Inwazja jaszczurów - Karel Čapek (gdzie można przeczytać książkę za darmo .TXT) 📖

class="paragraph">— Li ma rację — oświadczył nagle Fred. — Powinniśmy te jaszczury jutro wieczorem sfilmować.

— To znaczy te ssaki — poprawił kapitan.

— To znaczy mnie — powiedział koteczek — jak stoję pośród tych trytonów.

— Ale w płaszczu kąpielowym — mruknął Abe.

— Włożyłabym ten biały strój kąpielowy — powiedziała Li. — I musiałaby mi Greta zrobić porządną fryzurę. Dzisiaj wyglądałam po prostu strrrasznie.

— A kto by to filmował?

— Abe. Żeby na cokolwiek się przydał. A Judy musiałaby się zająć oświetleniem, gdyby już było ciemno.

— A Fred?

— Fred miałby łuk i wieniec na głowie, i gdyby te trytony chciały mnie porwać, powaliłby je, nie?

— Bardzo dziękuję — wyszczerzył się Fred — ale wolałbym rewolwer. Poza tym myślę, że kapitan też powinien tam być.

Kapitan nastroszył bojowo wąsy.

— O mnie się nie troszczcie. Zrobię, co będzie trzeba.

— Co pan ma na myśli?

— Trzech ludzi z załogi, panie. Dobrze uzbrojonych.

Koteczek Li zdumiał się rozkosznie.

— Myśli pan, że to takie niebezpieczne, kapitanie?

— Nic nie myślę, dziecinko — mruknął kapitan. — Ale mam rozkazy od Mr Jessego Loeba, przynajmniej jeśli chodzi o pana Abe’a.

Panowie energicznie wzięli się do opracowania technicznych szczegółów całego przedsięwzięcia. Abe mrugnął na koteczka, dając jej do zrozumienia, że powinna już iść spać. Li posłusznie poszła.

— Wiesz, Abe — powiedziała do niego w swej kabinie — myślę, że to będzie wspaniały film!

— Będzie, koteczku — zgodził się Mr Abe i chciał ją pocałować.

— Nie dzisiaj — bronił się koteczek. — Zrozum, że muszę się bardzo skoncentrować.

Przez cały następny dzień panna Li intensywnie się koncentrowała. Biedna subretka24 Greta miała przez to pełne ręce roboty. Kąpiele z odpowiednimi solami i olejkami, mycie włosów szamponem marki Nurblond, masaże, pedicure, manicure, ondulacja i czesanie, prasowanie, mierzenie i przeszywanie sukienek, robienie makijażu i cała masa innych przygotowań. Judy też została wciągnięta w ten wir i pomagała koteczkowi Li. (Są trudne chwile, kiedy kobiety potrafią być wobec siebie niezwykle lojalne, na przykład przy ubieraniu). Podczas gdy w kabinie panny Li panował gorączkowy pośpiech, panowie zadbali o siebie i rozstawiając na stole popielniczki i kieliszki z wódką, układali strategiczny plan, gdzie kto będzie stać i czym się zajmować, gdyby do czegoś doszło. Kapitan został przy tym kilkakrotnie głęboko urażony w prestiżowej kwestii dowodzenia. Po południu dostarczyli na brzeg laguny aparat filmowy, mały karabin maszynowy, kosz ze sztućcami i jedzeniem, strzelby, gramofon i inne potrzebne do walki przedmioty; wszystko to zostało skrzętnie zamaskowane liśćmi palmowymi. Jeszcze przed zachodem słońca zajęli swe miejsca trzej uzbrojeni mężczyźni i kapitan w funkcji głównodowodzącego. Potem przywieziono na brzeg olbrzymi kosz z paroma drobiazgami panny Lily Valley. Potem przypłynął Fred z panną Judy. Potem zaczęło zachodzić słońce w całej tropikalnej wspaniałości.

Tymczasem Mr Abe już po raz dziesiąty pukał do kabiny panny Li.

— Kochanie, naprawdę już najwyższy czas!

— Zaraz, zaraz — odpowiadał głos koteczka — nie denerwuj mnie, proszę! Przecież muszę się odpowiednio ubrać, prawda?

W tym czasie kapitan oceniał sytuację. Na powierzchni wody w zatoce lśnił równy, długi pas, który oddzielał pofalowane morze od cichej toni laguny. „Jakby tam pod wodą była jakaś tama albo falochron — pomyślał kapitan. — Może to ławica piasku albo rafa koralowa, ale wygląda to na sztuczny twór. Dziwne miejsce”. Ponad spokojną powierzchnię laguny tu i ówdzie wynurzały się czarne głowy i ciągnęły do brzegu. Kapitan zacisnął usta i sięgnął po rewolwer. „Byłoby lepiej — pomyślał — gdyby te kobiety zostały w łodzi”. Judy zaczęła się trząść i trzymała się kurczowo Freda. „Jaki on jest silny — pomyślała sobie. — Jak ja go kocham”.

W końcu ostatnia łódź odbiła od jachtu. Była w niej panna Lily Valley w białym trykocie kąpielowym i w przezroczystym szlafroczku, w którym najwidoczniej zostanie wyłowiona z morza jako rozbitek, a poza nią Miss Greta i Mr Abe.

— Czemu tak wolno wiosłujesz, Abe — robiła mu wyrzuty Li.

Mr Abe widział te czarne głowy zmierzające do brzegu i nic nie mówił.

— Ts-ts.

— Ts.

Mr Abe wyciągnął łódź na piasek i pomógł wysiąść koteczkowi Li i Grecie.

— Biegnij szybko do aparatu — powiedziała szeptem artystka. — A kiedy powiem ci „teraz”, zacznij kręcić.

— Przecież już nic nie będzie widać — zaoponował Abe.

— Więc Judy musi oświetlać. Greto!

Podczas gdy Abe Loeb zajął swe miejsce przy aparacie, artystka położyła się na piasku jak umierający łabędź, a panna Greta poprawiła fałdy jej szlafroka.

— Żeby mi było widać kawałek nogi — wyszeptał rozbitek. — Gotowe? To odejdź! Teraz, Abe!

Abe zaczął kręcić korbką.

— Judy, światło!

Ale żadne światło się nie zapaliło. Z morza wynurzyły się kołyszące się cienie i zbliżały się do Li. Greta zasłoniła sobie usta ręką, żeby nie krzyczeć.

— Li! — zawołał Mr Abe. — Li, uciekaj!

— Najf!

— Ts-ts-ts.

— Li.

— Li

— A-be.

Ktoś odbezpieczył rewolwer.

— Do diabła, nie strzelać! — syknął kapitan.

— Li! — zawołał Abe i przestał kręcić. — Judy, światło!

Li powoli, ociągając się wstała i uniosła ręce ku niebu. Leciutki szlafroczek zsunął się z jej ramion. Teraz stała tam w bieli, wyciągając wdzięcznie ręce nad głową, jak to czynią rozbitkowie, gdy odzyskują przytomność.

Mr Abe zaczął energicznie kręcić korbką.

— Cholera, Judy, świeć!

— Ts-ts-ts!

— Najf.

— Najf.

— A-be!

Czarne cienie kołysały się i krążyły wokół białej Li. Zaraz, zaraz, to już nie jest zabawa. Li już nie wyciągała rąk nad głową, lecz piszcząc, odsuwała coś od siebie.

— Abe, to mnie dotknęło!

W tej chwili zapaliło się oślepiające światło, Abe szybko zakręcił korbą, Fred i kapitan podbiegli z rewolwerami do Li, która przykucnęła i z przerażenia nie mogła wydobyć z siebie głosu. Równocześnie w ostrym świetle widać było dziesiątki i setki długich, ciemnych cieni, jak pędem wślizgują się do morza. Równocześnie dwóch marynarzy zarzuciło sieć na jeden z uciekających cieni. Równocześnie Greta omdlała, padając jak kłoda. Równocześnie rozległy się dwa lub trzy wystrzały, z morza słychać było głośny plusk, dwóch marynarzy leżało na czymś, co się pod nimi zwijało i miotało, a światło w rękach panny Judy zgasło.

Kapitan zapalił kieszonkową latarkę.

— Dziecino, nic się pani nie stało?

— To dotknęło mojej nogi — kwilił koteczek. — Fred, to było straszne!

Teraz zjawił się też Mr Abe ze swoją latarką.

— Świetnie poszło, Li — uspokajał ją — ale Judy powinna była wcześniej zapalić światło!

— Nie dało się zaświecić — pisnęła Judy. — Prawda, Fred, że się nie dało?

— Judy się bała — tłumaczył ją Fred. — Słowo honoru, nie zrobiła tego naumyślnie, co nie, Judy?

Judy czuła się dotknięta. Tymczasem jednak podeszli ci dwaj marynarze, wlokąc w sieci coś, co rzucało się jak wielka ryba.

— Mamy to, kapitanie. I to żywe.

— Ten potwór strzykał jakąś trucizną. Mam całe ręce w pęcherzach. Pali to jak ogień.

— Mnie to też dotknęło — jęczała panna Li. — Poświeć, Abe! Zobacz, czy nie mam tu pęcherza.

— Nie, nic tam nie masz, kochanie — zapewniał ją Abe. O mało nie pocałował tego miejsca nad kolanem, które koteczek niespokojnie rozcierał.

— Ależ to było zimne, brr — żaliła się Li.

— Zgubiła pani perłę, ma’am — powiedział jeden z marynarzy i podał Li kuleczkę, którą podniósł z piasku.

— O Boże, Abe! — wykrzyknęła panna Li. — One mi znowu przyniosły perły! Dzieci, chodźcie szukać pereł! Tu będzie mnóstwo pereł, które mi te biedactwa przyniosły! Prawda, Fred, że są rozkoszne? O, tu też jest perła!

— I tutaj!

Trzy latarki zwróciły snopy światła ku ziemi.

— Znalazłem jedną ogromną!

— To moja! — krzyknął koteczek Li.

— Fred — odezwała się lodowato panna Judy.

— Zaraz — powiedział Fred, brnąc w piasku po kolana.

— Fred, chcę wrócić na jacht!

— Niech ktoś cię tam zawiezie — bąknął Fred, bardzo zajęty. — Cholera, ale zabawa!

Trzej panowie i panna Li nadal poruszali się w piasku jak wielkie robaczki świętojańskie.

— Tu są trzy perły — zameldował kapitan.

— Niech pan pokaże, niech pan pokaże! — piszczała zachwycona Li, czołgając się na kolanach w stronę kapitana. W tej chwili rozbłysło światło magnezji i zaterkotała korbka aparatu filmowego.

— Teraz was mam — oświadczyła mściwie Judy. — To będzie wspaniałe zdjęcie dla prasy. „Grupa Amerykanów poszukuje pereł”. „Morskie jaszczury rzucają w ludzi perłami”.

Fred usiadł.

— Do diabła, Judy ma rację. Dzieci, musimy to dać do prasy!

Li również usiadła.

— Judy jest kochana. Judy, zrób nam jeszcze jedno zdjęcie, ale z przodu.

— To byś dużo straciła, kochana — zauważyła Judy.

— Dziatki — powiedział Mr Abe — powinniśmy raczej szukać pereł. Zbliża się przypływ.

W ciemności przy brzegu morza poruszył się czarny kołyszący się cień. Li wrzasnęła:

— Tam... tam...

Trzy latarki rzuciły snopy światła w tę stronę. Ale to była Greta, szukająca w ciemnościach pereł.

 

Li trzymała na kolanach czapkę kapitana, w której połyskiwało dwadzieścia jeden pereł. Abe napełniał kieliszki, a Judy obsługiwała gramofon. Była wspaniała gwiaździsta noc, morze szumiało nieustannie.

— Więc jaki damy temu tytuł? — dopytywał się głośno Fred. — „Córka przemysłowca z Milwaukee filmuje kopalne płazy”.

— „Przedpotopowe jaszczury składają hołd pięknu i młodości” — zaproponował poetycko Abe.

Kapitan odkaszlnął.

— Właściwie to ja ruszyłem wcześniej, panno Judy. Ale nie mówmy o tym. Ja myślę, że tytuł powinien brzmieć naukowo. Lakonicznie i... po prostu naukowo. „Przed-alu-wial-na fauna na wyspie pacyficznej”.

— Przedlyduwialna — poprawił go Fred. — Nie, przedwyludialna. Do diabła, jak to jest? Antyluwialna, anteduwialna. Nie, to nie tak. Musimy nadać temu jakiś prostszy tytuł, żeby każdy mógł to wymówić. A Judy jest świetna.

— Przeddyluwialna25 — powiedziała Judy.

Fred pokręcił głową.

— Za długie, Judy. Dłuższe niż te potwory razem z ogonem. Tytuł ma być krótki. Ale Judy jest nadzwyczajna, co? Niech pan przyzna, kapitanie, że jest świetna?

— Przyznaję — zgodził się kapitan. — Doskonała dziewczyna.

— Równy z pana gość, kapitanie — powiedział z uznaniem młody olbrzym. — Dzieci, kapitan to swój chłop. Ale przeddyluwialna fauna to bzdura. To nie jest tytuł dla prasy. To już raczej „Kochankowie na perłowej wyspie” albo coś takiego.

— „Trytony obsypują perłami białą Lily!” — krzyczał Abe. — „Hołd królestwa Posejdona!”, „Nowa Afrodyta!”.

— Bzdury! — zaprotestował wzburzony Fred. — Żadne trytony nigdy nie istniały. To naukowo dowiedzione, chłopie. I nie było żadnej Afrodyty. Prawda, Judy, że jej nie było? „Walka ludzi z prajaszczurami!”. „Dzielny kapitan atakuje przedpotopowe potwory!”. Człowieku, taki tytuł musi mieć wydźwięk!

— Wydanie specjalne! — wołał Abe. — „Aktorka filmowa atakowana przez morskie potwory! Seksapil młodej kobiety pokonuje przedpotopowe jaszczury! Kopalne płazy wolą blondynki!”.

— Abe — odezwał się koteczek Li — mam świetny pomysł.

— Jaki?

— Na film. To by była kapitalna sprawa, Abe. Wyobraź sobie, że bym się kąpała na brzegu morza...

— W tej koszulce bardzo ci do twarzy, Li — wtrącił Abe.

— Prawda? I te trytony zakochałyby się we mnie i porwałyby mnie na dno morza. I byłabym ich królową.

— Na morskim dnie?

— Tak, pod wodą. W ich tajemniczym królestwie, wiesz? One tam przecież mają miasta i wszystko.

— Kochanie, przecież musiałabyś się tam utopić!

— Nie bój się, umiem pływać — odparł beztrosko koteczek Li. — Tylko raz dziennie wypływałabym na brzeg, żeby nawdychać się powietrza. — Li zaprezentowała ćwiczenie oddechowe połączone z wyprężeniem piersi i ruchami ramion jak przy pływaniu. — Jakoś tak. A na brzegu zakochałby się we mnie... na przykład młody rybak. A ja w nim. Do szaleństwa — westchnął koteczek. — Wiesz, on byłby taki piękny i silny. I te trytony chciałyby go utopić, ale ja bym go ocaliła i poszłabym z nim do jego chaty. A te trytony by nas tam oblegały... no, a potem, na przykład, wy przyszlibyście nas uratować.

— Li — powiedział Fred poważnie — to jest tak potwornie głupie, że faktycznie można by to nakręcić. Byłbym zdziwiony, gdyby stary Jesse nie zrobił z tego megahitu.

Fred miał rację. Powstał z tego w swoim czasie superfilm produkcji Jesse Loeb Pictures z panną Lily Valley w roli głównej. Przy jego realizacji zatrudniono sześćset nereid, jednego Neptuna i dwanaście tysięcy statystów przebranych za różne przedpotopowe jaszczury. Lecz zanim do tego doszło, upłynęło wiele wody i sporo się wydarzyło, a mianowicie:

1. Schwytane zwierzę, trzymane w wannie w łazience koteczka Li, przez dwa dni cieszyło się żywym zainteresowaniem całego towarzystwa; trzeciego dnia przestało się ruszać, a panna Li stwierdziła, że biedactwo tęskni; czwartego dnia zaczęło cuchnąć i musiało zostać wyrzucone w stanie zaawansowanego rozkładu.

2. Z ujęć nakręconych na lagunie nadawały się do użytku tylko dwa. Na jednym koteczek Li przysiada ze strachu, machając rozpaczliwie rękami na widok stojących zwierząt. Wszyscy twierdzili, że to fantastyczne ujęcie. Na drugim widać było trzech mężczyzn i jedną kobietę, klęczących z nosami przy ziemi; wszyscy byli tyłem i wyglądali, jakby się czemuś kłaniali. To ujęcie zostało usunięte.

3. Co się tyczy propozycji tytułów prasowych, wykorzystano