Po męsku. Obyczaje silnej płci - 1. Mężczyzna na co dzień - Peter Post (biblioteka .TXT) 📖
- Autor: Peter Post
Czytasz książkę online - «Po męsku. Obyczaje silnej płci - 1. Mężczyzna na co dzień - Peter Post (biblioteka .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Peter Post
Jeśli problem ma głębsze podłoże i grupa naprawdę ma ochotę zrezygnować z towarzystwa Sama, wówczas trzeba poinformować go o tej decyzji. Może Sam jest na przykład przyczyną rozpadu małżeństwa innego członka grupy. Wówczas byłby to słuszny powód do wykluczenia go z niej. Uzasadnienie takiej decyzji musi być wiarygodne, w przeciwnym wypadku może niewątpliwie kosztować utratę przyjaźni jednego z kolegów z grupy.
Może ma to coś wspólnego z anonimowością w tłumie, ale niektórym osobom wydaje się, że kiedy znajdują się na zawodach sportowych, mogą ignorować uczucia innych. Weźmy na przykład mężczyznę, który podekscytowany werdyktem podczas meczu, wykrzykuje pod adresem sędziego najbardziej wymyślne przekleństwa. Widziałem, jak męczą się osoby w najbliższym otoczeniu takiego krzykacza. Zastanawiam się, co tak naprawdę myśli sobie siedzący obok niego kolega z pracy, partner w interesach lub szef. Następnego dnia, kiedy ów krzykacz pojawi się w biurze, to czy jego zachowanie z poprzedniego wieczoru przejdzie bez echa?
„Słuchaj, to wolny kraj” – będzie wykłócał się krzykacz. „Jestem na meczu i zapłaciłem za ten przywilej. Mogę wyzywać sędziego, jeśli mam na to ochotę”.
Ma rację. To wolny kraj, a jego szef, partner lub potencjalny klient może prowadzić interesy z kimkolwiek zechce i z dowolnego powodu.
Skąd wiedzieć, gdzie przebiega granica kibicowania ulubionej drużynie?
Możesz krzyczeć, zachęcając drużynę najlepiej jak potrafisz, ale kiedy twoje okrzyki zamiast zagrzewać do boju, zmieniają się w obelgi, oznacza to, że przestałeś właśnie być kibicem, który wspiera swój zespół.
Kiedy kibicujemy drużynie, zawodnicy czerpią z naszych okrzyków energię. Jeśli jednak nasze komentarze stają się negatywne, zaczynamy przeklinać lub poniżać graczy przeciwnej drużyny, trenerów czy sędziego, efekt będzie wprost przeciwny do zamierzonego, a osoby w naszym towarzystwie (które się z tobą zgadzają lub nie) zaczną czuć się niezręcznie.
Wniosek – zagrzewaj do walki ile chcesz, ale niech to będzie kibicowanie w pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Chciałbym dać ci na koniec do myślenia w kwestii oglądania zawodów sportowych – pamiętaj, zostaw sędziego w spokoju!
Podczas wrzawy na zawodach sportowych często naszej uwadze umyka niezaprzeczalny fakt, że „sędzia to też człowiek”. Podobnie jak zawodnicy, trenerzy i kibice, on również chce, aby jego werdykty były sprawiedliwe i nieomylne. Zadanie sędziego nie jest łatwe, na przykład podczas meczu bejsbolowego musi w ciągu jednej rozgrywki wydać około stu pięćdziesięciu werdyktów. Nawet jeśli wyda tylko trzy, które mogą być zakwestionowane, nadal oznacza to, że pozostałe były dobrymi decyzjami. Jest to 98 procent sukcesu. W większości zawodów taki wynik byłby wspaniały, jednak dla sędziego te trzy wątpliwe decyzje oznaczają, że na jego głowę posypią się obelgi.
Niekiedy dzieje się jeszcze gorzej. Wielu rozsądnych graczy, kibiców i trenerów potraktuje decyzję sędziego jednoznacznie, podczas gdy dla niego będzie ona wyglądała zupełnie inaczej. Sędzia ma rację, ale ludzie i tak będą narzekać, że gdyby nie jego decyzja, wygraliby mecz. Zapominają o swoich niedociągnięciach, faulach, przestrzelonych bramkach i skupiają się na tej jednej decyzji, twierdząc, że „kosztowała ona ich mecz”. Najwyższy czas, aby ci, co narzekają, wreszcie wydorośleli. To nie wina sędziego, iż przegrali mecz – przegrali go przez własne błędy.
Rodzice i dzieci
WEDŁUG OPINII ORGANIZACJI badawczej z Nowego Jorku:
zaledwie 9 procent Amerykanów twierdzi, że dzieci, które spotykają w miejscach publicznych, odnoszą się z szacunkiem do dorosłych
84 procent Amerykanów zgadza się, iż najważniejszym powodem braku szacunku w naszym społeczeństwie jest fakt, że zbyt wielu rodziców nie wpaja dzieciom dobrych manier
75 procent Amerykanów chce, aby rodzice uczyli dzieci, że nigdy nie wolno przeklinać
jedynie 19 procent dorosłych Amerykanów przyznaje się do tego, że nigdy nie przeklina
Ostatnie dwa punkty pokazują sprzeczność w podejściu Amerykanów do niegrzecznego zachowania dzieci. Nie ma bowiem znaczenia, czy jesteś rodzicem, czy nie.
Ważna zasada
Bądź wyjątkowo rozważny w towarzystwie dzieci. Masz na nie wpływ za każdym razem, kiedy znajdują się w twoim otoczeniu, przez sposób, w jaki się zachowujesz, jak mówisz i jaką postawę prezentujesz.
Dzieci uczą się, naśladując zachowania dorosłych.
Pozwól, niech powtórzę – dzieci uczą się, naśladując zachowania dorosłych.
Stoisz na przykład w kolejce w sklepie spożywczym razem z kolegą i nagle wpycha się przed ciebie mama z dwójką dzieci. Nadal jeszcze nie ochłonąłeś po incydencie, jaki wydarzył się w drodze do sklepu i wcale nie krępujesz się wyrazić głośno swojego zdenerwowania.
„Kretyn” – warczysz. „Wiesz, jak mi zajechał drogę? Idiota omal mnie nie stuknął! Żałuję, że za nim nie pojechałem i nie dałem mu nauczki”.
Jednym słowem, wywnętrzniasz się.
W tym samym czasie stojące obok ciebie dzieci zapamiętują następujące obrazy:
1. Dorosły mężczyzna przeklina, co oznacza, że można przeklinać, przynajmniej, jeśli jest się wyjątkowo rozgniewanym.
2. Dorosły mężczyzna straszy agresywnym zachowaniem na drodze, co musi oznaczać, iż nie ma nic złego w tym, jeśli goni się kogoś samochodem, gdy jest się wściekłym oraz że można zastraszać drugiego człowieka, jeżeli uważamy to za usprawiedliwione.
Pamiętaj, nawet kiedy nie masz własnych dzieci, nie oznacza to, iż nie masz wpływu na inne.
Nie ma idealnego rozwiązania, jak uczyć dzieci szacunku wobec drugiej osoby oraz tego, by zachowywały się grzeczniej. Wszyscy musimy uświadomić sobie, że sposób, w jaki postępujemy, będzie odzwierciedlał się w postawach i zachowaniu „przyszłych dorosłych”. Jeśli każda dorosła osoba zacznie podejmować świadome decyzje, aby na co dzień być uważna i troskliwa, dzieci zaczną to naśladować. Im szybciej zaczniemy zachowywać się w ten sposób, tym szybciej będzie można rozwiązać kłopoty związane z wychowaniem naszych dzieci.
Moje najstarsze dziecko, Anna, urodziło się 12 czerwca 1979 roku. Wówczas nie miałem pojęcia, jak bardzo zmieni się moje życie. Byliśmy małżeństwem z sześcioletnim stażem i nagle zrobiło się nas troje.
Nasz styl życia uległ drastycznej zmianie, ale starych nawyków trudno się wyzbyć. Czerwiec to w Vermont okres zbioru truskawek i dziesięć dni po urodzeniu się córki udałem się zebrać owoce. Tego dnia były one piękne, czerwone i soczyste, szczyt doskonałości. Trochę mnie poniosło i wróciłem do domu z kilkoma koszykami pełnymi truskawek.
W poprzednich latach podobny zapał zostałby przyjęty z niebywałą wdzięcznością za przejawioną przeze mnie inicjatywę. Teraz jednak, jedyną reakcją mojej żony, opiekującej się dwutygodniowym dzieckiem było: „Co ja mam zrobić z tymi truskawkami? Nie mam czasu robić dżemu”.
Tego dnia dostałem dwie nauczki. Po pierwsze, wszystko definitywnie się zmieniło i musiałem pogodzić się z tym faktem. Po drugie zrozumiałem, że zbieranie truskawek i robienie z nich dżemu to wyjątkowo ciężka praca.
Rola rodzica-mężczyzny sprowadza się nie tylko do przyjmowania na siebie większej ilości obowiązków, aby mama w spokoju mogła zająć się dzieckiem. Bycie ojcem oznacza także opiekę nad dzieckiem i to nie tylko w ciągu pierwszych tygodni. Jest to bowiem przyjęcie równoprawnej roli w zajmowaniu się dziećmi przez najbliższe osiemnaście lat i więcej.
BADANIA MÓWIĄ
Co kobiety naprawdę myślą
o pomocy mężczyzn przy dzieciach
„Nie zajmują się dziećmi, chyba że poprosi się ich o to”.
„Niechętnie pilnują dzieci, kiedy musisz wyjść”.
„Wymigują się od procesów wychowawczych i jedyną osobą wprowadzającą dyscyplinę pozostaje kobieta”.
„Nie pilnują, aby dzieci kładły się spać o stałej porze”.
„Ignorują dzieci, jeśli zajęci są czymś innym”.
Opieka nad dzieckiem przyjmuje rozmaite formy:
DZIELENIE SIĘ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ. Niekiedy jest to związane z poważnymi ustępstwami. Na przykład, w jakieś niedzielne popołudnie, akurat, kiedy Joe Namath zwycięża w sytuacji, gdy wszyscy spodziewają się klęski, dzwoni telefon. To moja córka: „Możesz po mnie teraz przyjechać?”. Żona przygotowuje obiad, a zatem nie mam wyboru. Jadąc krętą, piaszczystą drogą po córkę, pocieszam się faktem, że obejrzę najciekawsze urywki spotkania w wieczornych wiadomościach.
DYSCYPLINA. Tata nie zawsze musi być zabawny, dyscyplina jest ściśle wpisana w bycie rodzicem i aby działała, muszą w niej brać udział oboje rodzice. Nie może być tak, że tylko mama jest wymagająca. Będzie miała do ciebie duży żal, jeśli ciągle przyjmujesz rolę taty-pocieszyciela. Chętnie egzekwuj prawa i wspieraj partnerkę w jej decyzjach, kiedy to ona pilnuje zasad, jakim podlegają dzieci.
CHODŹ NA DZIECIĘCE IMPREZY. Słyszałem więcej świątecznych koncertów w podstawówkach, niż jestem w stanie zapamiętać. Każdy z nich był ważny dla moich córek i było dla nich równie istotne, aby wzięli w nim udział oboje rodzice. Niezależnie czy twoje dziecko występuje jako gwiazda przedstawienia, czy jest członkiem chóru, pamiętaj, aby znaleźć się na widowni, bij z całych sił brawo i pogratuluj mu tak, jakby to była premiera na Broadwayu.
ROZMAWIAJ Z DZIEĆMI. Znajdź czas na wysłuchanie dzieci. Mają wspaniałe przemyślenia i zawsze świeży punkt widzenia, a rozmowa z nimi pozwoli im wyrazić swoje myśli. Kiedy byłem młodym ojcem, zawsze potrafiłem rozpoznać dzieci, którym rodzice nie skąpili rozmów. Gdy odwoziłem je do domu po imprezach, buzie im się nie zamykały, chociaż w zasadzie nie znały mnie dobrze. Rozmowy te zawsze były przyjemnością, zwłaszcza w porównaniu z odwożeniem do domu dzieci, u których na całe słownictwo składały się warkliwe, monosylabowe odpowiedzi na moje pytania.
Czas płynie nieubłaganie szybko. Zanim zorientujesz się, raczkujące brzdące będą już mieszkać samodzielnie. Poczyń więc wysiłek i weź udział w wychowaniu dzieci. Zbudujesz bliską relację z partnerką i dasz swoim dzieciom najlepszą szansę na dorastanie w szczęściu i osiągnięcie sukcesu w życiu.
Jesteśmy bardzo dumni z naszych pociech. Chcemy, aby im się wiodło a ich drużyna była najlepsza. Niekiedy jednak przesadzamy, zwłaszcza gdy decyzja sędziego wydaje nam się niesłuszna i zaczynamy na niego krzyczeć, widzimy, jak kolega z zespołu wykonał niedozwolony ruch i też go wyzywamy albo patrzymy, jak córka czy syn nie trafiają w piłkę, w którą uderzają zwykle setki razy i też wyładowujemy na nich swoją złość.
Rób to, co mówię, a nie to, co robię
Wyniki pokazują, jak wielu Amerykanów kieruje się powyższą maksymą: 75 procent dorosłych Amerykanów chce uczyć dzieci, aby nie przeklinały, a jednocześnie 81 procent ludzi twierdzi, że od czasu do czasu klnie. Innymi słowy przyznajemy się do takiego zachowania, mimo iż chcemy, aby nasze dzieci postępowały inaczej.
W taki sposób niczego dzieci nie nauczymy. Odkryłem to, kiedy moja starsz córka była w liceum. Miała nauczycielkę, co do której żywiłem przekonanie, iż jest idealnym przykładem, jak „bezpieczna posada” w sektorze szkolnictwa publicznego źle wpływa na człowieka. Pewnego dnia w obecności córki wyraziłem niezadowolenie z tej osoby. Bardzo dobrze to pamiętam. Niedługo potem, podczas dyskusji na temat problemów, jakie córka miała z tą nauczycielką, usłyszałem, jak moje dziecko wypowiada do mnie moje własne słowa. Natychmiast zapaliła mi się w głowie czerwona lampka – jak mogłem oczekiwać, aby szanowała nauczycieli, skoro sam dałem jej zły przykład.
Dzieci nie rozumieją powiedzenia „rób to, co mówię, a nie to, co robię”, one stosują zasadę „rób to, co ja robię”.
Krzyki w niczym nie pomogą. Sędzia nie zmieni decyzji. Trener nie przyjmie twojego punktu widzenia i nie wpuści twojego dziecka z powrotem na boisko, kolega z drużyny nie zmieni się nagle w kandydata do Nagrody Fairplay, a twoja pociecha będzie pewnie bardziej skoncentrowana na wrzaskach niż na własnej grze.
Wiele lig młodzieżowych wdraża obecnie „Kodeks Kibica”, który jest surowo przestrzegany. Jedna z lig wymaga od rodziców obejrzenia wideo
Uwagi (0)