Inwazja jaszczurów - Karel Čapek (gdzie można przeczytać książkę za darmo .TXT) 📖

Do brzegu zbliżał się powoli czarny łeb, którego paszcza to otwierała się, to zamykała. Koteczek Li jęknął histerycznie i ruszył rozpaczliwym biegiem, by znaleźć się jak najdalej od wody.

Abe był zakłopotany. „Mam biec za Li, żeby się nie bała? Czy mam zostać tutaj, żeby pokazać, że ja się tego zwierzęcia nie boję?”. Zdecydował się w końcu na to drugie. Podszedł bliżej do morza, stanął po kostki w wodzie i z zaciśniętymi pięściami patrzył zwierzęciu w oczy. Czarna głowa przestała się zbliżać, zakołysała się dziwnie i powiedziała:

— Ts-ts-ts.

Abe trochę się bał, ale nie mógł tego okazać.

— O co chodzi? — odezwał się ostro do tej głowy.

— Ts-ts-ts — zrobiła głowa.

— Abe, Abe, A-be! — wrzeszczał koteczek Li.

— Już idę! — zawołał Abe i powoli (żeby nikt nie mógł nic powiedzieć) podążył do swej dziewczyny. Po drodze jeszcze się zatrzymał i odwrócił z surową miną ku morzu.

Na brzegu, gdzie morze kreśliło w piasku swą wieczną i nietrwałą koronkę, stało na tylnych nogach jakieś ciemne zwierzę z okrągłą głową i kręciło ciałem. Abe stanął jak wryty z bijącym sercem.

— Ts-ts-ts — ponownie zrobiło zwierzę.

— A-be! — wył półomdlały koteczek.

Abe cofał się krok po kroku, nie spuszczając zwierzęcia z oczu; ono zaś stało nieruchomo, odwracając tylko głowę w jego stronę.

W końcu Abe znalazł się obok swego koteczka, który leżał twarzą do ziemi, szlochając z przerażenia.

— To... jakaś foka — powiedział Abe niepewnie. — Powinniśmy wrócić na jacht, Li.

Ale Li tylko się trzęsła.

— To wcale nie jest niebezpieczne — stwierdził Abe. Chciałby uklęknąć przy Li, ale musiał stać bohatersko między nią i zwierzęciem. „Gdybym nie był w samych kąpielówkach — pomyślał — i miał przy sobie przynajmniej kieszonkowy nóż, albo gdybym znalazł jakiś kij...”.

Zaczęło się zmierzchać. Zwierzę znowu zbliżyło się na odległość mniej więcej trzydziestu kroków i zatrzymało się. A za nim pięć, sześć, osiem takich samych zwierząt wynurzyło się z morza i kołysząc się, chwiejnym krokiem dreptało do miejsca, gdzie Abe strzegł koteczka Li.

— Nie oglądaj się, Li — rzucił Abe, ale było to zbyteczne, ponieważ Li nie obejrzałaby się za nic na świecie.

Z morza wynurzały się kolejne cienie i posuwały szerokim półokręgiem. Abe naliczył ich już ze sześćdziesiąt. To jasne tam, na piasku, to rozrzucony płaszcz kąpielowy koteczka Li. Płaszcz, w którym przed chwilą spała. Tymczasem zwierzęta doszły już do tego miejsca.

W tym momencie Abe zrobił coś oczywistego i jednocześnie bezsensownego, jak ten rycerz Schillera, który wszedł do klatki lwa po rękawiczkę swej damy22. Cóż począć, są rzeczy oczywiste i bezsensowne, które mężczyźni będą robić, jak świat światem. Bez namysłu, z podniesioną głową i zaciśniętymi pięściami szedł Mr Abe Loeb pomiędzy te zwierzęta po płaszcz kąpielowy koteczka Li.

Zwierzęta nieco się cofnęły, ale nie uciekły. Abe podniósł płaszcz, przerzucił go przez ramię jak torreador i stał nieporuszony.

— A-be — słyszał za sobą rozpaczliwy lament.

Mr Abe poczuł w sobie ogromną siłę i odwagę.

— No i co? — odezwał się do tych zwierząt i zrobił jeszcze krok w ich kierunku. — Czego chcecie?

— Ts-ts — zamlaskało jedno zwierzę, po czym skrzekliwym i jakby starczym głosem zaszczekało: — Najf!

— Najf! — rozległo się szczeknięcie kawałek dalej. — Najf! Najf!

— A-be!

— Nie bój się, Li! — zawołał Abe.

— Li — zaszczekało coś przed nim. — Li. Li. A-be.

Abe’owi wydawało się, że śni.

— Co jest?

— Najf!

— A-be — kwilił koteczek Li. — Chodź tu!

— Zaraz. Wam chodzi o knife? Nie mam żadnego noża. Nic wam nie zrobię. Czego jeszcze chcecie?

— Ts-ts — mlaskało zwierzę i kołysząc się, zbliżało się do niego.

Abe stanął w rozkroku, z płaszczem przerzuconym przez rękę, ale nie cofnął się.

— Ts-ts — powiedział. — Czego chcesz? — Zdawało mu się, że zwierzę podaje mu przednią łapę, ale to się Abe’owi nie spodobało. — Co? — spytał dosyć ostro.

— Najf — szczeknęło zwierzę i wypuściło z łapy coś białawego, jakby krople. Ale to nie były krople, ponieważ się toczyły.

— Abe — załkała Li. — Nie zostawiaj mnie tu!

Mr Abe nie czuł już w ogóle strachu.

— Z drogi! — powiedział i zamachnął się na zwierzę płaszczem kąpielowym. Zwierzę cofnęło się pospiesznie i niezgrabnie. Teraz Abe mógł się oddalić bez uszczerbku na honorze, ale niech Li zobaczy, jaki jest odważny. Schylił się ku temu czemuś, co zwierzę upuściło z łapy, żeby na to spojrzeć. Były to trzy twarde, gładkie, matowo błyszczące kuleczki. Mr Abe podniósł je do oczu, bo już się ściemniało.

— A-be — jęczał opuszczony koteczek. — Abe!

— Już idę! — zawołał. — Mam coś dla ciebie, Li! Coś ci niosę! — Wywijając nad głową płaszczem kąpielowym, Mr Abe Loeb biegł wybrzeżem jak młody bóg.

Li siedziała w kucki, skulona i cała się trzęsła.

— Abe — szlochała i szczękała zębami. — Jak możesz... jak możesz...

Ukląkł przed nią uroczyście.

— Lily Valley, bogowie morscy, czyli trytony, przyszli złożyć ci hołd. Mam ci przekazać, że od tego czasu, gdy Wenus wyłoniła się z morskiej piany, żadna artystka nie zrobiła na nich tak wielkiego wrażenia jak ty. W dowód swego podziwu przysyłają ci — wyciągnął rękę — te trzy perły. Spójrz.

— Nie pleć, Abe — chlipał koteczek Li.

— Poważnie, Li. Zobacz, że to są prawdziwe perły!

— Pokaż — zakwiliła Li i drżącymi palcami sięgnęła po białawe kuleczki. — Abe — wykrztusiła — przecież to są perły! Znalazłeś je w piasku?

— Ależ Li, kochanie, perły nie leżą w piasku.

— Leżą — twierdził koteczek. — I wypłukuje się je. Widzisz, mówiłam ci, że tu jest mnóstwo pereł!

— Perły rosną w muszlach pod wodą — powiedział Abe z przekonaniem graniczącym z pewnością. — Zaręczam ci Li, że te perły przyniosły tamte trytony. Widziały cię, jak się kąpałaś. Chciały ci to dać osobiście, ale ty się ich tak przestraszyłaś...

— No, skoro są takie brzydkie — wykrztusiła Li. — Abe, to są cudowne perły! Ja strasznie lubię perły!

(„Teraz jest ładna — powiedział krytyczny głos. — Jak tak klęczy z tymi perłami na dłoni... no, piękna, trzeba je jej zostawić”).

— Abe, naprawdę przyniosły mi je... te zwierzęta?

— To nie są zwierzęta, koteczku. To są morscy bogowie. Nazywają się trytony.

Koteczek wcale się nie zdziwił.

— To ładnie z ich strony, prawda? One są ogromnie miłe. Jak myślisz, Abe, powinnam im jakoś podziękować?

— Już się ich nie boisz?

Koteczek zadrżał.

— Boję. Proszę cię, Abe, zabierz mnie stąd!

— Posłuchaj więc — powiedział. — Musimy się dostać do naszej łodzi. Chodź i nie bój się.

— Ale... ale one nam stoją na drodze — szczękała zębami Li. — Abe, nie poszedłbyś do nich sam? Ale nie wolno ci zostawić mnie tutaj!

— Przeniosę cię w ramionach — bohatersko zaproponował Mr Abe.

— Na to bym się zgodziła — odetchnął koteczek.

— Ale włóż na siebie płaszcz.

— Zaraz. — Panna Li układała sobie obiema rękami swoje słynne złote włosy. — Nie jestem strasznie rozczochrana? Abe, nie masz przy sobie kredki do warg?

Abe zarzucił jej na ramiona płaszcz.

— Chodź już lepiej, Li!

— Boję się — jęknął koteczek.

Mr Abe wziął ją na ręce. Li wydawało się, że jest lekka jak chmurka. „O kurcze, ona jest cięższa, niż myślałeś, co? — rzekł Abe’owi chłodny i krytyczny głos. — I masz teraz obie ręce zajęte, człowieku. Co by było, gdyby te zwierzęta na nas ruszyły?”.

— Nie chciałbyś tak trochę podbiec? — zaproponował koteczek.

— Chciałbym — wysapał Mr Abe, ledwie przebierając nogami. W tej chwili już szybko zapadał zmierzch. Abe zbliżał się do szerokiego półokręgu zwierząt.

— Prędzej, Abe, biegnij, biegnij — szeptała Li. Zwierzęta zaczęły kołysać się szczególnym, falistym ruchem i kręcić górną połową ciała.

— Biegnij, biegnij szybko! — załkał koteczek, wierzgając histerycznie nogami, a w kark Abe’a wpiły się pomalowane na srebrno paznokcie.

— Psiakrew, Li, daj spokój! — ryknął Abe.

— Najf — usłyszał obok szczeknięcie.

— Ts-ts-ts.

— Najf.

— Li.

— Najf.

— Najf.

— Najf.

— Li.

Wyszli już z tego półokręgu i Abe czuł, że nogi grzęzną mu w wilgotnym piasku.

— Możesz mnie postawić — odetchnął koteczek właśnie w tym momencie, gdy Abe’owi omdlały ręce i nogi.

Abe ciężko dyszał, ocierając sobie przedramieniem pot z czoła.

— Idź do łodzi, prędko — poprosił koteczek Li.

Półokrąg ciemnych cieni zwrócił się teraz w stronę Li i przybliżał się do niej.

— Ts-ts-ts.

— Najf. Najf.

— Li.

Ale Li nie krzyczała ani nie uciekała. Li uniosła ręce w górę, a płaszcz kąpielowy zsunął się z jej ramion. Naga Li machała obiema rękami kołyszącym się cieniom i posyłała im całusy. Na jej drżących wargach pojawiło się coś, co każdy musiałby nazwać czarującym uśmiechem.

— Jesteście takie słodkie — powiedział szczebiotliwy głosik i białe ręce znowu wyciągnęły się ku tym kołyszącym się cieniom.

— Chodźże, pomóż mi — burknął Abe trochę niegrzecznie, spychając łódź głębiej do wody.

Koteczek Li podniósł swój płaszcz kąpielowy.

— Żegnajcie, kochane!

Słychać było, jak cienie pluskają już w wodzie.

— Pospiesz się, Abe — syknął koteczek, brodząc w stronę łodzi. — Już tu są.

Mr Abe Loeb rozpaczliwie starał się zepchnąć łódź do wody. Teraz weszła do niej jeszcze panna Li i machała ręką w geście pożegnania.

— Przejdź na drugą stronę, Abe, zasłaniasz mnie.

— Najf.

— Ts-ts-ts.

— A-be!

— Najf, ts, najf.

— Ts.

— Najf!

W końcu łódź zakołysała się na falach. Mr Abe wdrapał się do niej i z całych sił naparł na wiosła. Jedno z wioseł uderzyło w jakieś śliskie ciało.

Koteczek Li odetchnął głęboko.

— Prawda, że są bardzo miłe? I że świetnie to zrobiłam?

Mr Abe wiosłował co sił w stronę jachtu.

— Załóż na siebie ten płaszcz, Li — powiedział nieco oschle.

— Myślę, że to był wielki sukces — stwierdziła panna Li. — A te perły, Abe! Jak myślisz, jaką mają wartość?

Mr Abe przestał na moment wiosłować.

— Myślę, że nie musiałaś się im tak pokazywać, kochanie.

Panna Li poczuła się trochę urażona.

— Co w tym było złego? Widać, Abe, że nie jesteś artystą. Wiosłuj, proszę cię, zimno mi w tym płaszczu.