.

— Mam zadzwonić po Baptystę?

— Nie, sam z nim porozmawiam.

Morrel wezwał Baptystę i cicho coś do niego powiedział. Lokaj natychmiast wybiegł.

— I co, załatwione? — zapytał hrabia, gdy Morrel wszedł do pokoju.

— Tak. I zaraz się trochę uspokoję.

— No, a ja czekam — odezwał się Monte Christo z uśmiechem.

— Tak, już mówię. Pewnego wieczoru byłem w pewnym ogrodzie. Ukrywałem się w kępie drzew i nikt nie domyślał się, że tam jestem. Obok mnie przeszło dwóch ludzi. Na razie nie wyjawię ich nazwisk. Rozmawiali cicho, ale tak mnie to zaciekawiło, że nie straciłem ani słowa z tego co mówili.

— Zapowiada się na ponurą historię, jeśli wierzyć pańskiej bladości; drży pan.

— O tak, to bardzo ponura historia, przyjacielu! Umarł właśnie ktoś z rodziny właściciela ogrodu. Jedną z tych osób był właśnie pan domu, drugą — lekarz. Pan domu wyznawał mu swoje obawy i cierpienia, to już drugi raz w tym miesiącu śmierć atakowała nieoczekiwanie ten dom, jakby jakiś anioł śmierci wskazywał go rozgniewanemu Bogu.

— No, no — wtrącił Monte Christo, wpatrując się uważnie w młodzieńca — i obrócił niedostrzegalnie fotel, tak aby usiąść w cieniu i aby na twarz Maksymiliana padało światło.

— Tak — ciągnął Maksymilian — w ciągu tego miesiąca śmierć dwukrotnie nawiedziła ten dom.

— A co odpowiedział lekarz?

— Odpowiedział... odpowiedział, że ta śmierć nie była naturalna i że przyczyniła się do niej... Trucizna!

— Doprawdy? — rzekł Monte Christo, lekko pokasłując; kasłaniem tym pokrywał duże wzruszenie, rumieniec, bladość albo zaintrygowanie. — Naprawdę słyszałeś takie rzeczy?

— Tak, kochany hrabio, słyszałem, i lekarz dodał, że jeśli coś takiego się powtórzy, będzie zmuszony zawiadomić policję.

Hrabia słuchał — lub udawał, że słucha — z największym spokojem.

— I cóż — ciągnął Maksymilian — śmierć uderzyła po raz trzeci, i ani pan domu, ani lekarz nic nikomu nie powiedzieli. Śmierć uderzy teraz być może po raz czwarty. Hrabio, jak pan sądzi, do czego zobowiązuje mnie znajomość takiej tajemnicy?

— Drogi przyjacielu, opowiadasz mi tu historię, jaką chyba każdy zna. Znam dom, w którym to podsłuchałeś, a przynajmniej tak mi się zdaje. Dom z ogrodem, pan domu, lekarz, dom, w którym nastąpiły trzy dziwne, niespodziewane zgony. No więc, spójrz na mnie: nie podsłuchiwałem nikogo, mimo to wiem o tym wszystkim tak dobrze, jak pan, a czy gnębią mnie jakieś wyrzuty sumienia? Nie. Nie obchodzi mnie to. Mówi pan, że anioł śmierci wskazuje ten